De zwangerschap van Daphne: Na 10 jaar spontaan zwanger!

Elke week op donderdag staat er hier op mijn blog een zwangerschapsverhaal klaar. Elke verhaal vind ik ontzettend mooi en bijzonder om te mogen plaatsen maar bij dit verhaal heb ik toch wel een extra traantje moeten wegpinken. Daphne werd na tien jaar proberen om zwanger te worden spontaan zwanger! Vandaag deelt zij dit bijzondere verhaal met jullie!

De zwangerschap van Daphne

Wij zijn getrouwd in 2004 en hadden de hoop dat er al snel een kleintje onderweg zou zijn. Alleen dat was helaas niet het geval, en wij zijn eind 2005 in het ziekenhuis gestart met onderzoeken etc. In 2006 zijn we vervolgens gestart met IUI behandelingen, later werd dit gevolgd door IVF/ICSI. Alles bij elkaar zijn we tot april 2013 onder behandeling geweest. Iets meer dan 7 jaar vruchtbaarheidsbehandelingen, wel heel bewust met tussenpauzes, omdat het mentaal en lichamelijk erg zwaar was met alle hormonen en teleurstellingen.

IVF/ICSI

In die 7 jaar heb ik 3 miskramen meegemaakt, in augustus 2006, februari 2008 en augustus 2009. Ook dat hebben we iedere keer een plaatsje moeten geven. Omdat mijn man en ik niet oneindig door wilden blijven gaan met de behandelingen hadden mijn man en ik afgesproken om maximaal 3 IVF/ICSI behandelingen te doen. Helaas mislukten alle drie de pogingen. Op dat moment (april 2013) is het ontzettend moeilijk om bij je besluit te blijven omdat je kinderwens zo enorm groot is. Maar al het verdriet, de pijn, de hoop, de teleurstellingen, de hormonen, de spanning het was genoeg geweest! Een heel moeilijk besluit maar het was tijd om te stoppen en ons erbij neer te leggen dat onze grootste wens nooit in vervulling zou gaan (terwijl ik dit nu schrijf stromen de tranen weer over mijn wangen). Een periode van verwerken volgde en dat was zwaar! Zeker als in je omgeving baby’s worden geboren.

Reis naar Australië

Mijn man en ik hadden besloten om in augustus 2014 een verre vakantie te maken naar Australië. Door de voorbereidingen hiervan en de reis zelf hebben we alles een plekje kunnen geven. We waren gelukkig met elkaar en dat was het belangrijkste!  Op onze zolder stonden nog een hoop spullen, oud speelgoed van vroeger en babyspulletjes die we hadden gekregen van mijn zus. In oktober 2014 hebben we alles hiervan weggegooid als laatste stap van het verwerken. Het was klaar!

Uitblijven van de menstruatie

Tot in december 2014 mijn menstruatie uitbleef. Ik heb dagen rondgelopen met de gedachte ‘zou het dan toch’. Maar ik durfde het niet hardop te zeggen. Uiteindelijk heb ik op 23 december 2014 een zwangerschapstest gekocht die we de volgende dag samen zouden doen. Mijn man was heel erg bang dat dit weer alles zou oprakelen bij mij en bleef maar zeggen dat het niet zo was. Maar ook hij wilde zekerheid dus die test gingen we doen. Tja en die bleek niet te werken…. Het was zo’n digitale test maar die deed dus niets. Mijn man moest naar het werk en dus ben ik later een nieuwe test gaan kopen en heb die alleen gedaan.

Zwanger! Zou het nu echt?

Ik stond daar te staren naar een staafje dat aangaf dat ik zwanger was!! Nee, dat kon niet. Nog een keer de gebruiksaanwijzing erbij, heb ik de test goed uitgevoerd?? Dit kan echt niet!? Ik heb toen de huisarts gebeld, die uiteraard op de hoogte was van ons verleden, en mocht meteen komen. De assistente heeft nog een test gedaan en het was toch echt waar, ik was zwanger! Ik heb vervolgens nog een poos bij de assistente in het kamertje gezeten want ik kon het echt niet bevatten, ik was echt in shock. Hoe kon dit nou na al die jaren!! Zo maar spontaan!!
Ik heb mijn man gebeld toen ik in de auto zat en ook hij was helemaal van de kaart. Die heeft de rest van de dag niet heel veel werk uit handen gekregen. Ik weet niets meer van de terugweg van de dokter naar huis, ben thuis op de bank gaan zitten, zo werd het avond en kwam mijn man thuis. We waren allebei nog in shock en konden het niet bevatten. En dan komt het besef dat het zo is en is er ook meteen de angst dat het weer mis zal gaan.

