Vroeggeboorte: de impact van een te vroeg geboren baby (29 weken)
30 mrt 2017 Mama 11

Vroeggeboorte: de impact van een te vroeg geboren baby (29 weken)

Onlangs kreeg ik een bericht van Samantha met de vraag of ik misschien al eens iets op mijn blog had geschreven over prematuriteit en of zij misschien haar verhaal mocht doen. Ik heb nog niet eerder over dit onderwerp geschreven omdat ik hier geen ervaring mee heb, maar wil er wel ontzettend graag aandacht aan geven! Samantha schreef haar verhaal voor ons op en vandaag deel ik het eerste deel. 

Verhaal geschreven door Samantha

Dinsdag 23 augustus, heerlijk aan het werk. Op dat moment 28 weken zwanger. Steeds vaker kreeg ik de vraag of ik in verwachting was. Mijn buik was niet zo goed te zien in mijn werkkleding, maar vol trots liet ik de mensen zien dat ik inderdaad in verwachting was.

Woensdag en donderdag was ik gelukkig 2 dagen vrij, i.v.m. mijn weekenddienst. Wat was het prachtig weer die dagen, alleen ik lag in bed met een ventilator voor de hitte. Het was mij echt té warm buiten. Donderdags had ik met mijn leidinggevende besloten dat ik vrijdagochtend ook thuis zou blijven. Het was belangrijker om er zaterdag weer te zijn.

28 weken zwanger

28 weken zwanger en bloedverlies

Vrijdagochtend begon het bloed verlies….. ik had mezelf voorgenomen om rustig te blijven. Omdat ik een laag liggende placenta had, was ik hier al voor gewaarschuwd. Toch vond ik het beter om wel even melding te maken bij de verloskundige, we gingen tenslotte het weekend in. Zij gaf aan, zolang het ‘oud’ bloed blijft, is er niets aan de hand. Ze dachten dat de placenta aan het verschuiven was en ik daardoor bloed verlies kreeg. Zelf had ik besloten dat ik minimaal zou gaan werken tot ik wist hoe het met de kleine ging. We hadden voor 8 september een echo staan i.v.m. de laagliggende placenta dus tot die tijd deed ik het rustiger aan. Zondag leek alles weer rustig te zijn, samen met vrienden zijn we nog lekker uit eten geweest. Wat ben ik achteraf blij, dat we dat hebben doorgezet.

Maandagochtend 29 augustus, weer bloed. Nog steeds ‘oud’ bloed. Toch vertrouwde ik het niet. Contact gezocht met de verloskundige en gevraagd of ik zo snel mogelijk langs mocht komen voor een echo. Ik wilde weten hoe het binnen ging voor ik weer aan het werk zou gaan. Na overleg mocht ik langs komen. Tijdens dit bezoek, gingen al snel alle alarm bellen rinkelen… Bloed, rood bloed, helder rood bloed… Ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis. Daar konden ze een betere echo maken en kijken of mijn baarmoedermond nog lang genoeg was.

24 uurs opname

Na controle in het ziekenhuis hadden de artsen besloten om mij 24uur op te nemen. De echo zag er goed uit en mijn baarmoedermond was netjes. Toch wilde ze even kijken wat er zou gebeuren met 24 uur bedrust. Maar het werd alleen maar erger. De volgende dag mocht ik nog niet naar huis. Regelmatig verloor ik bloed stolsels en leek het alsof ik ongesteld was van de afgelopen 6 maanden, maar de CTG liet zien dat Jay het wel fijn had bij mama.

Dinsdag op woensdagnacht, menstruatiepijn. Hoort dit bij een bevalling? Dat heb ik geen moment gedacht. Mij werd tenslotte dinsdags nog verteld dat ik makkelijk de 40 weken zou halen. Het zou alleen een in en uit loop van ziekenhuizen worden. ’s Morgens werd de pijn steeds heviger, waardoor ik uiteindelijk toch besloot de zuster te roepen. Zij legde mij meteen weer aan het CTG apparaat om te kijken hoe het in mijn buik ging. Na vele vragen, scheurde ze het briefje van het apparaat met de mededeling, ‘ik moet even overleggen, ik ben zo snel mogelijk terug…’ Wat er dan door je heen gaat, is niet te beschrijven.

