Bevallingsverhaal: Sascha haar beste vriendin deed haar bevalling!
14 sep 2020 Mama Zwangerschap 2

Bevallingsverhaal: Sascha haar beste vriendin deed haar bevalling!

Regelmatig mag ik een persoonlijk verhaal van een lezer delen met jullie. Dit keer het verhaal van Sascha, waarin zij vertelt over haar zwangerschap én over de bevalling. Deze bevalling was extra bijzonder. Niet alleen omdat haar beste vriendin bij de bevalling was, maar ook omdat deze vriendin haar verloskundige was en de bevalling zou gaan doen

Heb jij ook een verhaal dat je wil delen omtrent gezondheid, zwangerschap, bevalling, familie, gezin? Heel graag! Dit kan eventueel anoniem. Voor meer info mag je mij mailen op info@twinkelbella.nl

Zwanger na een miskraam

Ik ben Sascha, 27 jaar, wonend in Terneuzen (Zeeland) samen met mijn man Maik & zoontje Justin. In maart 2017 kwamen wij erachter dat ik zwanger was. We waren dolgelukkig dat het zo snel gelukt was want een aantal maanden ervoor had ik een miskraam gehad en dat was nogal een heftige periode.

Maar goed, nu was ik dus weer zwanger en meteen was ik erg onzeker hierover.
Zou het weer mis gaan? Of zouden we deze keer echt een kindje krijgen? Meteen toen ik erachter kwam dat ik zwanger was belde ik mijn vriendin Iris, zij is verloskundige en een van mijn beste vriendinnen dus dit was super fijn.

Daarna begon het lange wachten op de eerste echo. Ik mocht gelukkig al met 6 weken een echo laten maken omdat het vorige keer mis was gegaan dus dat was super fijn. Na deze eerste echo was ik dan ook gerust gesteld, we konden het hartje mooi zien kloppen, zo bijzonder!!

Ook al was ik na de echo redelijk gerustgesteld, nog steeds had ik een bepaald gevoel in mij dat het weer mis kon gaan. Regelmatig appte of belde ik mijn vriendin Iris dan ook met al mijn vragen en geklaag en nog meer onzekere dingen. Dit was zo ontzettend fijn om een vriendin te hebben die verloskundige was. En ook voor Maik was dit fijn, zodat hij niet de hele tijd met mijn geklaag zat opgescheept. Tijdens mijn hele zwangerschap kon ik met alles bij Iris terecht en luisterde zij regelmatig met haar doptone naar het hartje van ons zoontje.

De bevalling

Wij hadden het er ook altijd over gehad dat, wanneer ik zwanger zou zijn, Iris mijn bevalling zou doen. Dat leek mij zo bijzonder en vooral heel erg fijn omdat ik echt een Piet paniek ben en zij een heel rustig, relaxed persoon is en mij heel goed kent! Dus tijdens mijn zwangerschap spraken we hier regelmatig over en spraken Maik & ik met Iris af dat zij dus mijn bevalling zou gaan doen.

Richting de 30 weken werd mijn bloeddruk helaas steeds hoger en moest ik stoppen met werken.
Dit vond ik super moeilijk en vervelend maar het was helaas niet anders. Helaas was de laatste periode van mijn zwangerschap erg stressvol doordat mijn opa ernstig ziek was. Ik had altijd een ontzettend goede band met mijn opa en ik hoopte dan ook zo erg dat hij Justin zou kunnen ontmoeten. Doordat dit super onzeker was en ik zag dat het steeds slechter ging met mijn lieve opa gaf mij dit heel veel stress. Regelmatig moest ik op controle naar het ziekenhuis en mijn bloeddruk werd maar hoger.

Begin van de bevalling?

Op woensdag 15 november was ik 37 + 5 weken zwanger en was mijn bloeddruk zo hoog dat werd besloten mij met 38 weken (2 dagen later) in te gaan leiden. Voordat ik naar huis mocht wilde de verloskundige nog even kijken of ik misschien al ontsluiting zou hebben. En wat bleek, ik liep al rond met 3 cm ontsluiting. Ik werd gestript en naar huis gestuurd met de gedachte dat ik waarschijnlijk niet veel later terug zou komen.

