Door een aantal lieve lezers werd ik van het weekend bericht over het feit dat er maandag 26 september een documentaire uitgezonden zou worden over de postnatale depressie. Alhoewel de trailer van deze documentaire genaamd “Roze wolk” mij de tranen in de ogen bracht, werd ik enthousiast. Eindelijk aandacht voor deze verschrikkelijke rot ziekte! Ik vertel je vandaag graag wat deze documentaire als ervaringsdeskundige met mij deed.
Pre Partum Depressie
Zoals jullie weten is de diagnose die ik heb gekregen: pre partum depressie, oftewel de prenatale depressie. Beide zwangerschappen heb ik deze diagnose gekregen. Mijn dochter is nu 15 maanden en ik ben nog steeds herstellende van deze ziekte. De vraag is of je het dan nog een prenatele depressie of een postnatale depressie moet noemen, feit is dat ik nog steeds klachten heb die invloed hebben op mij en mijn gezin.
Doordat ik al jaren met deze ziekte loop weet ik als geen ander hoe veroordelend mensen kunnen zijn. Hoe leeg je je kunt voelen en hoe erg het is als niemand je begrijpt. Dit laatste kan ik overigens ook weer indenken: want hoe kunnen anderen een prenatale depressie begrijpen als je zelf nog geeneens door hebt wat er allemaal met je gebeurt.
Post Partum Depressie
Zoals ik al vertelde was ik opgelucht dat er door middel van deze uitzending eens echt een kijkje werd gegeven in deze ziekte. Alles wat je aandacht geeft groeit, en wat mij betreft mag aandacht voor de postnatale depressie heel erg groeien. De documentaire leerde mij namelijk dat 1 op de 10 (!!) vrouwen te maken krijgt met een postnatale depressie. En dit is veel. 1 op de 10 vrouwen die zo ziek wordt dat ze niet meer in staat is om voor haar eigen gezin te zorgen of om überhaupt voor zichzelf te zorgen. Ik hoop oprecht dat deze documentaire veel vrouwen heeft mogen bereiken en hen de herkenning biedt die zij zo nodig hebben.
Strijdbaar
En alhoewel ik deze documentaire heel erg kan toejuichen en natuurlijk heel herkenbaar vind hoop ik stiekem ook op aandacht voor de prenatale depressie. Voor dat ik deze diagnose kreeg had ik er nog nóóit van gehoord. En ik weet dat er heel veel mensen zijn die hier nog nooit van hebben gehoord. Ik ben van deze documentaire strijdbaar geworden. Ik wil nóg meer aandacht voor de prenatale depressie. Zoals jullie misschoen nog weten heb ik mijn interview eerder gegeven aan de ouders van nu. Onlangs hoorde ik dat dit verhaal ook in de belgische ouders van nu uitgebracht gaat worden. Daar kan ik alleen maar heel erg trots op zijn! Destijds had ik de kracht niet om nog meer interviews te geven. Maar na het zien van deze documentaire begint het toch weer te kriebelen. Wie weet gaat het mij nog eens lukken om grote bekendheid te geven aan de prenatale depressie. Zodat andere vrouwen weten dat zij niet de enigen zijn.
Tot slot nog heel veel trots en respect voor de vrouwen die zo openhartig en eerlijk zijn geweest door op deze manier zo open te zijn over de hel die postnatale depressie heet.
Heb jij de documentaire gezien en wat vond jij er van?
Volg jij mij al via,Youtube, Bloglovin , Facebook, Instagram en/of twitter?
mathiske's mama blog Reageren
K heb het gisteren gezien omdat jij de trailer deelde van de week. Ik vind het heel heftig en heb er geen woorden voor. Ik heb met verbazing gekeken, hoe hormonenen zo’n invloed op je leven kunnen hebben. Ik hoop dat jij en alle andere vrouwen snel van een goede week, naar een goede maand en een fantastisch leven kunnen gaan! X en liefs!
Onlangs geplaatst door mathiske’s mama blog: #30dbcNL Mijn favoriete outfit.
Merel Reageren
Mooi dat ze het stuk in België ook gaan uitbrengen. Hoop dat er zo mee bekendheid komt en erkenning. Vind het ook knap dat je ondanks je ziekte de kracht vindt om te helpen het taboe te doorbreken.
Onlangs geplaatst door Merel: Bevangen door nesteldrang, vier verschillende varianten
Patricia Reageren
Ik heb de docu gezien en had bijna zelf meegewerkt met de docu. Ik heb het ook twee keer meegemaakt en de nasleep van de tweede is nog aanwezig. Ik ga de goede kant op maar soms is het zwaar. Ik ben zo blij dat er meer bekend wordt over dit onderwerp zodat er meer erkenning en herkenning komt. Zo ook voor de prenatale depressie. Ik wens jou ook veel sterkte en het komt uiteraard goed 🙂 liefs, Patricia
Priscilla Reageren
Ik heb hem gezien. Een van de moeders van onze school deed erin mee dus werden we er zo op gewezen. Ik schrok wel want er zaten best herkenbare dingen in voor mij maar dan heb ik ze natuurlijk minder heftig beleefd gelukkig. Zoals bij het ene kind meteen een band voelen en bij het andere niet.
