Onzichtbaar ziek
2 aug 2015 Gezondheid Lifestyle 52

Onzichtbaar ziek

Toen ik zes weken zwanger was van Sophia en last kreeg van mijn prenatale depressie zag ik er op zijn zachtsgezegd niet uit. Iedereen die mij zag vroeg wat er aan de hand was. Ik hield het allemaal een beetje af omdat ik nog in de ontkenningsfase zat, maar dat ik ziek was, dat was duidelijk. Toen ik eenmaal aan de medicatie zat en ik weer kon slapen door de slaapmedicatie begon ik er weer uit te zien zoals ik was. Gelukkig. Maar toen ik er weer uitzag als mijzelf, welliswaar met dikke buik, merkte ik dat alles vergeten was en iedereen in de veronderstelling was dat alles helemaal ok was.

En ergens vond ik het natuurlijk helemaal niet erg dat er niets te zien was. Want zolang iedereen dacht dat er niets aan de hand was, hoefde ik ook niets te vertellen. Wel kreeg ik regelmatig te horen dat het mensen opviel dat ik terughoudender werd en meer timide, maar dat was het dan ook. Op gegeven moment begon het op te vallen dat ik niet meer aan het werk was en volledig in de ziektewet was beland. Omdat ik altijd erg enthousiast was over mijn werk, en dit opeens weg viel, begon dit vragen op te roepen.

En toen begon het dat ik mensen moest gaan vertellen wat er aan de hand was. Vaak kreeg en krijg ik als reactie; maar je ziet er zo goed uit. Door die opmerking voelde en voel ik me vaak niet begrepen. Ik heb geen zichtbare griep, of een gebroken been, ik ben ziek door mijn hormonen. En dat zie je niet. Iemand kan simpelweg niet zien wat er bij mij aan de binnenkant gebeurt. De enige manier waarop ik begrip kon kweken was door over mijn ziekte te vertellen. En dat was precies wat ik ontzettend moeilijk vond, en nog steeds vind.

Want niet alleen het ziek zijn an sich maakt veel moeilijk, als anderen het ook nog eens niet kunnen zien brengt dit een extra belasting met zich mee. Althans zo ervaar ik het zelf. Wat ik wel heb geleerd en dan ook als tip kan meegeven: praat erover. Of als dit nog niet lukt zoals in mijn geval: schrijf erover. Ik merk dat er meer begrip is gekomen toen ik ben begonnen met bloggen over mijn ziekte. Door mijn gevoelens op te schrijven konden mensen zich beter in mij verplaatsen en snapten ze de ziekte ook beter. Want weet je, ik snapte zelf natuurlijk ook wel dat mijn ziekte heel moeilijk te begrijpen was en is. Zelf begrijp ik het ook niet, dus hoe kan ik het dan van een ander wel verwachten.

Dat mijn ziekte aan de buitenkant niet zichtbaar is, zie ik ergens als een voordeel maar is natuurlijk ook een grote valkuil. Ook voor mezelf, hoe vaak ik wel niet gedacht heb; kijk je ziet er gewoon uit, laat nu alles maar weer normaal worden. En wat valt het dan tegen als dit niet gebeurt. Ook ben ik mij ervan bewust dat ik mijn onzichtbaar ziek zijn in stand houd door social media. Ik plaats selfies en foto’s met mijn kinderen, en daar zie je niets van al het verdriet wat van binnenuit komt. Gelukkig maar, voor mij is het namelijk wel een manier om mijn ziekte door te komen. Want naast dat ik ziek ben is het o zo belangrijk om niet te blijven “hangen” maar vooral proberen om door te gaan. Onzichtbaar ziek zijn is niet makkelijk, maar door het bespreekbaar te maken en er aandacht voor te vragen maakt het dit voor iedereen misschien wat makkelijker.

Heb jij ervaring met het onzichtbaar ziek zijn? Misschien heb je het zelf meegemaakt of in je omgeving? Laat het achter in de comments, ik lees het erg graag!

handtekening-saskia

Gerelateerde artikelen:

Persoonlijk: Prenatale depressie

Prenatale depressie: wat is het eigenlijk?