Komende nacht zou Iris (mijn vriendinnetje die verloskundige is) dienst hebben, ik ging er dus vanuit dat ik dan wel zou gaan bevallen, dat was handig, want ze had toch dienst die nacht. In de avond kreeg ik veel krampen en verloor veel bloed, Iris vroeg me toch om even langs te komen zodat ze even kon kijken. Ik had nog steeds 4 cm dus ben weer naar huis gegaan. Wij wonen heel dichtbij het ziekenhuis dus dat was ideaal. Die nacht deed ik geen oog dicht, zenuwachtig voor wat komen ging en zenuwachtig omdat ik me zoveel zorgen maakte over mijn opa. Ik was er gister nog geweest, dus hij gaat het zeker meemaken dacht ik!

Verdrietig nieuws

De volgende ochtend werd ik gebeld door mijn moeder dat mijn opa die avond was overleden.
Zij belde me pas de ochtend erna, omdat ik haar geappt had dat we naar het ziekenhuis gingen en zij dus dacht dat ik aan het bevallen was. Wat een verdriet… Ik wist niet waar ik het zoeken moest.
Ook al wist ik dat opa zo ziek was, ik (en hij ook) had zo gehoopt dat hij Justin nog zou gaan ontmoeten. We zijn die ochtend gelijk naar mijn oma gegaan, mijn familie was daar en we hebben dingen uitgezocht voor de krant enz.

Een heftige dag, ineens was ik totaal niet meer bezig met dat ik zou gaan bevallen en dat ik ook al ontsluiting had. Iris was er die dag ook voor mij, wat super fijn was. Ze vroeg regelmatig hoe het ging en of ze wat voor me kon betekenen. Ook kwam ze nog langs en bracht ons in de avond wat te eten, super lief! We hadden afgesproken dat als er niets zou gebeuren, ik de vrijdag zou worden ingeleid.Donderdagmiddag afscheid genomen van mijn opa, vrijdag ochtend naar het ziekenhuis om ingeleid te worden.

Inleiden van de bevalling

Vrijdagochtend 17 november, het was zover! Vandaag zou ik gaan bevallen, of in ieder geval worden ingeleid. Ik had ’s nachts weer geen oog dichtgedaan maar toch voelde ik me op een of andere manier heel sterk. Iris was die dag eigenlijk vrij maar we hadden afgesproken dat we elkaar zouden zien om 8 uur ’s ochtends in het ziekenhuis. Samen met Maik (& veel te veel spullen) ging ik naar het ziekenhuis, waar we 1 minuut later aankwamen aangezien we erachter wonen haha. Aangekomen op de kraamafdeling kregen we een suite toegewezen. Het was zo’n raar gevoel om daar binnen te lopen en al die spullen te zien staan en dan te bedenken dat dat allemaal voor jou is en er straks echt een baby’tje in dat wiegje gaat liggen.Ik ging even rustig zitten en Maik ging kijken of hij een krant kon halen zodat we de advertenties van opa konden zien. Maik kwam terug met de krant en we keken samen naar de advertenties, zo mooi en zo raar om dan met twee zo verschillende dingen bezig te zijn.

Iris kwam ook binnen en de verpleegkundigen kwamen zich voorstellen. Ik mocht op het bed gaan liggen en ik werd super nerveus. Iris stelde me gerust en gaf me een peptalk. Zo ontzettend fijn om je vriendin naast je te hebben bij zoiets heftigs/spannends. Maik stelde me ook gerust en was er ook de hele tijd voor me, maar het gaf me zoveel rust dat Iris mijn verloskundige was op dat moment!

De weeën komen op gang

Rond 09.30uur brak Iris mijn vliezen en kwamen de weeën langzaam op gang. Ik dacht: “oooh, als dit het is hou ik het echt wel vol”. Ja, dat dacht ik wel 5 hele minuten want daarna besloot Iris om mij weeën opwekkers te geven. Een aantal minuten later kwam ik terecht in een vreselijke weeën storm en wist niet waar ik het zoeken moest. Gelukkig stond Maik aan mijn zijde en hielp Iris me bij elke wee en door goed naar haar te luisteren hield ik het redelijk vol. Doordat die weeën storm maar bleef aanhouden, kon ik tussen de weeën door niet op adem komen en raakte ik heel snel uitgeput. Na een tijdje hield ik het niet meer en besloot ik te gaan voor een ruggenprik. Na enig overleg met Iris of we a.u.b. heel snel over de gang konden racen zodat niemand me kon zien want ja, ik zag er niet uit, raceten we dus de gang over naar de lift richting de O.K. Daar aangekomen kreeg ik persdrang, ik riep Iris maar ze zei dat ik even moest volhouden en de ruggenprik er zo aankwam. Ik kon het echt niet meer houden en Iris besloot toch even te checken.

