Elke week deel ik op mijn blog een zwangerschapsverhaal. Elke zwangerschap is bijzonder en verdient het om gedeeld te worden. Dit keer mag ik het verhaal van Sandra met jullie delen. Op een mooie manier vertelt zij over ICSI die zij moest ondergaan en de zwangerschappen die hier op volgden.
Wil jij ook jouw zwangerschapsverhaal delen? Mail mij voor meer info op info@twinkelbella.nl
Op het toilet, of noem het liever toiletje zo ieniemienie zijn die ruimtes daar, op de boot naar Newcastle kreeg ik toch een klein sprankje hoop…. Zag ik daar nu een klein roze streepje? Tweeëndertig jaar en trillend op mijn benen……. Na ruim een jaar “proberen”, zoiets van seks for fun maar helaas geen zwangerschap, leek het er nu toch op dat onze grote droom was uitgekomen!
ISCI
Tja, zoals helaas zoveel stellen was ons ook niet het geluk gegund om bam, binnen één seksuele uitspatting zwanger te raken. Na een jaar veel plezier in de slaapkamer zijn we het maar hogerop gaan zoeken. De doktoren hadden slecht nieuws voor ons: stuifzaad. Enige mogelijkheid die wij nog hadden was ICSI, net zoiets als IVF maar dan voor heul sneu zaad.
Wens voor een kind
Mijn drang naar een kind was zo groot dat de hele hormonenparade er gewoon niet meer toe deed, kom maar op met die prikken, spuiten en pillen. Het enige waar ik echt heel veel moeite mee had, was het wachten, wachten, het eindeloze wachten, wachten of de embryootjes die terug waren geplaatst, waren ingenesteld….. of niet…..
Roze streepje
En nu, nu zat ik shocking klem in een klein toiletje op een boot naar Newcastle….. en ik zag een heel klein roze streepje op de zwangerschapstest…. Zou het dan toch? Mijn man en ik konden het gewoon niet geloven, met ons verstand waren we zwanger maar ons gevoel gaf alleen maar noodsignalen af: bang, bang, bang…….
Terwijl de signalen, achteraf gezien, overduidelijk waren…. Ik, die vrouw die normaal lekker haar vork zet in een heerlijke “raw” gebakken biefstuk, gruwelde nu van alles wat naar vlees rook. Ik wimpelde het af op zeeziekte maar nu moet ik er natuurlijk om lachen.
Na ons weekendtripje naar Newcastle moest ik weer terug naar het ziekenhuis om te laten bevestigen of ik zwanger (of niet….) Hier heb ik mijn “akeligste” moment van mijn zwangerschap meegemaakt. De verpleegster die mij controleerde vroeg of ik dacht dat ik zwanger was. Ik bevestigde dit positief en toen meldde zij mij doodleuk: “reken er maar niet op….”. Kom op, waar heeft deze dame haar verpleegsterskruisje gehaald? Welk deel van de les heeft zij gemist? Ik denk zelf die van: hoe stel ik mij empathisch op….
15 jaar later
Maar goed, we zijn nu 15 jaar later, onze dochter is net 15 jaar geworden en ik kijk met een glimlach om mijn mond terug naar deze periode. Ik, wij, zijn in een gelukkige positie dat wij via deze weg een kind hebben kunnen krijgen. Ik noem het zelf altijd: een beetje van onszelf en een beetje van het VU….. Sterker nog, een jaar later ben ik, weer via ICSI, zwanger geraakt van een tweeling. Drie kinderen binnen 2 jaar, mij hoor je niet klagen….. want ik heb er drie en ik dank god op mijn blote knieën voor dit geluk dat mijn leven is binnengekomen….
Liefs Sandra
Bertine Reageren
wat fijn dat het op die manier toch is gelukt! wel echt jammer van die verpleegkundige, dat slaat toch nergens op!
Mathiske Reageren
Wat een mooi verhaal, heel herkenbaar. Jammer van die verpleegkundige. Veel geluk samen en geniet ervan!
Onlangs geplaatst door Mathiske: *Kerst Blog Challenge* Bouw een sneeuwpop.
Patricia Reageren
Ahhh sommige mensen in de zorg zou je toch wat willen aan doen. Een beetje begrip is wel zo fijn.
Onlangs geplaatst door Patricia: Achter de schermen op de redactie