Mijn blog staat niet geheel in het teken van schrijven over de prenatale depressie die ik heb doorgemaakt, maar toch vind ik het heel belangrijk om aan dit onderwerp aandacht te blijven besteden. Alles wat je aandacht geeft dat groeit, en wat mij betreft mag er heel veel aandacht worden gegeven aan deze ziekte..
Nog steeds krijg ik bijna dagelijks berichten van vrouwen die mij schrijven blij te zijn dat ik het onderwerp bespreekbaar maak. Helaas kan ik gewoon niet alles beantwoorden, maar ik lees alles en ik vind elk bericht dat ik krijg ontzettend waardevol. De vrouwen die mij schrijven herkennen zich in mijn verhaal en krijgen hier hoop door omdat het met mij weer helemaal goed is gekomen. Dat het ooit goed zou komen had ik nooit bedacht. Het leek alsof ik nooit meer uit die depressie kon komen.
Schuldgevoel na een post of prenatale depressie
En ook al is de depressie nu voorbij, er blijft altijd een klein beetje knagen. Namelijk het schuldgevoel De reden dat ik hier eens een aparte blog aan wijd is eigenlijk omdat ik van bijna elke vrouw hoor die dit heeft meegemaakt, dat het schuldgevoel vreselijk is. En daar herken ik mij dan weer heel erg in. Ik moet heel eerlijk zeggen: nu ruim twee jaar nadat mijn depressie voorbij is word het steeds een klein beetje minder. Vooral tijdens mijn depressies en de periodes daarna kon het schuldgevoel bijna ondragelijk zijn. Ik denk dat dit ook een stukje verwerking is. Wanneer je namelijk je kindje in je armen houdt na een depressie begin je langzaam te beseffen wat je allemaal hebt doorgemaakt. Het is bijna niet te bevatten dat bij zo iets moois als een baby, er zulke negatieve gevoelens kunnen komen kijken als die van een depressie. Een kind mogen krijgen is iets om zo ontzettend dankbaar voor te zijn, negatieve gevoelens horen daar helemaal niet bij.
En toch zijn er veel vrouwen die wel met deze negatieve gevoelens te maken krijgen door middel van een prenatale depressie (of postnatale depressie). Ik denk regelmatig terug aan die tijd en vind het nog steeds onvoorstelbaar dat mij dit is overkomen. Ik leek wel een heel ander mens. Van een vrouw die nooit depressief is geweest, altijd vrolijk was, werd ik angstig en wist ik niet meer wat ik moest doen. Gelukkig is dit voorbij. Ik ben dankbaar dat ik weer mag zijn wie ik ben.En ik ben heel dankbaar dat het schuldgevoel met de jaren ook steeds meer lijkt te verdwijnen. Zoals mijn man ook altijd zegt: je was ziek, je kan er niets aan doen dat je ziek werd.
Ik hoop door het schrijven van mijn blogs andere vrouwen die hetzelfde meemaken ook deze hoop mee te geven. Ik weet het, er lijkt geen uitweg.. Maar het komt. Kijk maar naar mij.
Is het herkenbaar? Het schuldgevoel na een depressie? Ik lees heel graag jullie reacties hieronder terug in de comments.
Naomi Reageren
Ik wilde precies schrijven wat je man ook zegt. Je was ziek. En nee, bij een baby ‘hoort’ misschien niet dat inktzwarte gevoel, maar je was ziek. Daar kun je niks aan doen. Ik snap het wel, dat schuldgevoel er kan zijn (want gevoel kun je niet tegenhouden), maar ziek zijn is niet iets om je schuldig over te voelen. Mooi dat het schuldgevoel bij jou minder wordt!
Onlangs geplaatst door Naomi: Slaap je niet dan rust je toch?
Floortje Reageren
Precies wat ik denk. Ik geniet weer en soms zijn er echt nog wel donkere dagen maar dan voel ik mij daarna zo Schuldig tegenover mijn zoontje. Het gevoel dat mijn lijf mij in de steek liet na 35 weken zwangerschap dat kan ik niet 100% achter mij laten maar wel steeds beter een plekje geven. Mijn zoon is geweldig, mooiste wat er is en maakt tegenwoordig mijn dagen lichter. Ook al voel ik mij ontzettend Schuldig als het een dagje minder gaat. Jij bent een topvrouw, ik kijk vol verwondering naar je Instagram en je blog. Je bent een voorbeeld