True Life Story: De zoektocht naar een draagmoeder
3 sep 2017 Dit veranderde mijn leven Mama 4

True Life Story: De zoektocht naar een draagmoeder

Elke zondag deel ik met jullie een ingrijpend verhaal van lezers die dit willen delen. Dit keer een anoniem verhaal. Onlangs kwam ik met iemand in contact die vertelde op zoek te zijn naar een draagmoeder vandaag vertelt zij aan ons haar ingrijpende verhaal.

Mocht jij ook jouw verhaal willen delen? Uiteraard kan dit ook anoniem. Mail mij dan op info@twinkelbella.nl

Ik zie je liggen, je ligt heerlijk te slapen. Onze kleine prins, nu alweer ruim een jaar oud. Een wonder dat ben je, ons grote wonder. Je moest eens weten hoe we naar je verlangd hebben en hoe bijzonder de weg naar jouw aanwezigheid op deze wereld was. We zullen het je later als je wat groter bent allemaal vertellen, want het is absoluut een verhaal om door te vertellen.

Geen spontane zwangerschap

Toen de tweede achtereenvolgende zomervakantie, inclusief het jaar ertussen, geen spontane zwangerschap had opgeleverd, zijn we naar het ziekenhuis gegaan om hulp te vragen bij onze kinderwens. Zeven jaar en vijftien IVF-behandelingen later waren we nog steeds kinderloos. Vreselijk moeilijk was die tijd. Alles wilden we wel doen om onze wens te realiseren. Ondertussen werd onze omgeving steeds kinderrijker. Alleen bij ons thuis bleef het stil…

De keuze voor draagmoederschap

Draagmoederschap was niet zomaar een logische stap. Ik droomde al jaren van zelf zwanger worden. Regelmatig stond ik voor de spiegel met mijn buik naar voren gedrukt, alsof er een kindje in zat. Maar het zwanger worden lukte maar niet, ook niet met medische hulp. Volgens de artsen waren de embryo’s steeds van topkwaliteit, maar mijn baarmoeder blijkbaar niet. Er bleef er niet één zitten. Had ik maar een andere baarmoeder… En zo kwam het idee van een draagmoeder in beeld. Zou draagmoederschap voor ons de weg naar ons gedroomde kindje zijn? Dit werd iets waar wij steeds serieuzer over gingen nadenken. Een kindje van ons samen bleek toch belangrijker dan zelf zwanger zijn, daar wilde ik mijn wens om zelf te dragen wel voor opgeven. Een genetisch eigen kindje, als gevolg van onze liefde. De liefde die tot nu toe al zo veel ellende had doorstaan. We besloten er werk van te maken en gingen op zoek naar informatie en uiteindelijk misschien wel een draagmoeder…

Sterke kinderwens

Allereerst hebben we in onze omgeving openlijk verteld dat we op zoek waren naar een draagmoeder. We spraken erover met onze families, bij vrienden, met bekenden en collega’s. En na die gesprekken vroegen we hen onze wens door te vertellen. Hopelijk zou het mensen aanspreken en zou iemand dit voor ons willen overwegen en doen. Vanuit de omgeving kregen we veel begripvolle reacties, maar ook minder begripvolle: “Gaat dat niet een beetje ver?”, “Zouden jullie dat nou wel doen?”, “Wordt het niet tijd je erbij neer te leggen, dat je geen kinderen kunt krijgen?”. Wat ons betreft dus niet. Onze kinderwens was zo sterk en wij geloofden er allebei in dat het ons zou lukken ooit ouders te worden. Hoe, dat was de vraag. Maar het idee dat het zou gebeuren, bleven we allebei houden.

En toch diende niemand zich aan. Dat was heel verdrietig. Bij sommige mensen werd het steeds moeilijker om over onze diepste wens te praten, omdat het ongemak veroorzaakte. Voor hen was het ook moeilijk. Een aantal van onze vrienden wilde ons wel helpen, maar kon dat niet. Ons zo te zien lijden en zelf wel het geluk van een gezin te hebben, was heel ingewikkeld. In deze tijd zijn we veel mensen kwijtgeraakt. Gelukkig bleven er ook een paar goede vrienden over.

