Omgaan met een Prenatale Depressie
3 mei 2015 Mama Prenatale Depressie 17

Omgaan met een Prenatale Depressie

Een paar weken geleden vertelde ik over mijn prenatale depressie tijdens de zwangerschap (klik) . Sindsdien schrijf ik vaker over dit onderwerp omdat ik het belangrijk vind dat ook deze ziekte meer onder de aandacht komt. Het is een ziekte die namelijk vaak genoeg nog niet herkend wordt, of in wordt weggestopt uit angst en schaamte. Dit keer schreef ik een blogje over het omgaan met en Prenatale Depressie. In dit blogje geef ik tips die voor mij zelf hebben gewerkt en waarvan ik hoop dat dit anderen ook kan helpen. Lees je mee?

Als eerste vind ik het belangrijk om aan te geven dat ik dit blogje schrijf vanuit mijn rol als ervaringsdeskundige. Echt goed omgaan met een prenatale depressie zal ik nooit kunnen omdat ik het nooit zal kunnen accepteren. Toch zijn er bepaalde handvaten die het net iets “gemakkelijker” kunnen maken. Ik deel ze hieronder met je!

Hulp zoeken bij een prenatale depressie

Hulp zoeken is een eerste stap en ook ontzettend belangrijk om te doen. Ook is het een van de moeilijkste dingen om te doen omdat er voor het eigen gevoel erkend wordt dat er een probleem is. En erkennen dat je ongelukkig bent tijdens je zwangerschap klinkt heel tegenstrijdig. Want als we alles om ons heen zouden moeten aannemen is zwanger zijn het allermooiste wat er is. En als daar twijfel over wordt uitgesproken, zijn er altijd mensen die zullen verwijten dat je ondankbaar bent (helaas maar het is waar). Gelukkig zijn er ook heel veel mensen die wel willen luisteren en willen helpen. Belangrijk is om iemand in je directe omgeving in vertrouwen te nemen zodat je eventueel samen verder hulp kan zoeken. De eerste stap is de huisarts. Hij of zij kan verder adviseren over eventuele vervolgstappen. Goed om te weten is dat er pop-poli’s bestaan,  aan de huisarts of psychiater kan gevraagd worden om een doorverwijzing.

Mocht je worden doorverwezen zal de psychiater een behandelplan opstellen en kijken naar bijvoorbeeld medicatiegebruik en therapie. Zelf volg ik cognitieve therapie en krijg ik medicatie. Het is niet makkelijk en ik vond het loodzwaar om de therapie te doorlopen tijdens mijn zwangerschap, maar uiteindelijk is het heel waardevol.

Hulp vragen bij een prenatale depressie

Als je eenmaal weet wat er aan de hand is, is het belangrijk om hulp te vragen aan je omgeving. Dit vond ik en vind ik persoonlijk heel moeilijk. Hulp vragen aan mijn eigen man is iets wat ik in het begin niet wilde doen. Ik wil namelijk anderen niet confronteren met mijn gevoelens. Toch had ik meer om hulp moeten vragen. Ik hoor achteraf namelijk veel om mij heen dat mensen zeggen: “had mij om hulp gevraagd”. Ook al is het alleen om bijvoorbeeld een keer Senna naartoe te brengen. Nu de laatste weken van mijn zwangerschap merk ik dat ik echt moet gaan vragen om hulp. Het wordt namelijk niet alleen fysiek veel zwaarder, ik merk dat mijn depressie ook af en toe flink toe blijft slaan.

Acceptatie bij een prenatale depressie

Ook al zal ik altijd zeggen dat ik deze ziekte nooit maar dan ook nooit zal accepteren, ik probeer het natuurlijk wel. Want alleen acceptatie zou het makkelijk kunnen maken om te leven met deze ziekte maar het zou ook de toekomst gemakkelijker kunnen maken. Want leven met een schuldgevoel naar je gezin toe omdat je ziek bent geweest tijdens de zwangerschap is verschrikkelijk. Momenteel ben ik op een punt dat acceptatie nog ver te zoeken is maar dat ik wel probeer om milder voor mijzelf te zijn. Dit is ook iets wat ik leer tijdens cognitieve therapie. Door negatieve gedachten en slecht over mezelf te denken straf ik mezelf omdat ik vind dat ik dit verdien. Door te leren dat ik ziek ben en mijn ziekte zelf niet in de hand heb is het de bedoeling dat mijn zelfbeeld weer terugkomt en ik milder zal worden.

