Er is zo veel dat jullie niet weten

Als het om mijn blog gaat is een veelgestelde vraag: vind je het niet erg dat iedereen alles van je weet? Ik vind dat wel een grappige vraag want ik merk ook dat er vaak vanuit wordt gegaan dat ik alles deel op mijn blog. Nu zijn er een aantal heel persoonlijke aspecten die ik heb gedeeld op mijn blog. Maar: er is ook zo veel dat jullie niet weten en waar ik ook nooit over zal vertellen.

Vorige week had ik een interview en werd er inderdaad de vraag gesteld die ik hierboven ook al benoem: vind ik het niet erg dat alles over mij te lezen valt op het net? Ik kan daar dus echt volop nee op antwoorden. Nee, ik heb nog nooit spijt gehad van wat ik heb gepubliceerd en nee, ik vind het ook niet erg dat er veel over mij te lezen valt.

Depressie

Mijn prenatale depressie bijvoorbeeld. Een van de dingen die ik hiervan heb geleerd is dat iemand zich hiervoor niet hoeft te schamen. Het is een ziekte die je overkomt, en niet alleen maar psychisch hoeft te zijn. Het was bij mij een hormonale aandoening, en dan nog: ook al zou een depressie wel volledig psychisch zijn, een ziekte is gewoon een ziekte. Ik ben nog steeds dankbaar dat er vrouwen zijn die iets hebben aan mijn artikelen en dat ik hen op mijn manier heb kunnen helpen. Dat is iets waar ik nooit spijt van zal hebben.

Buiten mijn prenatale depressie om is het allemaal namelijk vrij oppervlakkig wat ik heb geschreven. Zelfs dat wat ik heb geschreven over mijn depressie is oppervlakkig. Ik begrijp dat het voor anderen heel wat lijkt, al die bekentenissen en verhalen, alleen ben ik nooit heel diep ingegaan op mijn klachten. En dit is ook waar voor mij een grens ligt. Ik schaam mij niet voor de depressies die ik gehad heb, alleen houd ik bepaalde klachten die ik heb gehad wel voor mijzelf. Niet per definitie voor mij, maar omdat ik vind dat er bepaalde dingen zijn die ik mijn kinderen later zelf wil vertellen, in plaats van dat ze het op de blog van hun moeder zouden lezen.

Wat ik nooit zou vertellen op mijn blog

Verdere dingen die ik gewoon nooit zal bespreken is wanneer het bijvoorbeeld niet goed zou gaan met mijn kinderen op school. Of dingen die voor hen gewoon privé zijn. Wel schrijf ik over bijvoorbeeld de driftbuien van mijn dochter, alleen denk ik dat dit zo algemeen is dat dit niet schadelijk zou kunnen zijn. Want laten we wel wezen: elk kind heeft weleens een driftbui gehad.

Mijn prive leven, is ook iets waar ik niet heel veel over schrijf. Ja, ik schrijf over mij persoonlijk, maar ik schrijf bijna niet over mijn huwelijk, familie, of relaties met vrienden. Waarom niet? Toch een stukje privacy denk ik. Plus dat ik mensen niet lastig wil vallen met mijn blog of dat mensen “bang” zouden moeten zijn dat ze hier opeens op Twinkelbella voorbij zouden komen. Daarnaast weet ik van bepaalde familie leden dat zij niet in beeld willen komen. Prima, dat snap ik helemaal.

Als blogger heb je gewoon ontzettend veel zelf in de hand en een van die dingen is dat je zelf bepaalt wat je wel en niet deelt. Ook al lijkt het dat ik mijn hele hebben en houden hier op het net knal, dat is écht niet zo. Wel probeer ik een heel realistisch beeld van mijn leven te schetsen en ben ik gewoon eerlijk. Ook als ik mij eens rot voel en een rotdag heb. Maar dat moet gewoon kunnen.

Dankjewel voor het lezen en veel liefs!