Rosa verloor haar vader na een zware depressie

Elke zondag plaats ik bijzondere verhalen. Heb jij iets meegemaakt dat je leven geheel veranderde en voel je de behoefte om dit van je af te schrijven en om dit te delen? Dan kan dit! Het kan gaan om verhalen omtrent zwangerschap, gezin, persoonlijkm etc. Bij interesse mag je mij even mailen op info@twinkelbella.nl Ik kan nog heel goed wat verhalen gebruiken!

Vandaag vertelt Rosa aan jullie haar aangrijpende verhaal over hoe zij plots haar vader verloor aan een depressie en welke invloed dit op haar leven had.

Elke dag fiets ik langs het café waar ik was toen het gebeurde. Toen mijn vader de meest ingrijpende beslissing van zijn leven nam. Ingrijpend voor hem, maar ook voor de mensen om hem heen. Want met zijn beslissing veranderde ook mijn leven voorgoed en zal ik nooit meer dezelfde zijn.

Zware depressie

Die dag in mei 2014 was een mooie, zonnige dag. Ik had een workshop gevolgd voor mijn werk en we stonden na afloop op het terras van een café te borrelen. Ik zou de volgende ochtend naar mijn geboorteland vliegen met mijn zoontje om familie en vrienden na bijna 5 maanden weer op te zoeken. Mijn vader had ik voor het laatst met kerst gezien, en we zouden meteen de dag van aankomst een cadeautje voor zijn kleinzoon gaan kopen, want die was een maand eerder 1 jaar geworden. Normaliter zagen we elkaar vaker dan dat, maar ik was die winter met een nieuwe baan begonnen en had het er druk mee. Mijn vader daarentegen was precies een jaar geleden gestopt met werken. Een zware depressie was de diagnose geweest, zelf had hij het ook vaak over een burn-out.

Mijn vader koos ervoor om uit het leven te stappen

Het was elf uur in de avond toen ik met mijn man op de bank zat en mijn telefoon ging. Mijn vader’s thuisnummer, wat raar zo laat op de avond! Maar toen ik opnam was het mijn stiefmoeder. Zij vroeg meteen of mijn zoontje al sliep en of mijn man bij me was. Toen ik op beide bevestigd had, kreeg ik de boodschap die mijn wereld deed instorten: Mijn vader was die middag overleden. Mijn reactie was een rare kreet – emoties overkwamen mij op een manier die ik nog niet kende. Want hoewel mijn eerste gedachte was dat dat toch niet kon, wat toevallig, net een dag voordat ik hem zou zien – wist ik seconden later dat het geen natuurlijke dood was. Mijn vader had ervoor gekozen om uit het leven te stappen. Op het moment dat ik met een glas wijn in de zon stond, niet wetende dat een van de belangrijkste mensen in mijn leven er niet meer zou zijn.

De pijn en wanhoop die mij overkwamen kan ik moeilijk omschrijven. Het feit dat hij er niet meer was. Nooit meer zou zijn. Ik er niets aan kon doen. Een alles overheersend verdriet deed mijn lichaam verkrampen. Voor het eerst maakte ik mee hoe verdriet echt fysiek pijn kan doen. Het voelde alsof mijn vader met zijn daad mijn hart had gebroken. Hij heeft zijn beslissing eenzaam en alleen genomen, en ons volledig in het donker gelaten. Ik bleef met wel honderd dingen achter die ik hem graag nog had gezegd. En met een schuldgevoel. Hoe had ik niet doorgehad dat hij zo ziek was geweest, zo wanhopig? Ik was zijn dochter! En het was het hele jaar van zijn ziekte nooit in mij opgekomen dat zelfmoord een optie voor hem zou zijn.

De reis met het vliegtuig de volgende dag heb ik tegen alle verwachting in goed doorstaan. Ik zat in een wazige wolk en was dankbaar dat mijn zoontje heel lief was en ik me vooral erop kon focussen dat ik sterk bleef en niet in elkaar stortte. Dat kon weer op het moment dat mijn moeder en zus ons op het vliegveld kwamen ophalen.