Activatie en prenatale depressie

Activatie activatie activatie. Een van de belangrijkste punten. Want hoe verleidelijk is het om de hele dag op de bank te zitten te staren naar de auto’s die voorbij rijden. Uiteindelijk kom je hierdoor natuurlijk in een cirkel terecht en wordt het alleen maar moeilijker om hieruit te komen. Nu heb ik deze zwangerschap geluk dat ik Senna heb. Hij zorgt er wel voor dat ik (uiteindelijk) uit bed moet. Maar als je alleen bent is het ontzettend moeilijk om tot activatie te komen. Toen ik deze zwangerschap net ziek werd moest ik uitjes gaan plannen en “leuke” dingen gaan doen. Ik vond het vreselijk maar aan het einde van de dag was er dan toch het gevoel dat ik nog iets gedaan had. Nog steeds is voor mij persoonlijk activatie heel moeilijk. Wel merk ik dat door dingen te doen ik mij steeds een heel klein beetje beter kan voelen. Puzzelen is voor mij de laatste periode bijvoorbeeld iets wat heel erg helpt. Ik kan mij zo concentreren op die puzzel dat de tijd voorbij vliegt en ik stiekem trots ben op mezelf dat ik iets heb gedaan.

Ziekmelding en Arbo Arts

Mocht je net als in mijn geval een baan hebben en je ziek moeten melden is een arbo arts een aanrader om te raadplegen. Nu is het bij de meeste organisaties zo dat deze direct wordt ingeschakeld, alleen bij mijn instelling was dit niet zo. Ik heb er zelf om moeten vragen en toen ik er dan ook echt naartoe mocht heb ik er slapeloze nachten van gehad. Want wat als deze arts mij niet zou begrijpen. Of misschien zou de arts wel vinden dat ik mij aanstel of zou ze mij wel niet geschikt vinden voor het moederschap. Gelukkig waren dit allemaal negatieve gedachten (symptoom) en dacht de arbo arts juist heel goed mee. Er werd een test afgenomen en er werd gesproken over het verdere verloop van mijn zwangerschap. Na de zwangerschap mag ik weer terug om te kijken hoe het gaat. Omdat het mij persoonlijk een vreselijk gevoel gaf om niet te mogen werken stelde deze arbo arts mij gerust dat ik ziek ben en mij geen zorgen hoef te maken. Er werd bijvoorbeeld weleens gevraagd waarom ik niet “gewoon” aan het werk ging, en geloof mij: dit doet veel pijn als je wel wil maar het gewoon niet kan. Het geeft dan een heel fijn gevoel als er meerdere artsen zoals de arbo achter je staan.

Veilig voelen

Mijn gezin staat op nummer 1 wat betreft het doorkomen van deze ziekte. Zonder mijn man had ik dit nooit gered. Uiteindelijk moet je het allemaal zelf doen maar als er iemand onvoorwaardelijk achter je staat maakt het alles wel een stuk makkelijker. Doordat ik mij thuis veilig voel heb ik een plek waar ik mezelf kan zijn en me niet hoef te schamen als ik weer eens een dag ontzettend passief ben. Een plek om te kunnen terugtrekken op zijn tijd maar ook een plek waar je even lekker hard kan huilen is heel belangrijk. Ik ben er van overtuigd dat ik hier met een andere man in mijn leven niet zo goed was doorgekomen als met Vincent. Uiteindelijk maakt het je samen ook sterker. Zoals een arts al eens tegen mij zei: als jullie dit tot twee maal toe samen doorkomen kan je samen alles aan.

Het is een onwijs lang verhaal geworden, sorry 🙂 Ik merk ook dat ik nog lang niet alles op heb geschreven, maar voor nu is het wel even genoeg! Het enige dat ik hier mee wil bereiken is meer inzicht te geven in deze ziekte. Bedankt voor het lezen en heel veel liefs!

handtekening-saskia

Eerdere artikelen over prenatale depressie (klik op een van onderstaande links):

Persoonlijk: Prenatale depressie

Prenatale depressie: wat is het eigenlijk?

Bloggen en ziek zijn

Volg jij Twinkelbella al via FacebookBloglovin , Instagram en/of twitter?

Reacties

  • beautifulday4makeup

    Ik vind het zo mooi dat je hierover kan en durft schrijven

  • Carlijn | Copy & Beauty

    Jeetje Saskia, wat een heftig verhaal. De postnatale depressie ken ik wel, maar van een prenatale had ik nog nooit gehoord. Lijkt me ontzettend zwaar dit te moeten doormaken in een tijd die volgens velen als een mooie periode gezien wordt en ook gezien zou moeten worden. Ik kan er inhoudelijk niet veel over kwijt maar wens je alle goeds en heel veel kracht toe. Ik weet zeker dat het helemaal goedkomt en je het straks met jullie tweede spruit fantastisch gaat doen!

