Elke zondag mag ik een verhaal delen van een lezer over wat haar leven ingrijpend heeft veranderd. Dit keer het verhaal van Nadine waarin zij vertelt over haar traumatische bevalling en de periode hierna.
Heb jij ook een verhaal dat je wil delen omtrent gezondheid, zwangerschap, bevalling, familie, gezin? Heel graag! Dit kan eventueel anoniem. Mail mij op info@twinkelbella.nl
Dit is mijn verhaal, dat wat er een jaar geleden in ons gezin gebeurde en wat mij enorm heeft veranderd.
Met ambulance naar het ziekenhuis
Zaterdag 9 januari 2016, ik herinner me het nog zo goed. Ik was 40 weken en 1 dag zwanger van ons tweede wonder. Mijn dochter, Norah, heeft net haar broodje op en is wat duffig. Mijn man besluit haar op bed te gaan leggen voor een middagslaapje. Ondertussen schrijf ik een klein boodschappenlijstje. Klein, want hebben we wel wat nodig de komende dagen? Of zal de kleine zich gaan melden?
En dan hoor ik boven mijn man zeggen: “Norah, dit is niet grappig, doe even normaal” Waarop volgt: “Nadine bel NU 112, er is iets met Norah”. Vervolgens komt hij hard naar beneden gerend met in zijn armen een slap meisje die niet meer ademt. Haar ogen zijn weggerold. Ze ziet lijkbleek en reageert nergens op. We krijgen instructies hoe we haar zouden kunnen beademen en reanimeren. In paniek roept mijn man: O lieverd, blijf toch bij me. Ondertussen rijdt de ambulance met loeiende sirenes onze straat binnen en staan er twee buren in onze huiskamer die een melding hebben gekregen om te reanimeren. Gelukkig is dit alles niet nodig want met een gorgelend geluid laat Norah merken dat ze weer ademt. Wakker is ze nog niet, ze reageert niet en haar benen en armen maken schokkende bewegingen. Ze wordt aan de monitor gelegd en daarna meegenomen naar het ziekenhuis.
Na een kleine 2 uur reageert Norah eindelijk ergens op en wordt ze langzamerhand weer haarzelf, onze vrolijke kletskont. Er is niks meer te merken van wat er hiervoor gebeurde. We besluiten dat ik bij haar blijf slapen in het ziekenhuis. Ten slotte zit de kinderafdeling vlak naast de verloskundige afdeling. De arts heeft het over een koortsstuip, echter heeft ze geen koorts. Na twee nachten observatie middels monitoring en een EEG scan van haar hoofd, worden we met veel vraagtekens weer naar huis gestuurd.
Stress en voorweeën
De nachten daarna slaap ik amper. Stress en voorweeën zijn de oorzaak. En dan in de nacht van 14 op 15 januari word ik wakker met nare buikkrampen. Op de wc verlies ik mijn slijmprop en starten de weeën direct. Omdat ik bij mijn dochter een keizersnede heb gehad en dit kleine mannetje te klein wordt geschat is mij geadviseerd ruim op tijd het ziekenhuis te bellen. Twee uur later zit ik in het ziekenhuis met sterke weeën en nog geen minuut ertussen om bij te komen. Uiteindelijk een heel lange wee. Ik ben doodop en totaal niet uitgerust voor deze bevalling. En als ik na 10 uur puffen erachter kom dat ik nog maar op 1 cm ontsluiting zit besluiten we voor mijn rust een ruggenprik te nemen. Wat een verademing! Mag ik dan nu even slapen? De klinisch verloskundige besluit mij weeën opwekkers te gaan geven om de ontsluiting te bevorderen. Want mijn vliezen zijn al 5 uur gebroken en ik kom nog steeds niet verder dan 1 cm ontsluiting. Ik stribbel nog wat tegen. Want ergens staat mij bekend dat hiermee de kansen worden verhoogd dat mijn baarmoeder kan scheuren vanwege mijn keizersnede verleden. Ze stelt met gerust, het is een lage dosis en het is puur om mijn lichaam een seintje te geven.
