Moeder met een etiketje, Sanne kreeg Epilepsie op 18 jarige leeftijd

Bij mijn oproepje of er lezeressen zijn die een bijzonder levensverhaal met mij en mijn blog wilden delen kreeg ik een mail van Sanne. Sanne kreeg epilepsie op 18 jarige leeftijd. Dit deed natuurlijk ontzettend veel met haar en zij neemt ons vandaag mee door te vertellen welke invloed epilepsie op haar leven als jonge vrouw heeft. Ook vertelt zij over epilepsie en haar kinderwens. 

Ik neem je graag mee in het korte verhaal van een moeder met een etiketje. Het etiketje: steekje los. Althans zo voelde dat lange tijd voor mij.

Diagnose Epilepsie

Sinds mijn achttiende ben ik namelijk gediagnosticeerd met epilepsie. Na al een tijdje last te hebben gehad van vage klachten, werd ik op een ochtend volledig van de kaart gevonden. Niet in staat normaal te praten na een harde klap op mijn hoofd. Diagnose: een zware hersenschudding met gescheurd trommelvlies door een epileptische aanval. Ho…. Epilepsie? E-p-i….. Ik? Een jonge meid van 18, die nog maar pas kwam kijken en bijna haar rijbewijs in the pocket had?!

Epilepsie en medicatie

Alles stond stil. Ik werd ingesteld op medicatie en mocht niet autorijden. En doordat mijn ouders zo geschrokken waren, werd iedere stap die ik zette goed in de gaten gehouden. Extreem lastig voor een meisje van 18. Ik kon niets laten omvallen zonder dat mijn moeder uit haar stoel sprong om te roepen: “Sanne! Is alles ok?” Mijn studie in het buitenland stond voor de deur en kon ik gelukkig gaan doen, maar dan wel iets dichter bij huis in Helsinki (ontzettend mooie tijd gehad, dus dat was top!). Ik bleef lekker feesten en dronk gewoon alcohol bij mijn medicatie. Ik werd een tikkeltje rebels van het idee dat iets mij probeerde tegen te houden. Kreeg ik een aanval, dan ging ik toch soms daarna de kroeg in. Want: mij kregen ze niet klein. Maar zo werkte dat natuurlijk niet, dan kreeg ik gewoon nog een aanval. Ook zakte ik op een keer door mijn linkerbeen heen, een soort spierverslapping. Echt geen dingen die je wilt meemaken op die leeftijd. Maar, de medicatie werkte steeds beter, het werd leefbaar.

Risico op epilepsie aanvallen

Ik werd ouder, ronde een hbo studie af, mocht weer autorijden (hellooooo world!) en zocht en vond een leuke baan als intercedente bij een uitzendbureau. Precies het soort werk dat ik graag doe: van alles veel en vooral veel tegelijkertijd. Dat dit niet zo handig bleek te zijn in combinatie met mijn medicijnen, bleek na een tijdje. Te veel stress (niet te voorkomen in zo’n baan) brengt een hoger risico op aanvallen met zich mee. Tel daarbij op een sociaal leven en een groot verantwoordelijksgevoel en KLABAM, dat ging verkeerd. Terwijl ik mezelf juist on top of the world bevond! Hbo diploma, rijbewijs, fantastische vent en een oefenkind (onze labrador met liefde uit het asiel gered). Een confronterend moment naderde: ik besloot ervoor te kiezen te stoppen met mijn werk en even gas terug te nemen om alles onder controle te krijgen.

Kinderwens

En dat lukte. De rust kwam terug en met behulp van bioresonantie en minder stress werden mijn lijf en ik zelf mentaal steeds sterker. Mijn aanvallen kan ik namelijk zelf opwekken door stress en slaapgebrek. Ik ben gaan werken in het bedrijf van mijn vriend en samen kregen wij een kinderwens. Een wens waarvan ik nooit had gedacht dat die haalbaar zou zijn, maar dit bleek niet het geval en dus zijn we ervoor gegaan.

Epilepsie en zwangerschap

Ik was bijna direct zwanger van onze zoon Hero! Tijdens mijn zwangerschap had ik geen last van de epilepsie en mijn medicijnen richtten geen schade aan bij ons kindje dat veilig in mijn buik zat. Wel viel ik een aantal keren ondersteboven vanwege schommelingen in mijn bloeddruk. Ik zette na 41+4 weken zwangerschap een wolk van een zoon op de wereld. Ik genoot van mijn gezin en onze gezonde, volop ontdekkende zoon en al vrij snel kwam de wens voor nog een kindje. Hoe groot was het cadeau toen ik wederom snel zwanger raakte en dit maal nog van een dochter ook! Een koningswens! De zwangerschap verliep soortgelijk, maar was vrij slopend. Iets wat iedere moeder zal kunnen beamen, maar ik heb een extra handicap doordat ik heel slecht reageer op te weinig slaap: aanvallen! De zwangerschap ben ik uiteindelijk goed doorgekomen maar mijn bevalling was heel heftig, vanwege veel bloedverlies. Hierdoor was ik echt helemaal op en kreeg de epilepsie even vrij spel. Dit heb ik op eigen kracht weer in orde gekregen. Precies zoals ik het graag wilde, want ik wilde mijn beide kindjes zelf voeden en dat mag met het medicijn dat ik gebruik. Erg fijn!

Genieten van het leven!

Inmiddels heb ik twee heerlijke kindjes (Hero van 3 en Novah van 1) om me heen en geniet ik enorm, samen met mijn aanstaande! Ik heb een goede balans in ons dagelijks leven en kan eigenlijk bijna alles doen. Als ik maar genoeg slaap, let op stress en mezelf af en toe een beetje behoed voor te veel drukte. Een druk gezinsleven is verbazingwekkend genoeg geen enorme aanslag op mijn gezondheid. Ik voel me soms sterker dan ooit. Ik heb geen aanvallen meer, sport iedere week en probeer zoveel mogelijk af te spreken met vriendinnen. Ik werk drie dagen in de week in ons eigen bedrijf en kan op deze manier alles doen wat ik leuk vind maar ook rust inbouwen als dit nodig is. Op termijn zou ik graag mijn medicatie tot nul afbouwen, maar hiermee wacht ik tot onze nachten iets stabieler zijn 😉 Ik heb er vertrouwen in dat ik niet de rest van mijn leven zal blijven knokken tegen mijn vervelende etiketje, hoezeer ik het ook heb geaccepteerd. Ik wil van de medicatie af!

Ik vind het niet vervelend dat door mijn blog veel mensen lezen wat mijn etiketje is, omdat het mij niet meer dagelijks  belemmert en ik graag eens mijn verhaal wilde doen.

Dankjewel lieve Sanne voor het delen van jouw verhaal. Wat een impact moet het geweest zijn om op zo’n leeftijd, waarbij er nog zoveel te beleven valt, zo’n diagnose te krijgen. Bovenal vind ik in dit verhaal jouw optimisme naar boven komen, heel mooi en bewonderenswaardig. Ik wens jouw en je gezin het allermooiste en veel liefde toe voor de toekomst!