De bevalling is begonnen

Toen ging het snel, de zuster kwam terug en binnen no time stond de hele kamer vol mensen. De gynaecoloog kwam langs om een echo te maken waarna al vrij snel bleek dat de bevalling begonnen was. Mijn baarmoedermond was zo goed als verdwenen. Wat mij toen allemaal werd verteld is veel al langs mij heen gegaan. Er werd een ambulance opgeroepen aangezien ik zo snel mogelijk naar een academisch ziekenhuis moest en ik werd volgegooid met medicijnen. Nu was er nog één ding belangrijk, Jay moest nog minimaal 48uur blijven zitten zodat de longrijping voldoende tijd had om in te werken.

Vroeggeboorte

Voorbereiding op een vroeggeboorte

Drie kwartier later kwamen we aan in het AMC in Amsterdam. Hier werden we goed voorbereid op een mogelijke vroeggeboorte. Wat zou er gaan gebeuren met Jay, waar komt hij terecht? Hoe zal hij eruit zien aangezien hij nog niet ‘klaar’ is? Hoe ziet een couveuse eruit en waar zijn al die slangetjes voor die hij krijgt?! Tijdens deze uitleg kwam er een gynaecoloog binnen lopen. Er was een spoedopname binnen gekomen. Mocht Jay toch geboren worden, zou hij direct na de bevalling overgeplaatst worden naar een ander ziekenhuis, aangezien er geen couveuse beschikbaar was voor hem. De artsen besloten rond te bellen of er nog ergens een plekje vrij was voor Jay en voor mij. Aangezien de artsen niet wisten of mijn bevalling aan het doorzetten was, gingen ze kijken of ik al ontsluiting had. Echter bleek dit al 5 centimeter te zijn. Aangezien de ziekenhuizen pittig vol lagen, was er sprake van een opname in Groningen. Doordat ik al ontsluiting had, mocht ik niet te ver. Na overleg kon ik naar een noodplaats in het VUmc.

Jay is geboren!

Aangekomen in het VUmc hebben ze nog een andere weeënremmer geprobeerd. Ook deze kon de bevalling niet meer stoppen. Aan het begin van de avond had ik al 7 centimeter ontsluiting. De laatste centimeters gingen langzaam. Héél langzaam. Terwijl we ons er net aan overgegeven hadden dat onze kleine schat niet meer te stoppen was. Toen ik eindelijk de 9 centimeter bereikt had, mocht eindelijk de weeënremmer uit. Die hadden ze al die tijd aan laten staan, zodat de longrijping nog zolang mogelijk kon inwerken. Om 23.55 uur werd de 10 centimeter gehaald! Nadat ze nog een extra infuus hadden aangelegd, wat natuurlijk eerst nog fout moest gaan, mocht ik beginnen met persen. Om 00.30  uur, 1 september 2016, werd dan Jay geboren.

Neonatologie

Op dat moment gaat het zo snel. Jay heeft 2sec bij mij gelegen en werd meteen weggehaald. Gelukkig mocht Jordy met hem mee, maar ook dat voelde vreemd. Je bent net papa en mama geworden maar je kind en man zijn allebei weg. Dat gevoel is niet te beschrijven. Het enige wat ik mij nog goed kan herinneren was de leegte en onrust, hoe zou het gaan met hem? Het duurde even voor de artsen met Jay terug kwamen. Z’n mooi kindje, zo compleet, ons kindje. Ik mocht hem even bekijken vanuit bed voordat ze Jay naar de afdeling Neonatologie brachten. Weg was mijn kind…

