Brenda: “de rust werd verstoord door een nachtmerrie”

Zo nu en dan deel ik op mijn blog verhalen van vrouwen. Dit zijn verhalen waarmee wij hopen om andere vrouwen een hart onder de riem te kunnen steken. Vaak verdrietige verhalen, maar met de hoop om anderen te kunnen helpen. Vandaag het verhaal van Brenda, waarin zij vertelt over hoe haar zwangerschap veranderde in een donderwolk. Ook na de bevalling ging het al snel weer mis. Wil jij ook jouw verhaal delen? Mail mij dan op info@twinkelbella.nl Jouw verhaal kan uiteraard ook anoniem worden gedeeld.

Er ging iets mis met mijn vlog, deze morgen online!!

De meisjesdroom

Zoals vele onder ons droomde ik er, van kleins af aan al van, om “later”, als ik groot zou zijn, dat ik terecht zou komen in de perfecte meisjesdroom; een leuke baan, een droomhuis, een romantisch huwelijksaanzoek gevolgd door een onvergetelijke sprookjesachtige bruiloft en tot slot het liefst een ontelbaar aantal liefdesbaby’s.

Everything seemed to be perfect, en niets leek minder waar. Ik leerde mijn man kennen, op een ongewone maar zeer speciale manier. De vonken sloegen gelijk over en gelukkig was mijn gevoel voor hem ook wederzijds.

Het voelde goed en we gingen in een sneltrein. We woonde snel samen en ondanks onze jonge leeftijd bouwde we na slechts een jaar al ons droomhuis… I guess it was just meant to be!?

Huwelijksaanzoek

Niet veel later kwam dan ook het huwelijksaanzoek waar ik meermaals tot in veel detail over had gedroomd en ook mijn sprookjesbruiloft uit mijn meisjesdroom volgde. En “on top of that” kon ons geluk niet op toen ik, exact twaalf weken voor onze bruiloft zwanger raakte. Samen hadden we het helemaal uitgedacht, een specialer moment om onze “kleine draak” aan te kondigen dan op onze bruiloft konden we ons niet bedenken. Zo bedacht, zo uitgevoerd, klinkt perfect toch? Toch verliep het allemaal niet helemaal lekker.

Hyperemesis gravidarum

Mijn zwangerschap verliep helaas niet zo soepel zoals ik me deze had voorgesteld. De in mijn gedachte roze wolk, leek zich steeds meer te ontwikkelen als een onweersbui. De eerste dagen dat ik misselijk was kon ik er redelijk mee overweg, voor mijn zwangerschap was ik immers ook wel eens misselijk geweest als ik “dat laatste glaasje” de avond ervoor niet had moeten pakken. Maar de misselijkheid werd al gauw overgeven en werd al snel zo extreem dat zelfs onze huwelijksreis niet door kon gaan omdat ik met uitdroging in het ziekenhuis lag.

Maar och… nog even doorbijten dacht ik. Zoals ik me had ingelezen zakt bij de meeste zwangerschappen de misselijkheid en het overgeven weg naar ongeveer 16 weken.

Maar “NOT for me, I’m special…!” Ik heb het overgeven welgeteld 32 weken volgehouden en is uiteindelijk pas gestopt op het moment dat onze prachtige dochter geboren was.

Door de extreme hoeveelheid die ik gedurende deze periode heb overgegeven was (hyperemesis gravidarum), achteraf gezien, de moederkoek zwaar onderontwikkeld. Hierdoor is onze dochter prematuur geboren (onze kleine melde zich 8 weken te vroeg en woog 1848 gram). En achteraf ook maar goed ook! Als ze zich niet had gemeld was het heel anders afgelopen.

Natuurlijk was dit enorm schrikken, maar onbewust kickt het nog kersverse ouderinstinct in en ga je als ouder over in standje overleven. Desondanks hebben we het al gezinnetje aardig goed gered en hebben we ondanks ons verblijf in het ziekenhuis een geweldige kraamtijd achter de rug. De enige keer dat ik echt tranen heb moeten laten waren ze dan ook niet te stoppen en dit was toen we eindelijk naar huis mochten met onze kleine Jools. En gelukkig waren deze tranen uit blijdschap, want man, wat deed die kleine, sterke meid het goed! Een pittige tante met karakter en ik hoor het mijn man het nog tegen de zuster zeggen; “dat pittige heeft ze van haar moeder”!

