Bevalling Susanne: “Pijnbestrijding gaat niet meer lukken”

Elke zondag mag ik een persoonlijk verhaal van een lezer delen met jullie. Dit keer het verhaal van Susanne waarin zin ons uitgebreid vertelt over de bevalling van haar tweede zoontje Noud.

Heb jij ook een verhaal dat je wil delen omtrent gezondheid, zwangerschap, bevalling, familie, gezin? Heel graag! Dit kan eventueel anoniem. Voor meer info mag je mij mailen op info@twinkelbella.nl

De uitgerekende datum

Op 25 augustus 2017 was ik uitgerekend van onze tweede zoon. Dit is voor ons een speciale dag omdat het onze trouwdag is dus ik hoopte stiekem dat ik op deze dag zou bevallen. Uiteindelijk werd dit 27 augustus 2017.

Omdat ons eerste zoontje bij de geboorte een flink gewicht had en ik met 41+1 weken ben bevallen n.a.v. een inleiding. En ik erg bang was dat ons tweede zoontje ook erg zwaar zou zijn ben ik goed in de gaten gehouden tijdens mijn tweede zwangerschap. Vanaf week 38 hebben we besloten om elke week te gaan strippen in de hoop dat de bevalling op gang zou komen. Tevergeefs maar wel goed nieuws want elke week kreeg ik toch iets meer ontsluiting. Op 25 augustus 2017 had ik de laatste controle en hebben we afgesproken dat als de strippoging niet zou lukken de verloskundige op zondagmiddag 27 augustus 2017 langs zou komen voor een laatste strippoging. De bevalling moest hoe dan ook uit zichzelf gaan beginnen (zo waren haar woorden). Mocht het toch niet lukken komende zondag dan krijg ik vrijdag 1 september weeën opwekkers in het ziekenhuis.

Voor de vierde keer strippen

Ik wilde niet langer wachten. Mijn buik was nu ook weer erg groot en zwaar. Het was genoeg geweest zo. Na twee dagen wachten was het zondag 27 augustus 2017. Om 12.00 uur kwam ze langs en heeft ze me voor de 4e keer gestript. Daarna was het vrij veel aan het rommelen aan het rommelen maar ik had nog niet het idee dat ik al weeën had. In de middag toch maar even op bed gelegen om wat te slapen maar dit lukte niet echt. We zijn op tijd gaan eten en daarna ben ik lekker gaan douchen.

En jawel de warme douche heeft geholpen. Ik had weeën tussen de 6 a 10 minuten en na een uur besloot ik de verloskundige gelijk te bellen. Binnen 10 minuten stond ze al voor de deur en opeens ging ik twijfelen. ‘Was het nou begonnen of niet?’. Ze begreep me volkomen en we zijn direct naar boven gegaan om te checken op hoeveel ontsluiting ik al zat. Mijn man belde ondertussen mijn schoonouders met de mededeling dat de bevalling is begonnen en met de vraag of ze ons zoontje Jens wilden ophalen. Hij zou bij hun gaan logeren. Na controle bleek dat ik rond de 3 centimeter zat en ik mocht kiezen; gaan we de vliezen thuis breken en dan naar het ziekenhuis, gaan we nu direct naar het ziekenhuis en breken we daar de vliezen of wachten we rustig is.

Naar het ziekenhuis

Aangezien het al 19 uur was en wel klaar was hadden we direct eigenlijk al besloten om naar het ziekenhuis te gaan om daar devliezen te breken. De verloskundige belde het ziekenhuis om na te vragen of er een verloskamer vrij was voor ons. En ze belde haar collega die de bevalling verder zou overnemen bij aankomst in het ziekenhuis. Ondertussen waren mijn schoonouders er al om ons zoontje op te halen. Ik kwam met tranen in mijn ogen beneden omdat ik niet kon geloven dat ik vandaag (of morgen) ging bevallen. Hoe stom ook de vluchttas was nog niet gepakt, oeps. Dus ik moest alles nog snel even bij elkaar zoeken. Ik was natuurlijk uitgegaan van vrijdag 1 september 2017.

