Een zwangerschap was uitgesloten (en toch kwam er een baby)

Op zondag mag ik een verhaal delen van een lezer over haar bevalling. Dit keer het bijzondere verhaal van Eva. Zij vertelt over hoe haar baarmoeder verwijderd zou worden, een zwangerschap uitgesloten was, en zij onverwacht toch zwanger raakt. Ook vertelt zij over de vroeggeboorte die hier op volgde.

Heb jij ook een verhaal dat je wil delen omtrent gezondheid, zwangerschap, bevalling, familie, gezin? Heel graag! Dit kan eventueel anoniem. Voor meer info mag je mij mailen op info@twinkelbella.nl

Ik heb last van adenomyose, een endometriose-achtige conditie. Omdat ik hier al vanaf mijn veertiende veel hinder (pijn en langdurige bloedingen) van ondervind en er door verschillende gynaecologen gedacht wordt dat ik zonder ivf toch geen kind kan baren besluiten we dat mijn baarmoeder verwijderd kan worden. Mijn partner en ik kiezen er bewust voor om geen ivf traject te beginnen. Als er spontaan een zwangerschap zou ontstaan, zou dat fantastisch zijn, maar die hoop heb ik lang geleden al opgegeven.

Zwangerschap uitgesloten. Of toch niet?

Na de zoveelste hormoonkuur besluit in overleg met de arts om even een tijdje zonder hormonen te proberen. Ongeveer een half jaar later krijg ik opnieuw veel last van buikpijn en bloedingen. Deze keer zijn de bloedingen alleen niet zo heftig als ik gewend ben en ik ben ook erg moe. Misschien moet ik het wat rustiger aan doen dan? Na weer een aantal weken bloed ik nog steeds alleen ben ik ook erg misselijk en geef ik heel de dag over. Omdat we (wij zelf én artsen) zeker weten dat ik niet zwanger kan worden komt die gedachte pas na een tijd in me op. We besluiten een zwangerschapstest te kopen, deze is binnen een paar seconde positief.

Wat een wonder!

Ongeloof, blijdschap en verbazing wisselen elkaar af. Daarna voelde ik vooral angst, mijn baarmoeder heeft verschillende curretages moeten doorstaan , zou het wel goed gaan daar binnen? Het was op een zaterdag dat ik de test deed. Ik had geen idee hoe ver ik was. De maandag erna kon ik gelukkig terecht voor een echo. We zagen een snel flikkerend stipje. Het hartje klopte! Ik had tot deze echo alleen maar echo’s gehad omdat er iets mis iets met mijn baarmoeder. Wat was het mooi  om dit mee te mogen maken. Ik was zes weken zwanger en uitgerekend op mijn vaders verjaardag, 15 oktober. Een mooier cadeau kon hij zich niet wensen.

Ziek

Mijn bloeddruk bleek gelijk al veel te hoog, er wordt besloten dat ik onder strenge controle kom te staan. De weken verstrijken en we zijn zo blij als we de 12 weken gepasseerd zijn. Ik ben erg ziek, kan alleen maar in bed liggen en overgeven. Ik slik medicatie tegen de hoge bloeddruk, maar dit helpt niet super goed. Ook word ik nog een keer opgenomen wegens uitdroging. Ondertussen klust mijn partner een kinderkamer in elkaar en maken we ons huis kinderproof.

Na de 20 weken echo gaat het allemaal bergafwaarts, ik word steeds zieker (zwangerschapsvergiftiging) en uiteindelijk blijkt mijn baarmoeder met 29 weken verstreken. Paniek, want dat betekent dat ons kindje waarschijnlijk te vroeg geboren gaat worden. weeenremmers en longrijpers en uiteraard een ziekenhuis opname. Mijn ouders zijn net in zuid Frankrijk aangekomen voor hun vakantie. Ga ik ze belasten met mijn ziekenhuis opname? Misschien hebben ze het mis, maar helaas. De baarmoedermond is helemaal week en versteken en de ontsluiting neemt toe. Door de termijn van ons kindje word ik per ambulance vervoerd naar het AZM. Ik heb daar ongeveer 1,5 week gelegen waar ik me niet veel meer van kan herinneren. Daarna mocht ik iets dichterbij huis in afwachting van de vroeggeboorte van ons kindje.

Voorbereiding

Natuurlijk ben je er mentaal nooit aan toe om een prematuurtje op de wereld te zetten, maar in het ziekenhuis krijg je wel gesprekken met kinderartsen om je zo goed mogelijk voor te bereiden op de hectische tijd die waarschijnlijk zal volgen. We kregen ook een rondleiding op de NICU. Daar liggen kindjes vanaf 24 weken tot 32 weken. Dat was wel een schrikbeeld voor ons. Er komt zo veel op je af, vragen als zal mijn kindje handicaps, gedragsproblemen etc passeren de revue. Ook de vraag of de baby het allemaal wel gaat redden spookt door mijn hoofd. Ik word ontslagen, niet omdat het beter gaat, het gaat nog steeds even slecht maar dat noemen ze ook stabiel.

