Chaya verloor haar baby met 8 maanden zwangerschap

Regelmatig deel ik met jullie een ingrijpend verhaal van lezers die dit willen delen. Dit keer het verhaal van Chaya waarin zij haar hartverscheurende verhaal vertelt over hoe zij haar baby verloor met 8 maanden zwangerschap.

Wil jij ook jouw verhaal delen? Uiteraard kan dit ook anoniem. Mail mij dan op info@twinkelbella.nl

32.1 week zwanger

Ik ben zwanger van mijn derde kindje. Vandaag heb ik voor mijn doen best veel gedaan. Als ik ’savond in bed lig, zeg ik tegen mijn man dat ik niet weet of ik de baby vandaag goed gevoeld heb. Ik twijfel heel erg. Omdat ik een drukke dag heb gehad, kan ik mij niet herinneren wanneer ik de baby voor het laatst heb gevoeld. Ik ga toch nog even op het internet kijken over de bewegingen van een baby van 32 weken. Ik lees dat de baby met dit termijn minder kan bewegen, omdat hij steeds groter wordt. Dat weet ik ook wel, aangezien dit mijn derde zwangerschap is.

Ik sluit mijn tablet en ga proberen te slapen. Uit het niets krijg ik een enorme hoofdpijn. Een hoofdpijn die ik nooit eerder heb gehad. Ik kan niet slapen en ik voel mijn baby ook niet bewegen. Ik probeer rustig tegen mijn buik te duwen en hoop dat de baby daarop reageert. Normaal is hij erg actief ’s nachts, maar nu blijft het angstvallig stil.

32.2 weken zwanger

De ochtend nadert en ik heb geen oog dicht gedaan. Die hoofdpijn is er nog steeds. Ik zeg tegen mijn man dat ik de baby vannacht niet heb gevoeld. Hij zegt dat we meteen de verloskundige moeten bellen. Ik probeer me rustig te houden. Als ik straks zijn hartslag hoor, is alles goed. Waarschijnlijk is hij gewoon even rustig geweest, denk ik. De verloskundige komt naar ons huis en zet de doptone op mijn buik. We horen alleen ruis, maar geen hartslag. Ze verplaatst de doptone naar de andere kant, maar ook daar alleen ruis. De tranen rollen over mijn wangen. We moeten direct naar het ziekenhuis voor een echo.

Op weg naar het ziekenhuis kan ik niet stoppen met huilen. Ik heb een heel slecht gevoel. Ik weet dat er iets niet goed is met mijn baby, maar durf me er niet aan toe te geven. Misschien ligt de baby wel gedraaid en kon ze zijn hartslag daardoor niet vinden. Ik probeer me vast te houden aan die hoop.

In het ziekenhuis aangekomen, staan ze ons al op te wachten. We worden naar een kamer gebracht. De verloskundige van het ziekenhuis pakt het echo apparaat en plaatst deze op mijn buik. Ik zoek zenuwachtig naar bewegend beeld. Op het scherm zie ik zijn mooie ronde hoofdje. Wat ligt hij toch stil, denk ik. Het is net alsof ik naar mijn keel gegrepen wordt en moeite krijg met ademen. Ze gaat van het hoofd op zoek naar de hartkamers. Daar blijft ze staan en dan komt het verlossendewoord……: “Het spijt me, de hartkamers staan stil, de baby is overleden”.

Ik kijk naar het beeld en in één klap word ik in volledig in stukken geslagen. Ik weet dat mijn leven vanaf nu voor altijd is veranderd. Mijn keel wordt voor mijn gevoel nu letterlijk dichtgeknepen en een overvloed van verdriet dringt mijn lichaam binnen. Ik kan niet stoppen met huilen. Hoe is het mogelijk dat mijn kind dood is? Wat is er gebeurt? Ik heb helemaal geen signaal gehad dat er wat fout was. Hoe kan dit? Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Ik ben altijd zo voorzichtig geweest, ben gezond, doe niets wat niet mag en dan gebeurt dit?

