Elke zondag mag ik een verhaal delen van een lezer over een ingrijpende gebeurtenis. Dit keer het verhaal van Miriam waarin zij vertelt over haar zwangerschap en het moment waarop zij ziek werd door een gesprongen blinde darm. Door haar ziek zijn kon zij er niet zo veel zijn voor haar dochter als dat zij gewild had.
Heb jij ook een verhaal dat je wil delen omtrent gezondheid, zwangerschap, bevalling, familie, gezin? Heel graag! Dit kan eventueel anoniem. Voor meer info mag je mij mailen op info@twinkelbella.nl
Het was in november 2014 toen ik er achter kwam dat ik zwanger was. Ik denk dat ik zo’n week of vijf zwanger was. Mijn man zat thuis met een gebroken been die hij opliep tijdens een middagje motorcrossen.
Bij oud & nieuw hebben wij het aan onze vrienden verteld dat we zwanger waren. Ik heb een hele goede zwangerschap gehad, op de laatste 10 weken na. Ik begon toen heel veel vocht vast te houden, mijn benen, armen, voeten & gezicht alles was opgezwollen. Hiervan weet ik nog dat ik mij erg ongelukkig voelde. Ik woog 30 kg meer (!) bovenop mijn gewicht. Omdat mijn dochtertje in een onvolkomen stuitligging lag, is ze gehaald op 15 juli 2015 d.m.v. een keizersnede.
En toen werd ik ziek
De eerste maanden zes maanden leefden wij op een roze wolk, wat waren wij gelukkig! In november 2015 ben ik weer begonnen met werken in de ouderenzorg. Ik heb op zondag 17 januari een late dienst gehad. Thuis gekomen dronk ik nog een wijntje met mijn man, en kwam er een vriend langs. Ik ben gaan douchen en appte een vriendin nog terug dat we dinsdagavond naar de bios konden gaan. In de nacht werd ik wakker, je raad het al, spugen, koorts en diaree. Ik word ziek dacht ik. In de ochtend appte ik mijn moeder dat het lang geleden was dat ik me zo verschrikkelijk beroerd voelde.
Door het ziek zijn viel de zorg voor mijn dochtertje Esmee mij vies tegen. Esmee voelde mij ook aan en die was erg huilerig. Gelukkig kon mijn zusje haar ophalen om te spelen bij oma. Dinsdag kreeg ik zoveel buikpijn dat ik zei tegen mijn man: dit is echt niet goed. Wij zijn toen ‘in de avond naar de HAP gegaan. Daar heb ik mijn verhaal verteld, en ik kreeg tabletten mee tegen de misselijkheid en om de diaree te stoppen. Dit hielp natuurlijk niet waarna ik woensdag naar mijn eigen huisarts ben gegaan, ook kon hij er niks van maken. Die dag erna had ik een redelijke dag, ik heb wat in huis kunnen doen en mijn andere zusje kwam me helpen met poetsen.
Naar de spoedeisende hulp
De volgende dag kon ik niet meer, ik heb direct in de ochtend de huisarts gebeld en gezegd dat hij MOET komen. Tegen half twaalf kwam de huisarts, ik had hoge koorts en lag maar op de bank. Mijn dochtertje speelde wat in de box. De huisarts meette mijn koorts en die was 41,5. Na het meten hiervan heeft hij mij direct doorgestuurd naar de SEH. Ik heb direct mijn man opgebeld om mee te gaan en op Esmee werd gepast.
De reis naar het ziekenhuis was verschrikkelijk, ik had overal pijn en viel iedere keer flauw, ik moest urine inleveren en kon gaan liggen. Ik kreeg een hoeveelheid Morfine wat mij snel rustiger maakte. Na een echo werd er geconstateerd dat mijn blinde darm was gesprongen. Ik werd meteen rond etenstijd geopereerd. In de avond kwam de arts naar me toe en hij zij heel ernstig: meisje wat heb jij geluk gehad, je blinde darm heeft 6 dagen open gelegen. Hieraan kon je dood gaan. Het drong me allemaal niet tot me door, mijn moeder zei achteraf tegen mij dat ik had gebeld en gevraagd waar Esmee was. Ik was zo verschrikkelijk high van de Morfine. Ik heb in het ziekenhuis gelegen tot die week daarop dinsdag, ik mocht naar huis toe maar had nog wel wat verhoging.