  • Tamara

    Ik blijf het zeggen! Onwijs goed en knap dat je hier zo open over bent en hoe goed je hiermee omgaat!

  • Eline

    Wat goed en stoer van je dat je hier zo open over bent op je blog. Ik denk dat je hiermee heel wat andere zwangere vrouwen kunt helpen. Ook heel veel respect dat je er zo goed mee om bent gegaan. Lijkt me namelijk echt superheftig!

  • Adinda

    Wat goed omschreven! Het lijkt me erg lastig om er zo open over te zijn, niet alleen omdat het erg persoonlijk is maar ook omdat er toch een beetje een taboe op rust (sowieso, op niet-fysieke/zichtbare ziektes). Sterkte!

  • Sanne

    Wat moedig en goed dat je hier over schrijft.

  • Priscilla

    Echt goed dat je er zo uitgebreid over schrijft!

  • Renske

    Super dat je hier op deze manier aandacht voor vraagt. Wat mij betreft zijn veel psychische aandoeningen onbekend. Echt jammer, want daarmee zou een groot taboe wellicht opgelost kunnen worden. Je schrijft het op een mooie manier dat lekker wegleest. Succes nog met de laatste loodjes! Spannend! 🙂

  • Nicole

    Wat goed dat je dit ook benoemt en er aandacht aan geeft. Het accepteren is lastig, dat weet ik maar al te goed al ken ik de prenatale depressie zelf niet, ik maak hetzelfde mee qua postnataal. Ik weet ook gewoon niet wanneer het nu eindelijk over is. Dat is ook het lastige eraan.

  • Monique

    Wat super knap van je dat je je verhaal doet!
    Wow! Hier helaas de postnatale depressie en achteraf waarschijnlijk ook wel de prenatale gehad.
    Het accepteren zal ik ook nooit kunnen, ik ben gewoon niet wie ik hoor te zijn. Bezig met therapie en inmiddels ook de cognitieve therapie.. Of het helpt, pieken en diepe dalen..
    Ik ben er inmiddels ook erg open over vanwege de taboe die erover heerst. Dus nogmaals, heel veel respect voor je!

    • Saskia Hardeman

      Dankjewel voor je reactie! Heel mooi hoe je beschrijft niet te zijn wie je bent. Dat omschrijft precies hoe ik me voelde toen het begon en hoe het nog steeds voelt.

  • Chinouk

    Wat een fijne tips, ik weet zeker dat je iemand hiermee kunt helpen. Ik heb het al vaker gezegd en nogmaals; sterkte.

  • Marjon

    Heel veel respect dat je dit zo open verteld en hoe je ermee omgaat! Sterkte.

  • Lisa's Beautybabbels

    Wat goed en fijn van je dat je hier over blogt, het zal veel vrouwen vast helpen! Dat stukje over de acceptatie snap ik, dat lijkt me dan ook erg moeilijk.

  • Silvy

    Stoer dat je dit onderwerp bespreekt! Helaas rust er op mentale ziektes nog steeds een taboe :-(. En jij helpt aan het doorbreken hiervan!

  • Madelon

    Heel knap en goed dat je hierover schrijft. Tijdens mijn zwangerschap werden mijn hulpvragen afgedaan als ‘het zijn maar je zwangerschapshormonen’ en ‘het komt door je medicatie’. Dat zijn waarschijnlijk triggers geweest maar dat is niet alles. Het accepteren wil ik niet. Ik ben nog steeds niet wie ik echt ben. Inmiddels is Z bijna anderhalf jaar. Ik wil geen mindere moeder zijn voor Z door hoe ik me voel. Ik merk heel sterk dat er een groot taboe is om er over te praten. Erover schrijven ‘kan’ ik zelf nog niet. Stiekem doe ik dat wel maar druk ik de publiceerknop niet in 😉

    • Saskia Hardeman

      Ik denk dat heel veel vrouwen niet de hulp krijgen die zij nodig hebben. Simpelweg omdat een prenatale depressie niet genoeg bekendheid heeft, zelfs niet bij hulpverleners!! Ook al zou het “alleen maar” door de hormonen komen (wat vaak ook zo is) als vrouwen aangeven er last van te hebben moet dit serieus worden genomen. Niet alleen voor de moeder maar zeker ook voor de ongeboren baby. Veel sterkte.

Reageren op Sanne Annuleren

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.