Sandra kreeg een Postnatale Depressie

Elke zondag mag ik een verhaal delen van een lezer over wat haar leven ingrijpend heeft veranderd. Dit keer het verhaal van Sandra waarin zij vertelt over haar Postnatale depressie en hoe deze veel te laat werd ontdekt.

Heb jij ook een verhaal dat je wil delen omtrent gezondheid, zwangerschap, bevalling, familie, gezin? Heel graag! Dit kan eventueel anoniem. Mail mij op info@twinkelbella.nl

Postnatale depressie

Geniet ervan! Heerlijk hè, al die baby geurtjes? Fijn zeg, lekker thuis met je kleine! De maatschappij verwacht dat elke nieuwe moeder meteen volop geniet van haar baby en de hele nieuwe situatie. Helaas heb ik een postnatale depressie gehad en deze is veel te laat ontdekt. Doordat iedereen van je verwacht dat je alleen maar zielsgelukkig en verliefd bezig bent met je baby durfde ik niet te zeggen wat ik werkelijk voelde. Ik heb me bijna een jaar heel erg alleen en onbegrepen gevoeld. Om andere moeders te helpen die misschien nu wel met deze gevoelens/gedachten te maken hebben schrijf ik hier mijn verhaal.

Kinderwens

Ik was 27, getrouwd met een hele lieve man en we zijn al samen sinds mijn 16^e jaar. Ik was uitgekeken op mijn fulltime baan waar ik al 8 jaar werkte en stond voor de keuze; of een nieuwe baan en de kinderwens uitstellen of nu voor een kindje gaan en voorlopig mijn vaste contract nog aanhouden voor wat meer financiële zekerheid. We besloten om een half jaartje te proberen om zwanger te worden. Gelukkig was er maar 3 weken (!!) nodig, ik bleek direct zwanger te zijn. Wij waren super blij maar vonden het ook erg spannend. De zwangerschap verliep voorspoedig. Achteraf gezien vertoonde ik aan het eind van de zwangerschap al wat depressieve klachten..maar ach hoeveel hoogzwangere vrouwen zijn nog lekker fit en vrolijk?? Een dag na mijn eigen verjaardag werden wij ouders van een prachtige, kerngezonde dochter na een 18 uur durende bevalling. Ik ben er met redelijk weinig schade vanaf gekomen gelukkig. Alles leek perfect. Mama gezond, kind gezond en papa blij.

Leven op de automatische piloot

Totdat ik op dag 4 van mijn kraamweek te horen kreeg van mijn werkgever dat hij alle gemaakte afspraken ging veranderen. En ik moest zijn voorwaarden volgen anders vloog ik eruit. Vanaf dat moment ging het bergafwaarts. De gehele kraamperiode en mijn verlof heb ik gebekvecht met mijn werkgever. Toen wist ik nog niet dat deze actie veel meer oud zeer bij mij losmaakte waardoor ik, naast alle hormonen uiteraard, het allemaal niet trok. Ik leefde op een automatische piloot. Ik verzorgde mijn dochter zoals het moet volgens het boekje maar ik genoot er niet van. Het voelde alsof ik in een waas leefde. Ik voelde wel de drang om alles voor mijn dochter zo goed mogelijk te doen maar echte liefde..de verliefdheid die je weleens hoort van mensen, dat voelde ik niet. Ik zag gewoon een kwetsbaar wezen wat verzorgd moest worden. Als mijn man aan het werk was kwam ik regelmatig pas om 3 uur ’s middags uit bed. Met een kleine baby kun je makkelijk de hele dag in bed rommelen. Mij aankleden deed ik alleen als ik boodschappen moest gaan doen. Ik heb zelfs gedacht; was ze er maar niet meer! Dan kon ik weer terug naar mijn oude leven waar ik zo gelukkig was en was er niets meer aan de hand. Als ik met haar in de kinderwagen op de roltrap stond dacht ik: als ik nu loslaat dan is alles opgelost. Als ik het nu opschrijf vind ik het nog steeds zo erg! Ik schaam mij diep maar het is wel wat ik toen dacht.

Paniekaanval

Toen mijn verlof voorbij was moest ik toch gaan werken. Uiteindelijk was ik overeengekomen dat ik twee dagen zou gaan werken. Maar wat bleek..ik werd in een soort opslaghok gezet. Ik mocht geen contact hebben met mijn collega’s en ik kreeg ook gewoon geen werk. Dit heb ik een aantal weken toch volgehouden (hoe dom?! Maar ik dacht ik moet me niet aanstellen..). Uiteindelijk wilde hij me alsnog ontslaan en hebben we er een advocaat op gezet. Dit hele proces ga ik niet helemaal uitschrijven maar vanaf dat moment kwam ik dus definitief thuis te zitten. Ik kon niets anders meer dan huilen, mezelf uit bed slepen voor mijn dochter, huilen, slapen en wachten tot mijn man thuis kwam zodat hij wat zorg over kon nemen. Ik kon niet meer normaal boodschappen doen. In de supermarkt vergat ik spontaan wat ik ging halen, zelfs als ik een lijstje bij mij me had. Dan stond ik daar en draaide alles om me heen en dacht ik dat iedereen in de supermarkt mij aanstaarde en mij stom vond en boos op me was. Het gevolg was een paniekaanval. Zweten, darmen die op hol slaan, hartkloppingen, hyperventilatie doodeng! Verder was stilzitten voor mij ook een hele uitdaging geworden. Ik voelde constant spanning in mijn hele lichaam. Een gekke tinteling die gaat van je kleine teen tot je pink en weer terug. Maar ondanks de onrust kwam er huishoudelijk werkelijk niets uit mijn handen. Heel frustrerend.

