Elke zondag mag ik een verhaal delen van een lezer over wat haar leven ingrijpend heeft veranderd. Dit keer het verhaal van Tessa waarin zij vertelt over hoe er bij haar een prenatale depressie werd ontdekt en welke klachten zij hierdoor ervaarde.
Heb jij ook een verhaal dat je wil delen omtrent gezondheid, zwangerschap, bevalling, familie, gezin? Heel graag! Dit kan eventueel anoniem. Voor meer info mag je mij mailen op info@twinkelbella.nl
Terugblik tweede zwangerschap
Wij zijn een jong gezin, zoontje van 3 jaar jong en nu een dochter van 6 maanden.Met dit verhaal kijken wij terug op mijn tweede zwangerschap. De wens was er voor een tweede kindje, en die wens werd ook werkelijkheid toen ik over tijd was en de zwangerschapstest positief was. Dankbaar en blij waren wij dat we in verwachting waren van een tweede kindje.
De eerste weken van mijn zwangerschap had ik enorme hoofdpijnen en duizeligheid. Hier moest ik doorheen aangezien het de eerste drie maanden door de hormonen kon komen. Helaas werd dit alleen maar erger, en daarbij werd ik steeds meer somber.
Na 3 maanden lag ik in de MRI-scan, om uit te sluiten of er niets aan de want was in mijn hoofd of hersenen. Gelukkig was dit allemaal goed. Volgens de neuroloog had ik te maken met spanningshoofdpijn en kon ik dit met paracetamol wel oplossen. Alleen, ondertussen ging het steeds slechter met mij, ook de verloskundigen waren hier van op de hoogte. Helaas zijn er overal wachtlijsten voor, dus ik moest wachten voor een eventuele verwijzing …. en door gaan … In deze periode werd ik iedere week gezien door de verloskundige en begeleid door mijn huisarts.
Nee, het gaat niet goed
Elke dag ging ik dit groeiende ‘iets’ meer dingen kwalijk nemen. Ik wilde niet meer, ik wilde alleen maar in bed blijven. Ik wilde dit groeiende ‘iets’ uit mijn buik, ik voelde er niets voor en zag alles zwart in. De buiten wereld snapte het niet, althans de helft wist niet precies wat er binnen de muren aan de hand was. We gaven aan dat het door de hoofdpijn kwam. Uiteindelijk hebben wij naar de omgeving ook open boek gedaan: nee, het ging niet goed.
Paniekaanvallen en slecht slapen tijdens zwangerschap
Het positieve van dit alles was dat ik een klein mannetje had lopen van 1,5 jaar waardoor ik uit bed moest, waardoor ik door moest gaan want HIJ had mij nodig. Dit is achteraf mijn redding geweest denk ik vaak! Uiteindelijk ging ik niet meer alleen de deur uit, ik kreeg paniek aanvallen en ik sliep enorm slecht. Ik had het continu benauwd en een gejaagd gevoel. Iedere dag had ik hoofdpijn en ik kon soms niet meer stoppen met huilen. Het ‘gelukkige zwangere’ gevoel, nee dat was er niet.
Eenmaal bij een gespecialiseerde gynacoloog, werden mijn klachten gezien en zag hij dat het echt niet goed ging. Ik werd dezelfde week nog doorgestuurd naar psychiater en psychologen.Toen ging eindelijk het balletje rollen, ik was toen alweer 17 weken zwanger.
Gelukkig werden mijn klachten allemaal herkend, en was dit niet gek…. De diagnose die ik kreeg was een prenatale depressie met daarbij een angststoornis. Iedere week werd ik intensief begeleid door de psycholoog.
Antidepressiva tijdens de zwangerschap
De 20 weken echo was voor zover ze konden zien helemaal goed, en het was een meisje.
Hier voelde ik helaas nog weinig bij. Ik ben daarom ook met 22 weken zwangerschap gestart met anti-depressiva die ook mijn angst klachten iets konden verhelpen. Risico’s zaten hier wel aan vast om te starten met deze medicatie tijdens een zwangerschap, maar mijn gezondheid ging voor alles. Mijn man en ik waren er allebei zeker van dat dit niet zo langer door kon gaan.
