Carine kreeg een kindje van haar ex vriend (alleenstaande moeder)

Elke zondag mag ik een verhaal delen van een lezer over wat haar leven ingrijpend heeft veranderd. Dit keer het verhaal van Carine waarin zij vertelt over de moeizame relatie met haar ex vriend en de zwangerschap die hier op volgde.

Heb jij ook een verhaal dat je wil delen omtrent gezondheid, zwangerschap, bevalling, familie, gezin? Heel graag! Dit kan eventueel anoniem. Mail mij op info@twinkelbella.nl

Relatie via Tinder

In 2015 heb ik een relatie gekregen met een jongen die ik heb leren kennen via Tinder. Tijdens deze relatie ben ik er achter gekomen dat hij veel problemen had. Alleen: iedereen heeft problemen dus ik vond het in eerste instantie geen reden om te zeggen dat ik niets met hem wilde. Zo had hij een alcohol- en gokverslaving, had vaak ruzie met zijn ouders en had hij schulden die hij had opgelopen tijdens vorige relaties. Ook werkte hij niet omdat hij een WAJONG uitkering kreeg. In 2017 kreeg ik mijn eigen huis en is hij er bij in komen wonen. Toen begon ik me steeds vaker aan steeds meer dingen te ergeren.

Zelf was ik veel weg voor mijn werk waarvoor ik veel moest reizen door Nederland, België en soms ook Duitsland. Het was een variërende baan met wisselende tijden. Soms ging hij mee als het zo uitkwam dan was het gezellig. Maar als hij niet mee ging dan was hij thuis. Hij was een buiten mens en zat graag aan de waterkant te vissen. Met het mooie weer was hij hier dan ook te vinden en werd er niets in het huishouden gedaan. Hij leefde van de leuke dingen in zijn leven en deed alleen iets als het hem goed uitkwam. Als ik dan laat thuis was van mijn werk dan kon ik vaak nog eten koken voor ons, de afwas doen, kleding wassen, schoonmaken, etc. Terwijl hij aan het gamen was, vissen, tv kijken of iets anders deed wat hij leuk vond.

Hij heeft wel geprobeerd om werk te zoeken maar doordat hij geen diploma’s heeft was dit lastig. Magazijnwerk was dan vaak het enige wat hij kon krijgen. Dit hielt hij vaak maar een week vol en stopte er toen alweer mee omdat hij het niet leuk vond om te doen. Doordat hij hierdoor bij het UWV regelmatig moest wijzigen dat hij werk had, dan weer niet, dan weer wel, etc. kwamen er weer brieven binnen waarin stond dat hij een boete had omdat hij niet op tijd zou hebben doorgegeven dat hij werk had. Terwijl ik hier altijd bij heb gezeten als hij dit deed. Ik was me hierdoor steeds aan het afvragen of hij wel eerlijk tegen mij was.

Een avondje samen film kijken zat er niet in omdat hij alleen maar naar één en dezelfde serie keek, dag in dag uit. De films die ik leuk vind wilde hij niet kijken. Wij begonnen steeds vaker langs elkaar heen te leven. Hij wilde niet meer mee naar verjaardagen, en ik begon mij steeds vaker alleen te voelen. Toen ik uiteindelijk 2 banen had om ervoor te zorgen dat alle vaste lasten betaald konden worden, hij nog steeds nergens moeite voor deed, en zijn uitkering er telkens weer met een week doorheen jaagde heb ik de relatie verbroken.

Het aparte was dat hij de dag hierna meteen een fulltime baan had en een afspraak had gemaakt om te stoppen met zijn alcoholprobleem. Waardoor ik mij afvroeg waarom kon het niet toen we nog wel bij elkaar waren en moet ik het uitmaken voordat het wel kan.

Zwanger!