Samen buidelen

Om 03.30 uur mocht ik eindelijk samen met Jordy naar Jay. De zuster heeft ons veel verteld maar wat ik daarvan onthouden heb? Weinig… Gelukkig heb ik die zelfde nacht voor het eerst met Jay gebuideld! Wat gaf mij dat een trots gevoel! Al die slangetjes en plakkertjes deden er even niet toe. Ik mocht knuffelen met ons kleine mannetje! Rond 05.00uur werd ik naar de kraamafdeling gebracht. Eindelijk slapen! Na zulke intense en slopende dagen ben je daar wel aan toe zou je denken… Maar door de adrenaline, bezorgdheid en verdriet, stond ik om 07.00uur alweer naast mijn bed. Klaar om naar Jay te gaan! Tot de verpleegkundige naast mij stond…. Met het kolfapparaat!

Borstvoeding of flesvoeding?

Normaal gesproken krijg je de vraag, wil je borstvoeding geven of flesvoeding? Deze vraag heb ik ook gehad… vóór dat ik aan het bevallen was! Van een prematuur moeder wordt verwacht dat ze gaat kolven of het in ieder geval probeert. De ochtend na de bevalling stond daarom ook de verpleegkunde om 07.00 uur naast mijn bed. Een spoedcursus kolven! Gelukkig ging het erg goed! Helaas is dat niet voor iedereen vanzelfsprekend! Vol trots heb ik meteen het eerste beetje moedermelk naar de afdeling gebracht! Wat geeft dat een goed gevoel.

boy

De eerste dagen na een vroeggeboorte

De eerste dagen waren het meest onwerkelijk. Allereerste omdat je opeens niet meer zwanger bent, je geen getrappel meer in je buik voelt maar ook omdat opeens ons kindje daar in een bedje ligt, ver van ons vandaan! De meeste moeders leven naar dit moment toe. Ik was alleen nog in de veronderstelling dat het nog ruim 10 weken zou duren. Op de afdeling werden wij aangesproken als de mama en papa van Jay. In het begin duurde het even… waarna de gedachten kwam, shit! Ze bedoelt ons!

2 dagen mochten wij in het ziekenhuis blijven op de kraamafdeling. Ondanks dat ik het fijn vond om in hetzelfde gebouw te zijn als Jay, heb ik deze tijd als pijnlijk ervaren. Jij ligt daar zonder baby, terwijl een deur verder een trotse mama ligt, die elk moment naar huis gestuurd kan worden, met baby!

Naar het Ronald Mac Donald Huis

Na die 2 dagen zijn wij verhuisd naar het Ronald Mac Donald huis naast het ziekenhuis. Aangezien mijn controles na de bevalling door moesten gaan, kregen wij evengoed kraamhulp. Gelukkig was ik vrij snel weer op de been, waardoor ik de kraamhulp meer als een last zag. ‘Neem je wel genoeg rust?’ of ‘Denk je ook even aan jezelf!? Jou herstel is ook belangrijk!’ Tuurlijk had die mevrouw helemaal gelijk, maar dat was wel het laatste waar wij ons druk over maakte! Elke dag ging bij ons hetzelfde.

’s Morgens om 6uur ging de wekker. Dan moest er gekolfd worden. Elke 3uur ging dat zo verder. Doordat ik graag in het ziekenhuis wilde zijn om Jay te verzorgen, te buidelen en om arts gesprekken te voeren, de kraamhulp op mijn zat te wachten zodat ze mijn controle kon doen, er tussendoor nog gegeten en gerust moest worden, er gewassen en gestreken moest worden (nee, dat deed onze kraamhulp niet….) en de boodschappen ook niet vanzelf in de kast kwamen, waren het mega drukke dagen. Maar…….. pak vooral je rust, werd er telkens gezegd! Dat woord kon ik niet meer uitstaan!

