Toen Senna anderhalf jaar oud was leerde hij het woord nee kennen. Op elke vraag antwoorde Senna: nee, en bleef stug en eigenwijs op zijn plek zitten. Tot dat ik hem begon te kietelen, hij in schaterlachen uitbarste en hij vervolgens toch deed wat ik van hem vroeg. Goh dacht ik, wat een makkie dat zoontje van mij. Dat was wel een snelle conclusie, want het echte werk zat er nog aan te komen: welkom in de peuterpubertijd!
Peuterpubertijd
In de wereld van de peuterpubertijd betekent nee ook echt NEE. En denk ook maar niet een peuter van gedachte te kunnen veranderen want ik wil het niet en ik doe het niet staat bovenaan. Goh klinkt eigenlijk erg he? Valt ook wel weer mee maar er zijn momenten dat het toch wel even lastig is om die lieve zoon van mij in het gareel te houden. Tjah ik wilde zelf moeder worden dus dan horen dit soort momentjes er ook bij.
Een tijdje terug werd het mij toch even heel duidelijk dat de peuterpubertijd eigenlijk helemaal niet zo’n makkie is. Nee, het is zelfs best lastig. Mijn lieve kleine poppetje veranderde even in een wilde draak en leek niet meer tot bedaren te brengen. Nou ja, ik kon hem wel tot bedaren brengen, maar dat betekende dat ik dan zou toegeven aan wat hij wilde: met de auto’s spelen. Dit is namelijk wat Senna de laatste tijd alleen nog maar wil: met de auto’ s spelen, hij doet zijn naam eer aan zullen we maar denken 😉
Toen mijn wilde draak op de grond lag te spartelen van frustratie, wist ik toch even niet wat ik moest doen. Toegeven wilde ik niet, want als ik daar eenmaal aan begin is het einde zoek. Dan maar laten spartelen op de grond, met pijn in mijn hart, want het liefst wil ik hem natuurlijk alleen maar blij en gelukkig zien. Toen ik dan ook tegen Senna zei dat mama zo wel weer kwam kijken als hij rustig was geworden was hij wonder boven wonder binnen een halve minuut stil. Hevig nasnikkend storte hij zich in mijn armen alsof hij zelf ook even niet meer wist wat hem overkwam.
Goh, bedacht ik mij later, heb ik niet eerder het advies ergens gelezen om puberende peuters gewoon even te laten voor wat het is? Ja dat heb ik eerder gelezen, volgens mij staat dit advies zelfs in de meeste opvoedkundige boeken. Maar weet je, hoeveel boeken ik ook gelezen heb, je moet de dingen zoals de peuterpubertijd toch echt zelf met je kindje ervaren. En het klinkt misschien vreemd maar die driftbuien van mijn kleine draak geeft mij toch het gevoel dat onze band nog hechter wordt. Want ook al was Senna even heel erg boos, uithuilen en knuffelen doet hij toch het allerliefste met mama!
En eigenlijk mag ik helemaal niet klagen want tot nu toe heeft Senna maar twee echte driftbuien gehad, maar het heeft zo veel indruk op me gemaakt dat ik er toch even over wilde schrijven 😉 En ik ben natuurlijk ook heel benieuwd hoe de mama’s omgaan met eventuele driftbuitjes?
Lees ook: omgaan met driftbuien
Bianca Reageren
Die buien zijn zo herkenbaar dochterlief word in Mei 6 maar die vroege puberteit perikelen zijn nooit echt verdwenen 🙂 x
Nicole Reageren
Tsjah hier nog geen peuter dus kan er helaas niet over meepraten.
Al denk ik wel dat ik het (met pijn in mn hart) ook zo zou doen.. t kind maar gewoon even laten razen en geen aandacht aan besteden
Petra Reageren
Negeren, hoe lastig soms ook, werkt ook hier het beste.
Arcadia Reageren
Gelukkig is mijn Ronja nog niet zo ver, alhoewel er al wat driftbuien zijn nu ze anderhalf is. Ook dan laat ik haar maar gewoon uitrazen om daarna haar weer positief te benaderen. Lijkt me dat iedere moeder daarin haar eigen weg moet vinden. Leuk om te lezen hoe jij hiermee omgaat.
alexa Reageren
Zo zijn kinderen nou eenmaal het is gewoon hoe je ermee omgaan al blijf je liever bij je kind en natuurlijk wil je je kind gelukkig zien! Weet zeker dat jouw kind erg gelukkig met jouw is als mama! Leuk dat je een artikel schrijft over het moeder zijn.
Iris Reageren
Ik heb er (nog) geen ervaring mee. Uitrazen klinkt als een goede oplossing. Lijkt me wel verdomd lastig!
Cindy H Reageren
En zo zijn we allemaal geweest xD Leuk geschreven Saskia
Saskia Hardeman Reageren
Dankjewel Cindy! En ja indd grappig om te beseffen dat we allemaal zo zijn geweest! 😀
Eline Reageren
haha, zo herkenbaar!
Gwen Reageren
Maar twee echte driftbuien pas?! Wauw! Olivia heeft er soms wel 2 per uur. Krijsen, gillen, trappelen en overstrekken. En no way dat ik haar omhoog krijg of naar boven oid. Dit is nu sinds een dikke maand .. Toen was ze 16 maanden, ahhhhhhhhhhhhh – ik noem dit als peuterpubertijd, wie weet wat me nog te wachten staat.
Saskia Hardeman Reageren
Haha ja maar twee. Maar ik moet er wel bij vertellen dat Senna de laatste dagen echt zo vervelend is. Geen driftbuien maar een beetje stout, niet luisteren en vooral niet slapen. Misschien dat hij moet wennen aan de overgang naar de peuterspeelzaal..
Remy | BakingBeautyNL Reageren
Hihi, zo herkenbaar 🙂 maar driftbuien horen erbij. Goed dat je niet heb toegegeven…
Groeten, Remy
Tamara Reageren
Gelukkig hier nog niet, hier nog de echte sprongetjes.. lijkt mij lastig straks inderdaad niet toe te geven maar te negeren. Maar lijkt mij inderdaad wel het beste
Francesca Vonk Reageren
Ik denk dat ik nog geen echte driftbuien heb meegemaakt met Vico (15 mnd). Natuurlijk wel het: op-de-buik-op-de-grond-rollen-en-huilen… maar is dat een driftbui? Echt woest is hij niet… of wel..? of het doet me niet zoveel op dat moment misschien? ik denk vaak: “Ja, toe maar hoor… je komt niets te kort…” En als ik dan verder ga met aardappels schillen en geen aandacht geef, draait ie om, staat op en gaat met zijn auto spelen. Dus ja, ik besteed er eigenlijk geen aandacht aan. Ben benieuwd of ik hier nog op terug ga komen… 🙂 Dat vindt dan vanzelf een ereplekje op mijn blog hahaha!
Groetjes,
Francesca
P.S.: *klik* je hebt een Bloglovin’ volger erbij 🙂 Leuk blog!