Er zijn van die onderwerpen waar je als moeder je kind het liefste zo ver mogelijk bij vandaan houdt. Een jong kinderleven is zo mooi bijzonder en kwetsbaar dat je dit het liefst tegen alles zou willen beschermen. Dit gevoel heb ik regelmatig, en toch kan dit niet altijd. Kanker is zo’n onderwerp waar ik mijn kinderen voor zou willen beschermen. Toch is het een onderwerp welke wij thuis heel bewust bespreekbaar maken.
Praten met kinderen over kanker
Onlangs had ik het er nog met een vriendin over: toen wij nog jong waren was kanker geen onderwerp dat veel ter sprake kwam. Als er ook gekeken wordt naar de cijfers is deze ziekte ook iets dat de laatste jaren enorm in opkomst is en wat steeds meer en vaker voorkomt. Het is geen ziekte dat alleen veel bij ouderdom voorkomt, helaas treft het ook heel erg veel jonge mensen.
Als ik kijk in onze omgeving is kanker een ziekte dat regelmatig voorkomt. In familie, maar ook in mijn omgeving. Daarnaast heb ik in de tijd dat ik als verpleegkundige werkte regelmatig kennis gemaakt met deze intens verdrietige ziekte. Onlangs is de moeder van een vriendin van mij overleden aan deze ziekte. En zo gebeurde het dat mijn zoontje op vijfjarige leeftijd al veel te horen kreeg over kanker. Eerder had hij hier over gehoord aangezien het bij mij in de familie voorkomt. Toch ging dit specifiek een klein stapje verder aangezien er bij ons aan de keukentafel uitgebreid werd gesproken over chemokuren die niet aanslaan, en de dood. Wat mij hierbij opviel is hoe puur kinderen zijn en denken. Zonder na te denken stelde Senna bijvoorbeeld gewoon de vraag aan mijn vriendin wanneer haar moeder zou doodgaan.
Kanker bespreekbaar maken
Als moeder zijnde heb ik dit allemaal heel bewust laten gaan. Ik had namelijk twee keuzes. Of het onderwerp ver van mijn kinderen vandaan houden. Óf mijn kinderen betrekken in deze gesprekken. Natuurlijk denk ik hierbij na over wat er te sprake komt en dat er geen details naar voren komen die niet geschikt zijn voor kinderen. Wel maak ik bespreekbaar dat kanker een rotziekte is met vreselijke gevolgen. En waarom? Omdat het de keiharde realiteit is. De kans is zelfs heel erg groot dat mijn zoontje nog veel vaker over deze ziekte te horen krijgt. Waarschijnlijk ook nog van dichtbij. Feit is dat er zoveel mensen getroffen worden, jong en oud. Wat mijn man en ik wel heel bewust hebben verteld, is dat iemand niet áltijd van kanker doodgaat, maar dat dit wel kan. Dit vond ik erg belangrijk om apart te benoemen zodat mijn zoontje het onderwerp kanker niet direct zal koppelen aan de dood.
Persoonlijk denk ik dat het met kinderen praten over kanker helemaal niet verkeerd is. Wel belangrijk is het dat er een aanleiding is. Én nog belangrijker is het om kinderen niet bang te maken. Juist door het bespreekbaar te maken en ook open te staan over alle vragen hieromtrent, denk ik dat het voor kinderen gemakkelijker zal zijn wanneer zij in hun directe omgeving met kanker te maken krijgen. Ik vind het waardevol dat mijn zoontje zich bewust is wat voor een afschuwelijke ziekte kanker is, en dat het heel verdrietig is wanneer er iemand aan deze ziekte lijdt.
Mocht je meer willen lezen over het me kinderen praten over kanker bekijk dan de website van wegwijzerkanker.
Wellicht dat ik makkelijker met dit onderwerp omga aangezien ik verpleegkundige ben geweest en veel omtrent deze ziekte gezien heb. Ik ben daarom ook heel erg benieuwd naar de ervaringen en verhalen van andere ouders. Hoe ga jij om met dit onderwerp? Praat jij er weleens over met je kinderen, of juist liever helemaal niet? Ik lees het heel erg graag terug in de comments.
Kim Reageren
Mooi hoe je er op deze manier mee omgaat! Mijn zoontje is nu nog te jong, dus op dat gebied kan ik nog niet mijn ervaringen delen. Ik merk wel dat in mijn werk als jeugdzorgwerker ouders heel krampachtig proberen moeilijke onderwerpen bij kinderen weg te houden. Ik adviseer altijd op kindniveau met de kinderen te praten (en doe dit dan samen met ouders). Anders wordt er iets heel geheimzinnigs gecreeerd en kunnen kinderen aan de haal gaan met een bepaald verhaal.
Onlangs geplaatst door Kim: Zwangerschapsupdate #8 – 31 weken zwanger
Saskia Hardeman Reageren
Hoi Kim, Ja precies, mijn dochter is ook nog te jong maar voor mijn zoontje vind ik deze leeftijd wel geschikt. Klopt ik zag dat in mijn vorige werk als verpleegkundige ook veel. En ik kan het mij ook zeker indenken dat het goed voelt om kinderen te beschermen, alleen is het inderdaad wat jij ook zegt: anders gaan ze er met eigen verhaal aan de haal.
Blog En Beauty Reageren
Bij ons thuis is het onderwerp ook gewoon bespreekbaar. Mijn dochtertje is nu 6 jaar en toch wel zo wijs dat ze het een en ander begrijpt. Ze heeft beide opa’s verloren waarvan 1 aan deze rotziekte. Ik vind het niet nodig om te liegen als ze vraagt waarom haar opa niet meer leeft. En inderdaad vroeger was dit helemaal geen onderwerp. Pas toen ik 16 jaar was en er keihard mee geconfronteerd werd. Interessant artikel en ik vind het goed dat je dit zo doet.
Saskia Hardeman Reageren
Dankjewel! Ja, ik was inderdaad ook rond zestien dat ik er mee geconfronteerd werd. Althans, mijn opa is ook aan kanker overleden alleen was ik toen nog erg jong. Fijn dat jij het ook bespreekbaar kan maken <3