De couveusetijd

Doordat Jay met 29 weken al geboren is, was hij eigenlijk nog niet klaar om de wereld te bewonderen. Hierdoor heeft hij veel ups en downs gehad in de couveusetijd. Zoals de artsen vaak zeiden, Jay had de wel bekende premature kwaaltjes. Een hersenbloeding, bloedtransfusies, fototherapie, infecties en hield een tijd veel vocht vast. Die tijd, was de belangrijkste tijd voor Jay. Elke ochtend was er arts overleg. Dan gingen de artsen bespreken hoe het ging met Jay en of hij al verbetering had of verslechtering. Na z’n gesprek werden wij ingelicht over de gang van zaken en wat de artsen gingen doen. Hoe ging het met zijn hersenbloeding? Was deze nog steeds actief of nam deze al af? Wilde de artsen weer een nieuwe echo van zijn hoofd om te kijken hoe het er voor stond? Kon Jay weer een stapje lager in de zuurstof ondersteuning? Of had hij misschien wel een stapje extra nodig? Hoe actief is Jay? Lijkt hij ziek of is hij duidelijk aanwezig? Allemaal dingen die belangrijk waren om goed in de gaten te houden. Aangezien Jordy, 2,5 week na de bevalling, deels weer aan het werk ging. Belde we vaak even als ik de verzorgende van Jay gesproken had. Die tijd heeft hij 3 dagen per week heen en weer gereisd tussen Amsterdam en zijn werk. Nu zullen mensen zich wel afvragen waarom hij niet die dagen thuis is gaan slapen…. Allereerst omdat Jordy en ik elkaar nodig hadden, de hele dag deed ik, samen met het ziekenhuis natuurlijk, de verzorging van Jay.

’s Avonds als Jordy uit zijn werk kwam, zorgde ik dat het eten alvast klaar stond zodat hij daarna snel naar het ziekenhuis kon om te buidelen met Jay. Ondanks dat dit de zwaarste dagen waren in de week, ben ik ook erg blij dat we het op die manier konden oplossen. Hierdoor had ik ’s morgens alle tijd met Jay om te buidelen, kon ik ’s middags snel boodschappen doen, de was weg werken of even tijd voor mijzelf. Jay had even zijn tijd om te rusten en bij te tanken en ’s avonds had hij alle tijd met papa. Donderdags en vrijdags was Jordy vrij. Meestal hadden we dan arts gesprekken gepland of andere dingen die we samen moesten regelen.

Tot zover het verhaal van Samantha, binnenkort zal deel 2 op mijn blog verschijnen. Dankjewel lieve Samantha voor het delen van je verhaal. Ik heb wel echt even moeten slikken en er liep zelfs een traan over mijn wang. Wat een onzekere tijd maar wat fantastisch hoe jij en je man dit samen doorkwamen! Ik kijk uit naar het volgende deel. Veel liefs Saskia

Reacties

  • Marloes

    Wat een bijzonder verhaal om te lezen! Ik heb zelf geen ervaring met prematuriteit, ik liep juist elke keer extra lang, maar wel van gehoord bij kennissen. Ik weet wel dat het een heftige periode is met veel zorgen, dus ik vind het heel speciaal om zo meegenomen te worden in het verhaal. Ben benieuwd naar deel 2! Liefs,
    Onlangs geplaatst door Marloes: Ask the blogger-tag

  • Marije

    Ah wat heftig allemaal! Lijkt me bizar om zó vroeg te bevallen. Mijn zoontje is met 34+6 geboren en na twee dagen werden we overgeplaatst naar een ziekenhuis waar we samen op de kamer mochten. Hij in de couveuse, ik in mijn bed ernaast. Dat zouden eigenlijk alle ziekenhuizen zo moeten doen!
    Onlangs geplaatst door Marije: Fons is 9 maanden oud

  • Jolanda v vugt

    Sam en Jor en Jay…. Kan t nog steeds niet in 1 x doorlezen, omdat herinneringen en emoties gelijk een.loopje met me nemen, maar deze tijd hoe moeizaam, moeilijk, pijnlijk ook… Tegelijkertijd zo inmens en intens belangrijk voor jullie, voor hem, voor ons en voor mij, de band met mn dochter, maar ook een zekere verwerking( PZ)…..jullie doen het zo goed, pakken t op zetten samen jullie schouders eronder……. Xxx…onbeschrijfelijk…liefs v (O) MA….

