Hoi. Ik ben Saskia en ik kan het nogal moeilijk vinden als ik de dingen niet kan doen zoals ik vind dat ik ze zou moeten doen. En ja dat klinkt best ingewikkeld maar simpelweg komt het er gewoon op neer dat ik nogal goed ben in het eisen stellen aan mezelf. Vandaag een heel persoonlijk blogje. Wat ik best moeilijk vind, maar wat waarvan ik hoop ook weer verhelderend voor mijzelf werkt. Ik denk dat het goed is om af en toe eens persoonlijke gevoelens op papier te schrijven. Om het dan direct op een blog te plaatsen is natuurlijk een tweede, maar ergens in mij achterhoofd houd ik dat ik door mijn verhaal te vertellen misschien anderen kan helpen. Want iedereen heeft verwachtingen van zijn of haar leven en iedereen moet omgaan met tegenslagen. Dit is uiteindelijk iets waar we alleen maar van kunnen leren en elkaar mee kunnen helpen.
Zwanger
Zoals jullie weten ben ik in verwachting. Een tweede kindje was mijn aller aller grootste wens, en net op dat moment dat ik dacht dat het niet kon bleek ik in verwachting te zijn. Het geluk dat ik voelde was zo mooi dat het bijna niet te omschrijven valt. Heerlijk voelde ik mij. Terwijl er nog helemaal niets aan mijn buik te zien was, en ik nog maar vijf weken in verwachting was, vroeg een bekende aan mijn moeder of ik in verwachting was. Zo duidelijk straalde het van mij af.
Slapeloosheid
Totdat ik mij opeens minder goed begon te voelen. Het begon met misselijkheid, het spugen kwam erbij en ook de slapeloze nachten begonnen. Slapeloosheid is iets wat ik bij de hele zwangerschap van Senna ook heb gehad. Dit is een hormonaal iets, door de stijging van de hormonen kan ik maar moeilijk in slaap komen. Het gevolg hiervan kan je natuurlijk al raden.
Prenatale depressie
Op gegeven moment was ik zo moe dat ik even niet meer wist hoe het allemaal moest. Ik bracht een bezoekje aan de huisarts welke mij adviseerde mij ziek te melden op het werk en medicijnen voorschreef tegen een prenatale depressie. Nu zit ik inmiddels een aantal weken thuis en oh wat vond ik dit ontzettend moeilijk. Als eerste om te moeten toegeven dat het helemaal niet goed met mij ging. En ik vond het al helemaal uit den boze dat ik niet meer zou werken. Ik ben potverdorie in verwachting, ik hoor mij helemaal niet ziek te voelen. Voor mij voelt en voelde het echt als een groot falen. Accepteren dat het nu eenmaal zo is vind ik nog steeds lastig. Gelukkig heb ik de liefste mensen om mij heen die mij helpen waar kan. De twee mensen waar ik zielsveel van houd steunen mij zo goed. Senna weet natuurlijk niet precies wat er speelt maar hij weet inmiddels dat het vaste prik is dat mama moet spugen in de ochtend en dat mama zich soms even niet lekker voelt. Vincent is er altijd voor mij, en ik ben erg dankbaar hoe hij mij steunt. Ik hoop dat jullie nu niet van mij een beeld krijgen van een zielig hoopje mens, want dat ik in verwachting ben is en blijft het mooiste wonder. En zoals ik eerder vertelde in een ander blogje, ben ik er van overtuigd dat als de baby er is, ik niets anders meer voel dan enkel liefde.
Acceptatie
Accepteren is misschien wel een van de moeilijkste dingen die er zijn. Ik denk dat zeker in deze tijd we zo ontzettend veel eisen aan onszelf stellen dat we het ons moeilijker maken dan dat de dingen behoren te zijn. Zeker als er dingen gebeuren waar je vrijwel niets aan kan doen. Helaas kan ik jullie geen tips geven of vertellen hoe je kunt leren om te accepteren. Uiteindelijk is dit natuurlijk iets wat je ook alleen maar zelf kan doen. Wel denk ik dat door elkaar te vertellen als bepaalde situaties eens moeilijk zijn, we voor elkaar een grote steun kunnen zijn. Want iedereen heeft het weleens moeilijk. Dat is een feit. Bedankt voor het lezen en liefs Volg jij Twinkelbella al via Facebook, Bloglovin , Instagram en/of twitter?
