Elke zondag mag ik een persoonlijk verhaal van een lezer delen met jullie. Dit keer het verhaal van Denise waarin zij aan ons vertelt hoe zij met 29 weken zwangerschap enorm veel bloed verloor en zij met spoed naar het ziekenhuis moest. Haar tweeling werd te vroeg geboren.
Heb jij ook een verhaal dat je wil delen omtrent gezondheid, zwangerschap, bevalling, familie, gezin? Heel graag! Dit kan eventueel anoniem. Voor meer info mag je mij mailen op info@twinkelbella.nl
Zwanger van een tweeling
Na een lang ziekenhuis traject was het eindelijk gelukt! Wij waren zwanger! Dubbel zo gelukkig door de verwachting dat wij 2 kindjes mochten verwachten…
Maar het geluk werd al snel overschaduwd door angst en onzekerheid. Na bij 17 weken en 24 weken al een tijd in het ziekenhuis te hebben gelegen was het bij een zwangerschapsduur van 29 weken ineens onwijs schrikken toen ik in de middag wakker werd in een enorme plas bloed. Ik belde direct het ziekenhuis en zij vroegen of ik zelf kon komen. De ambulance kon er pas over 40 minuten zijn en zelf zou dat de helft schelen. Ik belde direct mijn man uit zijn werk die er met een paar minuten al was. We sprongen in de auto en gingen halsoverkop naar het ziekenhuis. Was het dan nu zo ver? Of konden ze het weer remmen? Het moment dat wij het ziekenhuis in liepen begonnen de weeen en ik werd naar de verloskamer gebracht. Ik had 2cm ontsluiting met een hevige weeenactiviteit.
Naar een ander ziekenhuis
“U moet zo snel mogelijk naar een ander ziekenhuis mevrouw. Wij zijn niet zodanig opgeleid dat wij ernstig te vroeg geboren kinderen kunnen opvangen”. Van de ene schrik naar de ander lag ik een paar minuten later in de ambulance die met gillende sirenes naar het AMC reed. De verloskundige was onderweg mee en er was een wegafsluiting aangevraagd zodat het allemaal vlotter verliep. Eenmaal in het ziekenhuis wouden ze toch kijken of ze mijn weeenactiviteit nog konden remmen.. en ja! Na 2uur (inmiddels 3cm ontsluiting) was het ineens rustig… ik zou wel moeten blijven tot ik uiteindelijk zou bevallen en dat viel me zwaar… De volgende dag bleef alles rustig, mijn man vroeg of hij moest blijven slapen en mijn gevoel zei “ja”. En gelukkig, want die nacht om 02.00 begonnen de weeen weer.. ik mocht geen weeenremmers meer krijgen omdat ik die al gekregen had en na onderzoek dreigde een van onze meiden met een voet en een handje al geboren te worden. Ze was zo klein en kwetsbaar dat ik direct naar de OK moest voor een spoedkeizersnede. Ik had amper de tijd om te beseffen dat het nu echt ging gebeuren.. onderweg naar de OK kreeg ik een infuus en moest ik mij omkleden. Mijn man en ik waren zo in shock dat wij helemaal stil waren van alle indrukken.
Eenmaal op de OK kreeg ik tussen de weeen door een ruggenprik. Voor ik het wist lag ik met allerlei schermen zodat ik niets kon zien en voelde ik wat geduw en getrek. Door de erge spoed waren er nog niet genoeg artsen / verpleegkundige en was er dus niemand om mij of mijn man op de hoogte te houden. Helemaal oke! Als ze er maar voor onze meisjes zouden zijn…
En toen, op de OK..
Voor ik het wist werd mijn man gevraagd of hij bij onze dochters wilden zijn.. Zelf heb ik ze niet horen huilen.. ging het wel goed? Niemand kon mij antwoord geven.. het leek echt alsof ik droomde. Of nouja, in een nachtmerrie was beland.
Na een paar minuten die voelde als uren kreeg ik te horen dat wij 2 meiden hadden gekregen en dat zij direct behandeld werden door de neonatoloog. Zodra ze met mij klaar waren werd ik naar de “uitslaap” kamer gereden… op dat moment had ik mijn man noch mijn kinderen gezien.. Daar lag ik dan. Helemaal alleen en niemand die wist hoe het ging.. een super toffe man op de uitslaapkamer bracht mij een kopje thee.. ik kon niets uitbrengen.. zijn klopje op me schouder was op dat moment even genoeg.. Na een half uur(ja, een vreeeeselijk lang half uur) kwam mijn man aan kwam lopen met een couveuse. Hij was helemaal wit en ontdaan van alle heftige gebeurtenissen die hij had meegemaakt. Ik zag allemaal slangen, hoorde piepjes en zag daar een heeeel klein meisje liggen die helemaal was ingepakt. Ik mocht haar niet vast houden en niet aanraken. Ze was te kwetsbaar en na een blik van 1 minuut werd ze weggehaald voor verder onderzoek en behandeling. Mijn man bleef bij me en we hielden elkaar vast…. waar zijn we in beland? waar blijft ons andere meisje? Ook mijn man wist het niet, omdat hij maar bij een van onze dochters mocht zijn. Een kwartier later kwam ze.. ze had het erg moeilijk en had veel hulp nodig om te ademen vertelden de artsen ons. Ze was net zo klein en kwetsbaar in haar couveuse als haar zus.. we mochten weer even kijken en ook zij werd direct verder naar de neonatologie gebracht. “Ik breng u nu naar een kamer zodat u even wat kunt bijkomen” zei een verpleegster die ons kwam ophalen. De ruggenprik was inmiddels helemaal uitgewerkt en ik had onwijs veel pijn, maar nog meer pijn in mijn hart, want wat stond ons nog allemaal te wachten in deze heftige rollercoaster…
Stephanie Reageren
Wat een heftige verhaal zeg.. verschrikkelijk om dit te moeten meemaken. Hopelijk hebben jullie alles een beetje kunnen verwerken..
Ik hoop dat alles nu goed gaat met de kleine meisjes!
Ik ben benieuwd naar de rest van het verhaal..
Ilse Visscher Reageren
Jeetje, wat moet dat enorm heftig zijn geweest. Ik hoop dat alles goed is met jullie dochtertjes en jullie alles een plekje hebben kunnen geven. Ik ben ook erg benieuwd naar de rest van het verhaal..
Onlangs geplaatst door Ilse Visscher: Blog #52: 8x omgaan met de jetlag van je baby
Joani Reageren
Heftig zelf met onverwachts 26 weken bevallen van een tweeling. Wel met 25 weken al in het ziekenhuis dus was een beetje voorbereid op vroeg geboorte dus weet hoe heftig het is. 😕 en wat voor nasleep het allemaal nog geeft en heeft. Veel Succes