Marieke had geen roze maar een grijze wolk na haar bevalling

Elke zondag mag ik een verhaal delen van een lezer over wat haar leven ingrijpend heeft veranderd. Dit keer het zeer bijzondere verhaal van Marieke waarin zij vertelt hoe het voor haar was om geen roze wolk te kennen na de bevalling en hoeveel verdriet en onzekerheid dit haar gaf.

Heb jij ook een verhaal dat je wil delen omtrent gezondheid, zwangerschap, bevalling, familie, gezin? Heel graag! Dit kan eventueel anoniem. Voor meer info mag je mij mailen op info@twinkelbella.nl

Geen roze wolk na bevalling

Wat als die roze wolk waar iedereen het over heeft er niet blijkt te zijn? Daar had ik in mijn zwangerschap geen moment over nagedacht. Mijn hele leven al wilde ik niets liever dan moeder worden. Toen het moment dan eindelijk daar was, was ik dan ook meer dan gelukkig.

De zwangerschap verliep beter dan ik mij had kunnen wensen. Geen last van misselijkheid of andere kwaaltjes waar je andere vrouwen over hoort. Ik genoot dan ook volop van mijn zwangerschap en alle voorbereidingen die bij de komst van ons eerste kindje kwamen kijken.

Het moment is daar

En toen was de dag daar, s’avonds om half 12 braken mijn vliezen. Ik weet nog goed hoe we daarom moesten lachen. Het ging nu echt beginnen, we zouden ons kindje eindelijk ontmoeten. Al snel was er geen ruimte meer voor gelach en verliep alles ineens heel anders.

Over de bevalling kan ik nog steeds niet goed praten, dit komt wellicht nog een keer.

En daar was hij dan, ons prachtige ventje. Na een nacht in het ziekenhuis mochten we jou mee naar huis nemen. Thuis was alles versierd en het voelde heerlijk om thuis te komen. Al snel kwamen de eerste kaarten, kado’s en bezoekjes.

De eerste periode na de bevalling

Wat kwam er na de bevalling een hoop op ons af, alles was een ‘eerste keer’. Wat was dit spannend en hoe voelde ik me hier nou bij? Was het geluk, spanning, onzekerheid, liefde? Er ging een hoop anders in de eerste week dan ik had gedacht. Ik werd ziek, kreeg een baarmoederontsteking. Na een week heel erg ziek te zijn geweest dacht ik, en nu gaan we genieten. We gaan genieten van ons mooie gezin, van alle mooie dingen die ons te wachten staan.

En tenslotte zei ook iedereen ‘het komt goed’ het genieten gaat komen’ ook jij krijgt die roze wolk’

Ja, en dat gebeurde niet. Ook niet na een week, na een maand of na 3 maanden. Wat ik eigenlijk al die tijd al wist, bleek waarheid. Ik had een postnatale depressie. Zo, en dat viel me zwaar! Weken lang ( 4 maanden) heb ik er tegen gevochten. Ik wou het niet zien, wilde er niet aan toegeven.

Lees ook: Een prenatale of een postnatale depressie?

Hulp

Toen ik mij er toch aan toe gaf, veranderde er een heleboel. Ik bleek niet de enige, er was hoop en ja het zou echt beter worden. Maar hiervoor moest ik wel hulp accepteren. Nou zit dit niet echt in mij aard. Hulp? Nee ik kan dit allemaal zelf wel, ik heb echt geen hulp nodig. Die hulp heb ik uiteindelijk aangenomen. Ik ben in gesprek gegaan en erachter gekomen dat dit niet mijn ‘schuld’ is. Een postnatale depressie overkomt je, niet alleen bij mij. En wat had ik graag geweten dat ik niet de enige was, dat dit ook erbij kon horen. Wellicht had ik dan sneller hulp durven zoeken, me minder alleen gevoeld.

Nu nog, ben ik volop bezig met mijn herstel. Maar een ding weet ik wel, ik kom hier sterker uit! Elke dag geniet ik een stukje meer van alle mooie dingen die het moederschap met zich mee brengt. En daarbij voel ik me elke dag een stukje minder schuldig, angstig en alleen.

Lieve Marieke, Dankjewel voor het delen van jouw verhaal. Regelmatig besteed ik aandacht aan dit onderwerp op mijn blog en ik blijf het zo belangrijk vinden. Het is verschrikkelijk om je als jonge moeder zo machteloos, alleen en somber te voelen. Vooral omdat je weet dat die eerste tijd met je baby nooit meer terugkomt. Wat ontzettend knap dat je hulp hebt gezocht en deze hebt aanvaard. Zeker kom je hier sterker uit en wat mag je trots op jezelf zijn hoe jij jezelf hier doorheen slaat. Veel liefs Saskia