Bevallingsverhaal: Nadine had een moeizame en lange bevalling

Regelmatig deel ik met jullie een ingrijpend verhaal van lezers die dit willen delen. Dit keer het verhaal van Nadine waarin zij vertelt over haar moeizame (en lange) bevalling. Zo vertelt zij over de start van haar bevalling en hoe de bevalling haar zo veel energie koste, dat zij het gevoel kreeg het niet meer te kunnen.

Mocht jij ook jouw verhaal willen delen? Uiteraard kan dit ook anoniem. Mail mij dan op info@twinkelbella.nl

Klaar met de zwangerschap

Moederdag: het is warm buiten, mijn enkels zijn sinds vandaag gezwollen en ik lig op de bank bij mijn schoonmoeder. Mijn schoonzus zegt dat de bevalling niet lang meer op zich zal wachten. Ik hoop het. Ik ben klaar met deze zwangerschap. Ik ben tot 20 weken misselijk geweest, heb met uitdroging in het ziekenhuis gelegen en krijg steeds meer moeite met lopen. Zelfs de 5 minuten naar de supermarkt zijn al te ver. Ik heb altijd gezegd dat mijn baby te vroeg zal zijn, ik dacht zelf altijd 6 of 7 mei, maar die zijn we inmiddels voorbij. Dus ik kan alleen maar hopen dat het nu snel begint.

Is de bevalling begonnen?

9 mei 2016: het is 00:30. De nacht is net begonnen. Mijn man is net een half uur geleden naast mij in bed gekropen. Ik lig al een tijdje wakker als ik ineens sterk het gevoel krijg dat ik heel nodig moet plassen. Ik spring uit bed (voor zover dat nog mogelijk is met een dikke buik) en ren naar de deur. Net als ik de deur openmaak voelt het alsof ik over de vloer heen plas. Ik roep “oh chips” en draai het licht aan. Mijn man is meteen wakker en vertel hem dat volgens mij mijn vliezen zijn gebroken. Ik ga nog snel even naar de WC en ga dan weer op bed liggen. Mijn man belt ondertussen de verloskundige. Bij de laatste controle was de baby nog niet volledig ingedaald, dus het advies is: bij breken van de vliezen direct weer gaan liggen. De verloskundige komt langs. De baby is volledig ingedaald wat inhoud dat ik weer rond mag lopen. Met de verloskundige spreken we af dat ze de volgende ochtend weer komt kijken en wij proberen ondertussen nog wat te slapen.

De volgende ochtend komt de verloskundige langs om te kijken hoe het gaat. Vooralsnog zit er nog geen vordering in de ontsluiting of de weeën.  De verloskundige gaat weg en mijn man en ik maken er een dagje bankhangen en films kijken van. Tegen de avond worden de weeën heftiger. Als dit het begin is, wil ik niet weten wat ik nog kan verwachten. Mijn weeën komen nog steeds erg onregelmatig. Zo kan ik een kwartier lang geen wee hebben en dan ineens 3 achter elkaar.

Weeën opvangen in bad

10 mei 2016: de sporadische wee die ik heb is erg pijnlijk. Mijn man vindt het inmiddels wel lang genoeg duren en vraagt de verloskundige langs te komen. In overleg met de verloskundige besluit ik in bad te gaan liggen. Hopelijk kan ik door het warme water de weeën beter opvangen. Als ik een tijdje in bad lig ben ik bijna in slaap gevallen. Door het warme water ben ik zo ontspannen dat zelfs mijn weeënactiviteit volledig is gestopt. We komen tot de conclusie dat het bad niet gaat helpen en ik besluit het bad uit te gaan. De verloskundige gaat naar huis en komt morgenochtend weer kijken.

