Rachelle was zonder het te weten 8 maanden zwanger
6 mei 2017 Dit veranderde mijn leven Mama 17

Rachelle was zonder het te weten 8 maanden zwanger

Elke zondag mag ik een verhaal delen van een lezer over wat haar leven ingrijpend heeft veranderd. In verband met een themablog die voor morgen staat ingepland, plaats ik voor deze keer het artikel een dag eerder. Dit keer het verhaal van Rachelle waarin zij vertelt hoe zij zes dagen nadat zij wist zwanger te zijn, plots beviel van een gezonde zoon!

Heb jij ook een verhaal dat je wil delen omtrent gezondheid, zwangerschap, bevalling, familie, gezin? Heel graag! Dit kan eventueel anoniem. Mail mij op info@twinkelbella.nl

Hoe het begon

Het begon in eerste instantie onschuldig. Ik begon aan te komen, maar dit was echt heel minimaal, en gezien het feit dat ik al ruim een jaar bezig was met aan te komen (anderhalf jaar daarvoor heb ik een hartoperatie moeten ondergaan) was iedere gram ‘vet’ die eraan bleef zitten alleen maar mooi meegenomen. Zodoende dat we achter het aankomen niet zo veel zochten, behalve dat mijn (vr)eetneigingen eindelijk zijn vruchten afwierpen. Op een gegeven moment vertrouwde mijn vriend mijn buikje niet meer. Het was naar zijn idee te rond, te bol, te strak. Niet dat er ineens een toeter vooruit stak (was dat maar waar), maar het leek niet meer op alleen maar een beetje vet. Mijn vriend drong erop aan om een zwangerschapstest te doen, waar ik dus mee instemde om te bewijzen dat ik heus niet zwanger was. Op woensdag heeft hij de test gehaald, en omdat ik overal wel had gelezen dat ochtendurine het beste was, heb ik op donderdagochtend de test gedaan. Ik maakte me niet zo druk; ik was toch niet zwanger.

Positieve zwangerschapstest

Totdat die test dus knalpositief was. Niks niet ‘3 minuten wachten’ of ‘5 minuten wachten’. Na een minuut was die streep zo idioot duidelijk dat zelfs een blinde nog wel kon zien dat de test positief was. Ik weet nog heel goed dat ik huilend naar m’n vriend toe ben gelopen om hem te feliciteren met het feit dat ie ‘z’n zin kreeg en een babykamer kon gaan maken’. Want nee, ik had het écht niet verwacht. Ik voelde ook al die tijd geen beweging in mijn buik, werd ongesteld, ben niet misselijk of extreem vermoeid geweest, dus hoe kon ik nou zwanger zijn? Het moest even even bij me landen.

Extreme mestruatiekramp

Het telefoontje naar de verloskundige hielp ook niet; ik was nog niet misselijk geweest, dus ‘het zal niet zo ver zijn nog’, en ze zou over anderhalve week plek hebben voor een intake. De dagen daarna zijn héél vreemd. Ineens ging m’n buik dus wél groeien, en was er beweging te voelen. Alsof er een signaal af was gegeven; ‘je mag bewegen hoor, de kust is veilig!’. Man, alsof iemand een huis aan het verbouwen was daarbinnen! Technisch gezien werd er daar binnen ook een huis verbouwd; mijn baby maakte zich klaar om naar de uitgang te vertrekken. Zes dagen later meldde ik me namelijk bij de nachtpost van het ziekenhuis na telefonisch overleg. Ik verging van de buikpijn, het voelde als een extreem, maar dan ook echt een extreme menstruatiekramp. En dat om de 10 minuten weer, afschuwelijk. Eenmaal bij de huisarts (nadat ik eerst 4 keer in een potje mocht plassen, omdat ze het ’s nachts heel moeilijk vinden om je potje te bewaren!) kregen we de meest bizarre mededeling ooit; u bent iets verder zwanger dan u zelf denkt, we gaan naar de verloskunde afdeling. Daar kreeg ik een echo. En toen bleek ik geen ‘paar weekjes’ zwanger te zijn, maar een geschatte 38 weken. Een heel snel rekensommetje leerde me dat ik dus zo’n beetje ging bevallen. Zo’n beetje nu dus eigenlijk. Ik mocht niet meer naar huis, en ze gingen bedenken wat het handigst was nu, omdat ze duidelijk niet zo heel handig waren.

