Zorgmama: Ik verloor mijn baan door ons zieke kindje
31 aug 2017 Mama 7

Zorgmama: Ik verloor mijn baan door ons zieke kindje

Als je kind doodziek wordt, is er geen twijfel over mogelijk; het gezin gaat voor alles. De eerste twee weken na de diagnose kanker zat ik dan ook naast het bedje van Sem. We hadden ook echt even de tijd nodig om te verwerken dat we geen gezonde baby hadden maar een ongeneeslijk ziek kindje met een tumor in zijn kleine hoofdje.

Na 2 weken vond ik van mezelf dat ik weer moest gaan werken. Ik werkte al ruim 9 jaar op het officemanagement van een ondernemersadvieskantoor als opleidingscoordinator. Met de directie en collega’s had ik dus inmiddels een lange relatie opgebouwd en zij waren evenzo geschokt als wij van het nieuws van ons zieke kindje. De eerste dagen na terugkomst op het werk was het dus veel praten, het verhaal steeds opnieuw vertellen en tussendoor het werk weer proberen op te pakken.

De eerste maanden na de diagnose

De eerste maanden ging dat redelijk goed, al was ons leven niet alleen gevoelsmatig totaal op zijn kop gezet, ook praktisch was het een hele omschakeling. We hadden nog nooit een ziekenhuis bezocht met de kids en nu waren we er ineens kind aan huis. Ik kon en mocht gelukkig enigzins schuiven met werkdagen als de ziekenhuisbezoeken op die dagen vielen. Die flexibiliteit gaf ons veel ruimte want we moesten nu eenmaal ook vaak weg op dagen dat ik normaliter werkte. De vakantiedagen vlogen er op deze manier wel doorheen en je kunt je voorstellen dat ik niet goed vrij durfde te nemen voor iets leuks want wat als ik nog dagen nodig had voor het ziekenhuis?

Lief cadeau van collega’s

Na een aantal maanden kreeg ik van mijn lieve naaste collega’s een super lief cadeau. Ze leefden allemaal enorm mee en om iets terug te kunnen doen hadden ze allemaal een vakantiedag ingeleverd voor mij zodat ik meer ademruimte zou hebben en ook eens vrij zou kunnen nemen voor mezelf. De directie besloot zich hierbij aan te sluiten en zo had ik even wat meer ‘lucht’. Ze gaven me precies wat ik op dat moment nodig had.

Alles gaat door, ook al staat ons leven stil

De maanden vlogen voorbij en het werk ging goed, al had ik echt momenten dat ik even het relativeringsvermogen kwijt was. Als ze zich druk maakten om kleine dingen kon ik alleen maar denken aan mijn zieke zoontje en dan wilde ik keihard schreeuwen; snappen jullie wel hoe moeilijk jullie doen, er zijn zoveel ergere dingen in de wereld. Maar ik wist ook dat dat niet de realiteit was en ik in een business wereld werkte waar geld verdiend moest worden. Dat ik het niet zou gaan redden met die houding. Het hielp wanneer ik dit tegen mezelf zei en dat de wereld keihard is en uiteindelijk alles doorgaat, ook al staat ons leven even stil.

Ik werkte zo door totdat de scan van september 2016 aangaf dat Sem toch chemotherapie nodig zou hebben. Ik gaf aan dat ik er de eerste tijd voor mijn gezin wilde zijn en kreeg hiervoor wederom alle ruimte. Ze gaven me de tijd en rust die eerste chemoperiode door te komen zonder aan werk te hoeven denken. Dat zou echt teveel zijn geweest maar praktisch ook echt onhaalbaar. We gingen toen wekelijks een aantal keer naar het ziekenhuis voor een aantal dagen. Ik merkte dat ik ook gestresst werd als er een ziekenhuisafspraak gepland werd en we een brief in de bus hadden. Het eerste wat ik dacht was; als het maar geen werkdag is…want dan moet ik weer gaan verzetten en verschuiven. Belachelijke gedachte maar wel de realiteit en ik wilde alles overal goed doen. Dus als ik werkte moest ik ook van mezelf werken die week. En uiteraard kan en mag er ook wat van je verwacht worden in die functie. Ik merkte dat het waarmaken daarvan steeds moeilijker werd en ging op mijn tenen lopen.