Zit ik in een nare droom en word ik zo wakker….? Nee helaas, de werkelijkheid is dat mijn bijna acht maanden baby er niet meer is en levenloos in mijn buik zit. Ik ben in shock en kan niet bevatten wat voor nieuws we zojuist te horen hebben gekregen. Dit is de ergste nachtmerrie die werkelijkheid is geworden. Ik wil dat de baby er direct uitgehaald wordt. In het ziekenhuis vertellen ze dat ik natuurlijk moet bevallen. Wat een onmenselijke opgave. Ik wil nog steeds dat de baby er nu uit moet. Ze willen dat niet doen, omdat ze zeggen dat het beter is voor de verwerking als dat niet meteen gebeurt. Onze dochter van bijna twee is bij ons, maar onze zoon van vijf is g op school en weet nog van niets. Hoe moeten we hem dit vertellen? Hoe moet ik hem straks gaan vertellen dat zijn broertje die hij zo graag wilde er niet meer is…..?

We spreken af dat de bevalling de volgende ochtend wordt ingeleid. Voor nu gaan we naar huis. Als we thuis zijn, hoor ik de voordeur opengaan. Mijn zoon komt vrolijk binnen zoals altijd. Ik roep hem bij mij en de tranen lopen over mijn wangen. Hij vraagt waarom we verdrietig zijn. Nooit heb ik voor mijn kinderen gehuild, maar ik kan mijn tranen niet bedwingen. Ik neem hem op schoot en leg hem uit dat de baby in mijn buik geen hartslag meer heeft. Een mens heeft een hartslag nodig om te kunnen leven, leg ik hem uit. Omdat de baby nu geen hartslag meer heeft, leeft hij niet meer en isoverleden in mijn buik. “Is de baby dan dood?” vraagt hij? “Ja”, zeg ik en hij barst in huilen uit. Mijn hart breekt voor de zoveelste keer vandaag. Zijn verdriet komt zo hard binnen. “Het is mijn schuld, ikheb hem te laat gewenst” zegt hij huilend. Huilend probeer ik hem uit te leggen dat dit niet zijn schuld is. Hij zei altijd dat hij een broertje wenste. Toen hij hoorde dat er een baby kwam en dat het ook nog een jongen bleek te zijn, was hij zo ontzettend blij. Hij zegt, dat hij nu dan een zusje wenst. Baby jongens gaan namelijk dood.

Vandaag ga ik bevallen van onze overleden baby na 32+3 weken zwangerschap. Om 9.00 uur worden we in het ziekenhuis verwacht. Onderweg naar het ziekenhuis bedenk ik me dat dit de eerste keer zal zijn, dat ik in een ziekenhuis beval. De vorige twee keren ben ik thuis bevallen. We melden ons bij de balie. De dame achter de balie weet meteen wie ik ben en brengt ons naar een kamer. We lopen langs allemaal andere verloskamers en ik hoor een net geboren baby huilen. Op dat moment realiseer ik mij dat ik straks moet bevallen, maar dat ik dit geluid van mijn baby nooit zal horen. Ik doe mijn best mij groot te houden en mijn tranen niet te laten komen. We worden in een kamer helemaal achterin geplaatst. Logisch ook, denk ik bij mijzelf. Hier worden ‘dit soort’ gevallen dusnaartoe gebracht.

De eerste weeën opwekker wordt ingebracht. Nu is het wachten….. Ik hoop echt dat de weeën snel op gang komen en het achter de rug is. Het wachten is mentaal echt slopend. Er wordt gevraagd of ik pijnbestrijding wil. Dit wordt namelijk een ander soort bevalling dan mijn twee hiervoor. Op dit moment wil ik het nog aankijken tot het zover is. Eigenlijk wil het op eigen kracht doen net als de vorige twee keren. Mentaal ben ik wel compleet gebroken, dus wellicht is het handig om straks wat medicatie te krijgen, denk ik. De baby kan ik hier nu toch niet meer mee schaden, dus misschien is het wel verstandig. Maar we zien later wel…

Urenlang gebeurt er niets. De weeën komen nog niet op gang. Om 13.30 uur krijg ik nogmaals weeën opwekkers. Ik voel nu wat lichte krampjes. Ik vraag of ze voor de zekerheid het infuus willen aanleggen, want de weeën beginnen nu te komen. Ik ben bij mijn beide kinderen hiervoor snel bevallen en als de weeën eenmaal beginnen, dan kan het snel gaan.