En toen … eindelijk … na 4 weken ging de medicatie aanslaan. Het ging iedere week een klein stukje beter. Mijn somberheid werd iets minder, en ik werd wat rustiger. Mijn hoofdpijn ging weg, en ik had minder paniek aanvallen. Iedere week een echo om te proberen zo’n goede band te krijgen met de baby. Ik voelde de baby dagelijks bewegen en ik vertelde haar elke dag dat ik van haar hield, dat het goed komt en dat we er samen doorheen komen. Ook al voelde ik dit zelf echt niet, hoe vaker je het gaat zeggen hoe meer je het zelf zal gaan geloven. Althans, dat is psychologen theorie 🙂
Dankbaar voor mijn familie
Mijn lieve schoonzusje die mij iedere week een kaart stuurde met een lieve tekst, die nam mij mee om te wandelen, naar de schoonheidsspecialiste.. Ja ze heeft onwijs goed voor me gezorgd. Ook al kon ik weinig emotie tonen op dat moment, ze deed het allemaal maar wel! Mijn schoonouders kwamen mijn zoontje zo af en toe ophalen zodat ik extra kon slapen en rust kon nemen. Mijn lieve moeder die samen met mij boodschappen ging doen, zodat ik dit wel bleef doen met iemand erbij. En mijn lieve man, de overal mee naar toe ging, die er altijd voor mij was en mij overal doorheen trok. Ja ik ging eindelijk een beetje genieten!
Na de bevalling
Er is een risico met zwangerschap en het gebruik van anti-depressieva, dus wilden ze de baby na de bevalling 48 uur op observatie houden. Ik ben met 37 weken zwangerschap ingeleid en de bevalling ging ontzettend goed. Daar was ze, mooie Nina. Ze deed het gelukkig heel erg goed.
En ik .. ik kreeg eindelijk dat gevoel dat er vaak in het begin van de zwangerschap al is. Daar was het, dat intense geluk, dat intense verliefde gevoel. Wat was ze mooi!
Na de bevalling nog intensieve begeleiding gehad van psycholoog en psychiater,en iedereen lette extra op mijn gedrag ivm een mogelijke postnatale depressie. Maar alles ging gelukkig goed.
Helaas heb ik wel ontzettende schuld gevoelens tegenover mijn dochtertje, en heb ik veel spijt wat betreft mijn gedachten tijdens de zwangerschap. Ook ben ik vriendschappen kwijt geraakt, ik vermoed dat ze er niet mee om konden gaan en het niet begrepen. Nu terug kijkend heb ik daar best verdriet om, want ik was zwanger maar ook ziek. Een ziekte in mijn hoofd die zelfs ik niet begreep.
Nu na 6 maanden, word ik nog begeleid door een psycholoog en slik ik nog de medicatie. Stukje bij beetje vind ik mezelf terug en herken ik mijzelf weer. Wij genieten nu intens van ons mooie gezin. Dankbaar voor wat we hebben.
Lieve Tessa, als eerste hoop ik van harte dat door dit verhaal op te schrijven, dit jou een beetje helpt om van je af te schrijven. Zoals ik al in mijn mail vertelde heb ik hetzelfde meegemaakt en vond ik het bijna bizar om te lezen hoeveel overeenkomsten in klachten wij hadden. Wat fijn om te lezen dat het na de bevalling zo goed met je ging en dat je zo veel steun hebt gehad aan familie. Ik wens jou en je prachtige gezin het allerbest toe. Veel liefs Saskia
Mathiske -gelukineenrompertje- Reageren
Wat een heftig verhaal. Ik lees dit soort dingen toch vaak met een brok in mn keel, dat hormonen zulk soort dingen met je doen, bizar. Gelukkig kunnen jullie beide genieten, nu, van jullie gezien. Heel veel geluk!
Onlangs geplaatst door Mathiske -gelukineenrompertje-: Week overzicht – Week 22- Zon, zonder cabrioselfie en genieten