Toen ik in verwachting was van Senna zat ik op zwangerschapsfitness. Heerlijk vond ik het om toch nog een beetje fysiek bezig te zijn. Iets wat ik minder vond en waar ik mij best een beetje aan kon irriteren (sorry dames) waren al die opscheppende moeders.
Opscheppen of trots?
Zelf was ik in verwachting en dus nog geen mama. Ik kon mij dus totaal niets voorstellen bij het opschepperige gedrag dat ik om mij heen hoorde. Soms ook echt dingen waarvan ik het in twijfel trok of het echt gebeurd was (kinderen van een half jaar op een potje?!). Bij mij zorgde het er in ieder geval voor dat ik lekker op eigen houtje mijn lichaam trainde en het liefst een beetje uit de buurt bleef van al die mama’s met hun wonderkinderen.
Nu ik dit na al die jaren zo eens eerlijk opschrijf voel ik mij een heel klein beetje gemeen. Want waarom zou ik dit mogen bekritiseren? Ik ben inmiddels zelf ook een mama en ik weet maar al te goed hoe fijn het kan zijn om trots te zijn op je kind(eren).
Opscheppen over kinderen
Toch heb ik er nog steeds een beetje moeite mee als ouders opscheppen over hun kind. Vertellen hoe trots je bent, en dit ook tonen, is een mama gerelateerd dingetje. En dat snap ik helemaal. Maar soms kan het een beetje overdreven worden. Wanneer er elke keer verteld moet worden hoe geweldig, en slim een kind wel niet is, haak ik een klein beetje af. Alle kinderen zijn namelijk slim, uniek en geweldig, dat hoeft niet zo heel duidelijk en specifiek iedere keer herhaald te worden.
Het enige dat ik eigenlijk kan hopen is dat ik zelf niet net zo word. En echt, ik probeer er op te letten. Ook al valt dat natuurlijk niet mee met die twee fantastische kinderen van mij (haha!).
Met mij eens, of helemaal niet?
Volg jij mij al via Facebook, Bloglovin , Instagram en/of twitter?
simpel, met een snufje liefde Reageren
Helemaal mee eens. Ik kan me er dood aan ergeren.
Channa Reageren
Heel herkenbaar! Voor mijn zwangerschappen dacht ik jaja, nu weten we het wel. Nu zou ik het soms wel van de daken kunnen schreeuwen, haha. Vaak val ik de opa’s en oma’s er maar mee lastig 😉
Wilmaaa Reageren
Tsja ik denk dat als je heel trots bent het wilt vertellen. Yarah loopt sinds een week en daar ben ik ook erg trots op en dat bedoel ik dan niet om mee op te scheppen. Ik kan er niet tegen als ik wel eens moeders hoor van die van mij kan dit en die ander weer: en die van mij dat..
Priscilla Reageren
Ja ik stoor me daar enorm aan! Sommige mensen vergeten inderdaad dat ieder kind uniek en geweldig is en gaan helemaal op in hun eigen koter 🙁
Simone Reageren
Het komt vast voort uit trots, maar kan soms heel irritant zijn ja 😉 Alle kindjes op hun eigen tempo, toch?
Lisanne Reageren
Hahahaha grappig artikel. Ik weer niet of ik ook zal gaan opscheppen maar mocht ik dat doen hoop ik dat iemand aan de rem trekt haha fijne dag liefs lisanne
Mathiske's mama blog Reageren
Verschrikkelijk die wonder kinderen. Alsof het een wedstrijd is.. vooral die ouders die vinden dat in kind veeeeel beter is als die van een ander en dat blijven opdringen. Ieder kind kan zijn of haar eigen dingen heel goed.
Ilse van Kreanimo Reageren
Jaaaaaa, ik kan er me ook aan ergeren – ik probeer het ook te beperken en niet te stoeferig te doen…
Sofie Reageren
haha ik moet zeggen dat het in mijn omgeving wel goed mee valt 🙂 en ik denk toch ook dat ik het wel binnen de perken hou
er zijn dingen waar ik me wél meer aan erger tegenwoordig ivm ouders … ik erger mij enorm aan al die zelfverklarende mensen die zomaar zelf vinden dat hun kind toch oooooo zo hoog gevoelig is, oeps als ik daarmee op iemand zijn teentjes trap 😉
Nicole @ Everyday-Life.nl Reageren
Herkenbaar! Al is mijn zoontje natuurlijk ook fantastisch, dus soms wil ik dat ook vertellen haha!
Evelien @mamzella Reageren
Tsja het is zoals je zegt moeilijk om trots en opscheppen los van elkaar te zien. Onze dochter was echt supersnel met alles… dus als iemand er dan naar vraagde durfde ik na een tijdje zelfs niet eerlijk antwoorden dat ze iets al kon omdat ik bang was dat anderen zouden denken dat ik “zo’n mama” was! Dat is ook wel jammer dan eigenlijk.