De eerste vakantie

Eind goed al goed zou je denken (we gingen en hoopte stiekem toch wel dat wij onze portie intussen hadden gehad). Maar helaas werd onze kleine meid, na een paar weken thuis ziek. En bij een kindje van twee kilo, die nog niet veel kan verdragen werd ziek als zeer snel heel ziek. Al met al keerde we weer terug richting het ziekenhuis… en het was wederom een spannende week maar ook hier kwamen we gelukkig sterker uit als dat we er vooraf in gingen. Uiteraard ging dit allemaal ook niet zonder tranen voorbij maar gelukkig hadden we veel steun aan elkaar en heeft dit ons dichter bij elkaar gebracht en gelukkig niet verder uit elkaar gedreven. Intussen naderde het einde van mijn verlof en inmiddels waren we er wel toe om even lekker bij te komen en te relaxen.

De eerder geplande huwelijksreis kon echter nog niet ingehaald worden omdat we uiteraard nog niet konden vliegen met Jools, dus besloten we een midweekje weg te boeken met vrienden. Zo gezegd, zo gedaan en zo werd onze eerste “vakantie” met ons gezinnetje naar Zeeland geboekt.

Even lekker van elkaar genieten, bijkomen, relaxen en niet nadenken over het voortraject. De eerste dagen verliep dit geheel volgens plan maar deze rust werd al snel verstoord en ingeruild voor een nieuw hoofdstuk dan iets anders.

Val van het paard

Op dag vier besloten we (mijn vriendin en ik) een mooie strandrit te paard te gaan maken, we rijden immers al jaren samen maar hadden beide nog nooit een strandrit gemaakt (intussen zat ik ook weer enkele weken op het paard sinds de bevalling). Aanvankelijk ging het goed maar halverwege de rit ben ik van het paard gevallen. Een val die je vooraf niet kan voorzien… tot dat moment was ik nog nooit gevallen maar de meeste die een val meemaken staan gewoon op en kunnen door. Desondanks ben je je ervan bewust dat het kan gebeuren en dat het kan gebeuren dat je iets breekt, maar dat bleek in mijn geval ook een understatement.

Ik ben op mijn kont terecht gekomen en heb hierbij zeer ernstig bekkenletsel opgelopen. Dit heeft ons leven dan ook drastisch veranderd, in plaats van een abonnement op een kinder binnenspeeltuin leken we een strippenkaart te hebben bemachtigd voor herhaaldelijke operaties, ziekenhuisbezoekjes en revalidatie. Dit was niet de rollercoaster waar we ons vooraf op ingesteld hadden.

Inmiddels zijn we 14 maanden verder en staat er een belangrijke maar zeer spannende operatie gepland welke binnen zeer korte termijn zal plaatvinden. We weten intussen dat ik helaas nooit meer de oude zal worden maar we hopen hiermee de kwaliteit van leven in zekere mate te kunnen bevorderen.

Geen fitte moeder

Mijn droom om jong moeder te worden en al het andere uit mijn meisjes droom te bereiken is weliswaar gelukt maar om een fitte moeder te zijn voor onze dochter is voor nu een droom die helaas lijkt te veranderen in een nachtmerrie. Daarnaast staat de wens voor een tweede kindje dan ook voorlopig “on hold” en licht de eerste focus op het werken aan een pijnvrij en normaal leven, maar ook op het geven van de aandacht aan mijn man en dochter die ze verdienen met wat ze voor me betekenen in deze heftige en zware periode.

Hoewel dit allemaal ontzetten vervelend is en het allemaal heel negatief lijkt te klinken zijn we als gezin erg gelukkig en staan we positief in het leven. We zijn hoopvol dat de operatie verlichting gaat geven en door een situatie als deze leer je elkaar ook door en door kennen en zijn we slecht meer gaan genieten van de kleine dingen in het leven. Je beseft immers pas wat je mist als je het niet meer hebt…! Dit klink zoooo cliché maar is zo waar!

Gelukkig geeft onze kleine meid ook veel energie aan ons beide om ook in deze zware tijden door te knallen en door te vechten tot het eind! En “what goes up, must come dome”, dus hopelijk kunnen we straks, als het hopelijk weer wat beter gaat en de pijn in een andere mate en vorm aanwezig is, want weg zal het nooit zijn, alsnog deze periode afsluiten met een weliswaar verlate huwelijksreis met in plaats van twee, drie participanten. Gelijk hopelijk een herkansing voor onze eerste ECHTE gezinsvakantie!