Ja hoor, 9 cm ontsluiting! Dat betekende dus dat ik geen ruggenprik meer mocht. Ik wist niet wat ik hoorde en heb Iris gesmeekt om een ruggenprik of dat ze me asjeblieft een spuit morfine wilde geven maar helaas… We raceten weer de O.K. uit en Maik moest achter ons aanrennen naar beneden. Eenmaal aangekomen op de kraamsuite duurde het niet lang meer en mocht ik gaan persen. De hele tijd hield ik mijn ogen dicht, omdat ik bang was om heel veel bloed te gaan zien.

Na een half uur persen, werd om 13.45uur ons mooie zoontje Justin geboren. Ik zag trouwens niet gelijk dat hij mooi was, want ik had nog steeds mijn ogen dicht. Toen ik ze open deed zag ik onze prachtige zoon (met heel veel haartjes) en een super trotse dolgelukkige papa Maik & emo Iris. “sta je nou te janken?” vroeg ik haar. “Ja Hallo”, zei ze, “dit is toch super bijzonder”! En dat was het! Het allermooiste moment van mijn leven & dat mocht ik delen met de liefde van mijn leven en mijn vriendin die verloskundige is! Hoe mooi is dat?

De kraamweek was heftig, door het verlies van mijn opa en de uitvaart en de onzekerheid die erbij komt kijken als je net voor het eerst moeder wordt. We genoten met volle teugen maar het gevoel van geluk wisselde af met verdriet. Ook in die kraamweek was Iris nog steeds een grote steun, zo was zij de allereerste die op Justin heeft gepast, toen hij nog maar 6 daagjes oud was tijdens de uitvaart van mijn opa. Een heftige maar ook ontzettend mooie periode, die ik niet anders had willen beleven!

Dit artikel verscheen al eerder op Twinkelbella

Reacties

  • Lieke

    Wow wat bijzonder dat je vriendin je heeft geholpen met je bevalling! Wel jammer dat je opa je kindje niet meer heeft leren kennen. Ik kan me goed voorstellen dat dit heel moeilijk voor je is geweest.

  • Felicia

    wat ontzettend mooi om te lezen en mooie naam justin
    ons vierde kindje was ook een jongetje hij zou 25 augustus 2017 geboren worden en tijdens mijn zwangerschap in maar 22 maart ging het ook slecht met mijn opa hij was 91 en had vocht achter zijn longen waardoor hij bijna iedere nacht het idee had te stikken hij was een engergieke man heel actief werkte ook nog door in zijn eigen zaak restaurant tot zijn 97 en reed ook toen nog auto hij was een soort tweede vader voor mij verwende mij heel erg en hielp mij altijd met alles uit de brand als ik ergens mee zat loste opa het wel op
    hij vroeg mij de laatste dag dat hij nog leefde weet je al wat het wordt ?
    ik zei nee opa dat horen we in april. ik voelde pijn in mijn hart terwijl ik het zei
    zo kende ik mijn opa niet liggend op bed ik kende hem altijd als een actieve manen vrolijk
    mijn man kwam nog in de avond bij hem op bezoek en toen hij weer weg ging zij mijn opa goodbye galied 🙁
    hij vertelde mij dat en ik werd er zo verdrietig van mijn man ook
    toen de volgende morgen hoorde ik van mijn moeder dat hij was overleden ik kon even geen woord uitbrengen het voelde alsof ik geen lucht meer kreeg de grond verdween onder mijn voeten
    ik begrijp je dus heel goed wat je schrijft over de band met je opa. sterkte je verhaal heeft mij geraakt

Plaats je reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.