Carlijn Reageren
Haha zoooo herkenbaar. Ik kan me voorstellen dat ik me er ooit aan schuldig ga maken (misschien schep ik al op, zeg het dan alsjeblieft, mensen in mijn omgeving), maar ik probeer er net als jij voor te waken. Vind het vooral geinig als mensen over een half jong kind zeggen ‘Ja hij/zij is echt zooooo slim.’ Hm-mm..
Lilian Reageren
Ik snap niet waarom moeders hun kind altijd zo moeten ‘relativeren’. Ik vind het leuk om te vertellen als ze iets goed kan, maar ik durf het niet omdat ik soms het gevoel heb dat ik al opschep omdat ik de enige moeder ben die haar kind niet zit af te kraken. Dus nee, ik ben het niet met je eens, maar ik vermijd gesprekken over mijn kind gewoon.
Ik hou meer van het ‘Amerikaanse model’ dat je kinderen leert dat het goed is om ergens in uit te blinken en hun best te doen en dat je niet wordt bekritiseerd als je iets goed kan.
Gelukkig hebben we nog wat oma’s waarbij ik haar helemaal zonder schaamte de hemel in kan prijzen 😉
Vlijtig Liesje Reageren
Ik ken eigenlijk geen ouders die heel erg opscheppen. Ik kan me er ook niets bij voorstellen. Het is toch niet jouw verdienste als jouw kind het goed doet?
Charlotte Reageren
Helemaal mee eens! Ik probeer er zelf ook op te letten (sowieso om het niet teveel over haar te hebben tegen anderen) maar soms wil je inderdaad ook gewoon graag iets delen als je trots bent 🙂
Liess Reageren
Het probleem voor mij is niet dat mensen er over praten hoe snel en goed hun kind is, maar wel als het gaat van “oh loopt hij nog niet, mijne loopt al sinds 12 maanden, dan is hij wel langzaam” .. dat idee. Mijn dochter zei al opa met 6 maanden (en dat is niet overdreven) en liep met 13 maanden…. maar als mensen er om vragen zeg ik ook altijd “Elke baby is anders, de 1 is langzaam de ander snel, ieder zn eigen tempo” dat is namelijk het belangrijkste denk ik.
Nesrin Reageren
Ik hoop dat elke mama trots is op haar kinderen en dit laat zien, merken en voelen juist aan haar kinderen. Ik zal schep niet op zelfs al zie ik soms kleine wondertjes hier 😉 Die moeders die dit wel doen zeggen het toch vaak met een bepaalde boodschap waar ik niet zo gek op ben. Je bent trouwens absoluut niet gemeen.
Iris Reageren
Het is in ieder geval een teken van trots, wat belangrijk is. Daarnaast draait je leven in de eerste maanden om je kind, waardoor dat het nummer één gespreksonderwerp wordt. Vervelend, maar bijna onvermijdelijk.
Lilian Reageren
Ik snap precies wat je bedoelt, daarom heb ik ervoor gekozen geen zwangerschapsgym of yoga te doen. Ik was op mijn 18e zwanger en vond mezelf daar voor mijn gevoel nog te jong voor. Ik wou niet tussen al die iets oudere moeders zitten, die het altijd beter weten. Kan zijn dat dit ook totaal niet klopt hoor, dit was voor mij gevoel zo!
Nathalie Reageren
Tja, en dat blijft! Is het niet zindelijk worden is het praten en later schrijven en lezen of niet veel later het lesniveau op school of het sporten… en hoe goed een kind is (al zie je ook dat het soms helemaal niet zo is…. ouderliefde maakt soms blind denk ik).
Ik moet zeggen dat ik het confronterend vind dergelijke ouders, juist omdat onze oudste buiten de meeste boekjes en standaarden valt… helaas. Ze is perfect voor ons, maar anders als gemiddeld.
Dus ja…. eens!
karlien Reageren
Yup, ik probeer ook niet zo’n moeder te zijn. Maar nu wordt ons soms verweten dat we bepaalde dingen niet vertellen, of we er dan niet trots op zijn?! Het is lastig want je wilt geen opschepper zijn, maar waar ligt de balans?
Els Reageren
Opscheppen vind ik altijd heel vervelend, ik heb zelf geen kinderen maar als ik soms ouders hoor opscheppen. Dat is gewoon niet meer leuk. Elk kind is anders en helaas niet elk kind is even snel of slim. Ik denk dat het voor sommige ouders met een probleemkind heel moeilijk is.
Nynke Reageren
Trots mag je zeker zijn! Maar dat opscheppen..
Sommige dingen zijn gewoon zo overdreven of kunnen gewoon echt niet (goed zijn voor het kindje).. Ik snap dat echt niet..
Mil0u21 Reageren
Oh zo herkenbaar. Ik zit nu op een cursus en een medecursist die praat honderduit over der kinderen. Haar dochtertje van 12 weken kan al staan (ahum) en haar zoontje kon al lopen met 6 maanden (zucht). Heel leuk hoor en tuurlijk mag ze trots zijn, maar de manier waarop 😐