Femke kreeg last van ernstige bijwerkingen na de ruggenprik

Elke zondag mag ik een verhaal delen van een lezer over wat haar leven ingrijpend heeft veranderd. Dit keer het verhaal van Femke waarin zij vertelt over hoe het prikken van de ruggenprik tijdens de bevalling helemaal mis ging en wat de gevolgen hiervan waren. Lees mee hoe Femke last kreeg van ernstige bijwerkingen en wat dit met haar deed.

Heb jij ook een verhaal dat je wil delen omtrent gezondheid, zwangerschap, bevalling, familie, gezin? Heel graag! Dit kan eventueel anoniem. Mail mij op info@twinkelbella.nl  

Positieve zwangerschapstest

Augustus 2010. Ik was dolgelukkig. Eindelijk een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Zwanger. Wij konden ons geluk niet op. De zwangerschap verliep eigenlijk best goed. Wel wat last van misselijkheid de eerste paar weken, op het laatst wat bekkenpijn. Maar ik mocht echt niet klagen. Met 40 weken en 2 dagen braken mijn vliezen en vanaf dat moment ging het eigenlijk allemaal verkeerd.

Opzien tegen de bevalling

Omdat ik echt tegen de bevalling opzag, mocht ik gelijk door naar het ziekenhuis van de verloskundige. Daar aangekomen werd er gesproken over een ruggenprik wat ik heel graag wilde. Maar omdat ik nog niet echt weeën had, besloten ze te wachten en anders maar gelijk de weeën opwekkers eraan. Ik vond alles prima, als ik maar geholpen werd. Langzaam aan werden de weeën steeds heftiger en pijnlijker. Maar omdat ik zo gespannen was, werd het gelijk veel te heftig. Om half vier ‘s nachts waren we in het ziekenhuis, om half vijf waren de weeën al op volle sterkte aanwezig. Om half zes zouden ze voor een ruggenprik zorgen. Maar ik kreeg hem pas om half elf. Ze waren vergeten te bellen.

Het zetten van de ruggenprik

Uiteindelijk mocht ik dus door voor de ruggenprik. Ze prikten een keer, hij zat niet goed, ze prikten een tweede keer, weer niet goed, een derde poging werd gedaan, Ik moest me vooral geen zorgen maken, dit was de beste en meest ervaren anesthesist. Dit deed hij tientallen keren op een dag. Uiteindelijk zat hij na de achtste poging, maar te laag waardoor mijn benen uitvielen. Maar de negende poging was eindelijk raak. De weeën opwekkers werden eraan gehangen, dus nu kon het echte werk gaan beginnen. Ik kwam gelijk in een weeën storm terecht. Mijn kindje zijn hartslag daalde als een gek en mijn bloeddruk daalde ook enorm. Ook was het maar aan een kant verdoofd dus alles aan de rechterkant voelde gewoon even pijnlijk aan. Rond een uur of een zat ik op 10 cm ontsluiting, Mijn persweeën waren compleet weg en ik moest alles op eigen houtje doen. Dat ging voor geen meter en na een uur persen werd er besloten om hem te halen met de vacuümpomp. Ik was toch overal verdoofd dus die knip voelde ik toch niet. Toen heeft het nog zeker een half uur geduurd voordat hij eindelijk geboren werd.

Oorsuizen en hoofdpijn

Doordat de bevalling heel heftig was en ik zo overdonderd was, had ik moeite om erbij te blijven. Ik had een zoon gekregen maar het besef was er totaal niet. Dat kleine spartelende wezentje keek me aan met grote blauwe ogen, en ik voelde mij niet de moeder van dat wezentje. Mijn ouders en schoonouders kwamen langs. Alles ging volledig lang mij heen en ik deed maar wat er van me verwacht werd. Omdat mijn zoontje geboren is met de vacuüm, moest ik 1 nachtje in het ziekenhuis blijven. De verpleging zorgde voor mijn zoon, want ik voelde me totaal niet lekker. Ik had rare oorsuizen en een gigantische hoofdpijn. Zodra ik ging staan, voelde ik de pijn letterlijk naar beneden komen en viel ik bijna flauw. Ik had het al gemeld aan de verpleegkundigen, maar die zeiden dat het erbij hoorde. Het was tenslotte een hele heftige, zware bevalling geweest.

