Woensdagmiddag, tweede week van de vakantie. Na allemaal afleidingstechnieken te hebben geprobeerd (want: drukke elkaar-in-de-weg-zittende-kinderen), neem ik het besluit om even een rondje te wandelen. Er moeten nog een aantal boodschappen worden gedaan en zo kunnen de kinderen even uitwaaien. Dit leek even een goede oplossing, maar achteraf had ik hier beter tien keer over kunnen nadenken.
Er even tussenuit
Herkennen jullie het misschien? Van die dagen dat kinderen niet met, maar ook niet zonder elkaar kunnen. Dat zij elkaar continue in de weg zitten en eigenlijk alles lijken aan te grijpen om maar te kunnen gillen. Óf: het kan natuurlijk ook zijn dat ze gewoon hebben afgesproken hoe lang het zal duren voordat moeders knettergek met ronddraaiende ogen in een hoekje zit. Wie zal het zeggen.
In ieder geval: ik had besloten dat het in dit geval het juiste zou zijn om er even uit te gaan. Nu het winter is komen we al stukken minder buiten dan normaal. De zomervakantie vind ik bijvoorbeeld nooit zo heel erg. Zolang we maar naar buiten kunnen vermaken de kinderen zich prima. De kerstvakantie daarentegen vind ik persoonlijk stukken minder fijn. Het is koud, en het sombere weer nodigt niet echt uit om iets leuks te gaan doen.
Even een rondje rennen
Wanneer de kinderen druk zijn en er weinig mee te beginnen is, ga ik graag even naar buiten. In het geval van mijn zoon wordt hij vaak wat drukker wanneer hij niet genoeg beweging heeft gehad. Ik laat mijn kinderen dan graag even rennen en vaak komt het dan vanzelf wel goed. Alleen dit keer ging het anders. Elkaar met rust laten is even iets dat heel moeilijk voor hen beiden is en ik voel mij af en toe echt een scheidsrechter om hen uit elkaar te houden. Alleen hoe hard ik ook mijn best doe: dit keer was er niets tegen te beginnen. Wanneer de één dit wilde, wilde juist op dat moment de ander dit ook. En wanneer ik een alternatief had bedacht, begon het hele gedoe weer van voor af aan.
Het begon al buiten voor het Kruidvat met zo’n auto automaat (ooh jongens ik háát die dingen) en toen we eenmaal in de supermarkt waren werd mijn zoon zo vervelend dat ik hem daar vertelde dat hij de hele dag niet op de PlayStation mocht. Nou, en toen had ik de poppen aan het dansen hoor. Mijn zoon zette het op het huilen, en mijn dochter schrok daar zo van dat ze keihard mee deed.
Oorverdovend krijsende kinderen
En daar stond ik dan temidden van twee oorverdovend krijsende kinderen. Een paar jaar geleden had ik het waarschijnlijk heel vervelend gevonden. En dat vond ik in dit geval natuurlijk ook best wel, alleen kon het mij dus echt even helemaal niets schelen wat al die mensen dachten die mij op dat moment aan zaten te staren. Inmiddels heb ik wel geleerd dat kinderen het op de een of andere manier toch allemaal altijd anders laten uitkomen dan dat je als moeder gewenst had. En voor mijn eigen gemoedsrust heb ik dit dan maar gewoon geaccepteerd. Neemt niet weg dat ik heel hard hoop dat dit nooit meer gebeurt, maar ach, het komt allemaal uiteindelijk weer goed.
Vast mama’s die hetzelfde hebben meegemaakt? Hoe reageer jij op een dergelijke situatie?
Michelle Fatima Reageren
Niet hetzelfde maar wel 2 ruziënde kinderen. En mijn zoontje kan zijn impulsen niet onder controle houden en mijn dochter kan daar dus absoluut niet tegen. Dus ik sta meestal met stress bij de kassa. Boodschappen met die 2 doe ik dus echt niet graag.
Alice Reageren
Ik kan me er iets bij voorstellen! Maar je hebt gelijk om je er lekker niets van aan te trekken. Uiteindelijk geraakt het wel opgelost, en die mensen die zo graag afkeurend kijken zijn meestal mensen die er of niets van weten of het zelf ook vaak genoeg meemaken hoor!
Onlangs geplaatst door Alice: Ik krijg nooit bloemen van mijn man!!
Kim Reageren
Geen ervaring met 2 kinderen, wel met 1 bijna-peuter en een enorme driftbui, omdat iets niet mocht. Ik blijf bij m’n standpunt, laat hem even gillen (hij moet zijn emoties ook kwijt) en laat anderen vooral kijken. Ik had verwacht dat ik daar meer moeite mee zou hebben, maar ik weet dat dit het beste werkt voor mijn kind, dus laat mensen maar lekker kijken 😊
Onlangs geplaatst door Kim: Kletspraatje
Martine van de Velde Reageren
Als moeder van een eeneiige tweeling van 7 vind ik dit verhaal heeeul herkenbaar. Wanneer ze te lang op elkaars lip zitten is het continu op het randje balanceren. Even eruit lijkt dan een goed idee maar blijkt het soms juist een katalysator om OF extra wild&gek samen te doen, OF ruzie te maken over ieder klein dingetje. 1 op 1 tijd&aandacht is de oplossing, maar vaak niet mogelijk!
Patricia Reageren
Heel herkenbaar. De kerstvakantie mag van mij wel weer voorbij zijn😉. Ze vliegen elkaar constant in de haren en dan dat sombere weer. Bleeeh. Kom maar op Lente!!!!!
Onlangs geplaatst door Patricia: Een nieuwe werkplek….
Christa Reageren
Heel herkenbaar. Die twee van mij zitten elkaar ook constant inde weg. Vooral nu!
Eigenlijk geen echte goede tip dan ze gewoon even apart te laten spelen…
zebrazonderstrepen Reageren
Nog nooit meegemaakt. Thuis wel hoor, soms kat en hond, soms best friends. Consequent zijn, waar je dan ook bent is de oplossing.
Onlangs geplaatst door zebrazonderstrepen: Mijn kinderen mogen alleen thuisblijven
Saskia Hardeman Reageren
Haha nou in dit geval was het consequent zijn even de druppel voor de kids. Werkt niet altijd helaas.
Nancy Reageren
Ja hoor heel herkenbaar….😃 dreigen met geen iPad helpt wel maar vaak is het te laat en dan krijgt hij de iPad niet.