Ik ga écht nog niet bevallen

En dan denk je toch ineens ‘shit’, even heel plat gezegd. Al moet ik zeggen dat mijn eerste reactie eerder iets in de trend van ‘dacht het niet, ik ga naar huis’ was. Thuis was het huis één ravage, de kat was nog thuis; ik wilde dus gewoon naar huis. Ik ga écht nog niet bevallen.

Wel dus. De dag daarna ben ik per ambulance overgebracht naar een ander ziekenhuis, kreeg ik voor het eerst last van misselijkheid én kotste ik de ambulance onder, en nog geen 5 uur na mijn ambulance ritje was ik bevallen van een kerngezond, prachtig lief, tevreden en zoet ventje. Bijna 3 kilo, 50 centimeter lang, en zeer wakker en alert; hij was er, en daar was hij maar al te blij mee!
En wij ook. Ongeplannd betekent niet ongewenst, maar wat zijn wij ons kapot geschrokken. Waar je normaal een ruime 9 maanden ‘wentijd’ hebt, moesten zij het nu maar even zien te verwerken en 9 maanden in 1 klap inhalen.

Na de bevalling

Niets anders dan hulde voor het ziekenhuis waar we naartoe vervoerd zijn. Ze hebben ons onwijs goed begeleid en zijn daarna in een geweldig fijn kraamhotel gekomen, waar ze een plekje voor ons hadden vrijgemaakt. De begeleiding was ook daar echt enorm goed en er werd enorm goed op ons alledrie (mijn vriend kon en mocht ook blijven slapen) gelet. Maar wat een rollercoaster, soms moet ik mijzelf echt nog even knijpen als ik ons ventje (inmiddels anderhalf jaar oud!) zie zitten en lachen. Daarentegen heb ik ook wel de meest ontspannen zwangerschap ooit gehad; ik heb geen rekening gehouden met wat ik wel of niet mocht tillen, ik heb gegeten en gedronken (sorry kabouter..) waar ik trek en zin in had en gewoon doorgeleefd, zonder stress. Ik zou het geen tweede keer zo willen doen, maar het had wel zo zijn voordelen voor iemand die nogal een stresskip is.

zwanger zonder te weten

Pittige tijd

Inmiddels zijn we dus ‘helemaal’ gewend aan het ouderschap, voor zover je van ‘helemaal’ wennen kunt spreken. De eerste weken waren enorm zwaar. Iedereen wilde langskomen (wat natuurlijk logisch is) en ik kon heel slecht nee zeggen, waardoor de eerste weken echt vol met visite waren en niet iedereen op de hoogte was van kraam-etiquette. Wat op zich logisch is, als ik zelf ook niks aangeef, maar de eerste weken waren echt afzien, ontdekken en een hoop leren. Over alles rondom zo’n baby, maar ook over mijzelf. Er kwam nu een hoop verantwoordelijkheid op ons af, en dat was best pittig! Ik was daarom ook erg opgelucht dat we de eerste weken overleefd hadden; de visite nam af, en nu hadden we pas tijd om echt een gezinnetje te vormen en te zijn, en samen onze baby te leren kennen.

Een echte oermoeder

Ik zou het niet willen missen, ik kan me ook geen dag zonder hem in mijn leven meer voorstellen. Ik had nooit het idee dat ik een geweldige moeder zou zijn, of dat ik überhaupt kinderen zou willen, maar de keuze is voor mij gemaakt, en dat was een prachtig goede zet van ons kleine verrassingsei. En in het ziekenhuis noemden ze me ook een echte oermoeder; hij was geboren en blijkbaar veranderde er gelijk iets aan me. De filmpjes en foto’s van na de geboorte kan ik nog niet bekijken, dat vind ik heel moeilijk en heel zwaar omdat het me gelijk terug brengt naar die dag, en daar komt zoveel emotie bij kijken dat het heel veel pijn doet. Ik kies daarin de makkelijke weg, en kijk gewoon nog niet naar die foto’s. Ik heb ze twee keer bekeken, één keer om ze af te drukken en één keer om ze in een fotoboek te plakken. Ze zijn er dus wel, en ik kan ze inzien wanneer ik wil, maar nu nog even niet.