Nelleke Reageren
Dit blogje had ik net vandaag even nodig… dankjewel!
Diana Carlton Reageren
Heel herkenbaar. Altijd maar de lat extreem hoog leggen voor jezelf, “falen” is uit den boze. Ik zat al vroeg thuis met de zwangerschap van Levi. Ik voelde mij zo schuldig naar het werk, bang voor wat ze zouden denken en teleurgesteld in mijzelf. Je kunt er niets aan doen dat je lichaam het signaal geeft dat je een stap terug moet doen, de grootste overwinning is om juist te luisteren naar je lichaam.
anke boonen Reageren
Erg mooi geschreven en ben blij dat je het online zet. Ik loop ook vaak tegen mijn eigen grenzen aan waar ik van baal. Maar dan helpen mijn eigen vriend, dreumes en peuter weer waar het allemaal om draait….liefde geven en liefde krijgen, genieten van de kleinste geluksmomenten!
Liefs Anke
Marjon Reageren
wat leuk dat je je zo openstelt. Ik ben het met je eens dat je dingen moet proberen te accepteren zoals ze zijn. Door te accepteren hoef je ook minder strijd te voeren met jezelf en je omgeving en dus heb je meer energie over voor positieve dingen.
Petra Reageren
Heel herkenbaar hoor om de lat hoog te leggen. Ik mag of mocht van mezelf ook niet falen. Ik ben nu gelukkig minder hard voor mezelf. Zwanger zijn is topsport, het vraagt veel van je lichaam. Dat je er nu zo goed naar luistert is juist hartstikke goed van je.
Marina Reageren
Wat een mooi, openhartig artikel. Dapper dat je dit deelt met ons!
Accepteren is lastig. Maar erkennen dat je een probleem hebt is stap 1. Daar ben je nu hard mee bezig! En het heeft, hoe cliché ook, tijd nodig.
Zet ‘m op, je kunt het! Neem je tijd, je komt er wel.
Liefs, Marina
Gwen Reageren
Hier ook een perfectionist en als ik iets heb gekeerd tijdens mn tweede zwangerechsp is dat wel, laat het los. Ivm bekken kon ik weinig in huis en veel actiefs met Olivia. Maar boekjes lezen en puzzelen vond ze net zo leuk gelukkig. Geniet van de kleine dingen, de rest komt straks weer 😉
Petra Reageren
fijn openhartig artikel…Volgens mij is accepteren een heel proces, wat niet altijd makkelijk is en vaak tijd nodig heeft. Ik vind het zelf niet altijd makkelijk om te doen, maar het is wel soms noodzakelijk om te doen..
.fijn dat je dit deelt, dit geeft andere mensen echt steun…xx
Succes met het accepteren, het lukt je echt..ik weet het zeker!
knuffel Petra
angelique Reageren
Mooi maar herkenbaar geschreven. Loslaten is denk ik 1 van de moeilijkste dingen die ik ooit zal moeten leren
Marion Reageren
Mooi geschreven, Saskia. Acceptatie is een soort proces volgens mij. Je kan niet dingen in één keer maar klakkeloos aannemen en de schouders ophalen. Soms is het een hele aanloop naar het moment dat je iets kan accepteren. Kan soms wel maanden of jaren duren. Ik merk wel, hoe ouder ik word (ben nu 37) dat het steeds makkelijker gaat. Relativeren is ook wat makkelijker geworden. Goed dat je er zo over schrijft, vooral voor jezelf. Neem je tijd en dan gaat het je zeker lukken. Liefs.