Bevallen met 32 weken zwangerschap

Na twee dagen thuis te zijn breken mijn vliezen ‘s nachts. Op dat moment ben ik 32 weken zwanger. We rijden naar het ziekenhuis, nu gaat het echt beginnen… aangekomen in het ziekenhuis krijg ik nog een dosis weeenremmers en longrijpers, just to be sure. Vanwege de termijn van ons kindje worden we weer overgeplaatst naar een ziekenhuis waar genoeg beademingsapparatuur is.

Daar blijft de bevalling 1,5 dag uit. Als het eenmaal zover is dat ik mag gaan bevallen, gaat alles als een sneltrein, nu heb juist weeenopwekkers nodig. Deze worden flink opgeschroeft. Alles lijkt allemaal prima te doen te zijn, ik ben immers veel baarmoeder pijn gewend. Tot ik een weeenstorm krijg, wat een hel. Dat wens ik echt niemand toe. Niet eens de kans krijgen om even normaal uit te ademen, gelukkig krijg ik een ruggenprik.

Na de prik heb ik persweeen, na zes keer persen en hulp van een vacuumpomp is Olivier geboren. Een heel bescheiden huiltje, maar wat zijn we blij dat we hem horen. Hij wordt gelijk meegenomen om hem allerlei testjes te laten doorstaan. Daarna krijg ik hem op de borst. Onvergetelijk en zo intens, wat een klein mannetje. Olivier kijkt ons heel wakker aan. Mijn partner vader en moeder zijn bij de bevalling geweest, wat ik erg fijn vond.

Op 25 augustus 2017 werden wij ouders van een prematuur geboren jongetje. Olivier genaamd. Hij woog 1805 gram en was 42 cm klein. Zijn termijn was 32 weken. Hij kon niet zelf slikken, maar had geen beademing nodig. Wat een geluk. We worden weer terug geplaatst naar het ziekenhuis wat mij verwees.

De faciliteiten zijn daar niet echt up to date. Ik kon daar niet bij mijn kind slapen, iets wat me nog steeds niet lekker zit. Er zijn maar een beperkt aantal oefenkamers, daar mogen moeders die hun kindje bijna mee naar huis mogen nemen een of twee nachtjes oefenen tot ontslag.

Geen kraamperiode

Het krijgen van een prematuurkindje betekent dat je geen kraamperiode hebt. Je bent voor je kindje aan het zorgen in het ziekenhuis. Afhankelijk van de geboortetermijn en complicaties heb je te dealen met een ziekenhuis periode tot ongeveer de uitgerekende datum. (Ook zit je kind doorgaans vol plakkertjes, snoertjes en kabeltjes. Niet heel erg prettig. ) In ons geval betekende dat we tot eind september dag in dag uit, verschillende keren op een dag naar het ziekenhuis gingen om te buidelen, voeden, verzorgen en knuffelen.

Olivier deed het ontzettend goed, groeide volgens zijn curve en mocht uiteindelijk van de sondevoeding af vlak voor ontslag. Hij dronk 30 ml per voeding. Eindelijk zijn mooie gezichtje zien zonder snoertjes en plakkertjes.

Bij thuiskomst heb je geen recht meer op kraamzorg. In ons geval was er weinig geregeld rondom comfort van de ouders. Er waren niet altijd genoeg buidelstoelen, bijna geen privacy, te weinig kolfapparaten en wat het erg onhandig was dat we voor de maaltijden moesten we op en neer naar huis rijden. Ook mentaal gezien word je niet ontzien, zoals genoemd moesten wij vertrouwen dat de verzorgingen en voedingen goed gedaan werden. Dat maakt dat je  bij thuiskomst behoorlijk gesloopt bent op alle fronten.

Wat me het meest is bijgebleven dat we na de geboorte thuis kwamen en dat het stil en leeg was in huis. Maar gelukkig heb ik hele lieve ouders die hun kleinzoon niet alleen kunnen laten. Zij hebben ons er echt doorheen gesleept samen met vriendinnen.

Olivier is nu 17 maanden ongecorrigeerd en is gezond op een eetprobleem en allergieen/intoleranties na. Door trauma van zijn sondevoeding durft hij geen vast voedsel te eten. Hij heeft wat ondergewicht en hij is wat klein van stuk. Het is een hele dagtaak om te zorgen dat hij zijn intake haalt. Als Olivier griep krijgt en dat is dikwijls vanwege een verminderde weerstand, houdt hij ook op met drinken van zijn enige voedingsbron: melk. Ik heb slechte ogen overgehouden na de zwangerschapsvergiftiging en ik ben erg moe. Voor de rest was het een groot onverwachts maar zeer gewenst avontuur wat we niet hadden willen missen.

De foto’s zijn gemaakt door Jamie Elbersen voor Stichting Early Birds.