Ik zal nooit verkondigen ‘poeh hee, wat heb ik, of wat hebben wij, dat goed gedaan!’. Want bevallen en moeder zijn is een kunstje wat duizenden moeders per dag moeten flikken. Maar ik zal wel zeggen dat we goed met deze plotselinge verandering om zijn gegaan.

En uiteindelijk doet het weinig af aan het feit dat we enorm blij zijn met ons zoontje, hij doet het super goed, is nu anderhalf en vreselijk bijdehand en echt een versmelting van mijn vriend en mij, wat echt heerlijk is om te zien. Hoewel het soms pittig is, en soms had gewenst dat dit pas over 4 jaar gebeurd was, is het iedere dag een kadootje. Een heel mooi, persoonlijk kadootje.

Meer lezen over Rachelle? Bezoek dat zeker haar blog: Kaboutermama.

Wauw Rachelle, ik vind je laatste woorden ” een heel mooi, persoonlijk kadootje” echt prachtig! Wat een verhaal, ik heb het met verbazing gelezen. Inderdaad zoals je zelf zegt: de zwangerschap is eigenlijk een tijd om te wennen aan het idee moeder te worden. Wat moet het inderdaad pittig zijn om hier niet aan te kunnen wennen, maar ineens letterlijk een kindje in je schoot geworpen te krijgen. Prachtig hoe je alles beschrijft, vol met liefde. Ik wens jou, je vriend en je lieve kleine kabouter het allerbeste toe. Liefs Saskia

Reacties

  • Lieke van Veen

    Wow dat lijkt me flink schrikken als je ineens zwanger bent en kort daarna meteen bevalt.
    Gelukkig zijn jullie er nu helemaal aan gewend.

  • Marloes

    Dat lijkt me echt heel vreemd om mee te maken! En wat fijn dat het allemaal uiteindelijk goed is gegaan 😊
    Onlangs geplaatst door Marloes: Getest: XLS-medical

  • MarjonS

    Gelukkig dat er een gezonde kabouter ter wereld kwam. Maar wat is dat even schrikken (ondanks dat het kindje gewenst is).
    Collega van mijn vriend maakte hetzelfde mee. Niks gemerkt, zwanger naar vk. Bleek ze ook al op 38-39 weken te zijn en binnen paar dagen hadden ze een gezonde dochter.

  • Rachelle

    Bedankt voor de lieve reacties! Het was inderdaad enorm schrikken. Wat wel ‘grappig’ is, is dat je dan ineens uit meerdere hoeken hoort dat het meer mensen overkomt dan dat je denkt. Alsof er een soort taboe op heerst…

    Saskia bedankt dat je mijn verhaal wilde delen! 😘

  • Femke

    Heftig!! Je zal het maar meemaken… Gelukkig heeft de natuur alles zo geprogrammeerd dat we zelfs zonder grote voorbereiding een happy en gezonde baby ter wereld kunnen brengen ! Eigenlijk was het best wel een mooi cadeautje 🙂
    Onlangs geplaatst door Femke: 8 dingen die ik geleerd heb door zwanger te zijn…

  • Iris

    Het is echt een bijzonder en bizar verhaal, met een mooi einde!

  • Rachel

    Wat een bijzonder verhaal. En dat na het ondergaan van een hartpperatie. Zwanger zijn is voor je hart. Iet niks. Dat je er dan niets van merkt is dus des te bijzonderder. Ik heb een behoorlijk zware zwangershap gehad met mijn hartafwijking (gelukkig wel alles goed, alleen zwaar). De bevalling was ook een verhaal appart. Er ging een groot multidiciplinair aan vooraf, voor ze mij wilde laten bevallen. Hoe was dat eigenlijk bij jou?
    Onlangs geplaatst door Rachel: Inspiratie voor de werkruimte

  • sherry

    Het lijkt me erg bijzonder en schrikwekkend tegelijk. Gelukkig is het goed afgelopen.