Het besef begint te komen dat de baby eraan komt. Ik heb net als mijn vorige twee bevallingen een enorme weeën storm. De weeën, de emotie, de angst en het enorme verdriet worden mijn teveel. Ik wil nu wel wat medicatie toegediend krijgen. Ik trek het echt niet meer. De verloskundige geeft aan dat het nu heel snel gaat en dat er geen tijd meer is voor pijnbestrijding, omdat de baby er al aankomt.

Al die tijd verlangde ik dat dit moment er snel zou zijn, maar nu het zover is, wil ik dat het nog een paar uur duurt. Ik voel persweeën en hoor dat ik mag persen. Ik pers één keer en voel dat de baby eruit komt. Mijn baby huilt niet, maar ik begin wel hard te huilen. Mijn overleden zoon is ter wereld gekomen. Ik heb mijn ogen dichtgeknepen en durf niet te kijken. Ik ben zo bang hoe hij eruit ziet. Omdat ik niet meer wist wanneer ik hem voor het laatste gevoeld had, wisten we dus ook niet hoe lang hij al overleden was. Ik was zo bang dat hij misschien groen of paars zou zijn. Ik had echt geen idee wat ik kon verwachten. Voorzichtig doe ik mijn ogen open en zie voor het eerst mijn tweede zoon…..

Mijn zoon, geboren om 14.30 uur. Compleet met alles erop en eraan. Hij is zo prachtig en mooi roze. Ik ben verslagen om het feit dat hij er zo goed uitziet. Zelfs het ziekenhuis personeel zei dat het net leek alsof ze hem nog konden reanimeren. Zo goed ziet hij eruit. De angst die ik had was nergens voor nodig. Het lijkt net alsof hij slaapt. Ik kan moeilijk bevatten dat mijn baby niet leeft. Wat was dit een onmenselijke opgave. Ik voel zijn levenloze lichaampje op mijn borst liggen en ik kijk naar hem. De vraag wat er toch gebeurd kan zijn, maalt door mijn hoofd. Zo een mooi en onschuldig mannetje is het leven niet gegund.

Mijn baby voelt nog warm aan, maar ik voel dat zijn temperatuur snel afneemt. De tranen blijven maar over mijn wangen lopen. Ik probeer hem goed te bekijken en aai hem. Zijn huid voelt zo zacht aan. Ik kan nog steeds niet geloven dat dit ons is overkomen. Ik heb mijn prachtige overleden zoon vast en dit voelt zo onwerkelijk. Nog nooit heb ik een overleden persoon aangeraakt en nu ligt mijnbloedeigen kind in mijn armen…….. Levenloos!

Bevallen en afscheid nemen van mijn levenloze baby is het zwaarste wat ik in mijn leven heb moeten doen. Doorgaan met je leven en een gezin draaiende houden na een trauma is een uitdaging van het hoogste niveau. Mijn man en ik zijn altijd positief ingesteld en hebben, hoe zwaar het ook was, alles eraan gedaan om alle stukjes bij elkaar te rapen en door te gaan. Onze twee kinderen zijn daar de grootste drijfveer voor geweest. Door deze twee hebben wij de kracht gehad om door te gaan.

Eind december 2017 hebben wij een prachtige zoon erbij mogen krijgen. Onze regenboogbaby. Ik ben dankbaar dat ik moeder ben van vier mooie kinderen. Waarvan er één altijd in ons hart leeft.

Op mijn blog www.yourbabybasics.nl schrijf ik over de doodgeboorte van onze zoon en ons gezinsleven.