Naomi haar kindje werd dood geboren

Elke zondag mag ik een verhaal delen van een lezer over wat haar leven ingrijpend heeft veranderd. Dit keer het heftige verhaal van Naomi waarin zij vertelt over iets vreselijks dat haar gebeurde: haar kindje werd dood geboren.

Heb jij ook een verhaal dat je wil delen omtrent gezondheid, zwangerschap, bevalling, familie, gezin? Heel graag! Dit kan eventueel anoniem. Mail mij op info@twinkelbella.nl

Als eerst zal ik mij even aan jullie voorstellen. Ik ben Naomi, 32 jaar oud en woon vlak bij de grens bij België in zeeland in een klein gehuchtje genaamd Zandstaat. In het dagelijkse leven werk ik als Verzorgende IG in de ouderenzorg.

Geboorte van Guusje

Precies op mijn 30^ste verjaardag (drie september 2015) ben ik getrouwd met Robbert. Al gelijk hadden we vanaf het begin een kinderwens en na een jaar proberen was ik opeens zwanger, na een moeilijke zwangerschap ben ik op vier september 2016 bevallen via een keizersnede van Guusje Maria Jessi Roelien Dellaert.

Al voor de bevalling wisten we dat Guusje wat klein was voor de weken dat ik zwanger was. Bij de laatste echo werd ze rond de 2300 gram geschat. Uiteindelijk was Guusje bij de geboorte 2176 gr & 43 cm. Een echt klein meisje ook wel in medische termen dysmatuur genoemd (dit betekent dat de baby te klein en te weinig weegt voor de duur van de zwangerschap).

Nu zijn wij inmiddels bijna 16 maanden verder, en weegt zij ruim 9 kg en is 75cm. Nog altijd klein van stuk maar een echte meid. Een spring in het veld die haar mama en papa elke dag een lach op hun gezicht tovert.

8 maanden na de bevalling weer zwanger

Ik heb best moeten wennen aan het moederschap want ik vond het best wel een ding om moeder te zijn. Helemaal toen ik er na 8 maanden achter kwam dat ik opnieuw zwanger was “HELP DIT KAN NIET WAAR ZIJN “ is het eerste dat in mij opkwam.

In eerste instantie zag ik alleen de problemen: straks zit ik daar met een dreumes van 16 maanden en een pasgeboren baby. Toen ik aan het idee ging wennen ging ik ook van het kindje houden zoals elke moeder dit doet.

Rustiger aan doen

Zoals bij Guusje ging de zwangerschap wederom moeizaam. Bij 15 weken had ik het gevoel dat ik hele dagen kon slapen en ben ik zelfs naar mijn werk in de auto bijna in slaap gevallen. Na onderzoek bleek mijn vit B12 te laag te zijn, en andere waardes in mijn bloed waren ook niet goed. Later kreeg ik ook last van bloedingen en harde buiken.

Dit was een teken om minder te gaan werken, en rustiger aan te gaan doen. Dit was makkelijker gezegd dan gedaan, want hoe doe je dit met een baby die wil gaan staan en lopen? Op 1 augustus kwamen we er achter dat wij weer een meisje kregen.

23 weken zwanger

In september zijn we op vakantie geweest naar Duitsland en Disneyland Paris. Ik was toen 23 weken zwanger. Het was best pittig maar mijn dochter genoot zo erg, en ook in mijn buik werd er lekker geschopt. Dit was voor mij voor het eerst dat ik niet dacht aan de zorgen die gingen komen met twee kleine meiden.

Nadat wij terug kwamen van vakantie, zijn wij begonnen aan de slaapkamers. Guusje zou namelijk onze kamer krijgen, en de baby kreeg een stoere meiden kamer met  roze, mosterd geel en zwart.

Begin november hadden wij beide kamers klaar, en ook in beide kamers stond er een stoel van mijn moeder die 3 jaar eerder overleden was. Zo was er toch iets van oma bij hen.

Ik voelde de baby niet meer bewegen

Op de avond van 14 november had ik het gevoel dat ik de baby minder ging voelen. Omdat dit opeens gebeurde dacht ik dat zij wel zou slapen.  De rest van de nacht wakker gelegen en wat ik ook deed, ik voelde haar niet. De volgende ochtend ben ik naar het ziekenhuis gereden. Alleen, want ik wilde Robbert niet bang maken.

