Afgelopen zondag hebben jullie kennis kunnen maken met Maaike. Zij vertelde over hoe zij na het overlijden van haar vader, zelf de diagnose kanker kreeg in het artikel: Maaike had Hodgkin. Ik vertelde al dat hier een vervolg op zou komen en dit kan je vandaag lezen. Maaike zal vertellen hoe haar leven eruit zag na de diagnose kanker en welke invloed dit had op haar zwangerschapswens.
Half januari is het de avond voor mijn verjaardag en schrijf ik weer wat in mijn dagboek. Rond dezelfde tijd heb ik de eerste goede controle, ik ben nog steeds schoon.
Een jaar van mijn leven
Een jaar geleden was ik alleen nog bang
Bang voor een operatie de volgende dag
Bang dat ik misschien kanker had
Bang voor van komen ging
Een jaar met veel pijn, angst en verdriet volgde
Ik had kanker
Ik kreeg acht chemokuren
Ik kreeg uiteindelijk ook bestraling
Een jaar wat ook veel mooie momenten kende
Ik overwon de kanker
Ik ontdekte weer hoeveel goede vrienden ik eigenlijk heb
Ik trouwde met de man van wie ik zielsveel hou
Wat een jaar…
Het is voorbij
Morgen ben ik 29
De angst is er nog steeds
Maar ook de zekerheid dat ik dit aankan
Aankan met mijn man en alle andere mensen om me heen
Ik kom er wel
Starten met revalidatie na kanker
Wel blijf ik ontzettend moe, ik wil zo graag weer opbouwen en echt beter worden. Al het verdriet en angst komt er echter eerst uit. Ik kan eindelijk rouwen om de dood van mijn vader, verwerken wat ik allemaal heb meegemaakt en hopelijk echt beter worden.
In maart begin ik met revalidatie in een groep. Ik ben veruit de jongste, de enige onder de 40 (en ik was onder de 30), maar de herkenning is fijn. Leren omgaan met vermoeidheid is goed, sporten is leuk en de psychische hulp is hard nodig. Ik merk dat er langzamerhand weer wat meer balans komt in mijn hoofd en lichaam.
Het doet me goed. Na dit traject begin ik langzaam weer wat met werken. Twee keer per week een uurtje, later 2. Vooral niet voor de klas en in eerste instantie ook zeker niet met leerlingen. Uiteindelijk geef ik wel wat individuele ondersteuning en neem wat toetsen af. Helaas loopt wel mijn tweede jaarcontract af en een vast contract krijg ik niet. Ik snap mijn werkgever heel goed. Van de 2 jaar in dienst heb ik slechts 3 maanden normaal gewerkt. Wel heel jammer.
Ik ga verder met een re-integratiebureau om te kijken hoe ik aan het werk kan komen, maar dit blijkt erg moeilijk. Vrijwilligerswerk lukt een periode, maar ik loop zowel tegen energiebeperking aan als het feit dat ik opgeleid ben voor iets wat ik absoluut niet meer kan.
Stoppen met anticonceptie
Ondertussen blijven de controles goed en ruim een jaar na behandeling besluiten we in overleg met mijn arts te stoppen met anticonceptie. Mijn man is inmiddels afgestudeerd en aan het werk en ondanks alles willen we heel erg graag een kindje.
Zwanger word ik het eerste jaar niet. Aan het werk kom ik ook niet. Moe blijf ik wel continu. Tijdens de controles komen we er achter dat mijn schildklier niet meer werkt dankzij de bestraling in mijn hals. Ik krijg er medicatie voor. Ik ben daardoor minder moe, zo fijn. Al die tijd blijf ik overigens meerdere keren per week sporten en conditie opbouwen. Alle beetjes helpen.
Wel ben ik ondertussen in de WIA beland en de conclusie is dat ik vrijwel volledig ben afgekeurd. Ik moet ooit nog herkeurd worden, maar geen idee wanneer. Ook nu weet ik dat nog steeds niet overigens.
Zwanger!
Nu mijn schildklierwaardes eindelijk goed zijn worden we begin juli 2013, een week voor de afspraak op de fertiliteitsafdeling van het ziekenhuis, verrast met een positieve zwangerschapstest. Wat zijn we blij! Een redelijke goede, maar ook zware zwangerschap volgt. Zeker omdat onverwacht we toch gaan verhuizen naar een totaal nieuwe woonplaats een stuk dichter bij het werk van mijn man. Met 33 weken zwangerschap wonen we in ons nieuwe huis.
Twee prachtige kinderen
In april 2014 beval ik van een gezonde zoon! Prachtig jongetje wat het heel goed doet. Wel een slechte slaper dus zijn eerste jaar bestaat voor mij uit zorgen voor hem en veel rust nemen. Het lukt, maar het is ook zwaar. Als hij groter wordt wordt het makkelijk en we besluiten toch nog voor een tweede zwangerschap te gaan. Ik ben dit keer heel snel weel zwanger. Als onze oudste zoon 2 ½ is beval ik van onze tweede zoon in oktober 2016.
Ook nu nog is het zwaar. Het gaat goed, maar ik merk dat ik snel last heb van gebroken nachten, die ik nu flink heb weer. Gelukkig heb ik een man die veel thuis oppakt, flexibel werk heeft en zo redden we het samen.
Zeven jaar na de diagnose
Ruim zeven jaar na de diagnose kanker is mijn leven totaal veranderd, maar ik kan oprecht zeggen dat ik gelukkig ben. Ik heb 2 prachtige zoons, een fijne partner, goede vrienden en familie om me heen. Natuurlijk ben ik ook een hoop kwijt geraakt. Ik kan echt niet zo veel als normaal, werken en zorgen voor mijn kinderen is geen optie. Ook zorgen voor mijn kinderen is soms zwaar. Gisteren nog heb ik mijn man eerder naar huis laten komen zodat ik kon rusten. Ik redde het echt even niet meer. Soms heel verklaarbaar, maar soms kan ik de vermoeidheid ook niet verklaren. Ook dat is iets wat hoort bij kanker hebben gehad helaas. Werk is naar de toekomst geschoven. Ik hoop over een aantal jaar daar iets mee te kunnen, maar voor nu heeft het geen prioriteit.
Meer lezen van Maaike? Zij heeft sinds kort haar eigen blog!
Lieve Maaike, bedankt voor het delen van jouw indrukwekkende verhaal. Bijzonder dat je ons ook een kijkje gunt in jouw dagboek. Wat een prachtige kinderen heb je gekregen en wat een zegen moet dit zijn na alles dat je hebt meegemaakt. Ik wens jou en je mooie gezin al het beste toe. Liefs Saskia
Juliette Reageren
Wauw wat een indrukwekkend verhaal zeg.. Heel fijn om te horen dat je gelukkig bent! Dat blijft toch wel het belangrijkste..
En wat geweldig, dat je twee prachtige kinderen heb kunnen krijgen!