Elke zondag mag ik een verhaal delen van een lezer over wat haar leven ingrijpend heeft veranderd. Dit keer het verhaal van Rianna waarin zij vertelt over haar traumatische bevalling waarbij zij een totaal ruptuur opliep.
Heb jij ook een verhaal dat je wil delen omtrent gezondheid, zwangerschap, bevalling, familie, gezin? Heel graag! Dit kan eventueel anoniem. Mail mij op info@twinkelbella.nl
In sommige gevallen is een roze wolk ver te zoeken na een bevalling, hoe graag je ook zou willen dat deze er wel zou zijn…..
Het begin van de bevalling
Het is vrijdag, 6 november 2015. De uitgerekende datum is 10 november en voor mijn gevoel zou ons kleine manneke nog lang niet komen! Toch beginnen in de avond de weeën. Ik kom de nacht goed door en heb redelijk geslapen. In de ochtend op 7 november komt de verloskundige kijken hoe het gaat. 3 cm ontsluiting. We spreken af dat we rond 14:00 in het ziekenhuis zijn. Vol goede moed arriveren mijn vriend en ik op de verlosafdeling. De weeën zijn nog steeds goed te doen en ben ook best vrolijk. We maken kennis met de kraamverzorgster die ons de komende uren zal steunen. Een super lieve, gezellig mevrouw die ons gelijk op ons gemak weet te stellen. De hele bevalling is zij samen met mijn vriend en verloskunde aanwezig. Inmiddels zit ik rond 16:00 op 6 cm en de weeën worden steeds heftiger. Er wordt me nog gevraagd of ik pijnstillers wil, maar ik vind het niet nodig. Oké, weeën zijn geen pretje maar ik vond het goed te doen.
10cm ontsluiting
Tegen 18:30 is het dan eindelijk zover! Ik zit op 10 cm ontsluiting en mag gaan persen. Voor mijn gevoel gaat dit super goed! Ik krijg zoveel positieve energie van m’n verloskundige en kraamverzorgster dat ik er vol voor ga! Tussen het persen door ben ik super goed bij en klets zelfs ronduit. Na ongeveer een uur kijken de verloskundige en kraamverzorgster elkaar zorgelijk aan. Ik ben op dat moment helemaal kapot maar wil het perse zelf doen! Al helemaal wanneer ik ze hoor zeggen dat ze me moeten overdragen aan de gynaecoloog. De baby maakt op dat moment een bepaalde draai niet waardoor zijn hoofdje er maar niet doorheen wil komen. Een situatie waar ik zelf helemaal niks aan kan doen.
Vacuüm pomp
Binnen no time staat mijn hele kamer vol met onbekende mensen in witte jassen. Allemaal mensen die zich ineens bekommeren om mij en onze baby. Er wordt al gauw besloten om over te gaan op de vacuüm. Het lijkt een eeuwigheid te duren, want eerst willen ze alles in kaart brengen; hoe de baby ervoor ligt, hoe zijn hartslag is enz. Ondertussen heb ik nog regelmatig pers weeën en probeer ik het met al mijn kracht het nog een keertje zelf. Iedere keer voelt het ook echt alsof het me gaat lukken, maar helaas. Het voelt als falen wanneer ook mijn allerlaatste poging niet lukt. De moed zakt me voor het eerste tijdens de bevalling in mijn schoenen, want ik was zo positief bezig.
Knip met grote gevolgen
Voordat de vacuüm wordt toegediend krijg ik nog een knip. Niet wetende dat juist die knip op dat moment verkeerd wordt gezet, “zet ik hem zo goed, hoor ik de arts assistent nog zeggen”. Op dat moment kon ik niet vermoeden dat deze knip achteraf zulke grote gevolgen zou hebben. Inmiddels is het 20:00 uur, het vacuümapparaat wordt klaar gezet en er wordt gezegd dat mijn zoon echt ieder moment geboren gaat worden. Tot overmaat van ramp is hij na twee tracties nog steeds niet geboren. Ik ervaar de vacuüm echt als een hel. Er wordt nog een allerlaatste poging gedaan anders zou ik met spoed een keizersnede ondergaan. Ik krijg alles wat er wordt gezegd heel goed mee en raak daardoor ook lichtelijk in paniek. Nog een keer wordt er gezegd. De arts die de derde tractie zet zet haar voet tegen mijn bed aan en trekt mijn er met al haar kracht uit. Vooral dat beeld vond en vind ik echt verschrikkelijk. Goddank wordt ons kleine mannetje eindelijk geboren! (20:09) uur. Hij wordt direct bij mij gelegd en wat zijn we trots en gelukkig! Maar dat gelukkige gevoel word al binnen no time bij me weg genomen.
