Simone haar baby moest gereanimeerd worden

Tijdens de bevalling wilde de ruggenprik maar niet werken, de centimeters wilden maar niet komen, tot aan een hartje toe die niet meer klopte… Na 18,5 uur weeën vond Justin zijn hartje het wel welletjes geweest en stopte. Toen brak de grote paniek uit. Ineens stond de kamer vol met verpleegsters en gynaecologen. De laptop naast mij die de hartslag aangeeft werd dicht geklapt. Het gaf geen signaal meer aan. Een spoedkeizersnede zou geen optie meer zijn, daar was het te laat voor. Persen Simone persen! Dat ik op 8 cm ontsluiting bleef hangen maakte niks meer uit. Justin moest eruit! En wel nu! Ik kon niet meer, was dood op van ruim 18 uur heftige weeën te hebben gehad. Toen de paniek uitbrak kreeg ik een enorme adrenaline stoot en ging ik er 100% voor. Oma kreeg de opdracht direct foto’s te gaan maken, want daar was geen tijd voor.

Ik werd ingeknipt, en een grote vacuüm pomp werd het hoofdje van mijn zoontje geplaatst. Mijn man en moeder hebben mij verteld hoe de gynaecoloog ontzettend stond te trekken aan het kleine tere hoofdje van onze kleine baby. Hij trok zo hard, dat hij er de eerste keer afschoot. Na drie keer trekken, en een hoop gepers ondanks dat ik geen weeën had, werd onze kleine Justin geboren.

Op 24 januari 2010 om 18.33 uur is Justin ter wereld gekomen.Veel heb ik er niet van meegekregen, zo bleek ook op de bevalling’s foto’s. De enige foto die we in ons bezit hebben, is een foto dat hij op mijn buik ligt. Zijn vader knipt de navelstreng door terwijl er vier handen om het kleine lijfje heen zitten omdat zij hem zo snel mogelijk ter controle mee wilden nemen. Ik hoorde iemand in de verte schreeuwen, papa nu de navelstreng doorknippen en meekomen!! En weg was mijn pasgeboren zoontje, samen met mijn man.

Daar zaten we dan, ik was alleen met mijn moeder, geen verpleegster meer te bekennen. Iedereen was weg! Moest ik nu blij zijn? Of verdrietig? Zenuwachtig, dat was ik zeker. Wat zijn ze aan het doen met mijn kleine mannetje? Inmiddels was het al 20:00 en had ik nog steeds niemand gezien of gehoord. Ik was zelfs nog geen eens gehecht. In de tussentijd had ik wel beschuit met blauwe muisjes gekregen, maar of ik daar nou zo blij mee was.

Om 20:45 kwam de gynaecoloog binnen gewandeld.. Justin heeft het gered! De artsen hebben hem een kwartier moeten reanimeren. Na 10 min wilde de kinderartsen het eigenlijk opgeven, Justin had geen kans van leven meer. Toch wilde de gynaecoloog doorzetten en belde hij met spoed een derde kinderarts erbij. Later bleek dat deze lieve van de trap gevallen is, verkeerd met zijn voet terecht is gekomen, en daardoor zijn middenvoetsbeentje brak.

De gynaecoloog had de keuze gemaakt om door te gaan omdat Justin een vinger van mijn man vast hield, en zijn knokkels wit waren. Dit betekent dat er nog leven in een persoon zit. Omdat Justin mijn man zijn vinger zo hard vast had, konden ze absoluut niet stoppen met reanimeren. De 3e kinderarts heeft het reanimeren overgenomen en na 15 minuten in totaal is Justin zijn hartje gaan kloppen en heeft het op het huilen gezet.

Mijn man heeft dit allemaal meegemaakt, en kwam om 21:30 huilend en vol trots met een foto in de hand de kamer binnen gelopen. Kijk schat, onze prachtige zoon. Wij hebben toen allebei flink zitten janken! Jeetje, mijn zoon. Ik had hem nog helemaal niet gezien en hij is al 3 uur oud. Inmiddels lag Justin op de neonatologie afdeling en maakte het goed.

Zelf begon ik mij flink beroerd te voelen. Ik had zoveel bloed verloren dat ik alleen maar kon flauwvallen. Douchen lukte niet meer, dus werd ik gewassen en in een heerlijk schoon bed gelegd.

Om 23:15 kregen wij te horen dat Justin stabiel genoeg was en dat we even bij hem mochten gaan kijken. Dit was mijn eerste kennismaking met mijn zoon. Alleen was deze helaas van korte duur omdat ik mij steeds slechter begon te voelen.

Ik weet nog dat ik naar de wc moest, en dat ik dat dus maar even ging doen. ik dacht dat ik dit wel kon (eigenwijs he). Maar ook daar ging mijn lampje uit en kon ik gelukkig nog net aan het rode koortje trekken zodat het alarm af zou gaan. En daar lag ik dan op de grond..

Mijn familie heeft de hele avond met spanning op de gang staan wachten, maar ik kan mij niks meer herinneren van hun komst. Ook herinner ik mij niet dat ze uiteindelijk weer naar huis zijn gegaan.

Om 01:30 vroeg ik aan de verpleegsters waar mijn man was gebleven. Ik kreeg te horen dat ik daar al afscheid van had genomen, en dat hij naar huis is gegaan om te slapen. Hij had heel wat verwerken na deze helse reanimatie.

En zo is mijn hele nacht gegaan, om de 10 min viel ik  flauw en alle toeters en bellen gingen af. Steeds als ik wakker werd waren de verpleegsters met mij bezig. Katheter inbrengen, temperaturen, infuus aanbrengen, de hele nacht door. Vanaf de bevalling  had ik hoge koorts en dat was erg zorgwekkend.

