Op zondag mag ik een verhaal delen van een lezer over een ingrijpende gebeurtenis. Dit keer een anoniem verhaal van een mama die graag wil vertellen over wat zij meemaakte nadat haar vriend haar vlak na de bevalling in de steek liet.
Heb jij ook een verhaal dat je wil delen omtrent gezondheid, zwangerschap, bevalling, familie, gezin? Heel graag! Dit kan eventueel anoniem. Voor meer info mag je mij mailen op info@twinkelbella.nl
Mijn dochter was geboren!, wat heerlijk een meisje! Ik had al een jongen van twee jaar oud die ook heel veel aandacht vroeg, dus pittig was het wel. In ieder geval niet zoals bij de eerste, wanneer je alles op je gemakje kan doen. Nee, ik had een peuter van 2 aan mijn benen hangen, dus dat was een hele pittige tijd. Helemaal omdat ik twee weken na mijn bevalling in de steek ben gelaten. Daarmee viel ik van die roze wolk op een donderwolk! Ik stond er ineens alleen voor, een peuter en een baby van 2 weken oud!
Mijn ouders hebben ons opgevangen. Wij hebben daar zeker een half jaar gewoond. Ik zou niet weten wat ik had gemoeten als ik hen niet had gehad. Geen idee hoe ik er dan voor zou staan. Of ik het zag aankomen? Misschien wel, alleen wilde ik het niet zien. Mijn vriend had al zo vaak gelogen, appte veel met zijn vrouwelijke collega. Op een gegeven moment stuurde ze zelfs foto’s. En ja, dat waren al dingen waar ik erg onzeker van werd, maar volgens hem was er niks aan de hand. Hij had ook al heel vaak stiekem contact gehad met andere vrouwen. Toen ik hier achter was gekomen zijn we ook uit elkaar geweest. Toch deed hij zo veel moeite voor mij dat ik toch naar hem ben terug gegaan. Het begin was goed, hij was lief voor mij en deed ontzettend zijn best. Inmiddels zie ik in dat dit alleen in het begin is en dat dit weer overwaait.
Tijdens de bevalling van mijn dochtertje was mijn moeder er, mijn ex vriend zat toen boven met zijn telefoon. Een dag na de bevalling vertelde hij weer te moeten werken. Naar wat ik weet is hij daar nooit geweest. Dat waren dingen waarvan ik voelde dat het niet goed ging. Ik vroeg ernaar, maar kreeg niets uit hem. Tot twee weken na de bevalling werd ik genegeerd. En toen kwam het hoge woord eruit. Daar zat ik dan, kapot van verdriet. En toch: ergens wist ik het.
Ik weet niet eens meer hoe ik de eerste weken door ben gekomen met een baby en peuter bij mij in bed. Al die slapeloze nachten. Ik gaf
borstvoeding en ben dankbaar dat dit zo goed ging ondanks alle stress. Mijn ex vriend wilde zelfs dat ik tussen de voedingen door mijn dochter bracht en haar na een uur of twee weer op zou halen. Ik heb het nog gedaan ook, achteraf heb ik daar spijt van. Alleen hij wilde de kinderen blijven zien natuurlijk. Mijn zoontje haalde hij elke zaterdag op. Ik vond het wel belangrijk, hij is en blijft toch de vader.
Sterk blijven dat moest ik wel. Ik stond op overleven, al gauw moesten we ook naar een mediator. Normaal met mijn ex vriend praten kon ik amper. Ik kon zo weinig begrip opbrengen na alles wat e gebeurd was. Alsof wij nooit een stel waren geweest, zo keihard. Op een gegeven moment ben ik ingestort, ik viel op de grond en dacht echt dat ik het niet zou overleven. Daar zat ik dan. Mijn lijf wilde gewoon niet meer.. ik stortte in, maar gelukkig had ik mijn ouders!
Op een gegeven moment wilde ik wel graag een plek voor ons zelf. Helaas gaat dit niet zo makkelijk wanneer je niet staat ingeschreven. Uiteindelijk heb ik particulier iets kunnen huren. Met mijn kinderen gaat het hartstikke goed, zij zien hun vader regelmatig. Ook dat blijft moeilijk. Hij wil zoveel en denkt vaak aan zichzelf en niet aan de kinderen. Het is en blijft pittig! En er zullen vast nog heel veel moeilijke momenten komen.
Wij zijn nu gelukkig en ik heb een nieuwe vriend, die stapel gek is op mij en op de kinderen.Gelukkig zijn de kinderen ook stapelgek op hem. Ook opa en oma zijn heel erg belangrijk voor mijn kinderen. En dat kan ook niet anders die hebben zoveel voor ons gedaan 💗
Ik ben er nog niet helemaal, ik heb hier wel ontzettend veel lichamelijke klachten aan overgehouden..
Gelukkig heb ik zoveel lieve mensen om me heen! Wij redden het wel 🙂
Ik wilde graag mijn verhaal delen om ook de andere kant te laten zien en dat het niet allemaal een roze wolk is helaas.
Naomi Reageren
Wat een ontzettend heftig verhaal. Mooi om te lezen dat er nu een nieuwe liefde in je leven is. En ook veel sterkte gewenst. Je bent er misschien nog niet helemaal, maar je klinkt heel dapper!
Onlangs geplaatst door Naomi: Boekenpraat: De bibliotheek