Natasja haar man kreeg een trauma na haar bevalling

Elke zondag mag ik een verhaal delen van een lezer over wat haar leven ingrijpend heeft veranderd. Dit keer het verhaal van Natasja waarin zij vertelt hoe niet zij, maar haar man, een trauma opliep na de bevalling van hun eerste kindje.

Heb jij ook een verhaal dat je wil delen omtrent gezondheid, zwangerschap, bevalling, familie, gezin? Heel graag! Dit kan eventueel anoniem. Voor meer info mag je mij mailen op info@twinkelbella.nl

Als eerste zal ik mij even aan jullie voorstellen. Mijn naam is Natasja en ik heb twee prachtig lieve dochters van vier en van anderhalf jaar oud. Inmiddels ben ik al ruim zeven en half jaar samen met mijn grote liefde.

De komst van ons eerste meisje was een totale verrassing. Na samen met mijn man een hele gave rondreis te hebben gemaakt bleken wij opeens papa en mama te worden. Na de eerste schok waren wij dolgelukkig en gingen wij voor de volle 200% voor de zwangerschap en het kindje dat wij zouden krijgen.

Heftige bevalling

De bevalling was erg heftig: ruim 19 uur! De baby is gehaald met vacuüm verlossing en ons meisje bleek een gebroken sleutelbeentje en een hersenschudding te hebben. Zij moest daarom vijf dagen in het ziekenhuis verblijven en dit zorgde ervoor dat de start vrij pittig was.  Na vijf dagen mocht ons meisje mee naar huis en kon het genieten beginnen! Onze dochter was een heerlijk tevreden grietje die alleen huilde wanneer zij honger had.

Ziekte van Pfeiffer?

Na ongeveer een jaar begon het. Moe, nergens zin in, steeds vroeger naar bed, vrienden niet meer zien, ’s nachts er niet uit willen, ’s ochtends er niet uit willen, hoofdpijn. En nee, dit was niet bij mijzelf. Dit was bij mijn man. Er werd bloed geprikt waaruit de ziekte van Pfeiffer kwam. Dit was heel naar en vervelend, alleen na een tijdje zou dit toch wel over moeten zijn. Helaas was dit niet het geval en werd hij doorverwezen naar verschillende artsen in het ziekenhuis. Na veel onderzoeken bleek er geen lichamelijke reden voor de klachten. Mijn man voelde zich niet begrepen waardoor hij mentaal nog verder in een dip terecht kwam.

Lees ook: Rianna had een traumatische bevalling

Mijn man had een trauma na de bevalling

Na maanden zo doorgaan, en ik inmiddels zwanger van ons tweede kindje, ging ik met mijn man naar de huisarts voor een verwijzing naar de psycholoog. En hier kwam de aap uit de mouw. Na twee en een half jaar bleek namelijk dat niet ik, maar mijn man een trauma had opgelopen van de bevalling van onze oudste dochter. Met onze tweede dochter in aantocht kwam alles weer terug en zag hij er alleen maar meer tegenop. De angst en zorgen uitte zich vooral in afstand nemen van mij in plaats van zich zorgzaam opstellen. Keuzes die wij ten aanzien van de bevalling moesten maken kwamen vooral op mij terecht. Wanneer de gyneacoloog bijvoorbeeld vroeg of wij de voorkeur hadden voor inleiden of een keizersnede zei hij: “maakt mij niet uit, als het maar snel gaat”.

Eenzaam

In die tijd heb ik mij ontzettend eenzaam gevoeld en ik was erg opgelucht dat mijn man net voor de bevalling twee weken fulltime therapie kreeg om de trauma te verwerken en om te gaan met de depressie. Toch had ik mij de kraamtijd wel heel anders voorgesteld. Ons meisje bleek namelijk niet zo makkelijk als haar oudste zus en huilde veel. Terwijl ik net bevallen was bleef ik nachten lang op om ons meisje te troosten.

Nu het steeds wat beter gaat besef ik mij pas hoe heftig de periode is geweest en hoe ontzettend eenzaam ik mij tijdens de zwangerschap en de periode hierna heb gevoeld. Ook besef ik mij hoe gelukkig wij nu zijn met ons gezin.

Door mijn verhaal te delen hoop ik aandacht te kunnen krijgen voor het feit dat er ook mannen zijn die een trauma (en depressie) kunnen krijgen na de bevalling. Er heerst op dit onderwerp een taboe en ik wil graag laten zien dat een trauma oplopen na de bevalling niet alleen voorkomt bij vrouwen. Ik hoop dat vrouwen en artsen zich hier bewust van zijn en op tijd kunnen ingrijpen.

Lieve Natasja, Wat ben ik blij dat jij jouw verhaal hebt ingezonden. Het is namelijk een onderwerp dat zeer weinig besproken wordt, maar wel voorkomt! Dat jij je eenzaam hebt gevoeld moet ontzettend verdrietig zijn geweest. Ik ben dan ook oprecht blij om te lezen dat het inmiddels steeds beter gaat en dat je aangeeft echt gelukkig te zijn met je gezin. Heel erg bedankt voor het delen van jouw verhaal, ik wens jou en jouw gezin het allerbeste toe. Liefs Saskia

Gerelateerde berichten

Ziek & Bloggen (bloggen tijdens ziekte)

Onzichtbaar ziek

Persoonlijk: Welcome To My Life Kapper, Ikea & Woonkamer + oproep!