Baarmoeder gescheurd
Mijn man gaat heerlijk slapen en ik dummel ook een beetje weg. Een paar uur later zit ik op 6 centimeter! Yes! We gaan de goede kant op! Ze is nog niet weg of ik voel ineens enorme pijn in mijn buik. Vervolgens zie ik een enorm rare beweging ontstaan in mijn buik. Iets wat mij direct het seintje geeft dat dit niet goed is. Ik druk op de loopbel en schreeuw om hulp. Tegen de tijd dat de verpleegkundige binnen komt word alles zwart voor mijn ogen van de walgelijke pijn (die ik dus door mijn ruggenprik heen voel!). Terwijl ik even buiten bewustzijn ben, voelt een verloskundige mijn ontsluiting, bij 10 centimeter kunnen ze de baby er als het ware direct uit trekken. Helaas, 8 centimeter zit ik nu op. En er wordt een echo gemaakt, ze vermoeden een loslating van de placenta. En dan zien ze dat mijn baarmoeder is gescheurd. Onze kleine ligt buiten de baarmoeder in mijn buikholte en ik heb inwendige bloedingen!
Spoedkeizersnede
Ik word wakker van geschreeuw: ‘spoedsectio, OK’
En zie mijn man vol zorgen naast mijn bed meerennen naar de OK. Daar word mij direct een kapje op mijn mond geduwd. Zonder hygiënische voorbereidingen wordt onze zoon binnen 30 seconden uit mijn buik gehaald. Mijn man komt pas binnen op het moment dat hij uit mijn buik wordt getrokken. Hij krijgt de opdracht heel veel foto’s te gaan maken met zijn telefoon en doet dit ook. Om 15.26 is daar onze zoon, Quint. Quint ademt niet, hij is rood van al het bloed, wordt schoongemaakt en ziet dan grijs/ wit. Hij wordt direct beademd en zodoende gaat zijn hartje weer kloppen. Mijn baarmoeder wordt nagekeken op eventuele extra scheuringen. Wat gelukkig meevalt. Alleen op het litteken van mijn vorige keizersnede is mijn baarmoeder gescheurd. Ik verlies meer dan 2 liter bloed, maar heb uiteindelijk geen bloedtransfusie nodig.
Zoon Quint
Quint wordt meegenomen naar de neonatologie. Hier maken ze verschillende foto’s om de eerste stand van zaken te bekijken. Als ik wakker word ben ik er stellig van overtuigd dat hij is overleden. Mij wordt verteld dat het heel slecht gaat met hem, maar dat hij er nog is. Mijn man komt huilend naar mij toe met een paar afgedrukte foto’s (wat netjes van het ziekenhuis!) . Ik mag even kort bij Quint kijken en dan wordt hij meegenomen naar de intensive care in Utrecht.
En even later word ik ook overgeplaatst naar het WKZ in Utrecht.
In Utrecht krijgt Quint overal draadjes. Hij krijgt een pakje aan wat hem koelt tot 32 graden. Dit om eventuele hersenbeschadiging te beperken. Hij krijgt een infuus met morfine en medicatie wat hem in slaap houdt. Want zo koud wakker gehouden worden is natuurlijk niet fijn. Hij wordt beademd en krijgt voedingstoffen binnen middels het infuus. Ook heeft hij een thermometer in zich en een katheter. Op zijn hoofd worden allerlei draadjes geplaatst die zijn hersenactiviteiten in de gaten houden. Om 2 uur ’s nachts mogen we bij hem en we zien eigenlijk bijna niks van hem. We krijgen ontzettend veel informatie. Voor nu zal hij 72 uur gekoeld worden. Daarna gaan ze hem langzaam opwarmen tot de 37 graden die je normaal gesproken hebt. En als hij een week oud is krijgt hij een scan om te zien in hoeverre hij beschadigd is.
Rekening houden met het ergste
Ons wordt verteld dat we met het ergste rekening moeten gaan houden. De kans is groot dat hij flinke epileptische aanvallen krijgt tijdens het opwarmen en/ of dat hij zo ver is beschadigd dat hij eigenlijk geen ‘normaal’ leven zal gaan leiden. De eerste dagen zijn stabiel. Als hij wordt opgewarmd vinden we het allemaal reuze spannend. Dit begint om 21 uur. Ieder half uur verhogen ze zijn temperatuur met 0,2 graden. Om 23 uur besluiten wij te gaan slapen, voor zover dit lukt. Want uiteraard hang ik die nacht een paar keer aan de lijn om te vragen hoe het gaat. En dan krijg ik te horen dat hij het fantastisch heeft gedaan! Er is niks geks gebeurd. Mijn man, die inmiddels een nachtje heeft geslapen in het Ronald mc Donald huis, komt binnen en samen barsten we in tranen uit van opluchting. Even mogen we glimlachen.