En toen ging het weer mis
Thuis zijn was een ramp, ik kon niet voor Esmee zorgen, had veel pijn aan alles, ik dacht dat het nog de pijn was van de operatie. Maar toen ging het weer mis. Ik ging naar een verjaardag maar had zo veel pijn en koorts, dat ik direct het ziekenhuis heb gebeld. Omdat zij die avond niets konden doen en ik de volgende dag al een afspraak had staan heb ik thuis mijn spulletjes gepakt voor de volgende dag. Mijn gevoel zei dat dit niet goed kon zijn.
De volgende dag kwam mijn tante op Esmee passen, het arme kind, wat voelde ik mij schuldig tegenover haar. Ik kon haar niet de zorg en de liefde geven die zij van mij nodig had, haar eigen moeder. Maar ik kon het niet, ik had zoveel pijn.
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen was ik snel aan de beurt met mijn afspraak, helaas was het waar ik zo bang voor was, abcessen in mijn buik. Ik moest dit operatief laten verwijderen, ik ben meteen weer opgenomen op de AOA (Acute Opname Afdeling) pas in de avond tegen 21.30 werd ik geopereerd, tot die tijd mocht ik niks eten.
Nog een operatie
Mijn man was steeds bij me en zag de ernst in de ogen van de dokter, later heeft hij wel eens tegen mij gezegd, Mirr.. ik heb wel eens gedacht dat ik zonder jou samen met Esmee verder zou moeten gaan. Na de operatie voelde ik mij nog erg akelig. Ik kreeg paracetamol maar dit hielp nog niet echt. De volgende dag werd ik weer akelig, eigenlijk de hele dag lang. Helaas kon ik niks eten of drinken, ik kreeg contrast vloeistof wat ik moest drinken zodat er een scan gemaakt kon worden. Dit was walgelijk spul en kreeg het nauwelijks weggedronken. De volgende dag was het woensdag, de arts kwam met de uitslag, ik had opnieuw hoge koorts en heb veel geijld. Wederom was er opnieuw abcessen in mijn buik aangetroffen, ik huilde en heb alleen maar gehuild want opnieuw volgde er een operatie. Mijn 3e operatie en tevens mijn laatste. Ik voelde me na deze operatie gelukkig meteen stukken beter, ik at ook weer redelijk, was in die bijna 3 weken tijd, 10 kg. afgevallen. Er was nog 1 klein abcesje in mijn buik maar die zat op mijn baarmoeder, gevaarlijk als ze deze zouden verwijderen tijdens mijn operatie. Ik moest antibiotica slikken en dit heeft gelukkig geholpen want het is weggegaan.
We zitten nu in oktober 2017, het gaat gelukkig weer goed met me. Bijna twee jaar verder, ik denk er nog veel aan terug, wat als……… maar ik probeer het ook weer weg te stoppen. Helaas heb ik veel van mijn dochtertje moeten missen, voor het eerst kruipen, voor het eerst staan in de box, veel mijlpalen was ik er niet bij. Dat heeft mij best wel veel pijn gedaan. Ik hoop dat ik ooit nog een 2e zwangerschap mag meemaken en er dan wel allemaal bij kan zijn.
Lieve Miriam, Dankjewel voor het delen van jouw verhaal. Wat verdrietig dat je zoveel van je dochter hebt moeten missen. Ik kan mij indenken dat dit je erg verdrietig maakt. Fijn om te lezen dat het nu goed met je gaat. Ik wens jou en je gezin het allerbeste toe. Liefs Saskia
Iris Reageren
Wat verschrikkelijk. Bizar ook dat de huisarts niet meteen actie had ondernomen.
Tine Reageren
Heftig zeg. Lijkt op mijn verhaal. Alleen hebben ze bij mij eerst abcessen lek geprikt en toen ziek naar huis gestuurd pas later toen ik niet meer kon van de pijn. Buikoperatie gedaan toen zagen ze dat ik blindedarmontsteking had. Heb een miskraam gehad door blindedarmontsteking en mijn eileider is geknakt. Na 5 jaar wachten toch zwanger geworden van een gezonde zoon. Sterkte met alles!! En geniet van je dochter.