Bloggen en ziek zijn

Volg jij mij al via FacebookBloglovin , Instagram en/of twitter?

Reacties

  • Tips voor papa's

    Wauw wat heftig en wat kan ik me voorstellen hoe lastig het moet zijn om je zo kl*te te voelen zonder dat mensen daar iets van zien; vooral om begrip te krijgen van mensen.
    Hopelijk gaan de moeilijke tijden snel voorbij en kun je gauw van het leven met je gezin gaan genieten!

  • Celine

    Wat naar maar ook zo herkenbaar! Zelf heb ik chronische pijn die je op het eerste gezicht niet ziet (totdat je weet waar je naar moet kijken). Doordat ik ondanks de pijn wel gewoon blijf lopen en bewegen denken mensen vaak dat er niets aan de hand is, terwijl het tegendeel waar is. Zelf vind ik het na 10 jaar te vermoeiend om steeds weer uit te leggen hoe of wat, en zelfs om mensen te moeten overtuigen van het feit dat het er echt is.

    Ik vind het heel mooi en dapper dat je hier zo open over schrijft. Zo komt er hopelijk nog meer begrip voor het onzichtbaar ziek zijn. Ik wens je daarbij ook heel veel sterkte toe.

  • Geertje - Stay At Home Mama

    Heel herkenbaar hoor!! Mensen reageren vaak raar als ze horen dat je iets hebt.. ik krijg vaak te horen: “oh ja,ik heb ook wel eens hoofdpijn” of “ja mijn dochter heeft ook migraine”. Heel irritant want wat ik heb is totaal iets anders…. en inderdaad, doordat je foto’s plaatst en deelt op social media en een blog behoud je een beetje dat onzichtbare…
    Ik vind dat juist wel fijn.. op slechte dagen deel ik minder… ik ben vrij positief ingesteld en wil dit (naar de buitenwereld toe) ook zo houden… en wat er offline afspeelt bij ons thuis hoeft echt niet altijd online te komen!

    Ik hoop dat je jezelf net zo’n powervrouw vind als dat ik je vind… moeder zijn en ziek zijn gaat niet altijd samen en toch vechten we er ons erdoorheen en zijn we er voor onze kinderen…
    Je doet het gewoon super!

    • Saskia Hardeman

      Ja, heel vervelend inderdaad als mensen vergelijkingen gaan trekken. En het zijn vaak nog vergelijkingen die echt totaal geen verband hebben.

  • Paola

    Ik weet als geen ander hoe het is om je zo onbegrepen te voelen! Zelf heb ik een probleem met mijn nieren wat op is gaan spelen toen ik een jaar of 14 was en zelfs de artsen hebben het in twijfel getrokken omdat ze niks vonden! Het zou wel tussen mijn oren zitten omdat er thuis nogal veel aan de hand was op dat moment. Ook een groot deel van de mensen in mijn omgevingen hebben me laten vallen. Dan weet je pas echt wie je vrienden zijn!

    • Saskia Hardeman

      Wat moeilijk moet dat geweest zijn dat je dan je echte vrienden leert kennen!

  • Lifesabout

    Och zo herkenbaar wat je schrijft. Aan de buitenkant zie je niet dat ik ziek ben. Bij de hartrevalidatie vroegen veel mensen wat ik daar deed, of ik niet bij de verkeerde groep zat. Want om hartpatiënt te zijn moet je blijkbaar oud zijn. Op het werk wisten ze gekukkig wat er aan de hand is en hebben ze ervaring met het ziektebeeld (werk op een Cardiologie afdeling) en kreeg ik wel veel steun.
    Schrijven helpt inderdaad goed en heel goed van je dat je daar aan begonnen bent.

    • Saskia Hardeman

      Ik vroeg me al af waar je werkzaam was in het ziekenhuis, cardiologie dus! Fijn dat je veel steun krijgt alhoewel het me misschien ook confronterend lijkt om met dezelfde doelgroep aan het werk te zijn.

