Mis ik het werken in de zorg?

Zoals de meesten van jullie wel weten werkte ik voorheen als wijkverpleegkundige. Ik heb de HBO-v gedaan en ging vol enthousiasme aan het werk in de zorg. Na mijn depressies, zat mijn hoofd zo vol dat ik besloot niet meer te willen werken in de zorg en mij te gaan richten op mijn blog, die enorm aan het groeien was. Een vraag die ik heel veel krijg en ik mijzelf ook regelmatig stel is: mis ik het werken in de zorg?

Om maar direct antwoord te geven op deze vraag: ja! Ik mis het enorm. Werken in de zorg zit denk ik in je bloed en zal nooit vergaan. Nog steeds kan ik vol overtuiging zeggen dat ik goed was in mijn werk en dat ik het met alle liefde en aandacht deed. Toch is missen niet genoeg merk ik. Het werken in de zorg is namelijk ook (psychisch) zwaar en neemt heel veel van je tijd in beslag.

Buurtzorg

Ik had het geluk dat ik bij een ontzettend fijne werkgever zat (Buurtzorg). Mocht ik ooit terug gaan in de zorg, zou ik alleen voor hen willen werken. Waarom? Omdat ik volledig achter hun visie sta. Ik heb bij meerdere organisaties gewerkt, en ik kon mij zo ergeren aan de bezuinigingen en de beperkingen die er werden opgelegd. Bij Buurtzorg staat de client voorop en kon ik alles op alles zetten om een persoon de juiste zorg te geven die het op dat moment nodig had. Daarnaast voelde ik mij als hulpverlener ook gezien en gehoord. Ik werd niet ingezet om zo veel mogelijk omzet te halen, maar ik werd zelf ook gezien. Zo kreeg ik de ruimte om zelf cursussen te volgen om mijzelf verder te ontwikkelen, had ik een goed loon en werd er altijd naar mij, mijn visie en ideeën geluisterd.

Nadelen werken in de zorg

Toch zit er aan dit alles ook een nadeel. Ik kon het werk namelijk nooit helemaal los laten. Je moet je voorstellen dat je nare en verdrietige situaties meemaakt. Zorgen voor mensen in de stervensfase (zowel jong als oud) bijvoorbeeld zorgt ervoor dat je in zekere mate ook emotioneel betrokken raakt. Nu kon ik dit achteraf altijd redelijk van mij af zetten, alleen wanneer je in zo’n proces zit, doet dit iets met je. Daarnaast wilde ik altijd alles zo goed mogelijk doen, en dit kost tijd. Het betekende dus vaak dat ik tijdens vrije uren of dagen toch nog met werk bezig was. Ook zat ik in een zelfsturend team, wat betekende dat je altijd gebeld kon worden door bijvoorbeeld collega’s, clienten of familie. Wanneer je in een zelfsturend team zit, is het werk nooit helemaal af, er moet zoveel gebeuren. Echt mijn werk helemaal loslaten was vrij lastig omdat de verantwoording die je hebt heel groot is, het gaat namelijk om mensen.

Toen ik dit werk nog deed, vond ik het fantastisch en ik denk er nog met heel veel plezier aan terug. Toch is het voor hoe mijn leven er nu uitziet, veel fijner dat ik voor mijzelf werk. Ik heb een man die ondernemer is en ook fanatiek sporter is, en zelf heb ik nu de luxe om thuis altijd alles op te kunnen vangen. Ik plan mijn werk zelf in en ben eigen baas. Ik hoef geen weekenden en avonden te werken of van alles te regelen wanneer ik moet werken. En dat geeft vrijheid, en voelt heel fijn.

Neemt niet weg dat mijn hart nog steeds in de zorg ligt. Het werken in de zorg zal ik altijd iedereen hard aanmoedigen. Het is mooi om te werken in de zorg en het is een leerschool die je altijd zal bijblijven en waar je persoonlijk als mens enorm in zal groeien. Of ik ooit terug ga? Voorlopig niet, maar wie weet..

Zijn er onder mijn volgers mensen die werken in de zorg? En hoe ervaar jij dit?

Onze nieuwste weekvlog al gezien? Weekvlog: Gezonder eten en dromen over zwangerschap