Elke zondag mag ik een persoonlijk verhaal van een lezer delen met jullie. Dit keer het verhaal van Ingrid, waarin zij vertelt over hoe zij tijdens haar zwangerschap in onzekerheid (en pijn) zat doordat zij een operatie tijdens de zwangerschap moest ondergaan en hiervoor onder volledige narcose moest.
Heb jij ook een verhaal dat je wil delen omtrent gezondheid, zwangerschap, bevalling, familie, gezin? Heel graag! Dit kan eventueel anoniem. Voor meer info mag je mij mailen op info@twinkelbella.nl
Geslacht bepalende echo
Ik was 16 weken zwanger van ons eerste kindje toen wij een geslachtsecho deden. Wij wilden het geslacht dat weekend onthullen met familie en vrienden en het zelf ook dan pas ontdekken, alleen helaas versprak de mevrouw die de echo deed zich al tijdens de echo. Vlak voordat zij zich versprak vroeg ze me of ik wist dat ik een cyste in mijn buik had. Mijn man en ik keken elkaar aan, we wisten van niks. Onze verloskundige had de vorige twee echo’s niks opgemerkt. Dit vond ze vreemd, want ze vond de cyste er al aardig groot uitzien. Ze zou gelijk onze verloskundige bellen en vroeg of wij dit ook wilden doen. We maakten een afspraak voor de volgende ochtend.
Een cyste of de blaas?
De volgende ochtend kregen we om 10.00 weer een echo. Nu zag de verloskundige het ook gelijk, alleen twijfelde zij of het nou een cyste was of mijn blaas. Ik had namelijk ook klachten die konden duiden op een blaasontsteking. De verloskundige wilde uitsluiten dat het de blaas was door hem volledig te legen, maar moest daarvoor een blaaskatheter aanleggen. Dit kon zij niet, dus zij belde het ziekenhuis. Hier konden wij gelukkig gelijk terecht. Eenmaal in het ziekenhuis sloten ze gelijk uit dat het de blaas was, daarvoor zat het op de verkeerde plek. Het was een cyste, en een flinke ook. Maar zo lang ik er geen last van had, wilden zij er niks aan doen. Ze namen wel gelijk de zorg over van de verloskundige, omdat ze de groei van zowel de baby als de cyste goed wilden monitoren en ze daar in het ziekenhuis betere apparatuur voor hadden. Hier heb ik best even moeite mee gehad, omdat wij een goede klik hadden met onze verloskundige en ik me in het ziekenhuis meer een nummertje voelde.
Gaat het nu toch mis?
Vier weken gingen voorbij. Ik was inmiddels ruim 20 weken zwanger. De 20 weken echo was perfect, alles ging goed met ons kleine jongetje. Totdat ik op een ochtend opstond met buikpijn. Ik moest werken en heb me nog aangekleed, maar de pijn werd steeds heftiger. Ik heb mijn man wakker gemaakt en 5 minuten later lag ik huilend op bed van de pijn. Mijn man heeft gelijk het ziekenhuis gebeld en daar mochten wij ons direct melden. De pijn kwam telkens heftig opzetten en ging dan weer weg. De autorit was vreselijk. Door je hoofd gaan allerlei gedachten. Zijn dit weeën? Ik was pas 20 weken zwanger!
Ik werd naar het achterste kamertje van de verloskamers gebracht. Daar deden ze gelijk allerlei onderzoeken, maar ze konden op het eerste gezicht niks vinden. Intussen zat ik al aan de morfine, maar de pijn was nog steeds heel heftig. Ze hebben lang gedacht aan iets met de nieren; dat de cyste druk zette op de nieren. Ze hebben toen heel voorzichtig via een naald in de buik de cyste ingeprikt en voor een gedeelte leeg laten lopen. Dit heeft een half uur verlichting gegeven en daarna kwam de pijn net zo heftig weer terug. Toen hebben ze besloten om mij op te nemen. Ik kreeg een kamer op de kraamafdeling. Dit heeft, hoorde ik achteraf, mijn man heel veel pijn gedaan. Die liep constant tussen de trotse papa’s en pasgeboren baby’s en zelf maakte hij zich enorm zorgen over zijn eigen baby en vrouw.
Operatie tijdens de zwangerschap
Uiteindelijk heb ik twee dagen met veel pijn in het ziekenhuis gelegen voordat ze besloten toch met een kijkoperatie in de buik te gaan kijken. Aanvankelijk wilden ze dit niet doen en ze hebben het zo lang mogelijk uitgesteld, want een zwangere vrouw in de buik opereren is natuurlijk niet ideaal en de algehele narcose was gevaarlijk voor de baby, maar van buitenaf kwamen ze niet achter de oorzaak van de pijn. Op zaterdagochtend werd ik naar de OK gereden en ging ik onder volledige narcose. Toen ik wakker werd hebben ze me vrij snel weer teruggebracht naar de afdeling, ze wilden met een echo gelijk kijken hoe de baby de narcose had doorstaan. Mijn moeder en schoonmoeder barstten gelijk in huilen uit toen ze het kloppende hartje zagen. Zelf heb ik hier weinig van meegekregen. Achteraf bleek dat de cyste was gedraaid en in de draaiing mijn eierstok had meegenomen en afgekneld. De eierstok was aan het afsterven, maar gelukkig waren ze er op tijd bij en hebben ze de eierstok kunnen redden. Met operatie tijdens de zwangerschap hebben ze in totaal bijna 2 liter vocht uit de cyste gehaald.
Herstel na de operatie
Omdat ik twee dagen veel pijn had gehad, veel morfine had gekregen en nauwelijks had gegeten, ben ik heel verzwakt de operatie ingegaan. Het herstel heeft dan ook ruim drie weken geduurd, waarvan ik nog een week in het ziekenhuis heb gelegen. Tijdens de kijkoperatie bleek dat er nog een tweede cyste in mijn buik zat, maar die zat achter de baarmoeder en daar hebben ze niet bij gekund. Ik heb de rest van de zwangerschap elke drie weken een echo gehad. Die tweede cyste is uitgegroeid naar 18 bij 6 cm, maar gelukkig heb ik daar nooit last van gehad.
Stan is geboren!
Op 23 januari 2018 is onze prachtige zoon Stan geboren, die via een geplande keizersnede geboren is. Hij lag in stuit. De precieze oorzaak van de stuitligging zal nooit duidelijk worden, maar ik denk dat de cystes hem in de weg hebben gezeten. Hij was ook heel klein; net geen 2900 gram en we hebben na zijn geboorte allemaal kleertjes in maatje 44 moeten kopen. Achteraf denk ik dat alle medicatie en de narcose daar misschien wel invloed op hebben gehad. Ik sta nu nog steeds onder controle van de gynaecoloog vanwege de tweede cyste. Die is gelukkig weer een heel stuk gekrompen sinds ik ben bevallen en de zwangerschapshormonen mijn lichaam uit zijn. Toch blijft het spannend wat de cystes gaan doen mocht ik weer in verwachting raken van een tweede kindje.
Maar dit zien we later wel, voor nu genieten wij nog vol op van ons zoontje die eind deze maand alweer 8 maanden is!
Natasja Reageren
Poeh, wat een verschrikking lijkt me dat! Gelukkig os jullie zoontje gezond geboren!
Onlangs geplaatst door Natasja: De Efteling bezoeken met een baby | Alles wat je moet weten!
Ilse Visscher Reageren
Oef, wat heftig zeg. Niet niks wat jij en je man hebben meegemaakt. Ik hoop dat je na deze stressvolle periode een iets rustigere periode krijgt en je alleen maar kan gaan genieten van je mooie zoon Stan! X