Een paar weken later kwam ik erachter dat ik zwanger was. Mijn eerste reactie was: moet ik nu blij zijn of niet. Ik heb altijd een kinderwens gehad maar door de situatie kwam het binnen als een bom. Ook toen ik het aan mijn ouders en mijn broers vertelde was het eerst ongeloof voordat er blijheid kwam. Hierdoor kon ik zelf in het begin ook niet blij zijn. Ik wist door alle drukte die ik had met mijn werk niet hoever ik al was en dacht zelf op dat moment aan ongeveer 12 weken. Dat was al een heel eind. Eenmaal bij de verloskundige kreeg ik een echo om te kijken hoever ik was. Hierop was alleen nog niets te zien. Het kon dus twee dingen betekenen. Of het was al een miskraam of ik was minder ver dan dat ik dacht. Eén week later was er nog een echo gepland om dit te kunnen bevestigen. De dag na de eerste echo begon ik te bloeden. Hierdoor dacht ik dan is het dus al een miskraam. Dit was een heel dubbel gevoel. Ik hoefde mijn ex namelijk niet te vertellen dat ik zwanger was maar mijn kinderwens ging niet door. De controle echo een week later wilde de verloskundige wel laten doorgaan om te kijken of mijn lichaam er zelf vanaf kwam. Een maal op de bank voor deze echo liet het juist het tegenovergestelde zien. Er was een kloppend hartje te zien, ik was toch zwanger maar dan pas vijf  weken. Een paar dagen later kreeg ik een hevige bloeding. Toch een miskraam dacht ik. Na een belletje naar de verloskundige mocht ik langskomen en bleek het hartje nog altijd te kloppen. Er was niets aan de hand.

Zwangerschap wel vertellen of niet?

In de weken die daarna volgde was mijn strijd moet ik het mijn ex wel vertellen of juist niet. Wanneer moet ik het hem vertellen en hoe. Want hij woonde ruim een uur reizen met de auto bij mij vandaan. Dus langsgaan was niet het makkelijkste idee. Ik wilde wachten tot ik tien weken was doordat ik steeds bloedingen had en het dus erg onzeker was. Ik wilde hem niet belasten met iets wat misschien niets zou worden. Uiteindelijk heb ik het hem bij zeven weken al verteld omdat ik zelf met de strijd bleef zitten. Ik heb het via de telefoon gedaan eerst nam hij niet op want hij had mij niets te zeggen en hij wilde ook niet horen wat ik te zeggen had. Hij liet me geen andere keus dan hem een app te sturen en hem daarin te vertellen dat ik zwanger was. Een paar minuten later belde hij me op waarop zijn eerste reactie was; Is het wel van mij.

Tijdens dit gesprek ging het op en af. Hij wilde er eerst wel voor gaan maar meteen daarna wilde hij er niets mee te maken hebben. Dan wilde hij overal bij zijn, bij alle afspraken die ik maar had. Oftewel hij begon meteen met eisen te stellen. Alles of niets zei hij. In de dagen die erop volgde kwamen bij hem de woorden abortus in de mond. Dat is iets wat ik nooit zou kunnen, het weg laten halen. Maakt niet uit van wie het is, dit zou ik nooit over mijn hart kunnen krijgen.

Ondertussen had hij alweer een relatie met een ex van hem waarvan hij mij altijd vertelde dat hij een hekel aan haar had en nooit meer wat met haar te maken wilde hebben. Het was toch altijd maar ruzie met haar. Maar ondertussen was hij ook steeds naar mij aan het appen dat hij mij terug wilde en mij niet uit zijn hoofd kon krijgen. Hier werd ik boos om en reageerde niet op zijn bericht waardoor het een aantal maanden stil is geweest. Rond de 20 weken echo kreeg ik weer een bericht van hem. Weer met dat hij me miste, terwijl hij nog steeds een relatie had. Ik heb hem gezegd dat hij maar eens moest beginnen met eerlijk zijn tegen zichzelf. Ik wilde hem niet terug maar wilde weten in hoeverre hij betrokken wilde zijn bij de zwangerschap, geboorte en uiteindelijk ook de opvoeding van zijn kind.

