De angst wanneer er iets met je kind gebeurt

Terwijl ik in het washok de was wegstrijk, hoor ik vrolijke stemmen beneden. Ik denk aan hoe gezellig het is dat mijn dochter steeds wat groter is en hoe fijn het is dat zij steeds meer kan. En dan het moment dat ik een hard gestommel en gegil hoorde. En daarna stilte. 

Mijn dochter viel van boven naar beneden van de trap

Toen ik onlangs weer boven was, en mijn zoon zijn schoenen van boven aan de trap naar beneden gooide, kwam dit moment weer helemaal terug. Sophia kon net een beetje kruipen, en ging het hele huis door. Ze vond het zo leuk, en ik was zo trots dat zij zich zo gezellig kon verplaatsen. Tot dat moment dat zowel mijn man als ik, heel even niet aan het opletten waren. Ze gleed zo op haar buik helemaal van boven naar beneden. Mijn hart sloeg over en leek wel even stil te staan. Na het geluid van de val was het helemaal stil. En enkele seconden later een hard gehuil. Vreselijk.

Het was de eerste keer (en gelukkig de laatste) dat een van mijn kinderen zo hard viel. Gelukkig heeft Sophia er niets aan over gehouden. Wij zijn direct naar het ziekenhuis gereden en mochten na een aantal uren, en honderden vragen verder, weer naar huis. Het heeft veel indruk gemaakt en sindsdien zijn wij ook heel voorzichtig. Zoals jullie misschien wel weten, zit onze woonkamer boven in huis, en dit betekent dat wij ook veel boven zijn. Om dit veiliger te maken hebben wij op de deur een scharnier geplaatst zodat de deur altijd dichtvalt en kruipende kindjes niet zo maar meer bij de trap kunnen.

Wij hebben veel trappen in huis , dus het is altijd een ding om op te letten. Nu de kinderen groter zijn lijkt het minder eng, alleen mijn zoon die kan zo hard de trap op rennen dat dit ook niet altijd helemaal goed gaat. gelukkig geen grote ongelukken.

Nee hoor, mij gebeurt dit niet

Ik dacht altijd dat ik een moeder zou zijn bij wie dit niet zou gebeuren. Een moeder die alles onder controle had en waarbij er heus niet zoiets naars zou gebeuren zoals een val van de trap. Inmiddels weet ik dat gevaar overal op de loer ligt en je als moeder dit gewoon niet altijd in de hand hebt. Mijn neefje heeft bijvoorbeeld een heel zwaar auto ongeluk gehad, dit zijn dingen die je overkomen en die verschrikkelijk en hartverscheurend zijn.

Aan mijzelf merk ik dan ook dat ik soms wat paniekerig kan reageren op mijn kinderen wanneer zij ongecontroleerd rondrennen. Vooral bij wegen vind ik dit tegenwoordig doodeng. Ik betrapte mijzelf er laatst dan ook op dat ik keihard begon te roepen naar mijn zoon toen hij de weg oprende. Ik schaamde mij een beetje, “want kijk die moeder nou, die zichzelf niet onder controle heeft”, alleen de angst dat er zomaar iets kan gebeuren zit er goed in. Het is niet ondenkbaar dat er opeens een auto om de hoek komt scheuren, het kan gebeuren. En wanneer dit gebeurt is dit te laat.

Met het moederschap komt er ook heel veel verantwoordelijkheid mee. En helaas, een moeder heeft dit niet altijd zelf in de hand. Het enige dat wij kunnen doen is onze kinderen zo best mogelijk proberen te beschermen

Is het herkenbaar? De angst die je als moeder kan hebben?