Lees ook: mijn bevallingen en hoe bijzonder dit was

Als de volgende morgen de verloskundige er weer is besluit ze te kijken hoeveel cm ontsluiting ik heb. 4,5 cm. Die komt hard aan. Ik rekende op een cm per uur, dus voor bijna 1,5 dag ben ik niet blij. De verloskundige verwijst mij door naar het ziekenhuis voor weeënopwekkers. Eenmaal in het ziekenhuis wordt er eerst een ruggenprik gezet. Want de weeën die ik heb zijn al bijna niet meer te doen, ondanks dat het er niet veel zijn. Eenmaal aan de weeënopwekkers komen de weeën eindelijk goed op gang en door de ruggenprik zijn ze goed te doen. Ondertussen krijgt de baby een elektrode op het hoofdje en wordt er ook CTG gemaakt. Ondanks dat het allemaal zo lang duurt, gaat het met de baby erg goed. Het is rond 18:30 als ik eindelijk 10 cm ontsluiting heb. Ik ben blij. Eindelijk denk ik, nog 1,5 uur en dan heb ik mijn baby. Helaas blijkt dat tegen te vallen. De ruggenprik wordt uitgezet zodat ik de persweeën beter kan voelen aankomen. Maar helaas blijven de persweeën uit. Bij elkaar worden dit 4 verschrikkelijke uren. De weeën doen zo veel pijn dat ik op een gegeven moment denk, als ik nu dood ga is het voorbij. Ik kan niet meer, ik krijg de weeën niet meer weggepuft. De weeënopwekkers zijn ondertussen ook iets over het maximale gezet in de hoop dat ik persweeën krijg.

Keizersnede

Rond 23.15 wordt de beslissing genomen om over te gaan tot een keizersnede. Ik ben opgelucht er kom een einde aan deze hel. Voor de keizersnede wordt er nog een echo gemaakt. De gynaecoloog bevestigd wat ze al dacht. De baby ligt als sterrenkijker. Daarbij ligt de baby waarschijnlijk klem met het hoofd. Hierdoor zakt de baby niet en kan de baby geen druk uitoefenen op de baarmoedermond wat er weer voor zorgt dat je persweeën krijgt. Eenmaal op de OK gaat het snel. Binnen no-time is eindelijk onze baby geboren en weten wij eindelijk dat ik al die tijd in verwachting was van een meisje. Ik krijg mijn dochter kort bij mij. Daarna verlaten mijn man en dochter de OK zodat ik gehecht kan worden. 

Een dochter!!

11 mei 2016: inmiddels is het na middernacht. De gynaecoloog vertelt rustig dat er wat complicaties zijn. Mijn baarmoeder is van de schede afgescheurd toen ze mijn dochter uit mijn buik hebben gehaald. Hierdoor lukt het haar niet om alleen te hechten. Ze hebben een 2e gynaecoloog opgeroepen. Totdat de 2e gynaecoloog er is wordt de boel gestabiliseerd. Ik ben misselijk en het tijdsbesef gaat volledig langs mij heen. Ondertussen krijg ik bloed toegediend omdat ik al 2,2 liter ben verloren. Als ik uiteindelijk gehecht ben wordt ik eerst naar de IC gereden. Hier moet ik blijven tot het bloed volledig is toegediend. Ondertussen is het rond 03:00 uur. Ik vraag naar mijn man. Als hij komt binnenlopen met onze dochter besef ik mij weer dat ik een dochter heb. Eenmaal terug op de patiëntenkamer kan eindelijk het herstel beginnen.

Uiteindelijk heb ik een moeilijke start gehad. Absoluut geen roze wolk en heeft een tijdje geduurd voordat ik echt een band met mijn dochter had. Inmiddels zijn we bijna 2 jaar verder en zou ik niet weten hoe ik ooit zonder haar zou moeten. 

Lieve Nadine, Dankjewel voor het delen van jouw verhaal. Wat moet je je machteloos hebben gevoeld toen het allemaal zo lang duurde en je eigenlijk niet wist waar je aan toe was. Wat fijn om te lezen dat het nu goed met jullie gaat. Ik wens je het allerbeste toe. Liefs Saskia