  • Mirjam

    Wat een bijzonder verhaal! Erg heftig om te lezen… Ik ben 19 september in het Vu bevallen met 31+5 weken. Wel een week opgenomen gelegen. Wij mochten diezelfde dag nog naar het streekziekenhuis in Delft. Wat een paradijsje vergeleken met het Vu!

  • Petra

    Mooi verhaal Sam! Bijzonder om te lezen! Na dit gelezen te hebben bewijst het maar weer wat een top papa en mama jullie zijn en dat jullie (zoals je moeder al gezegd hebt) gewoon maar weer je schouders eronder zet en door gaat!

  • Rachel

    Heftig verhaal zeg. Ik hield het er niet droog bij (of zijn dat nog de hormonen?).
    Onlangs geplaatst door Rachel: Als het maar gezond is

  • Roelina

    Pfoe, een hectig verhaal. Ik heb ze in onze NICU tijd ook zien liggen. Ze zijn nog zo klein. Maar wat een vechtertjed
    Onlangs geplaatst door Roelina: Printables voor Pasen: DIY paasstakversiering

  • Annelien

    Veel herkenning! Onze zoon is vorig jaar op 31 augustus met 31 weken geboren. Heftige tijd, maar hij doet het nu super goed! Hopelijk gaat het met jullie mannetje nu ook goed!

  • Jolanda

    Vooral het gedeelte net na de geboorte is heel erg herkenbaar voor mij!
    Ruim 5 jaar geleden werd onze tweeling geboren.
    Ons zoontje was 1740 gram.
    Ik heb ze beide 2 tellen vast mogen houden voor een foto en daarna gingen ze allebei naar de couveuse afdeling.
    Ze zijn met 36 weken geboren dmv een inleiding.
    Ze zijn rond 17u geboren.
    ‘S avonds mochten we nog even kijken bij ze.
    Maar de nacht was zo en zo zonder kinderen.
    Heel onwerkelijk is dat.
    Ons dochtertje was goed op gewicht en kwam ’s morgens bij mij op de kamer.
    Vervolgens mocht ik enkele dagen later naar huis met ons dochtertje en begon mijn kraamweek.
    Elke middag naar het ziekenhuis om ons zoontje op te zoeken.
    Niks geen rusten en genieten van je kindjes.
    Heeft veel impact op mij gehad.

  • Kim

    Heftig! Ik heb recent in het ziekenhuis gelegen ivm voortijdige weeen, hoop dat de kleine nog even blijft zitten, ik ben momenteel bijna 30w.

  • A.H.

    Heftig verhaal, heel herkenbaar .. ik ben in 2011 op 29 3/7 weken bevallen van een prachtige dochter, 1.400kg en 49cm. Was een heel heftige tijd. Maar nu bijna 9 jaar later niets meer van te merken, ze is de grootste meid van haar klas en doet het super. Het enige wat mij soms zorgen baart is dat ze soms heel paniekerig / angstig kan reageren op onbekende situaties. Naar de tandarts gaan bijvoorbeeld, omdat ze niet weet wat die precies gaat doen .. of naar een dokter die ze niet kent, heel erg angstig. Enkele jaren geleden ben ik met haar naar een kinderpsychologe geweest en ze veronderstelde dat dit een gevolg is van de vroeggeboorte en het plots weggerukt worden bij mama … maar dit zou er wel uit groeien … tot op heden is het beter maar lang niet weg. Iemand die dit herkent?

Plaats je reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.