  • Daniëlle

    Heel herkenbaar! Ik ben zelf 5 jaar depressief geweest, dus weet hoe het is als je je onbegrepen voelt! Schrijven was voor mij ook een enorm belangrijke uitlaatklep. Heel mooi dat dat voor jou ook werkt. Sterkte, en je doet het superknap allemaal!!

    • Saskia Hardeman

      Dankjewel!!

  • Rosanne

    Ook voor mij klinkt het herkenbaar. Ik ben al zo’n 5 jaar ‘onverklaarbaar’ heel erg moe. Er zijn verschillende labels aangehangen zoals stress, een allergische reactie en de ziekte van pfeiffer en daardoor ook verschillende behandelingen maar tot op de dag van vandaag heeft het niets geholpen. En ik merk dat mensen als ze niets aan je kunnen zien ze denken dat er ook niks aan de hand is.
    Toen ik kon vertellen dat ik de ziekte van pfeiffer had hadden de meeste er wel begrip voor maar een paar maanden later vonden de meeste dat het wel over ‘moest” zijn en was het begrip weer zo goed als verdwenen. Erg vervelend dat je zoiets dan steeds weer opnieuw moet uitleggen. Gelukkig heb ik een handje vol goed vriendinnen die er voor mij zijn en met hen kan ik altijd praten, dat werkt voor mij goed als uitlaatklep. Fijn dat jij jouw uitlaatklep hebt gevonden in de vorm van schrijven!

    • Saskia Hardeman

      Moeilijk indd, ook dat mensen vaak vinden na een bepaalde tijd dat het nu wel over moet zijn!

  • Kimberly

    Wat een goed stuk heb me geschreveb zeg. En ook goed dat je het zo van je afschrijft en onder de aandacht brengt. Onzichtbaar ziek zijn is echt naar.

  • Marijke - de beste versie van jezelf

    Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar wel bij iemand in mijn naaste omgeving. Als je zelf niet met het bijltje hoeft te hakken is het weleens lastig te begrijpen wat er omgaat in iemand met een depressie. Daarom is openheid erg belangrijk! Ik vind het knap dat jij zo open bent over zo iets persoonlijks, dat kweekt begrip!

    • Saskia Hardeman

      Dankjewel!!

  • bella

    Wat een goed stuk weer ! Heel herkenbaar ook, mensen reageren vaak met onbegrip, ” Maar je ziet er goed uit !” Of ” iedere zwangere vrouw heeft ups en downs dat hoort bij de zwangerschap” Vaak voel ik me dan al snel een aansteller en onbegrepen en alleen. Anderzijds besef ik door je stukje wel dat ik (te) weinig openheid geef aan de mensen om me heen ook wel uit schaamte maar ook vanuit het feit dat contacten me steeds moeilijker afgaan alsof ik steeds dieper in mn eigen wereldje zak. Maar dan is het misschien ook niet heel redelijk van me om dan wel begrip te verwachten.

    • Saskia Hardeman

      Ooh ja dat ups en downs bij de zwangerschap; dat wordt zo vaak gezegd. Lastig ook dat mensen een depressie met een dipje vergelijken. Komt totaal niet met elkaar overeen! De schaamte is voor mij ook super herkenbaar hoor. Bij de zwangerschap van mijn zoon wist alleen mijn man en familie het. Verder kwam ik de deur bijna niet meer uit. Ik ga je mail trouwens nog beantwoorden hoor! Wil er even goed de tijd voor hebben.

  • Eline

    Wat mooi en goed geschreven. Het is inderdaad makkelijk om je te verstoppen omdat je ziekte niet te zien is, terwijl het juist zo belangrijk is om er over te praten. En juist door erover te praten zullen mensen je ook veel beter begrijpen en je kunnen steunen.