Forum over draagmoederschap

Ondertussen had ik op internet een forum gevonden over draagmoederschap. Daar was veel informatie te vinden over alle aspecten van draagmoederschap, van de emotionele tot de juridische kant. Ook werden er ervaringsverhalen gedeeld en kwamen potentiële draagmoeders en wensouders ‘buurten’. Dat deed ik dus ook. Het voelde wel vreemd om over zo iets wezenlijks via het internet contact te hebben met anderen, maar het was ook heel fijn om hier mensen tegen te komen die ook met dit onderwerp bezig waren. Na verloop van tijd raakte ik in contact met een vrouw van mijn leeftijd, die aangaf draagmoederschap te overwegen. In de mail hadden we een klik en we hebben toen in korte tijd heel wat berichten heen-en-weer gestuurd. Het leek net internet-daten. Tijdens het typen gierde de spanning dan door mijn lijf, en toch probeerde ik mezelf te beschermen en niet te hard van stapel te lopen. Maar toch… zo dichtbij een kindje waren we misschien nog nooit geweest! En tegelijkertijd waren we er ook nog zo ver vandaan.

Contact met een draagmoeder

Op het moment dat er van beide kanten behoefte was om elkaar eens in de ogen te kijken, besloten we een keer live af te spreken met onze partners erbij. Dit was echt zoooo spannend! Het kon toch niet waar zijn, dat er iemand was die dit voor ons zou willen doen? Zoiets groots! Wat waren we nerveus voor deze ‘date’, maar gelukkig klikte het in het live-contact ook meteen. We spraken een hele avond lang over allerlei onderwerpen die met het draagmoederschapstraject te maken hadden. Toen we weer naar huis reden waren we beiden in verwarring, was dit allemaal echt? Het contact met elkaar voelde goed en dus spraken we vaker af. Er volgde een heel proces van elkaar beter leren kennen en veel, heel veel over het draagmoederschap praten. Daarin wilden we goed weten wat elkaars ideeën en verwachtingen waren. Dus werden er ook allerlei praktische zaken besproken en op papier gezet, zoals wie er bij de plaatsing van het embryo aanwezig zouden zijn. Maar ook heel ingewikkelde kwesties kwamen aan de orde, zoals: wat te doen als er iets mis is met het kindje tijdens de zwangerschap?

Hier samen over praten was voor ons heel mooi, maar ook heel moeilijk. Want hoe konden wij over deze dingen nadenken en fantaseren, als we al een hele tijd hadden geprobeerd dat juist niet te doen, omdat dat zo’n pijn deed na al die mislukte IVF-behandelingen? Hoe konden we beslissingen nemen over een kindje, als er nog niet eens een zwangerschap was? Zou er ooit wel een zwangerschap en dus een kindje zijn, om over na te denken? Het was soms bijna ondoenlijk. Op een gegeven moment keken we elkaar eens diep in de ogen en kwamen we tot de conclusie dat we er met elkaar voor zouden gaan. Wij zouden met z’n vieren proberen zwanger te worden. Voor ons een onvoorstelbaar mooi moment. Dat deze mensen op ons pad waren gekomen, wat waren we daar dankbaar voor! We kregen nu een nieuwe kans op een kindje van ons samen, misschien nu wel een echte kans!

IVF traject met draagmoeder

Nadat we artsen hadden gevonden die ons met z’n vieren wilden helpen, gingen we weer een IVF-traject in. Wéér al die spuiten met hormonen, wéér de spanning van of er wel eicellen gingen rijpen en hoeveel dan, de punctie en vervolgens wéér de dagen tot de terugplaatsing in spanning wachten of er goede embryo’s zouden ontstaan. En nu kwam er ook nog bij dat de cyclus van de draagmoeder op die van mij afgestemd moest zijn. Best ingewikkeld. En toch was het anders dan alle voorgaande keren, want nu deden we het met z’n vieren. Dat gaf kracht.

Uiteindelijk kwam de dag van de terugplaatsing. Een heel bijzondere dag. Niet ik, maar onze draagmoeder lag op het ziekenhuisbed. Wij stonden er bij en keken ernaar. Zo mooi, maar eigenlijk ook zo verdrietig. Gelukkig voelde het op dat moment vooral heel goed. Ons embryo werd in de logeerbuik van de draagmoeder geplaatst. We waren zo gelukkig dat wij tot hier gekomen waren! Vol positieve energie gingen we het ziekenhuis weer uit.

Wij worden ouders!

Twee lange wachtweken volgden. En op een ochtend ging in alle vroegte ging de telefoon. De oproep was van onze draagouders. Er bleek er een wonder gebeurd: de draagmoeder was zwanger van ons kindje!!! We hebben huilend staan dansen op ons bed. Na al die jaren leek het nu toch echt te gaan gebeuren: wij zouden ouders worden!

De eerste weken waren ontzettend spannend. We waren in verwachting maar niet zwanger. Dus moesten we vooral afgaan op hoe zwanger de draagmoeder zich voelde. Gelukkig voelde ze zich goed zwanger (met alle bekende kwaaltjes). Het was fijn dat we veel contact met elkaar hadden, zodat we van dichtbij konden meemaken wat zij meemaakte.