Onderweg in de auto naar het ziekenhuis kreeg ik al wat meer krampen en kwam er toch wat spanning opzetten. Om 19.45 uur waren we in het ziekenhuis. Ze boden mij nog een rolstoel aan maar ik dacht dat doe ik wel even. Eenmaal aan gekomen in de verloskamer heeft ze direct mijn vliezen gebroken. Mijn moeder was inmiddels onderweg naar het ziekenhuis. Ze was ook bij mijn eerste bevalling en ik wilde haar ook graag bij de tweede bevalling hebben. Het is toch fijn als je moeder bij je is. Ok, de vliezen zijn gebroken we gaan beginnen. Een heel spannend moment. Ik ga vandaag gewoon bevallen, hoe leuk. Ik had er eigenlijk best wel zin in. Na een beetje heen en weer gewiebel op de benen heb ik besloten om maar even onder de douche te gaan staan. Na een tijdje was ik er eigenlijk wel klaar mee en wilde ik graag even bij het bed staan. De verpleegkundige kwam zich voorstellen en zij als grapje dat ze tot 23.00 uur dienst had. Dus ik zei al direct ‘dat gaat me niet lukken hoor’.

Tweede bevalling gaat sneller dan de eerste

Ik had al vaker gehoord dat een tweede bevalling vaker sneller gaat dan een eerste. Mijn eerste bevalling duurde 11 en een half uur dus ik eigenlijk er vanuit gegaan dat het een uurtje of 7 zou gaan duren. Na een half uurtje werden de weeën toch iets heftiger en ben ik weer onder de douche gaan staan. De verloskundige kwam langs om even te kijken of alles goed met me ging. Maar jeetje zeg wat was dit al heftig. Ze zei ‘ja je hebt wel weeën om de minuut’ en ik zei ‘ok poeh het is wel heftig hoor ik weet niet of ik dit volhou tot het einde’. Ze heeft me geholpen met afdrogen en ik ben lekker op bed gaan liggen. Het liefst wilde ik het zonder pijnbestrijding doen. Geen idee waarom want ik schaam me er echt niet voor dat ik bij mijn eerste bevalling een ruggenprik heb gehad. Dit was echt zalig.

De pijn wordt te heftig

Rond 21.15 uur kon ik echt niet meer van de pijn. Ik kon amper op adem komen en ik begon te huilen bij mijn moeder. Ik had er echt totaal geen zin meer in en de pijn werd mij iets te heftig nu. Ondertussen ging de verloskundige checken op hoeveel centimeter ontsluiting ik zat want ik wilde toch wel graag iets voor de pijn. ‘Ja zei de verpleegkundige je kunt geen ruggenprik meer want je zit inmiddels op 6 centimeter, dus je krijgt een pompje’. Ik dacht op dat moment alles is prima zolang het maar iets pijn wegneemt. Voordat je überhaupt iets van pijnbestrijding mag duurt het 20 minuten voordat je verder bent. Ze moesten een CTG maken om de hartslag van de baby te controleren. Alleen had ik een erg druk mannetje in mijn buik die maar om zijn as bleef draaien waardoor ze zijn hartje niet konden vinden en de banden niet konden plaatsen. Na ongeveer 20 minuten was het eindelijk gelukt. En opeens zei ik ‘volgens mij moet ik persen’ Blijkbaar kwam dit er erg droog uit en zei de verpleegkundige ‘ja hoor dat kan wel’. De verloskundige had goed nieuws want ik zat met weeën op 8 centimeter en zonder weeën op 7 centimeter. Yes, ik ben er bijna.

Pijnbestrijding gaat niet meer lukken

‘Pijnbestrijding gaat niet meer lukken zei de verpleegkundige je bent al te ver gevorderd met je ontsluiting’. Ik moet het dus op eigen houtje doen, dat moet me toch gaan lukken. Tegen 22.15 uur werd de persdrang zo erg dat ik het niet meer kon wegpuffen. Het lukte me gewoon niet en ik mocht echt niet gaan persen van de verloskundige. Maar ja hoe hou je dit tegen? Dat is toch onmogelijk? Het enige wat ik kon zeggen was ‘ik ga persen en kan me niet schelen’. Gelukkig was ik vrij snel al op 10 centimeter ontsluiting en mocht ik persen. Maar ineens werd ik bang en durfde niet meer. Ik was zo bang dat ons zoontje zo groot zou zijn en ik echt volledig zou uitscheuren. Geen idee waarom ik ineens zo bang was maar ik moest me erover heen zetten en doorgaan. Na 13 minuten persen was hij daar, onze zoon Noud. Geboren om 22.53 uur (nog net voor de dienst van de verpleegkundige erop zat ;-)). Hij woog 4266 gram en was 55 cm. Wat is hij mooi en prachtig. Helemaal perfect. We zijn nu een gezin van vier en helemaal compleet.