  • Joy

    Als eerste wil ik je complimenten geven voor het feit dat je ook dit weer met ons deelt. Vind het echt knap dat je dit allemaal kunt en wilt.
    Ik heb het zelf meegemaakt met mijn moeder, het is erg lastig. Je weet niet goed wat er op dat moment in haar om gaat.

  • Irene

    Heel herkenbaar! Ik heb vorige jaar bijna 5 maanden thuis gezeten ivm een burn out. Op de één of andere manier vinden mensen het ook ‘eng’ om over gevoelens te praten. Bang dat je dan in tranen je verhaal zal vertellen. Maar ook na die periode zijn er naar weinig mensen die aan je vragen hoe het nu gaat en of je het allemaal redt. Ik ben zelf een prater, maar merkte dat ik doordat mensen er niet naar vroegen, ik ook weinig vertelde. En dat terwijl erover praten juist zo goed is. Gelukkig zijn er altijd wel mensen die oprecht geinteresseerd zijn en al zou je huilen, ze er juist voor je zijn. En dat heeft mij (buiten de sessies met een psycholoog) heel veel geholpen!
    Heel veel sterkte!!!

    • Saskia Hardeman

      Het is wat je zegt inderdaad, mensen zijn altijd een beetje bang voor gevoelens en zo. Ik ben zelf ook een prater, maar wat betreft dit onderwerp klap ik dicht.

  • lin mommysworld

    Mooi geschreven meis.. Echt fijn dat het van je af schrijven helpt. Het lijkt me aan de ene kant wat je zegt fijn dat mensen het niet direct zien, maar aan de andere kan wil je ook begrepen worden en niet continu moeten uitleggen hoe je je voelt. Je doet het hartstikke goed want je had er ook niet over kunnen praten en nog erger erin raken. Dikke knuf voor jou!

    • Saskia Hardeman

      Dankje! Dikke knuffel terug!

  • Dineke

    Wat je schrijft is heel herkenbaar! Zelf heb ik maar een korte periode een depressie gehad, wat achteraf ook kwam door hormonen van de prille zwangerschap, maar het is voor je omgeving heel moeilijk te begrijpen. Want ‘wat heb je nu precies? ‘ of vragen hoe je je voelt waar je stomweg geen antwoord op hebt zijn ineens moeilijk. Ik wens je veel sterkte!

  • Laura - Dagelijkse hap

    Heel naar, maar ook heel herkenbaar 🙁 Het geeft soms best moeilijke situaties, omdat ze geen rekening met je houden en het niet begrijpen. Ik ben nooit zwanger geweest, dus dit heb ik nog nooit meegemaakt. Wel heb ik problemen met mijn heupdysplasie. Hierdoor heb ik soms dagen dusdanige pijn dat ik niet meer kan lopen. Dit kan van het ene op het andere moment weggaan, wat vaak onbegrip opwekt bij andere omdat ze denken dat ik me dan aanstel….

    • Saskia Hardeman

      Wat moet dat inderdaad moeilijk voor je zijn! Pijn is ook zoiets wat anderen niet zien.

  • Iris

    Suikerziekte is misschien wat meer zichtbaar voor anderen, maar ik zie er niet ziek uit. Herkenbaar dus.

  • laura

    Helaas heel herkenbaar. Ik vind het ook nog moeilijk om erover te praten. Kan het nog maar net aan mezelf toegeven dat ik ziek ben. Ik lees je blog graag. Een beetje herkenning maakt een beetje minder eenzaam. Ik vind je een stoere vrouw. Op een dag hoop ik hier ook over te bloggen, maar nu is het nog te vers.

    • Saskia Hardeman

      Misschien kan het je helpen om het voor jezelf op te schrijven. Is het onzichtbaar ziek zijn herkenbaar voor je, of ook de prenatale depressie? Heel veel sterkte.

  • Bregje

    Heel herkenbaar, heb zelf een burnout gehad voor Laurens er was en na zijn geboorte ging het weer mis. Mensen die dan zeggen dat je er wel heel goed uitziet bedoelen het goed, maar het voelde alsof ik niet geloofd werd, lastig! Gelukkig kon en kan ik er goed over praten en sinds begin dit jaar ook schrijven en dat helpt, zoals jij ook zegt.
    Ik vind je een kanjer, je bent eerlijk en haalt je ziekte uit de taboesfeer. Dikke knuffel!