Depressief?

Ik weet mijn ongelukkige, moedeloze gevoel aan de hele werkgever situatie. Daarom heb ik nooit iets verteld aan de kraamzorg/verloskundige/consultatiebureau. Misschien hadden zij wel eerder ingegrepen als ik wel had verteld wat ik voelde en dacht. Ik heb nooit een seconde gedacht dat ik weleens depressief zou kunnen zijn. Dan ben je toch niet in staat een kind te verzorgen? Dan lig je toch alleen maar huilend in bed onder je dekens? Niet dus. Behalve mijn man, die uiteraard wel zag dat het niet goed ging, heeft nooit iemand iets gemerkt.

EMDR Behandeling

Onder lichte dwang van mijn man en advocaat ben ik uiteindelijk toch naar de huisarts gegaan. Daar zat ik dan..hij vroeg wat hij voor me kon doen en ik kon niets anders dan huilen en zeggen dat ik dat niet wist maar dat ik naar de huisarts moest van mijn man en advocaat. Na een paar weken een wekelijkse afspraak bij de huisarts adviseerde hij me toch naar een psycholoog te gaan. Samen met de psycholoog heb ik weer een soort dagschema opgepakt om iets meer overzicht en rust te creëren. Ook heb ik daar een EMDR behandeling gehad om de gebeurtenissen in mijn kraamtijd te verwerken. Ik had echter niet het gevoel dat hij me echt begreep. Zelfs van mijn psycholoog hoorde ik: maarja ik ben ook niet altijd blij! En toen ik bij één van de laatste behandelingen aangaf dat ik niet het idee had dat ik het alleen ging redden zei hij: nou dat zal wel loslopen toch? Dit soort opmerkingen, juist van een psycholoog, deden mij geloven dat ik me dus echt zat aan te stellen. Na 12 gesprekken waren mijn uren uit de zorgverzekering op en gaf hij aan dat hij verder niets meer voor me kon doen. Doei en tot ziens. Geen advies over wat te doen. Met geen woord heeft hij gesproken over een postpartum depressie. Mijn dochter was inmiddels ongeveer 8 maanden oud.

Leven in een bubbel

Ik heb het toen een 2 weken volgehouden zonder psycholoog maar ik voelde dat het echt niet goed ging. Ik voelde me nog steeds diep ongelukkig en ik beleefde alles alsof ik in een bubbel zat en naar de hele situatie om mij heen keek. Een dag beginnen was nog steeds elke dag moeilijk en echt plezier ervaren kon ik ook niet. Het is moeilijk te omschrijven maar mensen die zich ook zo voelen weten wat ik bedoel. Natuurlijk zag ik dat het goed was als mijn dochter ging omdraaien, kruipen, klappen en dat soort dingen. Maar een echt trots gevoel had ik niet..ik keek ernaar alsof het een kind van iemand anders was. Dan denk je ook alleen maar “goh wat knap joh!” en je gaat weer door. Ik wist dat dit niet goed was en ergens vond ik de wilskracht om er iets aan te doen. Weer belde ik de psycholoog en hij verwees me toen door naar psychotherapie.

