Anne verloor haar baby met 17 weken zwangerschap

Elke zondag deel ik een verhaal met jullie van een lezer over wat haar leven ingrijpend heeft veranderd. Dit keer het verhaal van Anne waarin zijn vertelt over haar gewelddadige echtgenoot en het verlies van haar baby.

Heb jij ook een verhaal dat je wil delen omtrent gezondheid, zwangerschap, bevalling, familie, gezin? Heel graag! Dit kan eventueel anoniem. Mail mij op info@twinkelbella.nl  

Vooroordelen

Toen ik een jonge twintiger was in de jaren ’80, werden de gezinnen met meer dan twee kinderen ook al raar bekeken. Wie toen openlijk durfde te bekennen om een groot gezin te willen, werd door iedereen als gek bestempeld. Er waren veel vooroordelen. En toch kende ik in mijn vriendenkring families met vier of zelfs zeven kinderen. Allemaal bewust ervoor gekozen en allemaal héél erg welkom. Maar natuurlijk bestonden er in mijn jonge jaren ook die “andere zwangerschappen”…

Ongepland zwanger

Eind augustus 1985 raakte ik ongepland zwanger. Ik was toen 25 jaar, mijn man en ik waren iets langer dan één jaar getrouwd en we waren juist ingetrokken in ons eigen huis. Iedereen in de familie was reuzeblij met de zwangerschap, iedereen behalve mijn man…

Het was voor hem te vroeg, en dat kon hij niet verdragen. Hij liep al eens wild tegen me aan of duwde me soms ruw in de zetel. In bed stampte hij wild rond met zijn armen en benen. Ik liet hem gerust en dacht dat het allemaal wel zou beteren eens onze baby geboren zou zijn. Ik hoorde nog verhalen over papa’s die moesten wennen.

17 weken zwangerschap

Toen ik 17 weken zwanger was vond ik het tijd om het een en ander te bespreken met mijn man. We moesten namen kiezen, geboortekaartjes kiezen en toch stilletjes aan alles beginnen te verzamelen wat we zouden nodig hebben. Dus begon ik kalm een gesprek met hem. Maar hij werd kwaad en begon met zijn vuisten hard tegen mijn buik te stampen. Ik huilde en had pijn. Ik legde me te slapen op de zetel. Mijn man ging gewoon naar bed, en in de vroege ochtend ging hij zonder één woord te zeggen naar zijn werk. Toen ik die morgen naar de badkamer ging bloedde ik…

In die kille wintermaand werd ik naar de operatiezaal gebracht, met het bericht dat de baby niet meer leefde. Een groen doek werd omhoog gehangen en daar was de dokter met het koude metaal. Ik mocht mijn baby amper 5 seconden zien. Geen foto’ en geen afscheid. De dokter zei: “17 weken is nog geen baby.”

Herinneringen

De herinnering aan dat kleine lieve jongetje helemaal volmaakt met tien kleine teentjes en tien kleine vingertjes, haartjes zo zacht als dons… Het blijft voor mijn verdere leven steeds in mijn gedachten.

De ene dag liep ik nog fier te pronken met mijn bol buikje, de andere dag was dat buikje weg. Geen beeldje op de kast of een blog ergens online. Al helemaal geen foto’s op Facebook, nergens had ik de ruimte om mijn gevoelens bij dit verlies te delen. Bij mijn ouders kon ik niet terecht. Ik heb dit helemaal alleen moeten verwerken, al die jaren. Een miskraam, zo zag mijn omgeving deze gebeurtenis. Een taboe waar mensen in die tijd nooit over spraken. Nog regelmatig heb ik nachtmerries over het beeld van dat kleine wezentje dat amper 17 weken in mijn buik mocht leven en dat zo wreed van me werd weggerukt.

Mijn man kwam me ’s avonds bezoeken in het moederhuis, waar ik één nacht moest blijven. Er werd haast niks gezegd die avond. Hij ging gewoon terug naar huis en de dag nadien gewoon naar zijn werk. Voor hem was het alsof dit allemaal niet was gebeurd. Mijn man was stil maar hij huilde geen traan.

Moeilijke zwangerschap

Mijn volgende zwangerschap hield ik zo lang mogelijk verborgen. Bang dat mijn partner terug zou slaan en schoppen. Na een moeilijke zwangerschap kreeg ik dan toch een dochter. Hoe graag ik ook nog een tweede (derde) kindje zou gekregen hebben… De sporen van dat schoppen en slaan hadden in mijn lichaam en geest verwondingen achtergelaten. Die het onmogelijk maakten om nog eens zo’n zware zwangerschap en bevalling te doorstaan. Dus bleef het voor mij bij die ene fantastische dochter.

Huwelijk met veel ruzie

Mijn huwelijk was gekraakt, toch moest ik verder. Tenslotte ben je getrouwd en beloofde je in goede en slechte dagen, in ziekte en gezondheid… Het was een huwelijk met véél ruzie dat ik bijna 20 jaar heb volgehouden, en dat in de eerste plaats voor onze enige dochter.

Elk jaar als die winterdagen eraan komen denk ik er nog aan. Zoal dit jaar als mijn klein ventje zijn uitgerekende geboortedag er is, dan denk ik: “Nu zou mijn kleine jongen 30 jaar zijn en een lieve grote broer voor zijn zus.”

Ik heb mijn geluk mogen terugvinden in een nieuwe relatie. Dit verhaal heb ik in al die jaren enkel alleen maar verteld aan mijn nieuwe partner. Aan mijn dochter heb ik dit allemaal pas enkele weken terug verteld… En dat is dan een ander emotioneel verhaal…

Liefs Anne