Het verlies van een dierbare

Het verlies van een dierbare is niet gemakkelijk. Dat heb ik ook nooit gedacht, alleen dacht ik er altijd van overtuigd te zijn dat de dood bij het leven hoort. Dat het verdrietig is wanneer iemand op leeftijd overlijdt, maar dat dit iets is dat erbij hoort. Nu ik zelf een dierbare ben verloren ben ik daar toch iets anders over gaan denken. 

Het verlies van mijn oma

Onlangs ben ik mijn oma verloren. Mijn oma was al op leeftijd, was ziek en wij als familie wisten dat het er vroeg of laat aan zat te komen dat zij zou komen te overlijden. En toch kwam het nog heel onverwacht dat ik een telefoontje kreeg dat het niet goed ging met mijn oma. Toen ik dat telefoontje kreeg wist ik direct dat het er nu aan zat te komen.

Degene die mij volgen zullen waarschijnlijk weten hoe het gegaan is. Ik was in Amsterdam en ben halsoverkop naar huis vertrokken. Ik had nog vanuit Amsterdam naar Enschede kunnen reizen, alleen koos ik ervoor om dit niet te doen omdat het al laat in de avond was en ik niets liever wilde dan gewoon thuis bij Vincent zijn. Kort nadat ik hoorde dat het niet goed ging met mijn oma kreeg ik namelijk ook te horen dat zij niet meer aanspreekbaar was.

De volgende ochtend ben ik met mijn vader naar Enschede gereisd en heb ik mijn oma nog gezien. Ik vond het vreselijk. Zoals jullie weten ben ik verpleegkundige en heb ik al heel wat gezien. Alleen om mijn eigen oma daar zo te zien liggen brak mijn hart.

Voltooid leven

Vanaf dat moment was het eigenlijk wachten op een telefoontje dat mijn lieve oma was overleden. En oh, wat is dat wachten moeilijk. Ik voelde mij óntzettend rusteloos. Vincent nam bijvoorbeeld de kinderen mee zodat ik kon gaan rusten, alleen het enige dat ik kon doen is wat rondlopen in huis en doelloos rond surfen op social media. Op het moment dat je een dergelijk telefoontje afwacht lijkt alles daaromheen nutteloos. En toen kwam dat telefoontje. En het verbaasde mij hoe rustig ik mij voelde. Ik wist namelijk dat het voor mijn oma goed is zo. Zoals iemand later tegen mij zei: mijn oma heeft een voltooid leven geleid.

Lege plek

Het echte verdriet kwam pas na de begrafenis. Wat heb ik óntzettend gehuild zeg, verschrikkelijk. Het voelde alsof het leven nooit meer goed zou komen nu er een lege plek in mijn familie was ontstaan. Mijn oma woonde in Enschede en dat is een aardig eind van mijn woonplaats vandaan. Ik heb mij na de begrafenis zó rot gevoeld over het feit dat ik haar niet wat vaker kon bezoeken. Ik realiseer mij wel steeds meer dat dit iets is waar ik niets aan kon doen, maar heel soms knaagt dit nog wel een beetje.

Verdriet

Inmiddels heb ik geleerd hoe ontzettend moeilijk, zwaar en verdrietig het is om een dierbare te verliezen. Ook al is de dood iets dat helaas bij het leven hoort, wennen zal het nooit. Toch bedacht ik mij laatst dat ik toch maar wat dankbaar ben dat mijn oma allebei mijn kinderen nog heeft mogen kennen, dat is toch iets moois om bij stil te staan.

Eigenlijk was ik niet van plan om nog over het overlijden van mijn oma op mijn blog te schrijven. Het verdriet voelde zo groot, en daarmee zo persoonlijk, dat ik hier vooralsnog niet over wilde schrijven. Totdat ik opeens de behoefte voelde om dit wel te doen. Daarmee besefte ik mij dat ik er nu aan toe ben gekomen om echt te gaan rouwen.