De keuze voor het gezin

Na verloop van tijd spraken we over terugkomst maar ik zat inmiddels zo in de zorgmodus en het was zo ontzettend veel geregel, ook de opvang voor Sophie en de werkdagen en ziekenhuisdagen, dat we samen besloten dat volledig terugkomen voorlopig geen optie zou zijn. Met pijn in mijn hart heb ik toen mijn werk en collega’s moeten laten gaan. Ik weet dat dit de beste keuze is geweest en de rust die ik ervaarde toen de druk eraf was, betekende natuurlijk ook veel rust in ons gezinsleven. Thijs kon zich volledig storten op zijn werk en ik op het gezin, zonder dat we ons beide hoefde op te splitsen.

Het is een moeilijke beslissing geweest maar op het moment dat ik mijn kinderen bij de geboorte in mijn armen kreeg, wist ik dat ik voor ze door het vuur zou gaan. Dat de kinderen op de eerste plek komen, dan weet ik als moeder dat ik de juiste keuze heb gemaakt.

Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer, liefs Marit

Over Marit van Amerongen

Marit van Amerongen, 33 jaar en trotse moeder van dochter Sophie (7) en zoontje Sem (3). Sem heeft een hersentumor en wordt op dit moment behandeld door middel van chemotherapie. Marit schrijft iedere eerste vrijdag van de maand een blog over haar leven en haar ervaringen in dit traject.

Reacties

  • Manon

    Jeetje wat heftig. Als ik kinderen zou krijgen zouden die ook echt de eerste plaatst krijgen.

  • Milou

    In de eerste alinea staat dat Sem ongeneeslijk ziek is. Maar asjeblieft, zeg me dat dát niet zo is? Sem is toch hopelijk nog wel te genezen? Zo’n klein ventje!

    Een hele dappere keuze Marit! Alleen maar lof voor jou en je gezin.

    • Marit van Amerongen

      Helaas is zijn tumor niet te genezen. We hopen altijd nog op uitvindingen maar vooralsnog zal zijn tumor er altijd blijven 😓

  • Sanne

    Hoe oneerlijk!
    Wat een sterk gezin zijn jullie zeg. Ik heb hier alleen maar bewondering voor. Je gaat voor je kinderen door het vuur, sowieso, maar stoppen met je job is inderdaad geen keuze die je met een vingerknip maakt. Het moet ook echt wel lukken. Wat een sterk verhaal. Ik hoop dat het gauw beter gaat met Sem. Dit verdient zo’n kleine knul toch echt niet hoor!
    Onlangs geplaatst door Sanne: #Renovatie: de voortuin

    • Marit van Amerongen

      Dankje wel Sanne, heel lief!

  • Karin

    Hoe ontzettend zwaar het moet zijn om een ziek kind te hebben, zo sterk dat je deze keuze hebt gemaakt! Zoals je zelf al zegt: je gaat voor je kinderen voor het vuur, maar zo te lezen ga jij dat ook echt! Alleen maar bewondering voor jou, ik wil je ook kracht en sterkte toewensen.
    Onlangs geplaatst door Karin: Shoplog: Positiekleding (SALE-koopjes!)

  • Muriel

    Hoi Marit, bij toeval kom ik op een link van jou verhaal. Mijn 2 kids liggen op bed en ik heb even tijd om facebook te kijken. En zie een verhaal over een moeder die haar baan verloor door haar zieke kindje. Ik lees het verhaal en zie een heel bekend gezicht, ik kan de link niet plaatsen maar toch komen jou ogen mij heel bekend voor. Ik lees verder en verder en ineens zie ik je naam staan. Nu is de link compleet je bent Marit, het meisje die samen met karin van de boer waar wij ieder jaar kwamen nog bij ons in haarlem bent geweest. Wat een heftig verhaal, ik wens je alle sterkte toe en ook namens de hele familie. Misschien ken je ons nog. Liefs Muriel

Reageren op Marit van Amerongen Annuleren

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.