Onlangs geplaatst door Priscilla: 30 DBCNL 9: Genânte momenten
Bertine Reageren
Ik wil de docu zeker nog eens terug kijken, al lijkt het mij wel heftig! Zeker nu ik zelf zwanger ben.
Nicole Reageren
Ik heb nog niet het lef gehad om te kijken. Ik ben ook gevraagd maar koos er uiteindelijk voor om niet mee te werken. Ben er eindelijk vanaf en ben bang dat het dingen oprakeld ofzo…
Maar ik ga het wel eens kijken!
Onlangs geplaatst door Nicole: Steptember – Heb ik het volgehouden?
Vanessa Reageren
Hoi, ik heb het helaas niet gezien. Wat jammer, misschien kan ik het nog via uitzending gemist vinden. Ik heb ivm een kinderwens hormonen gespoten en heb daardoor een angst en paniekstoornis ontwikkeld. De nasleep van die hormonen is nog steeds flink aanwezig en ik had na de bevalling van mijn eerste dochter een postnatale depressie. Het is heftig maar als ik geen hormonen had gebruikt, dan was ik nu niet mama van twee kindjes. Bedankt voor je verhaal, voor je openheid. En heel veel succes!
Saskia Hardeman Reageren
Dankjewel voor je reactie Vanessa, ik denk dat je het vast nog wel kan vinden via uitzending gemist. Het klopt inderdaad, zonder die hormonen ook geen kindjes, neemt niet weg dat ik het een ontzettend zware en heftige periode vond.
Dap Reageren
Van het weekend vrij onverwacht het zwarte depressiegat ingevallen. 23 Weken zwanger. Vorige week nog genietend, nu vol angst, verdriet en schuldgevoel. Ik ben bekend met depressies, maar hoopte met behulp van mijn antidepressiva enigzins heelhuids door de 9 maanden te komen. Niet dus. De hormonen hebben waarschijnlijk een te grote tik uitgedeeld. Vanmiddag even naar mn kleine laten kijken omdat ik zo bang was dat die lijdt onder mijn stress en het verhogen van mijn medicatie. Gelukkig was er geen teken van stress en zag alles er perfect uit. Maar nu moeten we door. En daar heb ik geen energie meer voor
Waarom gebeurt dit toch?
Saskia Hardeman Reageren
Lieve Daphne, Wat een verdrietig bericht. Ik hoop dat je de hulp krijgt die je verdient en nodig hebt. Fijn dat het met je kindje goed gaat. Misschien dat je iets hebt aan de andere artikelen die ik geschreven heb over de prenatale depressie. Weet dat je niet de enige bent en dat het gevoel dat je nu hebt weer minder wordt (ook al kan je dit waarschijnlijk nu niet geloven).Heel veel liefs en sterkte.
Dap Reageren
Ik heb het idee dat ik het ergste gehad heb. Het “voordeel” van ruim 15 jaar ervaring met depressies is dat ik weet dat ik er tot nu toe altijd weer uitgekomen ben en dat ik al sertraline gebruik. Het effect van verhogen is sneller merkbaar dan het effect van sertraline als je er nog mee moet beginnen. Gelijk ook weer braaf vitamine B complex gaan slikken en ik gebruikte al zwangerschapsvitaminen met visolie. Het zijn steuntjes in de rug, maar uiteindelijk weet ik dat het er toch ook op aan komt dat ik niet in mijn bed blijf liggen. Gewoon twee keer in de week ga sporten en dinsdag met mijn psycholoog praten. Ik heb al even een beetje van de roze wolk mogen proeven in de weken voor het ineens zo slecht ging, dus ik weet dat mijn zelfverzekerde blije ik ook met dikke buik heel goed mogelijk is. In ieder geval bedankt voor je reactie en het feit dat je zoveel doet om meer bekendheid te geven aan depressies tijdens de zwangerschap. Voor mij is het al vreselijk eng, ik kan me bijna niet voorstellen hoe bizar het moet zijn om juist in je zwangerschap met een eerste depressie geconfronteerd te worden.
Daphne Reageren
Inmiddels een hele tijd verder. Mijn zoontje is alweer bijna 5 maanden, en gister dacht ik ineens weer aan het bericht dat ik hier gepost had. Het leek me wel zo fair om even te laten weten hoe het afliep met mijn depressie. Ik kwam eruit, vond mezelf terug, en was voor de bevalling eigenlijk weer aardig stabiel. Ondanks een heel snelle maar zware bevalling en een kraamtijd die ik vanwege het hevige bloedverlies aardig van de wereld heb doorgemaakt gaat het al maanden echt heel erg goed. Ik ben zielsgelukkig met mijn kleine ventje, geef volledig borstvoeding en ben de antidepressiva die ik in dosis moest verdubbelen tijdens mijn zwangerschap succesvol terug af aan het bouwen. Een 2e komt er vrijwel zeker niet, maar met dit ventje is mijn wereld al zo vreselijk mooi geworden.
Saskia Hardeman Reageren
Wat fijn om te lezen dat het nu zo goed met je gaat! Dat er geen tweede meer komt kan ik mij indenken, een derde is hier helaas nu ook uitgesloten. Dankjewel dat je nog even iets van je hebt laten horen. Liefs Saskia