  • Melanie

    Dat is heftig. Ik vond het al schrikken om het met 16weken te ontdekken. Dat had al de nodige verwerking nodig. Laat staan in dit verhaal.

  • Eveline

    Wat ontzettend bijzonder maar wat een schrik ook! Inderdaad, je mist de gehele periode om er naartoe te leven en te wennen aan het idee van je nieuwe leven. Heftig zeg! Maar gelukkig mooi afgelopen!

  • Charelle

    Ik had het ook, alleen kwam ik er pas achter toen ik al aan het bevallen was en ’s nachts naar de eerste hulp ging omdat ik zo’n ontzettende pijn in mijn buik had. ‘ja mevrouw, u bent aan het bevallen’ nog nooit zo geschrokken in mijn hele leven. Maar nu, 5 maanden verder, heb ik een prachtig en super gezond dochtertje. Het kan dus allemaal echt haha.

  • Jessica

    Hoi,
    Je verhaal is heel herkenbaar heb het ook gehad kwam er achter toen mijn zoontje al voldragen was.. Heftig maar kan me net als jou geen leven meer zonder denken..

  • Shanna

    Ik ben altijd weer blij als ik een soort gelijk verhaal lees… ipv als je iemand je verhaal verteld, ze je aan kijken of je wel goed bij je hoofd bent. “Hoe kun je dat nou niet door hebben” “Dit gebeurt alleen op tv” enz enz….
    Wij zijn er na 20 weken achtergekomen dat ik zwanger was, ook nooit last gehad van de welbekende kwaaltjes , en ook alles gedaan wat normaal gesproken echt niet kan tijdens de zwangerschap, maar inmiddels zijn we alweer 2 maanden trotse ouders van een kerngezonde zoon. En inderdaad onverwacht is zeker niet ongewenst!

  • Mulder

    Wauw bijzonder .
    Ik dacht dat je tot 16 week hcg aanmaakte en daarna niet meer . Of blijft er zoveel zitten dan een test dus positief kan worden .

  • Gerlinde

    Hoi hoi,
    Ik herken het verhaal van je,wat super om te horen dat je ook een oermoeder bent,heb zelf acht kids met mijn vriend,waarvan zes ook zijn geboren dat ze voldragen geboren zijn zonder het te weten,ik was zelf jaren een vors meisje en at en dronk alles als je zwanger bent verboden is.daarbij ook geen complicaties of afwijkingen bij onze kids zijn geweest na geboorte,en kern gezond zijn,en nu dat mijn kinderen alweer zo groot aan het worden zijn,we ze voor geen goud meer willen missen.dan vergeet je al snel van hoe de bevalling was van onze kids.

    Groetjes van een oermoeder.

  • Rachelle

    Ik dacht mijn naam en hetzelfde verhaal. Al kwam ik er pas tijdens de bevalling achter dat ik zwanger was . Maar ongepland betekend zeker niet ongewenst . Ik heb een prachtige dochter van 1.5 jaar en ben er enorm blij mee !! Bijzonder om nu te lezen dat je hetzelfde denkt en reageert!.

  • leanne

    Wat heeft jou verhaal vreselijk veel overeenkomsten met het onze. Ik herken mezelf in nagenoeg iedere zin. Wij kwamen volgens de echo na 39 weken en 2 dagen erachter dat we zwanger waren van onze eerste. Totaal nietsvermoedend en inderdaad tegen iedereen zeggen dat het onmogelijk was dat ik zwanger was. Niets was minder waar, toen ik de test deed kwam eerst de uitslag en toen pas de bevestigingsstreep. Uiteindelijk 12 dagen nadat ik een test deed bevallen van een kerngezonde dochter. De weëen waren opgewekt omdat het bleek dat ik zwangerschapsvergiftiging had en de bloeddruk torenhoog. Ze moest dus gehaald worden en zo snel mogelijk ook. Toen ze er was voelde het meteen vertrouwd, ze hoorde bij ons.. onze kleine, mooie Juliët.
    Op het geboortekaartje stond dan ook; ” volkomen onverwacht, maar meer dan welkom”. Ondertussen word onze meid volgende week alweer 7 maar deze levensveranderende gebeurtenis zal me altijd bijblijven als de dag van gisteren.

Reageren op Iris Annuleren

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.