Elke zondag mag ik een verhaal delen van een lezer over wat haar leven ingrijpend heeft veranderd (ivm vakantie dit keer het verhaal op zaterdag en morgen de vlog!). Dit keer het zeer bijzondere verhaal van Kelly waarin zij vertelt over haar zoontje en hoe er bij hem een achterstand werd ontdekt. Zij vertelt hoe dit voor haar is als moeder en bovenal hoe zij alles doet om haar zoon te geven wat hij nodig heeft.
Heb jij ook een verhaal dat je wil delen omtrent gezondheid, zwangerschap, bevalling, familie, gezin? Heel graag! Dit kan eventueel anoniem. Voor meer info mag je mij mailen op info@twinkelbella.nl
Zwanger!
Daar zat ik dan op het randje van mijn bed kijkend naar een zwangerschapstest! Op dat moment was ik 20 jaar, en nog maar net een maand bij mijn toenmalige vriend. Dit was niet de situatie die ik altijd voor ogen heb gehad maar ik heb er vanaf het begin af aan vertrouwen in gehad. Ik zou dit gewoon kunnen!
Mijn zwangerschap verliep voorspoedig en ik ben bevallen met 38 weken. Mijn mooie eerste kindje genaamd Joshua Mason. Het was zo’n lief en tevreden ventje!
De ontwikkeling
Aan de ontwikkeling van Joshua was niets op te merken. Met een half jaar zat hij netjes rechtop en met negen maanden liep hij rondjes rond de tafel. Het kruipen sloeg hij over, dat deed hij niet. Met 18 maanden begonnen de eerste stapjes, dit was nog net binnen het schema.
Langzaam begon ik op te merken dat het praten iets achterbleef. Woordjes zei hij niet veel. Wel zei hij de woorden papa, mama, opa en oma. Om mij heen zag ik kinderen die al meer woorden konden uitspreken zoals hond, kat en huis. Toen mijn zoontje bijna twee jaar was begon ik mij een beetje zorgen te maken en besprak ik dit met mijn twee moeders.
De peuterspeelzaal
Toen Joshua twee jaar oud was mocht hij naar de peuterspeelzaal. Hartstikke leuk en spannend. Ik was ook erg benieuwd naar zijn ontwikkeling en hoe hij het zou vinden bij de andere kindjes. Na ongeveer twee maanden vertelde de juf mij dat zij het gevoel had moeilijk tot Joshua door te kunnen dringen. Hij was vaak boos en het leek alsof hij bepaalde dingen niet begreep. De juf raadde ons aan contact te zoeken met het consultatiebureau. Wij maakten direct een afspraak.
Achterlopen in de ontwikkeling
Ook de arts van het consultatiebureau constateerde dat mijn zoontje iets achter liep in ontwikkeling. Zij vertelde een aantal testen te willen laten uitvoeren om te kijken hoe de ontwikkeling precies verliep zodat er gekeken kon worden naar vervolgstappen. Na de eerste testen kwamen al snel de uitslagen binnen. Joshua was inmiddels bijna drie jaar oud toen wij te horen kregen dat hij een half jaar tot een jaar achter liep op leeftijdsgenoten.
Toen ik het gebouw uitliep met mijn lieve en grappige zoon dacht ik: waarom? Hoe kan dit nou? Heb ik iets verkeerd gedaan? Is het mijn schuld? Had ik iets anders moeten doen? Ik ben een moeder van 22 jaar oud en ik heb een kind die een beetje anders is dan de anderen. Eigenlijk is hij gewoon heel speciaal! Ik pakte mijzelf bij elkaar en zei tegen mijzelf: het trekt wel weer bij!
Medisch Kinderdagverblijf
Vrij snel na het nieuws van de achterstand kregen wij een brief dat Joshua niet kon blijven op de peuterspeelzaal en dat er iets anders gezocht moest worden. Er volgde hierop weer een gesprek waarin de mogelijkheden werden besproken. Al snel was het advies dat mijn zoon naar een MKD (medisch kinderdagverblijf) mocht en dat hij opgehaald zou worden door een taxi. Alhoewel ik probeerde om alles te accepteren vond ik het allemaal toch nog best moeilijk.
Alhoewel er een moeilijke tijd aanbrak probeerde ik mij vast te houden aan het feit dat dit het allerbeste voor mijn kind is. Tenslotte doe je als moeder alles dat goed is voor je kind, en voor mijn kind was het beste dat hij speciaal onderwijs zou krijgen. Op het medisch kinderdagverblijf werd er na een half jaar weer een test uitgevoerd. Wederom weer heel spannend.
Iets mis met mijn kind?!
Toen mijn jongen de leeftijd had van 3 jaar en 9 maanden, kreeg ik te horen dat hij uit de test kwam als een jongen van 1 jaar en 10 maanden oud. Alhoewel ik natuurlijk al wist van de achterstand kwam dit alsnog als een schok en heb ik er erg om moeten huilen. Ik kon gewoon niet geloven dat er iets mis zou zijn met mijn kind! Van de buitenkant is er helemaal niets te zien.
Regelmatig volgen er testen en alle uitslagen blijven zwaar. Ik huil bij elke uitslag. Het is wel mijn kind natuurlijk! Ik houd heel veel van hem en heb het liefste dat er niets met hem is. Ondanks alles blijft hij natuurlijk wel Joshua, mijn kind! Ik zal altijd alles doen om mee te werken aan wat hem kan helpen.
Inmiddels zijn wij 2 jaar verder en wordt mijn lieve jongen bijna 6 jaar. Hij is gezond, lief, spontaan, grappig en super druk haha Zijn ontwikkeling loopt op het moment 2 tot 2 en een half jaar achter. Ik ben ontzettend trots op hem! Hoe moeilijk en zwaar het soms ook kan zijn, ik ben dankbaar dat ik zijn moeder mag zijn
Lieve Kelly, Dankjewel voor je mooie, eerlijke verhaal. Het lijkt mij zo moeilijk wanneer je aan de buitenkant van je kind niets ziet, en er toch steeds blijkt dat er een achterstand is. Ik vind het mooi hoeveel kracht er uit je verhaal spreekt en hoe je laat zien alles voor je zoon over te hebben. Ik wens jou en Joshua het allerbeste toe. Veel liefs Saskia
Melanie Reageren
Ik herken je verhaal voor een deel. Mijn zoon gaat nu met pijn en moeite naar groep 4 terwijl hij nu naar 6 had gemoeten. Hij zit op speciaal onderwijs. En doet daar zijn ding op zijn tempo. Mijn zoon is heel lief en behulpzaam. Jou zoon doet de dingen ook op zijn manier en dat is oké. Er is niks mis met jou als moeder.
Rachel Reageren
door mijn werk met verstandelijke beperkte mensen heb ik er vaak over na gedacht hoe het is als ouder om de diagnose te krijgen dat je kind een ontwikkelingsachterstand heeft. Het lijkt me enorm heftig. Je weet niet wat de toekomst wordt van je kind en je zult hem de rest van zijn leven willen beschermen.
Ik vind je laatste zin echt super mooi, dat je dankbaar zijn moeder te mogen zijn. Meer kan een kind niet wensen!
Onlangs geplaatst door Rachel: Dag uit m’n leven #14. Nieuwe bril, nieuwe kleren en heel veel spelen