Op zondag mag ik een verhaal delen van een lezer over een ingrijpende gebeurtenis. Dit keer het verhaal van Raïsa waarin zij vertelt over haar thuisbevalling die voorspoedig verliep (op hechten na).
Heb jij ook een verhaal dat je wil delen omtrent gezondheid, zwangerschap, bevalling, familie, gezin? Heel graag! Dit kan eventueel anoniem. Voor meer info mag je mij mailen op info@twinkelbella.nl
Ik ben Raïsa, op 30 augustus 2017 beviel ik met 39+1 weken van ons gezonde zoontje!
Dinsdag 29 augustus
Gisteren hebben 2 vriendinnen van de zwangerschapscursus gevraagd of ik mee ga naar het strand. Ik wil graag mee want ik kan de afleiding goed gebruiken, maar ga zeker niet rijden! Om 10 uur zitten we dan met 3 hoogzwangere vrouwen, in de auto. Het belooft een warme dag te worden, 31 graden. Ik heb genoeg water mee en lekker eten en eenmaal geïnstalleerd op mijn strandbedje besluit ik er ook niet meer af te komen (tenzij ik moet plassen of we naar huis gaan). Mijn vriendinnen lopen even naar de kustlijn maar ik kan niet meer, ik heb het warm en die buik zit me in de weg. Wanneer ze terug komen, kijken ze me met medelijden aan.
‘Je kan echt niet meer he, Rais?’
Ze hebben gelijk, de hoeveelheid vocht die ik al sinds week 16 vast houd en de warmte, ik trek het niet meer. ‘Nee,’ zeg ik, ‘ik ga bij de controle afspraak morgen vraag of ze me niet gewoon kan inleiden’ grap ik.
Na een late en grote lunch (pizza) gaan we om 16 uur weer naar huis. We staan in de file en ik hoor hun gesprekken voorin maar ik ben te moe om mee te kletsen. Eenmaal thuis om 17.45 ga ik gelijk naar bed. Om 23.45 uur komt mijn man thuis van zijn avonddienst en ik word wakker na 6 uur geslapen te hebben, samen kijken we nog anderhalf uur naar Houserules Australia.
Woensdag 30 augustus
Als mijn man om 1.15 uur naar de wc gaat, zeg ik hem dat hij op moet schieten want ik moet ook plassen. Tot ik in de gang sta bij de badkamer ben ik overtuigd dat ik moet plassen. Ik voel een straaltje vocht langs mijn benen lopen en probeer het op te houden. ‘Oh dat gaat niet, dan is het vruchtwater’ is mijn eerste gedachte. Robin is zo lief om de vloer droog te maken en grapt nog: ‘zolang de weeën nog niet begonnen zijn, kunnen we gewoon nog slapen.’ Dat ziet hij natuurlijk wel zitten, aangezien hij net thuis is van z’n werk en je nooit weet hoe lang zo’n bevalling gaat duren. Echter, denkt de baby daar anders over en zet gelijk de weeën in. Ik ben een beetje zenuwachtig en opgewekt tegelijkertijd, de baby gaat komen! Ik neem plaats op mijn bal in onze slaapkamer en zet (geen grap) Frozen op. Ik heb afleiding nodig. Als ik na 1,5 uur toch wel behoorlijk continue weeën heb gehad, bellen we de verloskundige die binnen 10 minuten op de stoep staat. Ik wens haar een goede avond en vraag of we haar wakker gebeld hebben en of ze misschien iets te drinken wil. Ze stelt voor dat we eerst even de situatie gaan bekijken. Helaas blijk ik ‘pas’ 3cm ontsluiting te hebben… Ze blijft even om ons te observeren hoe het gaat. Ik loop en probeer onder de douche te gaan maar niets is fijn. Ze gaat weer naar huis en zegt dat ze om 7 uur weer langs zal komen, dat is dan nog bijna 2 uur.
De baby komt nu!
Wanneer ze eenmaal weg is, begint het eigenlijk voor mijn gevoel pas echt, ik moet constant overgeven (voornamelijk gal) en mijn darmen zijn ook druk bezig het lichaam te reinigen zoals ze dat noemen. Gelijk is dat ook de enige plek waar ik lekker zit, op de wc. De weeën worden heftiger en Robin brengt de bevallingsTENS op mijn rug aan. Dit geeft behoorlijk wat verlichting. Dusdanig dat ik hem na 3 kwartier sommeer om de verloskundige te bellen: ‘DE BABY KOMT NU’. Binnen 5 minuten staat ze weer naast me (serieus, ze woont 3 straten verderop). Gelukkig heb ik volledige ontsluiting en mag ik beginnen met persen terwijl de verloskundige alle benodigdheden klaarlegt.
Het persen duurt lang, waar de ontsluitingsweeën elkaar snel opvolgden is dat met de persweeën helemaal niet het geval. Tussen elke wee zit bijna 5 minuten, waardoor het niet echt wil vlotten. Een knip en 3 kwartier later, wordt om 7.36 uur ons zoontje Fabian Lennart thuis geboren. Fabian weegt 3140 gram en is ongeveer 50 cm.
Hij heeft een perfecte apgar score en nu is het wachten op de placenta, dit duurt helaas erg lang. Inmiddels is ook de kraamverzorgster gearriveerd. Ik krijg 2 prikken oxytocine omdat het echt te lang duurt en ik veel bloed verlies. Na bijna een uur en 1,5 liter bloedverlies is het eindelijk voorbij; de plancenta is er uit en Robin gaat onze ouders bellen dat het kindje er is. Helaas moet ik nog flink gehecht worden door de knip en inwendig inscheuren maar we zijn blij dat alles goed is gegaan en dat we thuis mogen blijven.
Meer lezen van Raïsa? Lees ook haar blog Just Raïsa.
