Zoals ik vorige week al vertelde, konden jullie vragen aan mij stellen via Instagram story’s. Ik vind dit altijd heel erg leuk om te doen, en vind het ook erg gezellig dat jullie zo massaal reageren. Het is altijd te veel om allemaal te beantwoorden, alleen, naast de vraag hoe het nu met mij gaat, kreeg ik ook ontzettend veel de vraag: “wil je nog een kindje?”.
Als eerste: de titel is letterlijk de vraag die aan mij meerdere keren wordt en is gesteld. Vaak krijg ik reacties over de formulering van dergelijke zinnen. Voor jullie: weet gewoon dat het niet in negatieve zin bedoeld is.
Een vriendin zei onlangs tegen mij: joh, dat mensen dat nog vragen. Iedereen weet toch dat het bij jullie niet meer gaat gebeuren. Ja, dacht ik. Dat denk ik dus ook altijd. Alleen blijft deze vraag altijd maar komen. Ongetwijfeld heeft dit ook te maken met het feit dat er steeds weer nieuwe volgers komen, en zij mijn verhaal nog niet (helemaal) kennen. In die zin is het natuurlijk helemaal begrijpelijk dat zij mij deze vraag nog stellen.
Ik vind het overigens niet vervelend hoor dat deze vraag veel gesteld wordt. Ergens snap ik het ook wel. Wat ik wel vervelend vind is dat wanneer ik dan over deze vraag schrijf, er vaak geroepen wordt: ooooh clickbait. Voor degene die dit het hardst roepen: wanneer een dergelijke vraag je honderden keren wordt gevraagd, dan mag je er als blogger of vlogger best over schrijven. Uiteindelijk is het doel hiervan ook om antwoord op de vraag te geven.
Zou ik een derde kindje willen?
En op de vraag terug te komen: zou ik een derde kindje willen? Willen, ja. Dat wel. Alleen of het verstandig is, en het momenteel in mijn leven past, dat is een heel ander verhaal. Ik ben gek op baby’s en vind het heerlijk om te zorgen. Alleen aan de andere kant ben ik toch ook wel weer heel erg blij dat Sophia nu al een stukje ouder is, beter slaapt, zich steeds wat beter kan vermaken en ik daardoor ook wat meer mijn eigen ding kan gaan doen. Bij het mogen krijgen van een baby komt zo ontzettend veel kijken, ik weet zeker dat ik nu al de helft vergeten ben van hoe intens deze periode kan zijn.
Lees ook: Hoe gaat het met je?
Daarnaast ben ik natuurlijk niet de enige die hier een keuze in maakt. Plus dat vanwege mijn verleden met een prenatale depressie (depressie die zich tijdens de zwangerschap ontwikkelt door zwangerschapshormonen) het nog maar de vraag is of het deze keer wel goed zal gaan. En, wanneer je de sprong zou wagen, hoe zal ik dan zijn na een derde zware depressie. De laatste prenatale depressie ging over in een postnatale en dat heeft ontzettend lang geduurd voordat ik daar overheen was. Daarnaast weet ik niet of ik een derde keer nog wel aankan. Voor veel mensen niet te begrijpen, alleen een zware depressie is gewoon letterlijk de hel.
