Hoe straf jij je kind?
3 jan 2019 Kinderen Mama 5

Hoe straf jij je kind?

Het woord straffen. Het klinkt zo heftig. En eigenlijk houd ik er helemaal niet van. Maar dat is denk ik ook waar het hele woord om draait. Het is niet leuk, niet om te geven en niet om te krijgen. En toch is het een dilemma waar je als moeder (en vader) voor komt te staan: hoe straf jij je kind?

Eigenlijk begint het al vanaf het moment dat kinderen de wereld om zich heen beginnen te leren ontdekken. Als ze bijvoorbeeld beginnen met tijgeren en kruipen. En wanneer ze voor de hondertste keer een plant van de vensterbank proberen te trekken. Dit ontdekken is voor kinderen natuurlijk ontzettend interessant. Voor ons als mama of papa zijnde kan het vooral ontzettend vermoeiend zijn. Want: een enkele keer vertellen dat iets niet mag is ok. Een tweede keer gaat nog.. Maar vervolgens wordt het vervelend en moet er een grens gesteld worden.

Straffen is nooit makkelijk

Ik denk dat er geen enkele ouder is die straffen makkelijk vindt. Ik vind het zelf altijd een van de lastigste dingen van het ouderschap. Ik doe het liever niet, maar toch moet het. Niet alleen voor mijn kinderen, maar ook voor mijzelf. Kinderen moeten gewoon leren dat bepaald gedrag niet kan en dit kan aangegeven worden door zo nu en dan te straffen.

Een passende straf

Wanneer ik aan het denken van een straf denk, dan denk ik snel aan het verminderen van schermtijd. Oftewel, een aantal weken niet op een scherm. Voor mijn jongste zal dit geen bal uitmaken en zal ze dit heel waarschijnlijk niet eens merken. Maar voor mijn oudste heeft dit wel impact. Bijvoorbeeld een aantal weken niet op de playstation. Voor ons werkt dit. Voor mijn jongste heb ik niet echt een straf. Vaak zet ik haar even op de trap wanneer ik echt heel boos ben. En dit maakt voor haar ook wel echt indruk genoeg moet ik zeggen.

Hoe kijken andere ouders hiertegen aan? Wat vind jij een passende straf wanneer je kind iets doet wat jij niet wil? Ik ben heel erg benieuwd en lees heel graag de reacties hieronder in de comments.

Reacties

  • Felicia

    Ik straf mijn kinderen nooit ik vind straf geven een afstandelijke manier van opvoeden ik praat met de kinderen en geef ze daarbij ook recht op hun mening slechte bui want een kind wordt vaak te snel vervelend genoemd vind ik terwijl ook kinderen net als ons volwassene weleens niet goed in hun vel kunnen zitten. Lastig gedrag wat ik zelden mee maak bij ons derde dochtertje van tweeënhalf negeer ik of ik leid haar af
    Mijn man komt uit een gezin waarin straf normaal was en is het dus gewend maar gelukkig is hij ook naar mij toe gedraaid en geeft ze eigenlijk nooit straf in het begin had hij nog wel eens die neiging maar dat heeft hij gelukkig verandert.
    Straf geven lost in mijn ogen niets op en ik wil niet zulk soort contact tussen mij en mijn kinderen
    Wij kijjen hier naar de oorzaak van lastig gedrag en proberen samen tot een oplossing te komen door middel van praten met de twee oudste van 8 en bijna 10.
    Wij hebben 4 kinderen een druk maar gezellig gezinnetje:)

  • Lilian

    Wat goed dat je dit bespreekbaar maakt! Het is toch inderdaad een lastig en gevoelig onderwerp. Iedereen doet het op zijn eigen manier en wat goed voelt! Als wij straf geven dat is het dat hij die dag niet meer op zijn tablet mag, of dat hij geen verhaaltje krijgt voor het slapen gaan. Dat werkt eigenlijk prima! Wanneer ik echt heel boos ben zet ik hem even voor een time-out op de bank. Dit komt maar zelden voor.

  • Felicia

    hier straf ik de kinderen nooit wij praten met elkaar straf geven vind ik een afstandelijke manier van opvoeden
    hier noem ik de kindjes bijvoorbeeld ook nooit vervelend maar er is ruimte voor de kinderen om een slechte bui te mogen hebben ik vind vervelend kind negatief klinken.
    wij volwassenen hebben ook wel eens een slechte bui of zitten minder in ons vel
    als mijn derde dochtertje van 2 lastig is wat zelden voorkomt dan negeer ik het of help haar uit het gedrag door middel van afleiden.
    mijn man heeft dit gelukkig een beetje overgenomen van mij en geeft ook geen straf maar hij dreigt er nog wel soms mee wat ik heel erg vervelend vind. wij hebben 4 kinders van 8 bijna 10 2 en 1 jaar

  • Judith

    Ik vind straffen ook heel naar, mijn dochtertje is net 2 geworden dus het “straffen” hier is vooral dingen weghalen waar ze niet normaal mee omgaat. Kliederen met haar eten, dan haal ik het bord weg. Gooien met speelgoed, dan pak ik het weg…. dat soort dingen. Ik waarschuw, stopt het niet tel ik tot 3 en dan handel ik als ze alsnog niet stopt. Ik zet haar (nog) niet op een deurmat of een trap. Wie weet komt dat nog, of niet.

  • Suus

    Straf. Ik ben er niet zo van. Maar ik vind het wel heel belangrijk dat onze kids (4 & 7) weten welk gedrag wel en niet getolereerd wordt. Doen ze iets wat oké is, probeer (eerlijk, lukt lang niet altijd) ik er op dat moment vaak iets over te zeggen: “Jeetje, zo fijn hoe je die ruzie met je broertje nu oplost. Ik wist wel dat het jullie zou lukken, hier wordt ik blij van guys!” Maar als ze iets doen wat over mijn grens gaat, dan horen ze het ook. Meteen. Ik stuur ze niet naar de gang of naar hun kamer, maar pak het moment om de situatie uit te leggen en uit te spreken. Ze zitten er dan zelf nog echt in, het is nog vers en daarom fijn om (wel als ze tot rust gekomen zijn) te bespreken welk gedrag niet oké is en waarom. Ik laat het ze zelf vertellen, bedenken en oplossen, natuurlijk met een beetje hulp van de gespreksleider, ME 😉 bijv. “Ik hoor dat je je zus pijn hebt gedaan? Klopt dat? Waarom is dat? En hoe kan je het de volgende keer aanpakken zonder de ander pijn te doen?”
    Eerlijk, het kost tijd, maar geeft op de lange termijn veel minder frustratie. Verbieden van bijv. schermtijd doe ik eigenlijk niet. Mits het met de situatie te maken heeft. Laatst was een van de kids tegen de afspraken in van het speelplein bij ons achter het huis afgegaan. Dan beperk ik hem de dag erna tot het spelen in de tuin. Zodat het wel duidelijk is dat dat het gevolg is en blijft voor als hij dat doet. En soms op die dagen dat ik me aan elke ruzie, woordenwisseling of bemoeienis kan storen, loop ìk wat vaker naar de gang of naar boven. Inademen, uitademen… En als ik dan beneden kom en ze zitten heerlijk te spelen, denk ik alleen, ik wist wel dat ze het kunnen!

Plaats je reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.