Zo, lieve mensen. Wat zijn we toch in een vreemde tijd beland.. Inmiddels, nu ik dit schrijf, zijn we twee maanden verder nadat werd uitgesproken dat Nederland in een intelligente lockdown ging.
Als ik hier aan terug denk weet ik nog precies hoeveel emoties ik hierbij had. Klinkt misschien zwaar. Maar het voelde echt heel moeilijk voor mij. Inmiddels weet ik dat ik hier absoluut niet de enige in ben. Het voelde zo erg alsof ik in een hele slechte film was beland en hier elk moment uit kon ontwaken.
Maanden verder in de Corona Crisis
Maar.. dat ontwaken gebeurde alleen niet. En inmiddels zijn we al zo veel maanden verder, en het einde is nog niet in zicht. Een tijdje geleden sprak ik een vriendin en zij vertelde mij dat zij langzaamaan aan deze situatie begon te wennen. Het thuiszitten, het niet zien van mensen en geen activiteiten kunnen ondernemen. Ik antwoordde hier op dat ik er nooit maar dan ook nooit aan zou kunnen wennen.
Steeds een beetje meer vrijheid
Inmiddels hebben we iets meer vrijheid en is het zelfs zo dat de kinderen weer gedeeltelijk naar school mogen. Wat een lucht en vrijheid! Wanneer ik dit soort uitspraken doe moet ik het altijd een beetje nuanceren. Zoals ik eerder al eens in een vlog vertelde: wij vaders en moeders redden ons wel. Ook al willen we soms heel hard gillen, wij redden ons wel.
Zorgen om de kinderen
Over de kinderen daarentegen, maakte ik mij wel zorgen. Zij zijn allemaal in ontwikkeling. School en sociale contacten horen daar ook bij. Sterker nog, sociale contacten zijn essentieel voor de ontwikkeling van een kind. En niet alleen dat. Aan mijn jongste merkte ik bijvoorbeeld dat ze het heerlijk vond zo lekker de hele dag bij haar moeder. De oudste daarentegen miste de uitdaging. Hij heeft dit keihard nodig in zijn ontwikkeling, en ik kan hem dit heel moeilijk geven. Dat zorgde voor stress bij ons allemaal. Gelukkig was er een vriendje voor hem waarmee wij op gegeven moment begonnen af te spreken. Elke week mochten ze een momentje samen naar buiten. En dat was fijn! Zo was er toch nog wat contact.
Sociale contacten
Zoals jullie wellicht weten, ben ik zelf ook heel sociaal ingesteld. Ik heb mensen nodig. Om mee te praten, lachen en gewoon om te zijn. Daar had ik heel veel moeite mee om dit los te laten. Ik heb er slapeloze nachten van gehad. Die slapeloze nachten zijn voorbij (afkloppen), maar het weinig zien van mensen vind ik nog steeds moeilijk. Ook al kan ik steeds wat mensen wat vaker zien, het blijft een gekke situatie. Zoals die keer dat mijn vader jarig was, wij op afstand naar hem toe gingen, en ik hem geeneens even kon knuffelen. Maar goed, ook daar leer je mee omgaan, en het feit dat wij hem konden bezoeken was al heel wat.
En.. Hoe gaat het nu?
En nu.. Hoe is het nu? Het gaat goed met ons. Vincent was in het begin van de crisis heel veel uit huis vanwege zijn werk. Die drukte is inmiddels te overzien, en ook hij is meer thuis. En dat is prettig. Ik kan nu met een gerust hart ook eens de zorg aan hem overdragen. Dat is zo fijn! Ik weet dat dit niet voor iedereen geldt, en ik ben dan ook heel blij dat wij nu in deze fase beland zijn dat het allemaal rustiger is.
Ik hoop oprecht dat iedereen momenteel in een wat rustiger vaarwater zit. En ik hoop, dat we heel langzaamaan uit de Corona ellende kunnen klimmen. Ik lees weleens dat het nooit meer zou kunnen worden zoals het was voor Corona. Dat zou wellicht kunnen, als het maar wel “normaler” wordt dan hoe het was.
Dankjewel voor het lezen. Ik ben benieuwd hoe het nu met jullie gaat. Is het bij jullie ook wat rustiger?
Naomi Reageren
Fijn dat het wat rustiger is. Ik herken wat je zegt over er niet aan gaan wennen. Het ergert me dat iedereen het het nieuwe ‘normaal’ noemt. Het ís mijns inziens niet normaal dat je niet eens met heel de familie bij elkaar kunt komen; dat je niet fysiek getroost mag worden als je verdrietig bent en dat grootouders hun kleinkinderen niet mogen knuffelen. Ik weiger dat normaal te noemen. Het is nodig en dat snap ik, dus ik houd me eraan, maar dan vind ik het nog steeds niet normaal.
Onlangs geplaatst door Naomi: Hebberigheid
Kim Reageren
Wat heerlijk om te lezen. Ook bij ons is het idd weer een stuk rustiger. Waar ik in het begin er vooral tegen aan liep hoe ik alles draaiende kon houden en overal het gevoel had te kort te schieten, heb ik leren loslaten. En nu kan ik werken op de dagen dat de kids op school/opvang zijn en ben ik er weer volledig voor ze, als ze thuis zijn. Die scheiding werkt voor mij heel goed 😊
Els Black Reageren
Ja fijn he dat de kinderen weer een beetje naar school kunnen, die van mij waren er ook echt aan toe en ik merk nu dat ze weer wat liever worden. Ook ik geniet van die paar uurtjes rust, mijn werk gaat ook gewoon door. Maar nu eerst een lang weekend, fijn weekend!