Na 3 drie dagen in het ziekenhuis mocht ik dan eindelijk naar huis. In verband met hoge ontstekingswaarden moest Justin nog langer blijven. Ook kreeg hij nog een scan van zijn hoofd in verband met schade. Gelukkig volgde hij een paar dagen later. Alles zag er goed uit. Het zou kunnen zijn dat hij iets langer zou doen over leren lopen en praten maar we was niets om ons zorgen over te maken. Justin heeft een engeltje op zijn schouder gehad… letterlijk!

En toen kwam ik thuis te zitten. En die grote blauwe wolk? Die kende ik niet. Ik was proberen om te verwerken wat wij allemaal meegemaakt hadden. De kraamtijd vloog voorbij en manlief ging weer aan het werk. Daar zat ik dan, met een baby die niet een eerste flesje na de geboorte heeft gekregen maar een shot antibiotica. Mijn zoontje leefde een jaar lang op antibiotica en was constant ziek.

De maanden vlogen voorbij en ik merkte dat ik afzonderlijk ging leven, niets en niemand kon mij nog wat schelen, behalve Justin. Ik leefde tussen 4 muren, begon vrienden en familie af te stoten, en werken? Daar moest ik echt niet aan denken! Na een Jaar ben ik huilend naar de huisarts gestapt, ik trok het niet meer. Zijn diagnose was Postnatale depressie! Tja, dat wist ik ook wel. De arts verwees mij door naar een psycholoof maar daar zaten helaas zes weken wachttijd op.

Na de intake bij de psycholoog en twee afspraken verder kwam PTSS naar voren, Posttraumatische stressstoornis. De psycholoog vertelde mij over EMDR behandelingen (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) die hij zelf uitvoerde. De behandeling zou bestaan uit therapie waarbij ik een koptelefoon op zou krijgen, en piep toontjes zou horen. Als ik de koptelefoon op zou hebben moest ik denken aan het geen wat mij zo dwars zat. Na enkele seconden/minuten mocht de koptelefoon af, en zou de psycholoog vragen stellen. Vervolgens moest de koptelefoon weer op, om het zelfde ritueel te volgen. Dit alles 60 minuten lang! In het begin heb ik hier erg om moeten lachen. Pieptoontjes die mij beter zouden gaan maken? Wat een wazig gedoe!

Mij werd verzekerd dat ik na 3-5 behandelingen heel anders in mijn schoenen zou staan. Ik gaf het een kans en stemde er daarom mee in. De eerste 20 minuten deed de therapie mij niks! Ik werd er zelfs een beetje verveeld van. Totdat er hele andere vragen gesteld werden die niks met de bevalling te maken had. Vanaf dat moment heb ik de rest van de behandeling gehuild en gehuild. Het werkte! Mijn zonnetje ging schijnen, ik kon eindelijk weer andere gedachtes hebben dan alleen de bevalling en reanimatie.

Na de eerste behandeling had ik al duidelijk effect. Ik ging met een down gevoel naar binnen alleen zodra ik de deur uitstapte, ging na de behandeling mijn zonnetje weer schijnen. Voor het eerst na een jaar kon ik weer lachen! Ik Heb daarna nog 2 EMDR behandelingen gehad, en sindsdien zijn zowel mijn Postnatale depressie als Posttraumatisch stressstoornis compleet verdwenen. Ik durfde er zelfs weer over te praten. Wat voelde ik mij goed, ik stond reuze sterk in mijn schoenen en kon de hele wereld weer aan! Had ik dit maar eerder voorgelegd gekregen, dan was ik niet ruim een jaar kwijt geweest aan al die ellende.

Ik durfde zelfs voor een tweede kindje te gaan, en op 16 juli 2013 is onze tweede zoon geboren. Zonder complicaties, en 2 uur na de bevalling zaten we al heerlijk thuis. Zo kon het ook! Wat was die blauwe wolk mooi! Totdat onze 2e zoon Ryan Reflux kreeg, en een 24uurs huilbaby werd. Postnatale depressie lijkt  in het bloed te zitten, want ik voelde hem weer op de loer liggen. Voordat hij hard binnen kon vallen, stond ik al bij de huisarts te schreeuwen om een doorverwijzing naar de psycholoog voor de wonder behandeling! Deze kreeg ik ook direct. Geen wachtlijst, en na 2 EMDR behandelingen kon ik die verschrikkelijke tijd met een huilbaby goed aan. Zo was ik de postnatale depressie een stapje voor!

En nu? Nu zijn mijn kinderen  inmiddels 7 en 3 jaar oud en kan ik ze wel achter het behang plakken. Gelukkig herkent iedere moeder dit wel, en hebben we daar geen psycholoog voor nodig. En Justin? Die heeft nergens geen last van gehad, was overal erg snel in, kon met 10 maanden al lopen,  en is nu een vrolijke maar eigenwijze Draak.

Ik raad EMDR iedereen aan! Zodat bij iedere mama die last heeft van een depressie, stoornis, angst klachten ect, het zonnetje weer gaat schijnen. Mij heeft het ontzettend geholpen. Dus schroom niet en vraag een doorverwijzing, het leven is te kort om je zo rot te voelen.

Liefs, Simone

Lieve Simone, Jeetje, wat een verhaal. Wat moet het vreselijk geweest zijn om zo in onzekerheid te zijn na de geboorte van je kindje. Wat vind ik het ook bijzonder knap hoe je voor een tweede kindje durfde te kiezen en een postnatale depressie voor wist te zijn! Dankjewel voor het delen van jouw verhaal, ik hoop dat andere vrouwen hier veel aan zullen hebben.