Anita Reageren
Accepteren en je ergens bij neerleggen is ontzettend moeilijk. Maar fijn dat je nu naar je lichaam luistert. Falen is een moeilijk fenomeen wat je jezelf vaak oplegt. Openhartig zijn is idd de eerste stap, mooi dat je je open stelt en het van je afschrijft.
Kirsty Reageren
Mooi geschreven! Ik kan me heel goed voorstellen dat het lastig is dat je de eisen die je voor jezelf hebt gesteld niet na kan komen op het moment, zelf vind ik dat ook erg lastig. De mensen om je heen zijn vaak helemaal niet zo kritisch en vinden dat je het prima doet, maar als je zelf moet oordelen ben je op de een of andere manier altijd veel strenger. Ik hoop dat het gaat lukken met het loslaten, het is zeker niet makkelijk, maar het kan alles nét even wat makkelijker maken.
Marloes Reageren
Wat heb je dit mooi geschreven. Goed dat je eraan toegeeft. En natuurlijk nog van harte gefeliciteerd met de zwangerschap. Accepteren vind ik soms ontzettend moeilijk. Ik heb enorm veel rug-nek klachten, waardoor ik eigenlijk allang in de ziektewet had moeten zitten en aan mijzelf had moeten denken. Maar ik ga maar door- en door. En durf hiervoor gewoon niet thuis te zitten. Gelukkig strakjes even vakantie om bij te tanken.
Nina Simplynspecial Reageren
Herkenbaar! Ik verwacht ook een hele hoop van mezelf ook al is dat soms niet realistisch. Maar het vervelende is dat je dan vaak teleurgesteld raakt. En dat is onnodig. Ik herken het dus heel erg, maar heb er ook nog veel moeite mee… Maar erbij stil staan is al stap 1!
Luister naar je lichaam en pak je rust.
Liefs Nina
Yudeska Reageren
Gefeliciteerd met je zwangerschap nog, ik ken het gevoel en ik kan er persoonlijk slecht mee omgaan als het anders gaat dan gehoopt maar ik weet dat je er niet altijd wat aan kan doen, en dat maakt het makkelijker om het te accepteren.
Romy Reageren
Wat goed dat je hierover schrijft! Ik denk dat veel vrouwen het herkennen. Ook ik heb een zware zwangerschap achter de rug, met slapeloosheid, veel spugen en uiteindelijk een keizersnede door ernstige complicaties. Pas tegen het rond van die zwangerschap had ik door hoe hoog ik de lat had gelegd en de signalen van mijn lijf had genegeerd. Een wake-up call voor mij!
Het is echt niet alleen maar een roze wolk, dat zwanger zijn, en naar mijn idee wordt hier nog te veel nadruk opgelegd. Je mag je best rot voelen, en zo te lezen zit je niet voor niets thuis. Nee, zwangerschap is geen ziekte maar er groeit een baby in je lijf en dat kan er best inhakken.
Natuurlijk ben je blij met de baby in je buik, maar het is zwaar, en al helemaal als je de lat heel hoog legt. Ik denk dat je naarmate je wat ouder en ervarener wordt, wat meer leert om los te laten. Je zal wel moeten, want je kan jezelf nu eenmaal niet in vieren delen. En het wordt nog drukker met je 2e kleintje straks!
Uiteindelijk gaat het om jouw welzijn. Als jij jezelf niet goed verzorgt kan je je gezin ook niet verzorgen! Ik wens je heel veel sterkte!
maroussia Reageren
Mooi geschreven! Het komt allemaal wel goed, dat weet ik zeker 🙂 x
Iris Reageren
Acceptane is the key to success.
nicetobeout Reageren
Ik kan daar ook zo mee worstelen. Wat knap dat je dit hebt kunnen verwoorden!
Whitney Reageren
Dit is zo herkenbaar, ik leg de lat ook graag hoog voor mezelf. Hoop dat het ondertussen wat beter gaat met je! Heb zelf gemerkt dat rust nemen het beste is. De boel maar even laten en momentjes voor jezelf pakken.