Het wachten totdat we voor de eerste echo mochten komen duurde eindeloos. Wat waren we nerveus op het moment dat we met z’n vieren bij de arts in de kamer zaten. Toen het kloppende hartje op het scherm verscheen volgden er weer tranen. Onbeschrijflijk wat er toen door ons heen ging… Ons kindje groeide in de buik bij de draagmoeder, onvoorstelbaar!

Onze zoon in onze armen

De draagouders hebben ons de kans gegeven om de zwangerschap steeds van heel nabij te volgen. Dat was heel fijn. We hebben gezamenlijk alle bezoeken aan de verloskundige gedaan en volgden met elkaar een zwangerschapscursus (voor anderen wel een gekke situatie: een moeder zonder kindje in haar buik…). Gedurende de weken die volgden begonnen we ook met de voorbereidingen bij ons thuis, want de uitgerekende datum kwam steeds dichterbij. Hoewel het draaiboek heel goed was doorgesproken, bleef het natuurlijk wel een verrassing wanneer de bevalling zich zou aandienen. Gelukkig werden we ook nu weer op tijd gebeld om erbij te kunnen zijn. Over de bevalling zelf, zou ik nog heel wat kunnen schrijven. Wat een mooie, intense en bijzondere, maar ook ingewikkelde ervaring. Want wat had ik dit graag zelf gedaan! Het moment dat wij onze zoon in de armen kregen, viel alles op z’n plek. Hij was zo mooi, zo van ons, we hielden meteen onvoorwaardelijk van hem.

Oneindige dank voor de draagouders

Wij zijn de draagouders oneindig dankbaar voor wat ze hebben gedaan! Sinds de komst van onze zoon is ons leven volledig veranderd. Het is zoveel mooier en rijker geworden! We genieten van ieder moment samen. Eindelijk kunnen we ons kindje vasthouden, zien lachen naar ons en kunnen we elkaar zien als ouder. Eindelijk kunnen wij meepraten met onze vrienden, eindelijk kunnen wij gelukzalig achter een kinderwagen lopen, eindelijk kan ik mijn eigen kindje borstvoeding geven, eindelijk kunnen wij ’s avonds niet meer zo makkelijk allebei weggaan, eindelijk zijn onze ouders grootouders geworden, eindelijk, ein-de-lijk, EINDELIJK zijn wij ouders! En dat is mogelijk gemaakt door mensen die wij een paar jaar geleden nog niet kenden. Wat een geluk!

Ik sta nog even naast je bedje. Wat ben je mooi, wat ben je lief! Jij hebt ons ouders gemaakt. Zo fantastisch! En als ik zo naar je kijk en zie hoe snel je groter wordt, dan voel ik binnen in mij een vlammetje branden. Wat zou ik dit graag nog een keer meemaken. Een kindje krijgen, dat is toch het mooiste dat er is?! Alle moeite, alle pijn en het verdriet vooraf. Het is het allemaal dubbel en dwars waard geweest. Er liggen nog embryo’s van ons opgeslagen in het ziekenhuis. Zou daar nog een kindje voor ons bij zijn? Een broertje of zusje? Dat dromen uit kunnen komen, weten wij. Ik droom er weer van en daar begint het mee

Lieve mama die dit verhaal geschreven heeft, wat heb je mij geraakt met je mooie woorden en je verhaal. Meerdere malen liepen de rillingen over mijn lijf. Zoals bijvoorbeeld toen ik de inleiding las, maar ook toen je schreef hoe jij en je partner samen met de draagouders dit traject ingingen. Wat moet het een spannende tijd geweest zijn en wat een zegen dat jullie zo’n prachtig kindje hebben mogen krijgen. Ik gun het jullie oprecht dat er nog eens een draagmoeder op jullie pad komt. Want dat dromen uit kunnen komen, dat ben ik zeker met jullie eens. Heel veel liefs Saskia

Reacties

  • Karin

    Wat een bijzonder verhaal!
    Onlangs geplaatst door Karin: Mama’s Meisje bestaat 1 jaar + WIN!

  • Nancy

    Kippenvel verhaal. Mooi.
    Ben er stil van 😘

  • Iris

    Wat een prachtig en bijzonder verhaal. Het lijkt me emotioneel erg mooi en misschien ook wel bizar om dit mee te maken.

  • Karlijn

    Wat een mooi verhaal

    Het eerste stuk zo herkenbaar ook ik en m’n partner hebben een hele grotenkinderwens we hadden een draagmoeder gevonden maar door bepaalde redenen kan dat niet doorgaan ) ook wij waren blij dat we een draagmoeder vonden tot onze droom dus weer uit elkaar spatte nu weer opnieuw beginnen en hopen dat het lukt

Plaats je reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.