Het maken van afspraken

Hij wilde er wel bij betrokken worden en we gingen en afspraak maken zodat hij mee kon naar een echo. Hij had vrij geregeld van zijn werk maar kon geen vervoer regelen. De trein was te duur. Ik had nog voor hem uitgezocht waar hij een dagkaart kon halen voor de trein omdat dit wel goedkoop was in vergelijking met een retourtje. Hij ging regelen dat hij kon komen, en tot de dag voor de echo bleef hij zeggen dat hij geen geld had. Uiteindelijk heeft hij niet meer laten weten dat hij niet zou komen, terwijl ik daar wel op rekende. Pas de volgende dag kreeg ik een bericht waarin stond, sorry ik heb er alles aan gedaan om te komen maar kon het geld niet bij elkaar krijgen. Na een belletje met hem had hij zichzelf versproken en bleek dat hij wel geld had en heb ik een heleboel verwijten naar mijn hoofd gekregen over wat ik wel en niet had gedaan of moest doen. Ik had namelijk een vruchtbaarheidstest gedaan volgens hem en had het gepland om zwanger te worden. Daarnaast mocht ik geen oppas voor het kind hebben en moest ik de eerste drie jaar maar thuis blijven om voor het kind te zorgen. En hij was al aan het bepalen wie het kind wel mocht zien en wie niet. Ik wist dus op dat moment wel wat voor hem belangrijk was en dat zijn manier van opvoeden niet overeen zou komen met de mijne.

Toch bleef hij zeggen dat hij langs wilde komen. Uit fatsoen hielt ik hem op de hoogte van de afspraken maar had me er wel op ingesteld hij komt tocht niet en uiteindelijk hoorde ik steeds minder van hem.

De bevalling

Op de dag van de bevalling heb ik hem laten weten dat het ging gebeuren door hem te bellen. Hij nam alleen niet op. Het was dan ook midden in de nacht, en zijn telefoon zal zoals gewoonlijk op stil hebben gestaan. Toen de weeën in de ochtend meer op gang kwamen heb ik hem een app gestuurd die zou hij dan lezen als hij wakker werd. Maar zijn reactie was of ik niet een dag eerder kon vertellen dat ik ging bevallen zodat hij er met zijn werk rekening mee had kunnen houden. Ik moest hier erg om lachen want iedere werkgever zou je vrij geven om bij de bevalling van je kind te zijn. Maar werk bleek dus belangrijker. De bevalling kwam hierna ook snel op gang en hij had het qua reistijd ook niet meer kunnen redden om op tijd te zijn. Ik heb hem vervolgens wel een foto gestuurd van zijn kind die was geboren en die ging meteen op zijn app rond en was hier ook zijn profielfoto geworden.

Hij wilde de volgende dag langskomen maar ik moest nog in het ziekenhuis blijven. Doordat het onzeker was of ik wel of niet naar huis mocht vond ik het prettiger als hij een dag later zou komen. Weer had hij vrij geregeld en ook vervoer geregeld en hij zou dus echt komen om zijn kind te bezoeken. Maar niets bleek minder waar en hij stuurde een berichtje ‘s avonds dat hij niet kon komen omdat er een zieke op zijn werk was en ze geen vervanger hadden. Hij moest dus werken en kon niet komen en hij vroeg of hij een andere keer kon komen. Ik was hier erg boos, verdrietig en teleurgesteld om. Ik stuurde hem dan ook een bericht dat ik wel weer hoorde wat belangrijker was en hij maar moest laten weten als hij tijd had om te komen. Een paar dagen later kreeg ik weer ’s avonds laat een bericht dat hij weekend had en twee dagen vrij was en wel kon komen een van die dagen.

Na niet te hebben geslapen en in dubio te hebben gezeten heb ik hem een bericht gedaan wanneer hij welkom was. Echter had hij nooit bevestigd of hij wel of niet zou komen. Op de dag dat hij mocht komen is hij dan ook niet geweest en dat was ook het laatste wat ik van hem heb gehoord. Wat mij ondertussen het meest zeer doet is dat hij wel aan het pronken is met zijn kind terwijl hij er niet naar om kijkt. Of hij ooit een rol gaat spelen in zijn leven is onbekend maar mijn mening is nog steeds en altijd geweest dat ik nu mijn ex maar ook later mijn kind niet wil ontzeggen om elkaar te zien.

Ik heb er voor gekozen om mijn kind alleen op te voeden en SAMEN gaan wij dit redden met alle hulp die ik van familie en vrienden krijg. Ik zou mijn kind voor geen goud meer willen missen.