Elke zondag mag ik een verhaal delen van een lezer over wat haar leven ingrijpend heeft veranderd. Dit keer het verhaal van Henriëtte waarin zij vertelt over de geboorte van haar derde zoon en hoe artsen haar vertelden dat zij en haar man afscheid moesten nemen. Inmiddels is haar zoon 13 jaar oud.
Heb jij ook een verhaal dat je wil delen omtrent gezondheid, zwangerschap, bevalling, familie, gezin? Heel graag! Dit kan eventueel anoniem. Voor meer info mag je mij mailen op info@twinkelbella.nl
Gillende sirenes
Met gillende sirenes wordt een kindje binnengebracht . Gelijk ontfermt zich een hele grote groep mensen om dit kindje en wordt hij zo snel mogelijk vervoerd naar de intensive care. Het begin van een gevecht voor het leven van dit kindje. Terwijl de tweede ambulance de moeder binnen brengt staat het leven van de vader even op zijn kop. Een onbekende plek , mensen die je voorbij rennen in de hectiek, waar moet je heen? Zijn gevecht begint nu al in zijn hoofd. Hoe tref ik ze aan?
De moeder wordt naar een kamer gebracht zo ver achterin de gang. Ver weg van alle lieve geluidjes van andere pasgeboren kindjes. Terwijl iedereen heen en weer rent de eerste dagen, en zich zorgen maakt verandert er ook iets op die kamer, ver achterin de gang.
De rode bokshandschoenen
Zodra ze binnen lopen kunnen ze er niet omheen. Ze vallen op, de twee rode bokshandschoenen. Te midden van slingers en kaartjes en een foto op een nachtkastje lijkt het net of ze niet op de juiste plaats hangen.
In de kamer staat een bed met daarin een jonge vrouw die net bevallen is van haar derde kindje. De foto op het nachtkastje is van haar net geboren zoon. Mensen lopen in en uit en kijken verbaasd omhoog naar die rode bokshandschoenen en durven niets te vragen. Durven niet op de foto te kijken die zo mooi daar staat. Ze kijken na de slingers en dan naar het gezicht van de vrouw in bed en de man die naast haar zit. Hun ogen verraden wat ze denken en een enkeling durft zich uit te spreken. Sommige staan met een traan in de ogen.
Als ze kijken naar de ouders zien ze iets bijzonders in de ogen, een glimp, een schittering van hoop en liefde. Natuurlijk zijn er zorgen maar ze hebben een enorme rust over ze heen. Deze ouders hebben een besluit genomen om het grootste cadeau in hun leven te vieren. Om te gaan “knokken” voor hun zoon die op de IC verblijft die moet vechten voor zijn leven. Een leven waarvan de artsen zouden zeggen dat hij geen dag oud zal worden , hooguit een week.
Zijn naam is Noah
Zijn ouders vertellen aan iedereen dat zijn naam Noah, “hoop” betekent en dat ze net zoals die rode bokshandschoenen zullen knokken voor zijn leven.
Terwijl een enkele arts zicht durft uit te spreken en vertelt dat ze afscheid moeten nemen van hun zoon. Hij brengt ze dagelijks naar een speciaal ingericht kamertje in het ziekenhuis waar allerlei mandjes staan. Hij vertelt hen ze te bekijken, de informatie die er op tafel ligt door te nemen. Het waren de zwaarste minuten, uren op dat kamertje maar de ouders besloten om nu niet de informatie te lezen of zelfs een mandje uit het schap te halen. Ze bleven zich focussen op hun grootste cadeau. Hun jongste zoon. Zijn leven.
Zien ze dan niet, dat hun zoon aan allerlei apparatuur verbonden is, slangetjes heeft over zijn hele lichaam? Ja, dat zien ze wel. Alleen weten ze ook dat de geboorte van een kindje uniek is en ze geloven ook dat dit kindje speciaal aan hen is gegeven. Dat zij er voor mogen zorgen. Ook als het even anders gaat.
De kamer zal een kamer van hoop, van liefde worden en van het samen knokken voor dit jonge leventje.
Liefde en hoop
Mensen buiten de deur, horen gezang, horen mensen lachen er wordt gebeden. Bezoekers maar ook de verpleegsters en artsen willen een glimp opvangen om te zien wat er zich afspeelt in die kamer die helemaal achterin de gang ligt. Een kamer die gevuld is met liefde en hoop. Ze worden geraakt en het is een plek waar lief en leed gedeeld wordt. Waar samen geknokt wordt, symbolisch, maar met zo ontzettend veel waarde dat we je nu kunnen vertellen dat dit jongetje leeft! Wij vieren zijn leven elke dag en de rode bokshandschoen?
Die hebben nog steeds een prominente plek in huis. Want elke dag “knokken” we voor zijn en dat leven van al die andere kinderen met een beperking. Dat ze gezien mogen worden. Uniek zoals ze zijn!
Meer lezen over Noah? Volg hem op zijn Facebook pagina!
Lieve Henriette, Dankjewel voor jouw verhaal over je prachtige zoon Noah. Vol bewondering heb ik zijn Facebookpagina bekeken. Wat prachtig wat hij, en jullie samen, allemaal doen! Heel bijzonder. Ga vooral door met al het moois dat jullie doen. Veel liefs Saskia
Silvy Reageren
Wat een emotioneel verhaal… Ik pink een traantje weg hoor! Als zorgkundige wou ik dat ik ook een glimp had opgepikt van dat kamertje, wat moet daar een speciale sfeer gehangen hebben zeg… Veel succes in jullie strijd! Geniet van elke dag en blijf vooral knokken!
Onlangs geplaatst door Silvy: De stempel van mijn ziek zijn, Iris
Henriette Reageren
Lieve Silvy,
Dank voor je reactie. Ik hoop dat je in je werk anderen kan blijven bemoedigen met positieve woorden. Ook al ervaar je het soms niet zal dat blijven hangen .
Over beperkingen ombuigen in mogelijkheden is ook het prentenboek Bijzonder geschreven. Een aanrader voor je en de mensen waarmee je in aanraking komt