Totaal ruptuur
Ik zie aan de gezichten van de artsen dat er iets niet goed is aan mijn onderkant. Ik zeg nog heel vrolijk dat we strakjes vast lekker naar huis mogen, maar in plaats daarvan wordt er een ander bed naast het bed geschoven waar ik op dat moment op lig. Jullie zeiden net toch dat ik zo gehecht ga worden? Ja mevrouw, maar wij kunnen dat hier niet doen maar je gaat naar de OK. Prima, dacht ik nog. Het zal wel normaal zijn? De weg naar de ok lijkt uren te duren. Het enige wat ik hoor is gekletst van de verpleegkundigen en zie alleen maar de lampen aan het plafond voorbij schieten. Geen idee waar ik ben. Als ik eenmaal arriveer in, wat later blijkt, de holding (ruimte waar je wacht voor je naar de OK gaat) krijg ik een polsbandje om, worden mijn sieraden afgedaan en krijg ik een blauw hesje aan. Alles wordt steeds verwarrender als ze mij ook nog eens met de verkeerde naam aanspreken. “Ik ben niet die mevrouw waarmee jullie mij nu aanspreken!” Op dat moment weet ik nog steeds niet wat er precies aan de hand is. Door de verdoving die ik kreeg voordat de knip gezet werd heb ik geen pijn en daarom ook geen idee hoe erg het is. Als ik de OK echt ingereden wordt vraag ik of iemand nu alsjeblieft met mij wil communiceren want ik ben helemaal de weg kwijt! U krijgt een narcose mevrouw want u heeft een totaal ruptuur opgelopen na de geboorte van uw zoon. Eindelijk wordt me duidelijk dat ik van voor tot achter ben uitgescheurd en dat dit echt onder narcose gehecht moet worden. Fijn ook dat iemand mij dit eindelijk vertelt! Mijn gedachten zeggen gelijk dat ik geen narcose wil want ik wil mijn kind straks borstvoeding geven. Kan dit nu allemaal wel? Intussen wordt rond 21:00 uur het infuus ingebracht voor de narcose en binnen een paar seconden ben ik weg, weg uit die warboel van de OK……
Na de operatie
Ik wordt wakker in de verkoeverkamer. Ik heb zon vreselijke last van mijn keel. Ik zie niemand om mij heen, dus ik roep; Is daar iemand? Er komt iemand naar mij toe en legt mij uit dat ik door de intubatie (slang in je keel tijdens de operatie) last van keelpijn kan hebben. Ik bedenk me ineens dat ik moeder ben geworden maar besef ook dat ik een heel deel heb gemist van alle bijzondere eerste gebeurtenissen. Het wegen, het meten en al die kleine dingetjes. Ik had het me zo anders voorgesteld allemaal. Ik wil nú naar mijn kind en vriend. Na pas een half uur wordt ik naar de kraamafdeling gereden. Het is dan inmiddels bijna middernacht. Ongelooflijk, ben ik zo lang weg geweest? Mijn vriend is dolblij dat ik eindelijk terug ben want ook hij heeft weinig meegekregen van waarom ik nu eigenlijk zo snel naar de ok werd gebracht. Ik vraag of we nu eindelijk naar huis mogen. Maar als ik merk dat ik aan allerlei infuusjes en slangetjes vastzit,besef ik dat ik een behoorlijke heftige bevalling en operatie heb ondergaan.
Naar huis!
De volgende dag moet ik mijn bed uit, blijven liggen is niet goed voor het herstel. Oké, mijn bed uit, hoe gaat ik dat in vredesnaam doen? Ik zit vast aan allemaal slangetjes en infusen en mijn onderkant doet ontzettend veel pijn. Toch probeer ik het, want als ik naar de wc ben geweest mag ik misschien wel naar huis. Stapje voor stapje kom ik overeind (mijn kind is op dat moment nog steeds een beetje bijzaak, hij slaap en eet goed en ik ben vooral met mijzelf bezig) Ik sta eindelijk rechtop, je wilt niet weten hoe, maar ik sta. Het bloed gutst letterlijk langs mijn benen naar beneden. Ik wordt er helemaal naar van! Gelukkig haal ik de wc, plas ik en mag ik die middag samen eindelijk met mijn 2 mannen naar huis.