Bloedstollingsafwijking

Na onze derde miskraam is destijds onderzocht waarom het iedere keer mis ging. Daar is een bloedstollingsafwijking uitgekomen, het is niet zeker dat dat de reden was voor de miskramen maar er is toen gezegd dat bij een evt. volgende zwangerschap ik bloedverdunners zou moeten slikken. Dus die heb ik van de huisarts ook gekregen en ben ze meteen gaan slikken.

Leven op zijn kop

Maar goed het was inmiddels kerstavond (24 december 2014) en wij hadden het meest mooie kerstcadeau ooit gekregen! Nu moest het alleen nog goed blijven gaan…. En ook moesten we alles een plek geven, ons hele leven was binnen 1 dag tijd echt op z’n kop gezet. Wat een spanning bouwde zich op!! Enkele dagen later had ik wat bloedverlies en ik dacht ‘zie je wel daar gaan we weer’. Met trillende handen heb ik de verloskundige gebeld en we konden meteen komen. Zij waarschuwde ons dat het mogelijk was dat ze op de echo nog geen hartslag zou kunnen zien omdat ze zwangerschap nog zo pril was. Maar ze zou het proberen en daar zagen we het mooiste kloppende hartje wat er bestaat! Alles zag er goed uit! De spanning zakte weer even weg. Maar deze bouwde zich weer razendsnel op, ik durfde bijna niet te bewegen uit angst dat het mis zou gaan. Het enige wat ik kon denken was ‘als het deze keer weer misgaat hoe komen we daar dan weer overheen’.

Professionele hulp

Uiteindelijk hebben we bij de verloskundige aangegeven dat de spanning niet te doen was en mochten we elke week op controle komen en zelfs soms 2x in de week. Wat hebben we aan die kanjers veel steun gehad!! Ondanks de controles bij de verloskundige had ik heel veel moeite om alles te verwerken wat er gebeurde en heb ik in overleg met de verloskundige gekozen voor professionele hulp van een psycholoog. Daar had ik elke week een gesprek wat gelukkig heel goed heeft geholpen.
Wat een mijlpaal was het toen we de 12 weken hadden gehaald en alles goed was met ons kleintje. We hebben het toen iedereen verteld en de reacties waren overweldigend! Alleen waren wij nog niet zover om ook over namen of een babykamer na te denken. Nee, eerst de 20 weken echo afwachten! Als die goed zou zijn dan zouden we voor babyspulletjes gaan kijken. We bleven zo voorzichtig, nog steeds bang dat het mis zou gaan en ons kleintje van ons weggenomen zou worden.

20 weken echo

De 20 weken echo was uitstekend, alles was goed. Op naar de babywinkel!
Eenmaal in de winkel voelde ik me niet op mijn gemak, ik hoorde daar niet te zijn, het klopte niet. Wat een tegenstrijdig gevoel was dat!  Desondanks hebben we spullen uitgezocht, maar ik wilde niets mee naar huis. Nee, ook de spullen die op voorraad waren niet. Zelfs geen klein knuffeltje van Nijntje! In mijn hoofd bleef het maar spoken, het gaat vast mis als ik iets mee neem. Zo heb ik me werkelijk door de weken heen geworsteld, letterlijk aftellend naar de grens dat ons kleintje levensvatbaar zou zijn. En iedereen zei maar dat ik moest genieten…. Heel soms lukte dat ook, als ik ons kleintje voelde bewegen. Maar o wee, als ik dan een aantal uren niets had gevoeld. Dan was ik weer heel bang! Ik kreeg het maar niet rustig in mijn hoofd.

De geboorte van Jikke

De verloskundige had in overleg met de gynaecoloog besloten dat onze zwangerschap niet over de 40
weken heen zou gaan vanwege de spanning. De bevalling zou sowieso eerder ingeleid worden. Echter ons kleintje had andere plannen! Die was in de laatste weken nog continue aan het draaien, zelfs toen de inleiding al was gestart. En uiteindelijk is ons dochtertje Jikke via een keizersnede geboren op 14 augustus 2015. Het allermooiste moment van ons leven!! Eindelijk was ze bij ons en konden we haar vasthouden! Inmiddels is ze 1 jaar oud en is ze het mooiste wat ons is overkomen, we zijn dolgelukkig met haar! In mijn hoofd is het gelukkig weer rustig al heeft dat ook na haar geboorte wel even geduurd.

Maar wonderen bestaan!! Dat is een ding wat zeker is!

Dankjewel Daphne voor het delen van jouw bijzonder inspirerende verhaal. Ik wens jou en je gezin het allerbeste toe!

Wat vind jij van dit bijzondere verhaal?