Postpartum Depressie

Een week na de eerste verjaardag van mijn dochter kon ik daar terecht. Na mijn ervaring met de psycholoog ging ik er wel heel erg op mijn hoede naartoe. Maar wat een ander vak is psychotherapie! Het was precies wat ik nodig had. Na een paar maanden (ik ben niet zo’n beste prater en heb weinig vertrouwen in andere mensen) voelde ik me veilig genoeg om mijn ware gevoelens en gedachten rondom mijn zwangerschap en dochter uit te spreken. Zij was de eerste die tegen me zei dat ik een postpartum depressie had. Mijn dochter was toen dus 1 jaar oud! Ze adviseerde me antidepressiva. Dit heb ik geweigerd omdat ik het domweg eng vond om te gebruiken. De bijwerkingen, het nog meer afgevlakte gevoel..ik durfde het niet aan. Ze gaf aan dat ze het onverstandig vond maar ze zou me wel blijven helpen en respecteerde mijn keuze. Door heel veel te praten over het verleden, mijn kraamtijd en het heden en nog een EMDR behandeling tegen mijn woede tegenover mijn inmiddels ex-werkgever merkte ik dat ik heel langzaam weer wat energie kreeg. Af en toe merkte ik zelfs dat ik het zomaar een hele dag naar mijn zin had gehad! Ik schrijf dit zo even makkelijk op maar dit proces heeft ruim een jaar geduurd nadat ik met de psychotherapie begonnen ben. Vorig jaar januari ben ik op advies van mijn therapeute een training mindfulness gaan doen. Als ik nog steeds geen medicatie wilde slikken dan was dit misschien een goed alternatief zei ze. Dit bleek ook precies te zijn wat ik nodig had. Leren minder streng te zijn voor mezelf, accepteren wat er is gebeurd en hoe dingen nu op dit moment zijn. Ook bij de mindfulness heb ik paniekaanvallen gehad. Je wordt geconfronteerd met jezelf. Maar door dit intensief toe te blijven passen leerde ik langzaam weer te ontspannen. Maar ook de ervaring om van anderen te voelen dat het goed is zoals je bent deed me goed. Ik voelde me eindelijk gehoord en begrepen.

Donkere dagen worden lichter

Langzaam werden de donkere dagen iets lichter en merkte ik dat ik af en toe zelfs 2 of 3 dagen energie had! Zo klom ik langzaam uit een heel diep dal met hulp van mijn man, mijn therapeute en de mindfulness. Ik kan sinds dat mijn dochter 2 jaar is intens genieten van haar. Ik heb gehuild toen ik dat voor het eerst voelde..eindelijk! Ik was geen slechte moeder! Ik hield dus wel degelijk van haar! Ik kan nu na bijna 3 jaar eindelijk zeggen dat ik niet meer depressief ben. Ja, ik heb nog paniekaanvallen en ja ik heb nog hele donkere weken af en toe. Maar de waas is weg uit mijn hoofd. Ik kan weer helder nadenken, ik kan genieten van het leven. Ik kan weer boodschappen doen en bovenal: ik kan weer voelen. Ik voel verdriet en woede..maar ik voel ook weer de intense liefde voor mijn man en dochter. Dit heb ik heel lang niet gevoeld..je leeft echt op je eigen eilandje, onbereikbaar voor andere mensen.

Puinruimen

Ik ben nu in een soort “eindfase” beland met de therapie. Vergeet niet dat het woord “fase” in therapeutenland gerust nog een jaar kan duren, iets wat ik zelf gewoon lekker negeer. Nu ik in wat rustiger vaarwater ben gekomen besef ik pas hoe zwaar de afgelopen jaren zijn geweest. Wat is er in hemelsnaam allemaal gebeurd? En hoe kan het dat ik nog overeind sta en het nu best goed met me gaat? Ik heb het gevoel dat ik nu aan het puinruimen ben. Een depressie, in wat voor vorm dan ook, eist nogal wat van je relatie. Ook mijn man heeft het heel zwaar gehad en ook bij hem komt het nu allemaal pas naar boven. We kunnen weer ademhalen..maar we moeten elkaar ook weer vinden. Ik moet ook puinruimen bij mezelf. Mijn verleden accepteren, mezelf accepteren en zorgen dat ik sterk genoeg ben om herhaling te voorkomen. Dit is geen pretje maar het moet. Ik heb nu nog 1 jaar voordat mijn dochter naar school gaat en haar eigen leventje gaat starten (nou ja, zo voelt dat als ze straks zo vaak van huis is :D). Ik ga hier heel bewust van genieten en zo veel mogelijk tijd met haar doorbrengen.

Uiteindelijk komt het allemaal goed en krijg ik er veel voor terug zegt men. Wat dat precies is dat weet ik nog niet, daar hoop ik snel achter te komen.

Note: wat ik wil benadrukken is dat ik er wel uitgekomen ben zonder medicatie maar dat dat niet voor iedereen het geval hoeft te zijn. Ik wil absoluut niet pleiten tegen antidepressiva, voor mij voelde dat alleen niet goed. Wordt het je geadviseerd neem dit dan heel serieus en gebruik het gewoon als het goed voor je voelt.

Lieve Sandra, dankjewel voor het delen van je verhaal. Ik ben heel dankbaar dat je dit wilde doen omdat dit een onderwerp is dat mij aan het hart gaat. Mensen die mij langer volgen weten dat ik ook een prenatale/postnatale depressie heb gehad, en ik vond het bizar om te lezen hoe een aantal van de klachten die jij beschreef overeenkomen. Wat oprecht fijn dat je hebt kunnen voelen hoe het is om intens van je dochter te genieten, dat is het mooiste wat er is! Zeker wanneer je hebt gedacht dit nooit te kunnen voelen. Nogmaals heel erg bedankt en ik wens jou en je gezin het allerbeste voor de toekomst.

Gerelateerde berichten

Persoonlijk: Prenatale Depressie

Prenatale depressie of een postnatale?

Documentaire Roze Wolk