Verdriet
Het huis is mooi versierd, en eigenlijk voel ik me best goed. Ik kan dan nog wel amper mijn bed uitkomen en op mijn benen staan, maar op dat moment voelt het allemaal goed! Totdat ik mijn ogen sluit, ik doe alles maar dan ook alles nog een keertje over. En dat is niet een of twee keer, nee dat gaat maar door en door. Ik kan er niet van slapen en moet ik er steeds zo van huilen. Volgens mensen om mij heen is dat normaal, dus dat accepteer ik op dat moment. Toch voelt het niet goed. Ik voel me rot omdat niemand echt naar mijn verhaal luistert of me snapt, ik voel me rot omdat ik mijn kind niet zelf op de wereld heb kunnen zetten, en ik voel mij vooral rot dat ik mijn kind vergeten ben en echt niet een keer aan hem heb gedacht toen ik naar de OK werd gereden. Hoe kan ik zo’n mooi klein wondertje nu vergeten?
Herbeleving van de geboorte
De weken na de geboorte gaan eigenlijk vrij goed. Mijn zoon drinkt goed bij mij, slaapt redelijk goed door en kan ook echt genieten van ons manneke. Naar mate de tijd verstrijkt merk ik dat mijn gedachten steeds meer terug gaan die vervelende geboorte, de pijn, het in mijn ogen het falen, en mijn nare ervaring op de OK. Ik herbeleef alles keer op keer, en het lijkt niet te stoppen. Zelf tijdens wandelingen kan ik het maar niet loslaten. Beelden flitsen continu door je hoofd. Om nog maar niet te spreken van ruimtes waar veel mensen zijn. Het vliegt mij aan. Ik vraag mezelf af waar ik toch last van heb. Nee, ik heb geen postnatale depressie, want genieten van mijn kind kan ik wel. Maar wat is dat dan wel?
PTSS
Na een gesprek met de huisarts en mijn bedrijfsarts wordt al gauw duidelijk dat ik PTSS heb. Het constant herbeleven, niet meer de straat op durven, me schuldig voelen tegenover mijn kind, en de vreselijke dromen die maar blijven komen. En nu? Wie gaat mij helpen? Ik krijg het advies om contact op te nemen met een EMDR arts en al gauw ben ik in behandeling. EMDR is een psychologische behandeling en is heel effectief voor mensen die een traumatische ervaring hebben beleefd. Het is een therapievorm waarbij iemand zijn trauma herinnering verteld terwijl tegelijkertijd mijn aandacht van links naar recht wordt getrokken door middel van tikjes die ik hoor via een koptelefoon. Toen ik aan deze therapie begon had ik nooit verwacht dat dit me echt zou helpen. Maar wat ben ik dankbaar dat ik gegaan ben! In juni 2016 merk ik dat ik alle scherpe randjes van de herinnering kwijt ben, ik kon weer normaal functioneren en was eigenlijk alle klachten kwijt. Ongelooflijk dat deze therapie zoveel positiviteit op mijn heeft gehad. We waren inmiddels wel 9 maanden verder maar die heb ik dan ook echt nodig gehad. Gelukkig kon ik langzaamaan de dagelijkse dingen weer oppakken, inclusief mijn werk.
Weer zwanger!
Nu ik dit typ is mijn kleine mannetje al niet zo klein meer en alweer ruim 15 maanden. Een vrolijk, eigenwijs dreumesje. En jullie geloven het of niet; hij wordt grote broer! Wie had dat gedacht na alle ups & downs na zijn geboorte? Onze wens om twee kindjes vlak achter elkaar te mogen krijgen is er altijd geweest en ik durfde het zo snel toch aan te gaan. En nu hebben we nog ongeveer 5 weekjes te gaan tot de geboorte van ons dochtertje. En ik moet zeggen dat de afgelopen maanden best heftig waren. Vooral het puntje bevallen was elke dag een behoorlijk issue. De keuze tussen een natuurlijke bevalling of een keizersnede brak me op omdat ik die keuze maar voor me uit bleef stellen. Ik voelde me langzaam weer in een negatieve spiraal wegzakken terwijl ik juist zo graag wilde genieten van deze zwangerschap. Wat als ik weer een totaalruptuur oploop? Wat als ik me weer zo rot zou gaan voelen? Dat kan ik er echt niet bij hebben! De dromen kwamen weer terug, en kon niet goed functioneren. Toen ik 28 weken zwanger was ben ik minder gaan werken zodat ik weer de juiste hulp en vooral rust kon zoeken. En dit heeft gewerkt! Psychisch zit ik op dit moment eindelijk weer lekker in mn vel. De keuze voor een keizersnede is een paar weken geleden gemaakt in goed overleg met de gynaecoloog. Wat brengt mij dat veel rust! Eindelijk is de knoop doorgehakt. Na een paar hele fijn gesprekken met het personeel van de kraamafdeling ga ik met een heel gerust hart de keizersnede aan. Ik kijk nu zelfs uit naar de geboorte!