Nadat op de CTG niets te horen was, wist ik het eigenlijk diep van binnen wel. Alleen pas toen de gynaecoloog kwam om een echo te maken bleek dat het kleine meisje in mijn buik was overleden. Ik heb toen Robbert gebeld op zijn werk dat het slecht nieuws was en dat het beter was dat hij naar huis kwam. Voordat ik er erg in had, vertelde ik dat het meisje was overleden. Gelukkig is hij toen door zijn collega’s naar het ziekenhuis gereden.

En dan, dan gebeurt er zoveel met je. Wij kregen veel informatie maar de helft weet ik nog maar. Wij moesten naar huis om te gaan denken wanneer en hoe ons klein meisje ter wereld moest komen . En dan zit je daar thuis met een dikke buik waar je eerder zo blij en trots op was, maar nu het liefst zo snel mogelijk weg wil hebben.

Stille geboorte

De volgende dag zijn we samen teruggegaan naar het ziekenhuis en daar is besproken dat de dag erna ons meisje te wereld zou komen per keizersnede (dit is uitzonderlijk want de voorkeur gaat uit naar een gewone bevalling).

Daar gingen we dan met ons tweeën op vrijdag 17 november 2017 naar het ziekenhuis om te bevallen. Wetende dat ik zonder baby naar buiten zou komen.

Na alle uitleg kwamen wij erachter dat wij niets hadden geregeld voor de crematie. En zo een uur voor de bevalling heb ik de crematie nog geregeld. Om 11:00 ben ik naar de ok gebracht waar om 11:50 Saar Eliza Marije Pien Dellaert ‘stil’ geboren is. Op het moment dat ze dit zeiden, stortte mijn wereld echt even in: nu is ze echt overleden.

Nadat Saar in doeken is gewikkeld, is zij bij ons gelegd. Dit was zo raar. Echt een kopie van haar grote zus, en net zo mooi als haar grote zus. Hoe kan het dan zijn dat ze dood is?! Daar kon ik niet bij en de tranen bleven ook komen. Die dag is Saar ook bij ons gebleven in een speciale koelweeg, en soms bij ons gewoon in de armen. Ik heb haar daarna zelf aangekleed de kleertjes die haar zus ook aan had bij de geboorte. De dag hierna hebben we afscheid genomen van Saar en haar in een mooi kisje gelegd met de teksten:

Slaap zacht lieve prinses xxx – papa

De hemel heeft er een engeltje bij. Mama zal altijd van jouw houden Dag lieve Saar Dikke kus Mama

Jij zal altijd mijn sterretje in de hemel zijn mijn lief klein zusje xxx-jes je grote zus Guusje

Gelukkig mocht ik de volgende dag naar huis toe waar ik ook gewoon kraamzorg kreeg, alleen dan moest er niet voor een baby worden gezorgd maar vooral voor mij.

Moeilijk omgaan met het verdriet

Nu na bijna 6 weken kan ik nog steeds moeilijk om gaan met het verdriet. Ik krijg hulp van het crisis team, en slik ik medicatie om rustig te blijven. Iets waar ik me wel voor schaam, maar ook eerlijk van kan zeggen dat ik nu niet zonder kan. Ik zal toch door moeten gaan voor de kleine spring in het veld van bijna 16 maanden: Guusje.

Wat ik moeders wil mee geven is ga altijd op je moedergevoel af bel liever 10 keer te veel dan 1 keer te weinig.

Wil je mij verder volgen dan kan dit op www.mamavanguusjeensaar.nl

Lieve, lieve, lieve Naomi. Wat heb ik jouw verhaal met een brok in mijn keel gelezen. Dit is toch wel een van de grootste nachtmerries van een zwangere vrouw. Wat verschrikkelijk verdrietig dat je dit moet doorstaan. Maar tegelijkertijd ook onwijs dapper en knap dat jij jouw verhaal met ons wil delen. Heel erg bedankt hiervoor. Ik wens jouw, je man en Guusje het allerbeste en heel veel liefs toe.