Nachtmerrie
Maar dan belt mijn moeder mij. Norah is sinds de bevalling bij haar en ook bij haar gebeurde hetzelfde als een week geleden bij ons. Norah ademde niet meer en viel om, ze is meegenomen naar het ziekenhuis. Op zo’n moment wil je op twee plekken tegelijk zijn, maar dit kan helaas niet. Vreselijk! Wanneer stopt deze nachtmerrie? Een paar uur later horen we dat het weer goed gaat en ze naar huis mocht met mijn moeder. We besluiten een afspraak te maken met de neuroloog voor haar.
Als Quint zes dagen oud is mogen wij hem voor het eerst vasthouden, want ook dit mochten we nog niet doen. Wat een magisch moment. Eindelijk mag ik hem knuffelen en genieten van mijn knappe zoon. Vandaag krijgt hij ook zijn scan en krijgen we vanmiddag nog te horen hoe het er voor staat.
Goed nieuws!
’s Middags hebben we een gesprek met de neuroloog. Hij heeft voor ons fantastisch nieuws: het ziet er super goed uit en er is grote kans dat alles goed gaat komen. De emoties die we dan voelen zijn onbeschrijflijk. We bellen onze familie op met dit nieuws en knuffelen elkaar heel hard. Als Quint 7 dagen is mag hij mee terug naar het ziekenhuis in onze woonplaats. En daar laat hij zien dat hij het super doet. Hij drinkt super goed uit mijn borst en gedraagt zich zoals iedere andere pasgeboren baby.
Epilepsie
En dan mag je naar huis. Met een baby waar je ontzettend veel zorgen om hebt gehad en een peuter waarvan je niet weet wat er aan de hand is. Niet aanvullend verzekerd, dus mag je het lekker zelf uitzoeken met je baby, want kraamzorg en verwennerij verdienen wij blijkbaar niet. Mijn man besluit maar eens beschuit met muisjes te gaan smeren. En we sluiten ons lekker een week op in huisje om onze eigen kraamtijd te gaan vieren. Norah krijgt nogmaals een EEG, dit keer een slaap EEG. Hieruit blijkt dat er pieken te zien zijn in haar slaap wat duidt op epilepsie. Na veel overleg besluiten we eens af te gaan wachten hoe vaak dit nog gaat gebeuren voordat we medicatie gaan geven. Gelukkig blijkt in de maanden daarop dat dit reuze meevalt.
Donkere wolken
Vanaf het moment dat we thuis zijn voel ik me met de dag somberder worden. Hoe vaker mensen tegen mij zeggen dat ik er van moet gaan genieten nu alles weer goed gaat, hoe rotter ik me voel. Ik voel me onbegrepen. Mag ik dan niet verdrietig zijn om de situatie? Mag ik niet de tijd nemen om dit allemaal een plekje te gaan geven? Ik krijg steeds meer nachtmerries en droom regelmatig dat mijn kinderen doodgaan of ik zelf. Ik zie iedere keer het beeld dat het mondkapje op mij wordt geplaatst en ik op dat moment denk dat ik doodga.
Posttraumatische Stressstoornis
Na een paar maanden besluit ik met veel tegenzin hulp te gaan zoeken. Veel mensen begrijpen dit niet, het is nu toch goed afgelopen? Ga toch gewoon genieten joh. Ik geniet ook heus wel, maar ik ben enorm prikkelbaar, slaap amper door alle nachtmerries en Quint die twee keer per nacht nog komt.
Gelukkig zet ik door en kom ik bij een fantastische psycholoog terecht. Die niet helemaal vergoed wordt door mijn verzekering, maar dat maakt me niks uit, ik wil me gewoon weer gelukkig gaan voelen! Ze stelt vast dat ik een posttraumatische stress stoornis heb. Ik krijg EMDR therapie. Een methode waarbij de heftigheid van de herinneringen aan een heftige gebeurtenis behoort af te nemen. En dit gebeurde ook bij mij. Na 3 sessies voelde ik me steeds rustiger worden. Minder prikkelbaar, minder huilbuien, minder flasbacks en minder nachtmerries.