    • Saskia Hardeman

      Wat een lieve reactie, dankjewel! Ik lees je blogs graag en heb er veel aan.

      • Bregje

        Lees je reactie nu pas! Fijn dat je wat aan mijn blogs hebt, zo kunnen we elkaar mooi helpen in moeilijke tijden! Xx

  • Whitney ♡ Whtnysworld

    Helaas ook voor mij herkenbaar. Het is niet te zien. Ik heb alleen dat ik me erg terug getrokken heb. Me blog doe ik niet veel mee. Social media ook minder dan voorheen. Het vergt te veel energie van me. Ondanks dat ik het erg jammer vind.

    • Saskia Hardeman

      Veel sterkte lieve Whitney, ik miste je al op Social Media!

  • Sanne Makeupgorgeous

    Erg mooi geschreven. Eigenlijk ook soms een beetje herkenbaar voor mijzelf. Ik zit ook met iets, maar wil niemand er mee lastig vallen omdat ik soms niet kan verklaren waarom ik mij slecht of ongelukkig voel. Het is gewoon zo. In het verleden schreef ik dit dan neer in een dagboek, maar vandaag de dag probeer ik er gewoon over te praten met mensen die heel dicht bij mij staan.

    • Saskia Hardeman

      Goed dat je er met anderen over kan praten, heel knap!

  • Charlotte

    Mooi en duidelijk geschreven.En fijn dat je het van je af kan schrijven, ik kan me voorstellen dat je niet altijd zin hebt om erover te praten.

  • Nicole

    Ooh hier schreef ik dus ook al een blog over. “maar je ziet er helemaal niet depressief uit”.
    Zo irritant vind ik dat nog steeds om te horen!

  • laura

    Ik heb een prenatale depressie. Sinds vorige week krijg ik gelukkig professionele hulp. Ik herken veel in wat je schrijft.

    • Saskia Hardeman

      Fijn dat je professionele hulp krijgt, hopelijk helpt het je! Heel erg veel sterkte!

      • laura

        Dankjewel! Blijf vooral door gaan met schrijven, ik blijf je in ieder geval lezen!

        • Saskia Hardeman

          Wat fijn om te lezen dankjewel 🙂

  • Stephanie

    Wat herkenbaar en wat voel ik me ook vaak zo.. Ik heb chronische ptss.. Ik ben 26 en 100% afgekeurd.. Mensen zien niks aan me en zie om me heen dat mensen het nooit durven aan te snijden.. En vaak dat je zegt dat het niet goed gaat, maar ze het niet kunnen rijmen als ze je zien lachen op een verjaardag.. Wat ze niet zien is dat ik na die verjaardag uitgeteld op de bank lig.. En vaak doe ik ook leuk mee en merk je niks aan me, uit schaamte.. Of omdat het gewoon makkelijker is.. Of omdat je er niet als zuurpruim wil zitten.. Terwijl je inwendig lichamelijk en geestelijk al uitgeput bent.. Je ziet geen gips en je hebt ook geen tijd mee gekregen dat het weer “over” is.. Sterker nog elke dag is voor mij de balans zoeken en afwegen wat en wanneer ik wat doe..
    Ik ben nu zwanger van ons eerste kindje en ondanks ik ziek ben en blijf voel ik me er wel klaar voor.. Wel ben ik bang voor wat een bevalling met je kan doen.. Psychisch ziek zijn is zo eng.. Je hebt er geen vat op en je kunt het niet voorspellen.. Het heeft me 4 jaar gekost om nu redelijk op een weg te zitten hoe ik ermee kan leven, maar elke dag is heel goed indelen en mijn “regels” toepassen.. En straks helemaal een ritme weer vinden.. Vind het ook knap hoe je erover schrijft! Dit helpt mij ook en er toch openhartig over proberen te zijn en voor mezelf kiezen.. Waar ik eerder nog de neiging had om loyaal te zijn, zeg ik nu nee of ga gewoon na een uurtje weg zonder me schuldig te voelen..