Dat had ik een een tijdje geleden nooit durven denken & dromen…….
Lieve Rianna, wat vind ik het stoer dat je dit verhaal zo mooi hebt kunnen omschrijven. Wat moet het ontzettend verdrietig zijn geweest toen je besefte dat de bevalling zo anders is verlopen dan dat jij je had voorgesteld. Fijn dat je de keuze hebt kunnen maken dat je nu van je tweede kindje gaat bevallen door middel van een keizersnede, ik kan mij indenken dat dit veel rust kan geven. Bedankt voor het delen van je verhaal, ik wens jou en je gezin een prachtige toekomst toe!
Marloes Reageren
Oh jeetje ik lees dit echt met tranen in mijn ogen, wat ontzettend heftig zeg!! Zo apart dat bevallen elke keer zo verschillend is, en wat bizar dat je zo in het ongewisse werd gehouden. Het lijkt me toch logisch dat je de patiënt op zijn minst laat weten wat er gaat gebeuren en waarom? Én dat je haar met de juiste naam aanspreekt!!
Onlangs geplaatst door Marloes: Mijn week in outfits
Kelly Reageren
Man, wat een heftig verhaal zeg. Heel dapper dat je therapie bent gaan volgen en dat dit je uiteindelijk zo goed heeft geholpen is echt superfijn voor je. Wat een stress, verdriet en onmacht moet jij ervaren hebben na je bevalling. En nu een tweede kindje op komst wat spannend! Ik hoop voor je dat deze bevalling een stuk positiever voor je gaat zijn! Heel veel sterkte en geluk voor jou en jullie gezin.
Onlangs geplaatst door Kelly: Eenkennig en tandjes in aantocht?
Yvonne Meulenbeld Reageren
Lieve Rianna,
Ik bestel een heeeele grote roze wolk voor je. Wat ben je toch een dappere vrouw!
Liefs Yvonne
Rachel Reageren
Ooh wat erg dat het ziekenhuis je. Iet duidelijk maakte wat er gaande was. Had je ook een hoop angsten bespaard gebleven.
Ik wens je een hele fijne volgende bevalling toe. Ik hoop dat je er met plezier op terug mag kijken
Ineke Reageren
Lieve, stoere en dappere Rianna,
Met tranen in mijn ogen heb ik jouw verhaal gelezen. Zo vreselijk heftig. En hoewel ik je verhaal al kende, hoe je het nu omschreven hebt: zo eerlijk, zo open en zo in detail…kippenvel. Wat ben je een stoer wijffie dat je dit doet en wat ben ik trots op jou! Nog even en dan komt jullie meisje ter wereld. Op een hele andere manier…waardoor je hopelijk keihard kunt genieten daarna. Dat gun ik jullie zo!
Dikke kus,
Ineke
Vronie Betten Reageren
Jeetje Rianna, ik lees het ook in tranen! Heftig hoor. Ik kan het me allemaal zo goed voorstellen wat je omschrijft. Ik heb die angst ook zeker gehad toen het bij mij allemaal wat langer duurde (maar uiteindelijk is goedgekomen). Super knap dat je je er zo goed door heen hebt geslagen en dat je voor de tweede geboorte deze keuze hebt gemaakt. Heel sterk van je. Op naar die roze wolk, ik gun het je van harte!!
Liefs Vronie
Jungja Reageren
Wat goed van je dat je je verhaal hebt opgeschreven. Ik hoop voor je dat de bevalling van jullie meisje een stuk soepeler gaat verlopen en je echt goed kunt genieten van je kraamtijd en je verlof.
Liefs Jungja
Sylvia Reageren
Als ik dit verhaal lees, lees ik alleen maar erkenning. Ik heb ook een walgelijke bevalling gehad (dochtertje nu 2,5jaar) en daardoor depressief geworden. Het kaartje PTSS werdt er aan gehangen. Elke week, soms twee keer naar de psycholoog en daarbij EMDR. Ik heb zoveel bewondering dat je een tweede zwangerschap al aandurfde! Ik wil zo graag, maar het bang zijn voor weer zo’n traumatische ervaring houd me echt tegen.
GENIET, GENIET, GENIET! Je kan het, ik heb er alle vertrouwen in!