Het rouwproces

In de dagen na zijn dood kwam ik steeds meer dingen te weten die mijn vader niet met mij had gedeeld. Zo was zelfmoord al langer een gedachte waar hij mee bezig was, ook al had hij beloofd dat hij dat zijn familie nooit aan zou doen. Dat ik het gevoel had de enige te zijn die niet op de hoogte was maakte me in het begin erg kwaad. Ik vond dat ik er recht op had gehad om het te weten. Als ik had geweten dat hij misschien zelfs dood wilde dan was ik eerder weer naar huis gegaan, had ik wél nog kunnen zeggen hoeveel ik van hem hield, en wat voor een geweldige vader hij was. Een hele tijd bleef ik met een schuldgevoel, met spijt en met vragen als “waarom gaf hij na een jaar al op” en “hoe konden wij niet genoeg zijn om wél verder te willen?” worstelen. Mijn man heeft mij in die periode heel goed gesteund en stelde voor om een keer met iemand te gaan praten. Ik moest die vragen eerst loslaten om te kunnen rouwen. Het praten met een psychologe hielp, ook al nam het natuurlijk het verdriet niet weg. Ondanks mijn boosheid begreep ik ook zijn wens om mij voor verdriet te beschermen en dat mijn familie die wel op de hoogte was zijn wens respecteerde. En wat had het veranderd als ik het wél had geweten? Niemand heeft er iets aan kunnen doen, en ik had het ook niet gekund. Want in zijn ogen was hij ongeneeslijk ziek en was zijn bestaan in die alles overheersende zwarte wolk niet meer leefbaar.

Bang om meer mensen te verliezen

Toen ik weer in Nederland was, was het fijn om mijn leven en een stuk normaliteit weer terug te hebben. Op mijn werk had ik wél alles onder controle en kon ik gewoon mijn gang gaan. Tegelijk voelde het gek – terwijl in mijn hoofd en hart rouw en verdriet heersten, had ik het de hele dag over compleet andere dingen. Op weg naar kantoor en weer naar huis droeg ik altijd een zonnebril, want het verdriet overviel me regelmatig plotseling. Ik benutte de tijd op de fiets en liet de tranen gaan. Want thuis had ik mijn zoontje van net 1 en ik wilde niet dat hij zijn moeder steeds in tranen zag. Dat zou hij niet begrijpen en hem misschien bang maken. Mijn zoontje heeft mij alleen al door zijn aanwezigheid door de moeilijkste tijd van mijn leven geholpen. Door een lach van hem kon ik tegelijk verdrietig en intens gelukkig zijn. Dat is iets wat de dood van mijn vader heeft veranderd: een gelukkig moment kan tegelijk ook heel verdrietig zijn omdat ik dat nooit meer met hem zal kunnen delen. Ook voel ik me veel kwetsbaarder – ik ben bang om nog meer mensen te verliezen. Als de crèche belt verkramp ik en ben ik bang dat er iets ergs is gebeurd met mijn zoontje. Ik had me altijd sterk gevoeld, iemand die alles aankon. De dood van mijn vader, die voor mij altijd een sterke rots was, heeft dat voor een stuk veranderd. Ik ben me heel bewust ervan dat dingen kunnen veranderen, en niets vanzelfsprekend is.

Zelfmoord en de nabestaanden

Zelfmoord blijft een moeilijk onderwerp en ook depressie vormt vaak een taboe. Mensen om mij heen kunnen er moeilijk mee omgaan en erover praten, zeker als ze er zelf geen ervaring mee hebben. Als nabestaande blijf je met emoties en vragen achter die soms moeilijk zijn om te delen met anderen. Mij heeft het daarom enorm geholpen om een tijd deel te nemen aan een gespreksgroep voor nabestaanden na zelfmoord. Het praten en ervaringen delen hielp, en de onderlinge herkenning was heel fijn, ook al waren de avonden soms ook zwaar. Ook hielp het om op moeilijke momenten mijn emoties op te schrijven. Dan kon ik het direct kwijt en weer verder met mijn dag.

Dankbaar

Ik denk elke dag aan mijn vader. Vaker dan toen hij er nog was denk ik soms – gek is dat. En als ik naar ons dochtertje kijk steekt de gedachte weleens dat hij zijn kleindochter nooit zal zien. Zoveel dingen die ik dagelijks meemaak en met hem zou willen delen. Maar ik ben ook dankbaar: dat hij mijn man kende en zijn kleinzoon en ik hem korte tijd als liefdevolle opa heb mogen meemaken. Dat hij wist dat we een mooi thuis hadden en ik een baan had waar ik blij mee was. Dat ik hem bedankt had voor zijn steun en gezegd had dat ik nooit was gekomen waar ik was zonder hem. Mensen zeggen vaak dat ik het ‘een plekje moet geven’. Ik weet niet of ik dat ooit zal kunnen, en ook zijn beslissing accepteren vind ik erg moeilijk. Maar ik merk wel dat de woede die ik soms tegen hem voelde plaats heeft gemaakt voor puur verdriet om zijn afwezigheid. Samen met mijn man kan ik ontzettend genieten van ons mooie gezin en staan we er gelukkig hetzelfde in: leven in het nu en elke kans pakken om leuke dingen samen te doen, want dat hadden ook onze ouders voor ons gewild.