    • Saskia Hardeman

      Heel erg herkenbaar wat je schrijft. Mensen kunnen het inderdaad niet rijmen met als je een keer lacht en denken dat je dan direct beter bent. En doen alsof er niets aan de hand is, is ook veel makkelijker! Het psychisch ziek zijn vond ik ook zo eng, er gebeurt van alles waar je bijna geen invloed op hebt. Ik kon en kan ook echt bang zijn voor wat er allemaal kan gebeuren.

  • Els

    Iets wat zichtbaar is is voor mensen tastbaarder. Ik denk vaak ook makkelijk om mee om te gaan. Mijn broetje heeft autisme dat is ook niet echt zichtbaar, maar daardoor extra lastig en heeft door het “onzichtbare” steeds uitleg nodig. Een gebroken been of arm zien mensen gelijk.

  • wiep

    Hoi Saskia,
    Via IG kwam ik op je blog terecht. Heel knap van je dat je erover schrijft! Ik heb zelf nu bijna een jaar last van een post partum depressie. Zou ik je misschien een mailtje mogen sturen met wat vragen? 🙂

    • Saskia Hardeman

      Ja natuurlijk, zag dat je ook al gestuurd hebt. Ik ga zeker reageren hoor maar ben nooit zo heel snel omdat ik er wel even goed voor wil zitten.

  • Sylvie

    Goed geschreven Saskia. Ik weet (gelukkig) niet hoe het is om een depressie te hebben, maar heb er tijdens onze vruchtbaarheidsbehandelingen wel dicht tegenaan gezeten. Ik kende mezelf ook niet terug, en probeerde tegen de buitenwereld de schone schijn op te houden (wat misschien nog wel slopender was dan de neerslachtigheid zelf..)

    Ik wil je heel veel sterkte wensen, en hoop dat je snel weer jezelf bent. Liefs!

  • Leonie

    Ik heb 4 onzichtbare ziektes, dus ik herken de stukken waarin je omschrijft dat mensen niks aan je zien. En het heeft inderdaad zijn voor- en nadelen. Maar bespreekbaar maken is heel belangrijk ja 🙂

  • Renske

    Wat ontzettend dapper dat je dit zo open met ons wilt delen. Ik kan me goed inbeelden dat het ontzettend moeilijk is dat mensen een verkeerde inschatting maken van de situatie, maar ook dat het een valkuil van jezelf is om te ‘doen’ alsof er niets aan de hand is. Een psychische ziekte is voor buitenstaanders of niet-lotgenoten erg moeilijk te begrijpen. Dat heb ik zelf ook meegemaakt. Iets wat ik wel als een voordeel zag na mijn depressie: ik weet inmiddels wie ik ben, waar ik naartoe wil en waar ik voor sta. Ik weet niet of ik dat zonder mijn therapie ook had geweten. 😉 Ik wens je heel veel sterkte en kracht. En vergeet niet: je bent een topvrouw! 🙂

  • Lesley

    Prachtig gesproken **applaus** . Mensen die nog nooit een depressie hebben gehad kunnen er naar mijn weten niet goed over mee praten. Pas als je het gehad heb of hebt dan pas weet je wat iemand meemaakt. Het is heftig en zwaar. Voor ik het kreeg had ik het ook nooit gedacht. Ik ben nu redelijk hersteld maar moet goed op blijven letten. Sterkte meid!

  • Puck

    Ik vind het vaak nog veel vervelender dat mensen niet eens doorhebben dat een depressie ook echt een ziekte is. Soms zou ik liever kanker hebben (not really natuurlijk), omdat je dan ook echt ziek bent. Dat wordt geaccepteerd. Depressie wordt vaak gezien als een stel-je-niet-zo-aan-dipje.

Reageren op Saskia Hardeman Annuleren

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.