Na 10 sessies besloten we te stoppen. En ben ik met behulp van boeken weer mijn leven gaan oppakken. Nu een jaar later voel ik me veel gelukkiger. Quint is 1 en doet het super. Hij stapt vrolijk rond en er is tot nu toe werkelijk niks te merken van zijn start. Ik voel me weer veel vrolijker, maar merk ook dat ik niet meer ben wie ik hiervoor was. Ik ben me nog veel bewuster van het feit hoe bijzonder het is als je een gezond kind mag krijgen. Ik mag nog een keer zwanger raken, maar mag dan absoluut geen weeën meer, dus ik krijg dan weer een keizersnede. Maar mijn man durft dit absoluut niet meer aan. Uiteindelijk mogen we ons ook gelukkig prijzen met twee prachtige lieve kinderen.
Aan alle mama’s met een heftige bevalling en moeite met het een plekje te geven: laat het niet voor wat het is. Doe iets met je gevoelens, zoek hulp, lees boeken, praat met mensen om je heen en praat veel met je partner! Het lucht op, echt waar! Het is niet erg als het je niet helemaal zelf lukt om een traumatische bevalling een plekje te geven.
En naar mijn idee is EMDR een echte aanrader!
Liefs Nadine x
Lieve Nadine, zoals ik eerder ook aan je schreef heb ik je verhaal met een brok in mijn keel gelezen. Wat een verdriet en onzekerheid wanneer er zorgen zijn om beiden kindjes en er ook nog zelf een hoop te verwerken is. Knap dat je hebt durven toegeven aan het feit dat er hulp nodig was, en dat je hiervoor therapie bent ondergaan. Ik wens jou en je gezin het allerbeste toe!
Doe jij ook al mee met de Vtech Smartwatch winactie?
Marloes Reageren
Wow wat een verschrikkelijk heftig verhaal! Naast de zorgen om je bevalling en kleine man ook nog voor je oudste dochter met die doodenge aanvallen! Ik wens je alle geluk in de toekomst en dat je nooit meer zo bang hoeft te zijn <3
Onlangs geplaatst door Marloes: Februari favorieten
Natascha Reageren
Wauw, ook ik heb dit verhaal met een brok in mijn keel gelezen en wil je daarom even alle geluk wensen. Wat heb jij veel meegemaakt, en je klinkt als een hele stoere, dappere, sterke vrouw!
Mathiske -gelukineenrompertje- Reageren
Jeetje wat een heftig verhaal. Ik heb ingehouden adem gelezen
Onlangs geplaatst door Mathiske -gelukineenrompertje-: weekoverzicht – week 8- zwemmen, chillen en bijna carnaval!
Marije Reageren
Wat een heftig verhaal en wat dapper dat je hulp hebt gezocht! Ik heb respect!
Onlangs geplaatst door Marije: Inhoud MamaLoes cadeautas
Benthe Reageren
Wat een ontzettend heftig verhaal! Zo knap dat je je gevoel gevolgd hebt en hulp bent gaan zoeken en heel fijn dat het nu allemaal beter gaat!
Cynthia Reageren
Poeh. Het raakt me. Juist omdat mijn man Complexe PTSS heeft. Meerdere trauma’s van zijn jeugd tot tien jaar terug. Het is twee jaar geleden in alle hevigheid los gebarsten en we knokken enorm dit te boven te komen. Wat een vreselijk iets is PTSS. De hel die je als gezin doorstaat, is onbeschrijflijk. 😢Heel fijn dat het bij jou nu beter gaat! Heerlijk.
Iris Reageren
Wat een ontzettende nachtmerrie. Het is goed om te lezen dat het inmiddels een stuk beter gaat, maar dat neemt niet weg dat het een onbegrijpelijk heftig verhaal is.
Anita Reageren
Ik heb je verhaal met tranen in mijn ogen gelezen! Wat moet dit een heftige tijd voor je zijn geweest! Fijn dat emdr je zo goed geholpen heeft. Zelf net een keizersnede onder algehele narcose gehad en mijn kleine meid moest ook meteen beademd worden.
Bertine Reageren
jeetje wat ongelofelijk heftig! heel erg dat je dit hebt moeten meemaken, zo eng, van beide kinderen! fijn om te lezen dat het inmiddels beter met je gaat en er niets te merken is aan je zoontje!
Floor Reageren
Wat een ongelofelijk heftig verhaal… Heb het met tranen in mijn ogen gelezen. En wat fijn dat het weer goed met jullie gaat en wat goed dat je hulp heb gezocht…. Dat is zo moeilijk… Maar daar laat je ook mee zien hoe sterk je bent.
Mijn dochter heeft vorig jaar op t randje gelegen op de IC… Daar heb ik ook lang last van gehad en heb ook EMDR gehad… Het voelt zo naar als je de grip kwijt aan het raken bent.