Dus concreet: ja, ik wil wel. Nee, het is niet verstandig. Plus dat ik niet in woorden kan uitleggen hoe dankbaar en gelukkig ik ben met die twee kleine draken van mij
Rory Reageren
Ik heb er ook eerder over geschreven. De vraag was bij mij standaard: “Wanneer komt de tweede?”. Vind ik zelfs nog iets meer aanmatigend. Omdat het net lijkt alsof het een vaststaand feit is door het woord ‘wanneer’. In mijn geval was en voelt het ronduit kwetsend (omdat het al een wonder is dat ik – gelukkig – een kindje heb mogen krijgen. Ook nog op latere leeftijd. Een tweede zat er niet in. En nu al helemaal niet meer). Al kunnen mensen natuurlijk niet weten wat er speelt, plus ik zie er jonger uit dan ik ben. Toch vind ik het wel iets ‘Hollands’, want het is best direct en soms ook bot om dit zo te vragen. Dat geldt natuurlijk ook voor de vraag die jij regelmatig krijgt. En bij je laatste zin: I feel you <3
Onlangs geplaatst door Rory: Hoe ‘glamping’ net weer anders aanvoelt dan ouderwets kamperen
Marjolein Reageren
Ik blijf het bijzonder vinden dat mensen dat altijd maar aan een ander vragen. Het is een privé kwestie waar je niemand uitleg over verschuldigd bent.
Het kan zo kwetsend zijn als de wens er wel is, maar dat het niet lukt of kan om bepaalde privé redenen.
Ik zie de vraag ook altijd bij andere bloggers voorbij komen en dan gaan mijn haren altijd recht overeind staan.
Ilse Visscher Reageren
Dat snap ik heel goed. Die angst om het weer mee te moeten maken en er dan weer bovenop te komen, terwijl het nu beter gaat.. soms moet je ook aan jezelf denken, ook al zou je het zo graag willen. De tijd zal het vast leren. X
Onlangs geplaatst door Ilse Visscher: Sinterklaasbloghop 2018
Denise Reageren
Omdat ik er vanaf het moment dat de jongste net 1 was alleen voor stond werd het mij eigenlijk nooit gevraagd. Totdat ik ging daten. En er best veel mannen waren die dat nog wél wilden. Dus díe vroegen het, terwijl ik dat totaal niet verwacht had. Ik moest er niet aan denken, ik had met mijn ex genoeg aan mijn hoofd en was superblij (en superdruk) met de kinderen die ik al had. In je eentje met een kind van 1 en 3 is echt mega pittig. Inmiddels date ik amper nog. Wel krijg ik nu standaard een andere vraag van mensen om me heen: Wil je niet weer eens een relatie?
Onlangs geplaatst door Denise: Lola Bikes & Coffee: fietsenwinkel, wielercafé en koffiebar inéén
Tamara Reageren
Ik zeg altijd volg je gevoel luister naar jezelf bij de eerste had Ik ook een postnatale depressie, heeft anderhalf jaar geduurd inderdaad een hel, genoom amper tot weinig genoten toen, en toch had ik nog een kinderwens, ook bang dat ik het misschien weer zou krijgen een depressie, was al blij dat het met veel hulp voorbij was. Ik was zeg maar hersteld, en daarna in verwachting van een tweeling, ik heb een geweldige zwangerschap gehad, een geweldige bevalling, en 3 geweldige kinderen.
Barbara Oosthoek Reageren
Hoi Saskia, ik vind je afwegingenen heel begrijpelijk. Ik ben bij jou terecht gekomen via een zoekactie op prenatale depressie en een ander artikel daarover. Zelf ben ik nu zwanger en ervaar een prenatale depressie en weet hoe zwaar dat is en hoe anders ik ben in deze zwangerschap. Ik ben inderdaad gestopt de roze wolk te zoeken, en merk dat dat een verschil maakt. Soms is er even een momentje van genieten, maar het is pittig. Het scheelt dat ik wel bekend ben met depressies vanuit mijn verleden en ook onder medische begeleiding deze zwangerschap doorloop. In de zin van dat ik weet wat het is om depressief te zijn en dat dit anders is dan een klinische depressie. Heel anders. Ik wil denk min of meer zeggen dat ik je begrijp en dat ik het fijn vind dat je erover hebt geschreven. Zelf heb ik dit ook al gedaan en schuw het onderwerp niet op mijn blog, maar het blijft lastig.
Onlangs geplaatst door Barbara Oosthoek: Halverwege de zwangerschap, hoe gaat het nu? | CO#13