Naar huis

We mochten naar huis. Ik kon wat bijtanken en mijn man nam de zorg voor mijn zoon volledig over. Toen de verloskundige en de kraamhulp kwamen, vertelde ik van de allesoverheersende hoofdpijn en dat rare gesuis. Ook zij dachten aan uitputting. Ik kon mijn zoon niet horen huilen, dan ging ik door de grond van de pijn. Alles was teveel. Licht en geluid was het ergste. Bij opstaan voelde ik me erg zwak en op het punt van flauwvallen.

Ik werd scherp in de gaten gehouden door de verloskundigen, de kraamverzorgster, mijn man en familie. Iedereen vermoedde wel iets anders. Ik zou depressief zijn, ik had een postnatale depressie, ik zou gewoon oververmoeid zijn, ik moest me er over heen zetten. De huisarts die langskwam, voelde wat aan mijn rug, keek me wat na en zei bekkeninstabiliteit. Ik kon nog steeds niks van mijn zoon hebben. Elke kik was al teveel.

Ruggenpriklekkage

Eindelijk na een week, kwam er een oude rot in het vak verloskunde langs, Zij keek me aan, vroeg wat dingen en zei ruggenpriklekkage, Ga maar terug naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis werd er weer een ruggenprik gezet en werd er wat van mijn eigen bloed ingespoten op die plek. Zo zou de lekkage dichtgaan. Weer 7 keer prikken. Een kwartier na de ruggenprik hoorde ik geen suizen meer. Een half uur na de ruggenprik verdween de hoofdpijn en nog een kwartier later, voelde ik me topfit.

Naar de osteopaat

Maar ik had nog steeds gruwelijke rugpijn. Dat zou wel komen door de bekkeninstabiliteit. Voor nu moest ik werken aan mijn herstel en natuurlijk aan de binding met mijn zoontje. Ik vond het heel pittig. Ook mede door mijn rugpijn en mijn zoontje die kon niet omgaan met teveel prikkels. Toen het eindelijk weer goed ging tussen hem en mij en hij rustig in een goed ritme zat en ging doorslapen ‘s nachts, wilde ik weten wat er met mijn rug aan de hand was. Na verschillende specialisten, fysiotherapeuten en dokters, kwam ik bij de osteopaat terecht. Daar bleek dat de rugpijn kwam van verschillende oorzaken. Door de vacuümpomp en het harde trekken, is mijn bekken volledig verkeerd gaan staan, Gedraaid en scheef. Door de vele ruggenprikken is er een groot littekenontstaan op mijn ruggenmergsvlies. Waardoor het ruggenmergsvlies kleiner word en het trekt aan de zenuwen van mijn onderrug.

Eindelijk weet ik wat er is!

Ik heb gejankt toen ik de uitslag kreeg. Eindelijk wist ik wat er aan de hand was, Ik was niet gek, ik was niet depressief, ik was geen slechte moeder. Die pijn was gegrond en heel verklaarbaar. Het heeft lang geduurd voordat ik niet meer kwaad was vanwege alle medische missers die er gemaakt zijn. Het heeft heel lang geduurd voordat ik weer de mensen kon vergeven die dachten dat ik niet goed voor mijn zoon kon zorgen, die vonden dat ik met een psycholoog moest praten, die dachten dat ik depressief was. Uiteindelijk is het gelukkig allemaal goed gekomen. Mijn zoon is inmiddels bijna 6 en onze band is heel hecht. De pijn is er nog steeds en die zal er altijd blijven. Maar zolang ik bij de osteopaat blijf komen, 1 x per 3 maanden. Is het allemaal te handelen. Ik geef niet op en blijf doorvechten. Ik weet wat ik voel en ik weet dat ik een goede moeder ben, wat andere ook mogen beweren.

Sinds kort schrijf ik een eigen blog waarin vertel over mijn kinderen, mijn wereld en het leven met continue pijn. Neem eens een kijkje op blogvanfem.nl