Persoonlijk: Na twee jaar weer de snelweg op

Toen ik bij de zwangerschap van mijn dochter de diagnose prenatale depressie kreeg werd mij ook verteld om de auto maar even te laten staan. Niet alleen vanwege de medicijnen die ik moest gaan gebruiken, maar ook omdat het zo slecht ging dat het niet verantwoordelijk zou zijn om in de auto te stappen.

Op de fiets

Ik heb een goede en fijne fiets en vind het ook zeker niet erg om te fietsen. Omdat ik tijdens mijn ziek zijn niet verder kwam dan mijn eigen woonplaats, was dit ook geen probleem. Zodra Sophia goed kon zitten nam ik ook haar mee op de fiets en hadden wij op deze manier de vrijheid om dingen te ondernemen.

Lange afstanden

Wanneer er lange afstanden gereden moesten worden deed Vincent dit. En wanneer Vincent niet kon rijden, ging ik gewoon niet. Destijds zag ik de trein niet zitten en daarnaast had ik niet zo veel behoefte aan om lange afstanden van huis vandaag te maken.

Nu ik inmiddels wel weer leuke afspraken heb buiten mijn woonplaats ontkom ik er niet aan om weer de snelweg op te gaan. Van de week nog zat ik in de auto en voelde ik mij zo trots dat ik gewoon weer kan gaan en staan waar ik wil. Dat ik gewoon de auto kan pakken zonder dat ik zelf, of anderen, angstig zouden moeten zijn.

De eerste keer weer de snelweg op

Toen ik de eerste keer na die twee jaar weer de snelweg op reed, moest ik wel even slikken hoor. Als je dit namelijk een tijd niet meer hebt gedaan is het gewoon weer even wennen. Maar ik moet zeggen dat ik er al vrij snel weer aan gewend ben. Het enige wat ik wel heel lastig vind is rijden in het donker (herkennen meer van jullie dit misschien?) Rijden in het donker is nooit echt helemaal mijn ding geweest, en nu al helemaal niet.

Rijden in het donker

Of het nu op de snelweg is of niet, rijden in het donker heb ik eigenlijk altijd al pittig gevonden. Ik zie niet goed in het donker, en op de een of andere manier vind ik alle autolampen ontzettend licht dat het soms pijn doet aan mijn ogen. Ik vermoed trouwens dat dit een dingetje is omdat ik ook lenzen draag. Autorijden in het donker komt gelukkig ook niet zo vaak voor dus dit scheelt dan ook weer.

Dat ik na die twee jaar eindelijk weer wat meer vrijheid heb en mij ook gewoon stukken beter voel vind ik echt een verademing. Het is heerlijk om niet afhankelijk te zijn en om bij wijze van spreken de auto te kunnen pakken wanneer ik dit zelf wil.

Ik ben erg benieuwd hoe het met jullie zit. Heb jij je rijbewijs en zijn er bijvoorbeeld ook dingen die jij moeilijk vindt aan het autorijden? Ik lees het graag!